{The Blue Star} The big sacrifice

De paniek die door haar aderen vloeide was te vergelijken met het gieren van de storm. Littlepaw probeerden een manier te vinden om uit deze nachtmerrie te komen, maar er was geen ontkomen aan, geen uitstel van executie. Ze zag slecht één mogelijk einde uit het duister opdoen, en dat was hààr einde, wanneer de hond zou merken dat ze nog altijd op zijn nek zat. De poot die tussen de ketting geklemd was brandde en Littlepaw verkrampte om het niet uit te schreeuwen van de pijn. De hond bleef maar rennen, zijn poten trommelden over de natte bodem, mengde de regenplassen met het bloed dat van zijn bezwete huid droop. De geur ervan deed haar maag omdraaien. Door de angst en duizeligheid heen zag ze dat de hond de bulderende wateren van de rivier naderden. Littlepaw rolden opzij in een laatste poging haar poot te bevrijden, maar op dat moment hield de hond halt en hief hij zijn kop. Er rolde een gegrom uit zijn borstkas die haar tot diep in het hart een kou bezorgde. Hij had haar ontdekt. Littlepaw kneep haar ogen stijf dicht, bereidde zich voor op de helse pijn die zou komen wanneer hij zijn tanden in haar lichaam zou zetten. Dit was het einde..

Hij voelde geen pijn op dit moment, geen steken in zijn zij van zijn slechte conditie, want het enige waar hij zich op richtte was het redden van zijn vriendin; Littlepaw. Ze betekende veel voor hem, ze was waarschijnlijk een van de enigen waar hij zijn gevoelens bij kon uiten en haar wilde hij dus zeker niet kwijt. Hij had zijn ouders en siblings al verloren, alles wat hem lief was, maar haar liet hij niet gaan. Hij volgde de pitbull terwijl zijn poten geruisloos over de grond heen schoten in een redelijk snel tempo. Het deed hem vanbinnen pijn om Littlepaw daar op die hond te zien, met haar poot vast aan de ketting, geen enkele manier om los te komen. Wat als dit haar einde betekende? Kwam hij daar nog wel overheen dan? Hij slikte en vastberaden rende hij door, totdat hij opeens af moest remmen toen de hond abrupt stopte en een lage grom uit zijn keel herrees. Zijn groene kijkers werden groot op het moment dat hij zich realiseerde dat de hond haar had ontdekt. Littlepaw kneep haar ogen stevig dicht, bang voor de beet van de hond. Maar hij gromde vastberaden, op zijn zachte manier natuurlijk en schoot naar voren. "Nee!" Gilde hij, zijn stem sloeg kort over als teken dat hij duidelijk ook angst voelde voor wat hij nu had gedaan. Toch bleef de apprentice stevig staan en staarde hij de hond uitdagend aan. "Blijf van haar af," Hij vernauwde zijn ogen en zijn haren gingen omhoog staan. Toch wist hij dat hij het beest niet alleen aan kon, zelfs een volwassen warrior zou zo'n hond niet alleen aan kunnen. Hij moest een andere oplossing hebben, en misschien had hij zelfs het geluk dat iemand hem gevolgd was.Was dit niet het geval? Dan was dit waarschijnlijk zijn einde. De hond draaide zijn hoofd zijn kant op en hun ogen doorkruisten elkaar even. Zijn adem stokte kort in zijn keel van de angst, maar hij wist zich weer te herstellen en keek de hond strak aan.

Ze had dit nooit verwacht. Ze rende het kamp uit, niet wetend wat ze moest doen. Wat kon ze doen? Ze kon geen hond bevechten. Maar ze ging door. Ze wou zich bewijzen dat ze wel wat kon, dat ze wel een waardige Thunderclan kat was. Dat ze een prima warrior kon worden. Maar boven alles wou ze haar vriendin, Littlepaw redden. Ze rende zoals ze nog nooit gerend had. De grond onder haar poten voelde ze amper nog. Haar geel/groene ogen stonden recht op de hond met Littlepaw gericht. Hold on! Ging er door haar kop heen op Littlepaw gericht. Ze sprong over een rots heen en rende veder. Het gekold van de rivier bereikte haar oren en de hond kwam tot stilstand. Tot haar schrik merkte ze dat de hond tot stilstand was gekomen omdat het dier Littlepaw had opgemerkt. Oh no! Brightpaw kwam ook tot stilstand en stond vlak naast Hopepaw. Haar haren stonden recht overeind en haar staart zwiepte heen en weer. Maar er was meer angst dan woede in haar ogen te bekennen. "Nee!" Hoorde ze Hopepaw gillen toen de hond Littlepaw wou bijten. "Blijf van haar af," riep Hopepaw uit. Brightpaw kwam meer naar voren staan zodat Hopepaw haar kon zien. Ze wierp hem een korte blik toe die hem wel moest vertellen dat ze mee zou vechten om Littlepaw te bevrijden. Maar waren zij met z'n tweeën wel genoeg? Waar waren de andere warriors? Twee apprentices tegen één pitbull, dat was een onmogelijke strijd!

{The Blue Star} The big sacrifice 15nkizk

_{De gevlekte kater sprinte het camp uit, de hond achterna, Littlepaw achterna. Zijn gedachten weken af naar de angst die er was in het camp. Angst, van kittens tot warriors. De misselijk makende geur van bloed gemengd met angst en de geur van hond, maakte alles nog erger. Nu nog steeds was die geur te ruiken. De geur van de Pitbull was zo sterk, dat de jonge kater bijna geen moeite moes doen om die te kunnen volgen. Maar wag Glidingpaw wel wist, was dat de hond een voorsprong had, een voorsprong waarvan de apprentice helemaal niet zeker van was dat hij dat nog zou kunnen inhalen. Zijn groene ogen schoten in het rond terwijl hij zijn tempo nog een beetje opdreef. De angst was duidelijk in zijn geur te ruiken, maar hij zou zijn leven geven voor de clan. Als dat nodig was in ieder geval. Opeens vertraagde hij een beetje als hij zag dat de hond zijn pas had veranderd naar een stilstand, maar wat nog erger was, was dat hij Littlepaw had opgemerkt. Ook Brightpaw en Hopepaw waren ondertussen bij de hond aangekomen. 'Nee' hoorde Glidingpaw opeens. 'Blijf van haar af!' hoorde hij Hopepaw erachter aan gillen. Een rilling ging over zijn rug terwijl hij naast de andere twee Thunderclan apprentice's ging staan. Snel mompelde hij onhoorbare boodschap naar de Starclan. De kater hoopte dat er een vertrouwde warrior naar hun toe zou komen, om hen niet alleen te laten vechten tegen de hond. Of beter nog, een hele patrouille, om de hond aan te vallen, en Littlepaw te redden.}

'Nee!' de kreet zo zacht onder het bulderen van de storm, toch was de wanhoop bijna voelbaar. Littlepaw opende verschrikt haar ogen. Bij het aanblik van Hopepaw, die daar als een echte warrior de hond trotseerde, sprankelde een klein beetje hoop in haar op. En Brightpaw was er ook, en Glidingpaw! In die paar seconden dat ze de hond afleiden, dacht ze even dat ze gered was. Maar die hoop werd al snel verpletterd, toen ze de steenharde spieren onder zijn huid voelden verspannen en ze zich realiseerde dat de drie apprentices nu alleen maar in een nog groter gevaar verkeerden. Nee! dacht ze paniekerig, toen de hond een dreigende grom naar haar vrienden liet horen. Ze sloeg haar nagels uit, de hond draaide vliegensvlug zijn kop en voor ze het wist had hij zijn tanden in haar lichaam gezet en werd ze wild uit de ketting getrokken. Ze hoorde een ijzingwekkende gil en met een schok besefte ze dat ze het zelf was. Pijn schoot door haar heen nog sneller dan de bliksemschichten uit de hemel. En toen begon de warme nattigheid zich met verontrustende snelheid door haar vacht te verspreiden. De hond schudde haar heen en weer als een lappenpop, voordat hij haar met een enorme kracht door de lucht liet slingeren. De klap van het water kwam bijna net zo hard aan als de pijnscheuten. Littlepaw probeerde iets vast te grijpen, maar het wilde water van de rivier trok haar ruw naar beneden.

Ijzersterk, alsof hij al eeuwen training had in vechten, stond de jonge Hopepaw daar. Wetend dat hij geen enkele kans had op overleven als hij tegen dit beest moest vechten, dat hijzelf nog nooit echt gevochten had en het eigenlijk nodig tijd werd dat dit wel ging gebeuren. Zijn gifgroene ogen staarden strak naar de stevig gebouwde Pitbull, niet bang om deze recht in de ogen aan te kijken. Ook al wist hij diep vanbinnen dat hij wel enorm bang was, maar hij wilde het gewoon niet laten zien. Want als je angst liet zien, wist de tegenstander meteen wat voor zwak iets je was. Dat was één ding dat hij had geleerd van zijn vorige mentor, die jammer genoeg overleden was. Hopelijk kon Lighningrush heb trainen tot een echte warrior. Hij merkte nu pas op dat ook Brightpaw en Glidingpaw naast hem stonden. Hij wilde gerustgesteld zuchten, maar dat deed hij niet want nu pas zag hij dat de hond zijn kop weer richting Littlepaw had gericht en voordat hij het ook maar merkte zijn tanden in haar fijne lichaam zetten. Meteen schoot de kater naar voren, niet ver natuurlijk want hij wist zelf dat hij de hond niet aankon. Het beest schudde de jonge littlepaw heen en weer, alsof het een speeltje was. Hopepaw zocht wanhopig naar een uitweg, een oplossing om haar te redden. Maar hij vond er geen en wanhopig keek hij toe hoe zijn beste, en misschien wel enige goede, vriendin door elkaar werd geschud. Plots liet de hond haar los en vloog de poes met een boog richting het water. Meteen zette de jonge Hopepaw het op een rennen en terwijl hij richting het water rende viel Littlepaw erin en zonk naar de bodem. Ook al wist hij van zichzelf dat hij het nog nooit had geprobeerd, dat zwemmen, sprong hij haar achterna. Het water duwde hem alle kanten op, maar als een echte vriend zette hij door en dook hij onder om littlepaw naar boven te krijgen. Happend naar adem en met de kleine poes tussen zijn kaken kwam hij weer boven, maar de golven duwden hem weer kopje onder. Met alle kracht die hij in zich had probeerde hij zichzelf en Littlepaw boven water te houden.

Met grote ogen staarde hij naar de hond, de hond waar bij Littlepaw vast zat aan de ketting van zijn halsband. poten stonden stevig op de grond, zo danig stevig dat ze niet wist of ze ze wel bewegen kon. Haar hard die bonkte in haar keel en als ze een naakt kat was geweest had je de zweet druppels op de grond zien vallen van angst en zenuwen. Ze wist dat ze zo vechten moest om haar clan genoot te bevrijden, ze zou sterven voor haar clan als het nodig was. Ze haalde diep adem en slikte alle angst die ze voelde naar binnen, en meteen richtte ze haar ogen op de hond. Tot haar grote schrik zag ze dat de hond met zijn kop naar het lichaam van Littlepaw wees, hij zou haar bijten als er nú niet iets gedaan werd. Ze wou haar spieren bewegen maar op dat moment schoot Hopepaw naar voren naar de hond toe. "Hope!" Riep ze verschrikt uit, uit pure schok. Ze moest helpen, dat was wat ze wist, en dat was wat ze moest doen, zoals een echte warrior zou doen, en zij was een echte warrior! Hopepaw viel niet helemaal aan. De hond schudde aan de ketting en de ketting knapte waar door Littlepaw los kwam en het water in schoot. Hopepaw rende vrijwel meteen achter Littlepaw aan, maar toen kon zij t niet meer volgen. De hond had het nu op haar en Glidingpaw gemunt. Brightpaw's ogen werden groot van angst toen de hond op haar afschoot. "H-Help!" Riep ze uit, maar toen besefte ze dat ze wel móést vechten als ze wou overleven. Ze zette af met haar achterpoten en belande op de rug van de hond. Ze beet in de schouder van de hond, maar de hond was te sterk en schudde haar van de rug af. Ze wist niet of Glidingpaw hielp, maar ze wist dat ze door moest gaan. Ze lande op haar vier poten en schoot nogmaals naar de hond toe. Ze gleed onder de hond door en klauwde met haar achterpoten tegen de buik van de hond. Ze zag hoe bloed los kwam bij de hond, en net toen ze haar volgende aanval in wou zetten ging het mis. De hond viel dit keer háár aan. De hond greep haar bij d'r rug en schudde haar heen en weer. Een pijnlijke kreet kwam haar buik uit en toen vloog ze door de lucht. Ze knalde met haar lichaam tegen een rots aan, niet ver van de rivier. Haar kop had de rots hard geraakt en ze zakte neer op de grond... Maar dit keer bewoog ze niet. Ze ademde nog wel. Ze was bewusteloos.

--Ik denk, ik laat dit stukje maar snel gaan, dan word het gevecht niet lang draderig en kan de verhaallijn lekker vlot doorlopen.

Littlepaw hapte naar adem, maar al dat ze binnen kreeg was water dat donker rood kleurde van het bloed. Mocht ze zich nog kunnen herinneren hoe ze moest zwemmen, was de stroming te sterk en haar hoofd te zwaar. Laat het snel afgelopen zijn, was het enige waar ze nog op kon hopen, terwijl de stroom van bloed haar bewustzijn met zich mee zoog. Haar ogen vielen langzaam dicht. Door de lange tunnels die haar ogen waren geworden, kon ze nog net het zwakke licht van de oppervlakte onderscheiden. Ze hoorden een laatste grauw van de hond, zag een schimmige grijze gedaante door het water breken. Hopepaw? vroeg ze zich af. Littlepaw sloot haar ogen en zweefde weg.

_{Alles wat volgde, ging snel, heel snel, op een gegeven moment, keek de pitbull naar Littlepaw, waarna hij vervolgens zijn vlijmscherpe tanden in het licht bruine lichaam van de apprentice zette. De hond liet een gegrom horen, en dan zag de jonge kater hoe Hopepaw de hond aanviel. Niet goed wetend wat hij moest doen bleef hij staan. 'Hope!' hoorde hij Brightpaw roepen. Maar doordat de hond dan met zijn kop begon te schudden, kwam Littlepaw los uit zijn ketting en werd dan de rivier in gegeslingerd. Hopepaw volgde, en sprong ook de rivier in. Dan pas had Glidingpaw door wat er nu gebeurde. De hond had zijn aandacht op Brightpaw gezet. Zijn groene ogen keken angstig, als het grote dier op haar afliep. 'Help!' hoorde de gevlekte Thunderclan kater haar zeggen, vooraleer ze de hond aanviel. Maar de hond was sterker. Vandra hij zag hoe Brightpaw het niet zo kunnen halen tegenover de hond, sprong hij beschermend naar haar toe, maar tegen die tijd, was het te laat. De hond had haar bij haar rug vast genomen, vervolgens gooide hij haar tegen een rots aan. Daar bleef ze liggen. Zo snel de jonge kater maar kon, liep hij in de richting van de steen. Maar hij had geen tijd om te kijken hoe erg Brightpaw eraan toe was, want hij zag hoe de hond dan op hen afkwam. Snel mompelde hij een hoopgebedje naar de StarClan, want deze zal nu waarschijnlijk beslissen of hij dit zou halen of niet. De gevlekte kater sprong op de hond af. Met zijn poten, kon hij een paar verwondingen op de rug van de Pitbull aanbrengen. Maar dat was niet genoeg. De pitbull beet naar zijn slanke lichaam, maar miste. Maar als hij dat opnieuw probeerde, had hij Glidingpaw wel beet. Glidingpaw liet een pijnkreet horen, voordat de hond hem terug op de grond liet vallen. De kater deed zijn best om op te gaan staan, maar door de verwondingen die hij aan zijn poot had, kon hij dat niet meer. Bovendien had hij de kracht er niet meer voor. Als een hulpeloos kitten lag de apprentice nu op de grond toe te kijken, hoe Brightpaw, Littlepaw of Hopepaw eraan toe was, dat wist hij niet.}

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Laat me niet te laat zijn! Laat me alsjeblieft op tijd komen. Zijn hoofd bonsde van de beelden die door zijn gedachten schoten. Hij kon er niets aan doen dat het bos vol bloed voor zijn ogen sprong. Rode vlekken in het gras, over de basten van de bomen gesmeerd. Het geschreeuw en het gekrijs van de pijn die het beest met zijn rammelende kettingen veroorzaakte. De kater schudde zijn hoofd even snel tijdens het rennen. Er was geen tijd om afgeleid te worden door angsten. Als hij niet snel was, waren de vier apprentices misschien verloren. Als hij zichzelf te veel afleidde zou hij te laat zijn. Het was niet moeilijk om het spoor van de hond te volgen. Alsof je het nog niet goed genoeg kon zien door de ravage die het beest achterliet, verraadde de sterke ijzerachtige geur van bloed zijn gehele tour door het bos. De regen kletterde nog altijd met bakken neer, de lucht boven hem donker en onrustig. De deputy had niet eens door waar hij heen ging, enkel dat hij door moest gaan om zijn Clangenoten te redden.

Nu al schreeuwden zijn spieren om rust, gespannen en gekneusd door het gevecht van net. Hij bleef echter doorrennen, net zo lang tot hij bij de rivier aankwam. Op de open plek hield hij stil, zijn groene ogen groot van schrik. Glidingpaw lag ergens aan de kant, nauwelijks bij kennis. Brightpaw was enkel nog een ingezakt hoopje vacht, duidelijk tegen de rotsen naast haar geworpen. In paniek zochten zijn ogen de andere twee. De hond tijdelijk vergeten, zag hij twee lichamen in het water. De rivier was woest door de stortregen en de felle wind. Vol van extra water, schuurde de stroming krachtig langs de oevers, golven over het land heen slaand. Het grijze hoofd van Hopepaw was nauwelijks te herkennen tussen het wild stromende water. Vechtend om een slap, gehavend lichaam boven te houden. Hij herkende de lichte crème kleurige vacht. Littlepaw! Fireheart hoorde de hond wel, voelde diens kaken achter hem sluiten terwijl hij met een sprong het koude water betrad, maar besteedde er verder geen aandacht meer aan. Van alle kanten trok het water aan zijn vacht, alsof de rivier hem met opzet onder wilde duwen. Ondanks zijn vermoeidheid bleef hij doorgaan, steeds een stukje dichterbij de twee. Eenmaal binnen bereik strekte hij zijn nek en greep Hope vast. 'Laat haar niet los!' mompelde hij nauwelijks verstaanbaar tussen zijn opeengeklemde kaken door. De jonge kater nam een hap lucht en begon aan zijn terugtocht. Meerdere malen wist het water hem naar beneden te duwen, waarna hij zijn lichaam gebruikte om de twee apprentices iets boven het water te krijgen. De stroming nog altijd spelend met zijn lichaam, trekkend en duwend. Telkens als hij zijn hoofd boven het oppervlak duwde en het troebele water uit zijn ogen had geknepen, overspoelde de regen hem, waardoor zijn zicht er niet beter op werd. Het leek een eeuw te duren voor hij eindelijk de kant bereikte. Eerst duwde hij de twee naar boven, ver genoeg dat zij beide niet terug konden zakken in het water. Het korte gevoel van opluchting verdween echter toen hij de hond weer in het vizier kreeg. Het beest had al die tijd staan wachten op zijn terugkomst..

Met kracht waarvan hij niet eens wist dat hij het nog in zich had, klom hij zelf de kant op, trok de twee iets verder bij de oever vandaan en keerde zich daarna naar het schuimbekkende beest. Opnieuw werd hij geconfronteerd met de woeste, razende blik van het dier. Fireheart's doorweekte lichaam krulde zich op, oren plat in zijn nek. De kater ontblootte zijn tanden, waarschuwde de hond om geen stap dichterbij te komen. Een signaal dat zelfs het onnozelste beest kon begrijpen. De pitbull, daarentegen, leek te diep verloren in zijn razende jacht. Fire slikte even, wetende dat hij niets anders kon dan hem aan te vallen, hem af te leiden, wetende dat hij in zijn vermoeide staat, waarschijnlijk niet als winnaar uit dit gevecht zou komen. Maar achter hem lagen twee jonge apprentices, verderop nog twee anderen. Stuk voor stuk loyale, veelbelovende leden van ThunderClan. Als er iemand was die het verdiende om hier levend uit te komen, dan waren zij dat. De toekomst van de Clan. Jong en vol nieuwe kracht. Nee, het was zijn taak, zijn persoonlijke plicht, om te vechten, al maakte hij geen kans. Al was het enkel om de hond net zo lang bezig te houden tot de rest van de Clan arriveerde, tot Littlepaw, Hopepaw, Glidingpaw en Brightpaw gered konden worden. 'Je krijgt ze niet! Kom maar op, vuil beest!' schreeuwde hij woest, voor hij naar voren sprong.

De doorweekte, vuurkleurige kater, schoot snel tussen de poten van de hond door, de kaken van het beest zich achter hem sluitend in een vlugge hap. Gelukkig miste hij net de staart van de ThunderClan deputy, die langs de achterpoten heen stoof om zo weer onder het monster vandaan te komen. Hoewel zijn vermoeide lichaam het nauwelijks toeliet, spande hij zich opnieuw aan en sprong achterop de hond. Deze was echter al bezig zich om te draaien, waardoor Fireheart zijn evenwicht bijna verloor en nog net kon voorkomen dat hij weer naar beneden tuimelde. Zijn lange scherpe nagels, klauwde hij uit reflex vast in de stugge huid van het beest. Waarop deze weer jankte van de pijn. Hoewel hij zelf erg verzwakt was, wist hij dat ook zijn tegenstander al flink wat had moeten doorstaan. De krassen en tandafdrukken die in zijn huid en vlees stonden waren hem toegedaan door ThunderClan's warriors. Dit feit gaf de deputy nieuwe hoop. Misschien kon hij het nog redden tot de rest zou arriveren. Met een krachtige beet, klemde hij zijn kaken om een stuk vel waar al een verwonding zat. Al jammerend en grommend, begon de hond aan een woeste poging om de kat van hem af te krijgen. Fireheart werd door elkaar gerammeld, maar bleef zo lang mogelijk vasthouden, wetende dat de wond enkel groter zou worden als hij er zo aan trok en schudde. Er kwam echter een punt waarop hij zijn spieren voelde verslappen, schreeuwend om rust, compleet verzuurd door de overmatige inspanning. Ook zijn kaken en nagels waren niet sterk genoeg meer om hem op zijn plaats te houden. Met een flinke boog, werd hij de koude lucht door gesmeten. Het licht dat eerst nog als een zwak schijnsel achter de wolken vandaan kwam, begon nu langzaam te doven. Dag begon plaats te maken voor nacht. Met een klap kwam hij terecht op de koude, natte grond.

De lucht werd ruw uit zijn longen geblazen toen hij de grond raakte. Ondanks de toestand waar hij zich in verkeerde, wist hij dat hij onmiddellijk op moest staan om de volgde aanval te ontwijken. Was hij niet snel genoeg, dan zou hij gegrepen worden. Met zijn groene ogen voor een ogenblik dichtgeknepen van inspanning, hief hij zich weer op alle vier zijn poten. Nu was het enkel nog een kwestie van ontwijken. Fireheart keek op naar de hond die opnieuw op hem af kwam. Hij was bang voor de blinkende tanden, die hij al eenmaal had mogen voelen in zijn droom. Hij wist dat hij, als hij tussen de kaken van het hier zou eindigen, zijn leven zou verliezen. Het enige dat hem nog staande hield, was de ongekende drang om te blijven leven. Puur uit instinct droeg hij zijn lichaam op om te blijven staan en nog net een stapje verder te gaan. Momenteel al zo gevuld van adrenaline dat hij zijn pijn en vermoeidheid voelde wegzakken. Een laatste kans die hem geschonken werd, want mocht deze tijdelijke opleving wegzakken, dan was het over. Met een krachtige sprong gooide hij zichzelf opzij toen het beest op hem af gestormd kwam. Het dier voorzag zijn sprong echter en wist hem te slaan met één van zijn poten. Hoewel de nagels van een hond lang niet zo scherp waren, kwam de klap op zich hard genoeg aan om Fireheart even te doen wankelen en een flinke schaaf op zijn zij achter te laten. Op zijn beurt draaide de kater zich om, de pijn vergetend, en vloog het dier weer aan. Dit maal greep hij hem naar de nek. Lang hield hij echter niet vast, gezien het te gevaarlijk was om zo dicht bij de bek van het beest te hangen. Hij liet zich van hem af vallen en keerde zich in een soepele draai terug richting de hond. Fireheart's ogen werden direct groter van schrik toen hij zag dat hij het doelwit niet meer was. Zijn blik viel op de twee apprentices die hij had achtergelaten bij de oever van de rivier.

De rode kater maakte vaart en rende in een boogje om de hond heen om daarna vanaf de zijkant op hem in te beuken. Natuurlijk deed het hem niet omvallen, enkel lichtelijk wankelen, maar zijn met bloed doorlopen ogen keerde zich weer naar de deputy. Woest happend zette hij de achtervolging weer in. De kater had precies wat hij wilde. De focus lag nu weer bij hem, de anderen waren veilig. Hij had de hond enkele meters bij de apprentices vandaan geleid, toen het noodlot toesloeg. Het laatste beetje kracht dat zijn lichaam hem nog had kunnen geven, was op. Hij was over zijn limiet heen, vér over zijn limiet. De pijn begon terug te keren, de vermoeidheid sloeg toe als een bom. Zijn poten werden slap, zijn ogen glazig. Zijn pas verslapte, enkel de regendruppels leken nu al genoeg om hem neer te drukken. Voor hij echt besefte hoe veel snelheid hij had verloren, voelde hij de vuile adem van de hond boven zijn rug en in zijn nek. Het volgende moment werden er een stel sterke kaken om zijn lichaam heen geklemd en werd hij de lucht in getild. De hond stopte abrupt met rennen, terwijl Fireheart vocht met alles wat hij nog had om los te komen. Als respons op zijn gedraai voelde hij het klemmende gevoel enkel sterker worden, tot op het punt waarbij de tanden van het beest zijn vel doorboorden. De deputy slaakte een ijzige kreet van pijn. Zijn schreeuw zo krachtig dat het misschien wel over het gehele territorium te horen was. Bloed besmeurde zijn al vuile en natte vacht, terwijl de scherpe en lange tanden van het beest zich steeds dieper in zijn lichaam boorden. Tot overmaat van ramp begon het dier nu ook nog eens wild met zijn kop te schudden. De jonge kater had geen kracht meer om te schreeuwen, zijn stem schor en gebroken, geen kracht meer voor wat dan ook. Zijn lichaam werd als een lappenpop door elkaar geschud, als een levenloze hoop vacht. De pijn in zijn rug en zij bereikten hun hoogtepunt, maar hij wist niets meer uit te brengen. Gevangen in een lichaam dat niet meer wilde functioneren, begon hij langzaam op te geven. De pijn zo sterk dat hij StarClan haast smeekte om hem direct te komen halen. Tranen van pijn begonnen zich in zijn ooghoeken te vormen. Deze marteling was vele malen erger dan wat hij ooit aan gevechten had meegemaakt. Zelfs Scourge, met zijn versterkte nagels, had hem niet zo veel pijn kunnen doen. Het voelde alsof zijn gehele lichaam doorboord was met messen, waarna hij dan ook nog eens werd rondgeslingerd zodat de scherpe randen enkel dieper en verder door zijn vlees sneden. Zijn vacht werd steeds roder en kleveriger van het bloed, de regen was niet snel genoeg om het direct weg te spoelen.

Op dat moment klonk er iets bekends in de verte. Het geluid was dof, het was voor hem niet hoorbaar wat er gezegd of geroepen werd. Wat hij er wel van mee kreeg, was dat de hond zijn kaken plots verslapte en hem na enkele seconden helemaal los liet. Fireheart stortte als een slap hoopje ter aarde en bleef daar zwaar ademend liggen. De klap van de val had hij al niet meer geregistreerd, het enige wat hem bij bleef was de stekende, de brandende pijn die zich door zijn lichaam verspreidde. De opluchting die volgde nadat hij niet meer werd geschud, maakte plaats voor wanhoop. Pas nu voelde hij de schade die hem was toegebracht. Was dit hoe het voelde om dood te gaan? Was het niet Icestorm waarover altijd getwijfeld werd of ze het wel zou redden.. Ik laat haar in de steek, ik.. ik zal mijn kittens niet eens kennen. Ik kan haar niet alleen laten, ik kan haar niet in de steek laten... We hoorden er samen doorheen te komen, samen te leven! Ik laat haar en mijn Clan in de steek! De emoties begonnen door te breken, zijn ademhaling versnellend wat hem enkel meer pijn bezorgde. Ik wil niet dood, ik wil bij Icestorm blijven, ik wil mijn kittens zien, ik wil mijn Clan leiden.. Zijn lichaam werd overspoeld door een hevige hoestbui, waarna het bloed hem uit de mond liep. De sterke ijzerachtige smaak was niet weg te krijgen, zijn ademhaling steeds lastiger wordend door de dikke vloeistof die zijn keel vulde. Hij was niet eens in staat zijn hoofd op te tillen terwijl hij opnieuw hoestte. De grond rondom hem een mix van regen en bloed. Zijn vacht nog altijd besmeurd, het rood nu verdund door het stromende water dat nog altijd uit de lucht stortte. Tranen begonnen zich langzaam in zijn ogen te vormen, van de pijn en van de onmacht. Hij dacht niet aan waarom de hond hem nog niet voor een tweede maal had gegrepen. Het enige dat zich nog in zijn gedachten afspeelde waren de beelden van Icestorm en zijn Clan. Het besef dat hij hen nooit meer zou zien, dat hij de apprentices nooit meer zou zien die hij hopelijk had gered. Het pijnlijke besef, nog erger zelfs dan de lichamelijke pijn, dat hij zijn kittens nooit zou kunnen zien. Dat hij Icestorm enkel nog zou kunnen steunen vanuit StarClan, enkel vanaf een afstand zou kunnen toekijken hoe zij hun jongen zou opvoeden. Hij had zijn leven gegeven voor de Clan, voor de anderen die hier nu lagen. 'Het spijt me, Icestorm' mompelde hij zacht, onhoorbaar, waarna hij zijn ogen sloot.

WORDS 2368 TAGS Too many NOTES None

Listen while reading

Vliegensvlug snelde Bluestar achter haar deputy aan, haar dochter. Haar dochter was in de poten van dat vuile monster. De wonden brandden op haar huid maar het kon haar niet deren, met alle kracht die ze nog over had in haar lichaam rende ze naar het slagveld. De regen sloeg tegen haar al natte vacht en liet een ijskoud spoor achter op haar gezicht. Haar ijsblauwe ogen waren sterk gefixeerd op de weg voor haar de bladeren en takjes waaiden om haar heen door de stevige storm die rond haar heen raasde. Ze hoorde de kreten al, dit zorgde er voor dat ze nog een tandje in de versnelling ging. Wat ze aanschouwde voelde voor haar als wanhoop, het kon toch niet waar zijn. Haar dochter lag roerloos op de grond, alsof ze bijna haar laatste adem had uitgeblazen. De twee overige Apprentices zagen er ook aardig toegetakeld uit, en de uitgeputte katjes probeerde met hun laatste wilskracht tegen de pitbull te vechten. De rode vacht van haar deputy stak sterk af tegen de grijze achtergrond, zijn vlammende uiterlijk vocht tegen alle macht tegen de sterke hond. Toen het beest hem tussen zijn kaken had barstte er iets in haar. Eerst haar dochter, en nu haar deputy? Nee dat liet ze zich niet overkomen. “Nee!” Klonk haar kreet door de regen heen, pure wanhoop, woedde en verdriet was vermengd. Ze nam de grootste sprong die ze van haar leven had gemaakt en sprong tussen beiden. Ze klauwde haar nagels in de huit van het beest, en vocht in alle macht tegen het monster dat zoveel doden had veroorzaakt. De tranen stroomden over haar wangen, terwijl ze met luide kreten haar tanden in de vacht zetten. Haar lichaam werd over de plaats gesmeten, maar met trillende poten sleepte ze zichzelf weer terug naar het beest om het de rivier in te werpen. Huilend beukte ze met haar schouder tegen het lichaam. En terwijl het dier haar bij de staart greep kieperden ze bijna over de afgrond. Nog net wist Bluestar zich vast te klauwen aan de rotsen, terwijl de pitbull de rivier in werd gesmeten. Een laatste blik van haar ijsblauwe ogen wierpen zich op de razende rivier beneden, waar de kop van de hond langzaam tussen de kolkende golven verdween. Dikke tranen rolden over haar wangen terwijl ze eerst op de overige drie Apprentice checkten, die alledrie nog leefden. Ieder stuk voor stuk zwaar gewond maar buiten levensgevaar, en hoewel Bluestar ze wilde helpen trok haar hart toch naar haar dochter toe, en haar altijd trouwe liefhebbende Deputy. Ze zakten door haar poten, en kroop op haar buik naar de twee katten die langs elkaar lagen toe. “Alsjeblieft,” mauwde ze snikkend terwijl ze haar neus in de vacht van haar dochter stak en daarna met betraande ogen naar Fireheart keek. Het bloed sijpelde langs hen lichamen, en de wonden begonnen hun tol te eisen. Het zou niet lang meer duren. “Alsjeblieft, help me. Doe me dit niet aan.” Schreeuwde ze uit terwijl ze haar ogen naar de hemel richtte en toen weer op de twee katten die hun leven aan het verliezen waren. De regen stroomde over hen heen, drupte langs haar gezicht en vermengde zich met de tranen die onophoudelijk bleven stromen. Bluestar wist wat zich te doen stond. Ze likte haar dochter over haar kopje en richtte zich tot de roerloze Deputy wiens ademhaling steeds langzamer werd. Ze raakte beide neusjes nog een keer aan en sloot haar ogen. Ze blies haar adem uit, en ademde langzaam weer in. Nog een laatste zucht rolde over haar lippen, en haar hartslag stopte. Haar aderen verkoelden, het bloed stopte met pompen. Bluestar schonk haar laatste levens aan haar Deputy en dochter, wetende dat dit offer niet waardeloos was. En zonder spijt liep ze haar weg naar StarClan.

Dit moest een droom zijn. Het was te rustig. Waar zonet de stroming haar nog wild door de rivier had gesleurd en Hopepaw haar naar boven had getrokken, dreef ze nu weer in het donkere water. Littlepaw was zich niet bewust meer van wat er zich buiten de oevers afspeelden. Ze was meegesleurd in de duisternis van haar bewusteloosheid, haar lichaam wilde niet meer. In de verte hoorde ze stemmen, vaag, maar toch weer zo helder dat ze dwars door haar geest sneden. Ze vroeg zich af van wie die stemmen afkomstig waren en wat ze hier deden in het duister. Haar longen deden pijn, ze vochten om lucht en haar lippen waren verzegeld om het laatste beetje zuurstof binnen te houden. Ze kon niet reageren. Wanneer ze dit probeerden ontsnapte haar laatste beetje adem in zilverkleurige belletjes. Met een beklemmend gevoel probeerde Littlepaw zich te bewegen, maar haar lichaam was steenkoud en leek het vechten te hebben opgegeven. Ze werd bang. Wat als ze voor eeuwig in deze donkere poel bleef? Wie kon haar hier uithalen? Ze zou verdrinken, ze verdronk. Een steek van pijn trok door haar rug en bracht haar dichter naar de oppervlakte, maar ze kwam niet genoeg terug om haar ogen te kunnen openen. Ze was zo moe... Langzaam voelde ze hoe het laatste beetje energie uit haar sijpelde en werd meegevoerd in de stroming. Ze liet haar slappe, bebloede lichaam achter op de oever.
En toen pas besefte ze dat ze dood was.

Dat moest wel. Want de omgeving om haar heen was langzaam veranderd en omhuld in een prachtig, fel licht. Ze had geen pijn meer. Haar vachtje was niet eens meer nat, voelde ze toen er een zacht briesje langs haar lichaam streek. Het vreemdste was nog wel, dat ze geen besef van tijd, noch emotie meer had. Ze wist niet meer hoe oud ze was, of wat er überhaupt gebeurd was zodat ze hier terecht was gekomen. Ze was heel bang geweest, dat wist ze wel, maar ook dat was nu verdwenen. En die pijn.. Littlepaw kon het zich nog vaag herinneren, maar niet genoeg en dat gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Wat was haar in Starclans naam overkomen? Starclan… Geschrokken hief Littlepaw haar kop en tuurde ze in het felle licht. Nu pas viel het erop dat ze in dat licht vage gedaantes van katten kon onderscheiden. Nee, het zou toch niet? Ze keken haar aan met vriendelijke ogen, alsof het goed was dat ze hier was. Littlepaw kon ze steeds beter onderscheiden, en terwijl de herinneren langzaam terug kwamen, merkte ze dat de voorste rij katten ook scherper werden. Hun schitterende vachten begonnen zich nu duidelijk van de achtergrond te onderscheiden. Ze herkende een paar van haar overleden clangenoten, en daar was Winterstorm! Ze wist het weer, haar overleden mentor. Zij was nog maar een apprentice, veels te vroeg om te sterven. Langzaam zijpelden de herinneringen één voor één weer terug haar hoofd in. Zij die als laatste, kleinste kit geboren werd, dochter van Bluestar en Whitestorm. Haar ceremonie, toen ze de trotse apprentice van Winterstorm werd en met haar haar eerste trainingen onderging. Ze was niet bepaald de beste vechtster, bleek door haar fragiele lichaamsbouw. Maar, door veel te oefenen leerde ze hoe ze haar lichtgewicht in haar voordeel kon gebruiken, en werd ze steeds beter en beter. Toch was het niet genoeg geweest, besefte ze somber, toen ze terugdacht aan die keer dat ze Winterstorm dood had aangetroffen, vermoord door een duistere kater die zich als een schaduw verborg in Thunderclan en toesloeg wanneer de clan op zijn zwakst was. Dat was Littlepaw’s eerste grote gevecht geweest, maar ze had nieuwe vrienden gemaakt en was sterker geworden. Winterstorm moest gewroken worden. Littlepaw was blij om te zien dat haar mentor alsnog goed terecht was gekomen, ondanks de brute manier waarop ze was gestorven. Natuurlijk, ze was in Starclan, hier zouden haar voorouders over haar waken. Littlepaw slaakte een kleine zucht toen ze voelde wat voor een kalmerende effect de aanwezigheid van de katten op haar hadden. Ze wilde een stap naar voren zette, om zich bij hen te voegen, toen er plots weer een pijnsteek door haar rug schoot en alle gebeurtenissen van zonet weer voor haar ogen flitsten in felle, heldere beelden. De rooddoorlopen, kwaden ogen van de hond die woest door hun kassen rolden, de schuimende bek vol vlijmscherpe tanden. Het vele bloed dat gevloeid werd. Er kroop een onbehaaglijk gevoel over haar lijf toen ze weer voor zich zag hoe het die door het struikgewas was gebroken en alles op zijn pad te grazen wilde nemen. Thunderclan had nog nooit zo’n groot gevaar getrotseerd en de warriors vochten dapper om het gevaarte te verjagen. Zìj vocht dapper, wist ze zich te herinneren, ondanks de enorme angst die ze toen gevoeld had. Ze was op de kop van pitbull gesprongen en had haar klauwen in zijn oog geslagen. Nooit had ze gedacht dat ze zo’n soort moed in haar kleine lichaam had gehad. Het monster had haar meegesleurd, helemaal tot aan de wilde rivier die met kolkende golven tegen de kant aan had geslagen. Littlepaw hield haar adem in in reactie toen ze weer zag hoe ze de donkere chaos in werd gegooid, haar vachtje rood van het bloed..

Geschokt ademde ze uit. Starclan had wel een hele gemene test voor haar voorbereid om haar lot te aanvaarden. Haar heldere blauwe ogen gleden terug naar Winterstorm en ze zuchtte stotterend om haar haar verwarring te tonen. Op het gelaat van de prachtige witte poes verscheen een gerustellende glimlach, maar ze meende een verscholen uitdrukking in haar blik te ontdekken. Was het... verdriet? De kleine apprentice legde haar oren plat. Ze zou niet moeten huilen, zo hoorde het niet. Maar, ze wilde niet dood. Het bracht teveel bedroefheid met zich mee. Hoe zouden haar ouders en vrienden reageren als ze erachter kwamen dat ze was overleden? Ze hoopte maar dat Hopepaw het had gered, ze was in ieder geval opgelucht hem niet hier ook aan te treffen. En Brightpaw… Het was nog niet eens zo heel lang geleden dat haar beste vriendin haar moeder had verloren, en nu zij ook nog. Er rolden een onzichtbare traan over haar crèmekleurige wangetje toen de emoties steeds meer begonnen door te breken. Er waren nog zoveel dingen die ze wou doen... Warrior worden, een partner krijgen, misschien zelfs kittens, ooit. Al die dingen, dromen, waren in één snelle beweging weggevaagd. Een zachte snik doorbrak de kalme stilte en ze besefte dat zij het zelf was. Het was toen dat één van haar voorouders zijn mond opendeed, voor het eerst. “Stil maar, jonge leerling, jouw tijd is nog niet gekomen”, sprak hij ernstig. Zijn stem versmolt samen met de achtergrond, vormde een perfect geheel met zijn schitterende verschijning. Littlepaw keek de wijze kat met verdrietige ogen aan. Wat bedoelde hij daarmee?

De wind nam toe. Littlepaw kneep haar ogen samen terwijl ze zich schrap zette. Vanuit de witte mist zag ze een grijzige schim verschijnen. Ze had de heldere blauwe schijven die glinsterden als de sterren al herkend lang voordat de poes haar gezichtsveld in stapte. ”Mam?” vroeg ze zachtjes. Wat deed zij hier? Was dit dan misschien toch wel een droom? Ze trok haar oren omhoog terwijl de leidster van Thunderclan haar kant op kwam en ze werd overspoeld door een mengeling van opluchting en genegenheid toen de lik over haar kop streek. Littlepaw stak haar kop naar voren om de vertrouwde geur op te snuiven en ze verborg haar gezicht in de zachte vacht. Het voelde als een steun die ze gemist had. ”Mam, ik ben zo blij dat je hier bent. De hond nam me mee, ik kon er niks aan doen...” murmelde ze, terwijl de prachtige poes zich terugtrok en haar neusje aanraakte. Ze glimlachte, en zij glimlachte terug. Plots kroop er een onbekend gevoel bij haar omhoog. Het begon bij haar borst, en breidde zich uit tot aan het puntje van haar staart. De grond onder haar poten leek te verdwijnen. ”Mam?” vroeg ze weer, dit keer met een angstige ondertoon en de omgeving nam haar stem mee in een galmende echo. Langzaam aan begonnen de katten om haar heen te verdwijnen. Ze vervaagden tot vage schimmen, totdat enkel Bluestar nog over was, haar lichaam gehuld in een witte glinstering. Verward keek Littlepaw omhoog, ze ontdekte dat ze steeds dieper naar beneden zakte en haar moeder bleef boven. Ze bleef haar maar met die gerustellende ogen aankijken, het voelde als een afscheid. Waarom? Haar hart begon weer ritmisch te kloppen, de tranen op haar wangen werden echt.

En toen opende ze met een schok haar ogen. Het duurde even voordat ze zich weer bewust werd van de omgeving, van haar lichaam. Haar longen waren eerst enkel bezig met ademhalen, blijven ademhalen, dankbaar met de zuurstof die ze zich weer konden toe-eigenen. Het viel haar op dat de pijn lang niet meer zo erg was als eerst. Het was er nog wel, maar het was draaglijk geworden. Ze was weer terug. Maar, hoe dan? Voor haar zag ze het lichaam van Bluestar. Haar oortjes priemden zich vrolijk omhoog. Haar moeder! Zij had haar gered, dat wist ze, ze had het zelf gezien. Littlepaw wilde overeind komen, maar haar poten protesteerden en bleven als verlamd op de grond liggen. Het ging nog even te snel, ze was er nog niet helemaal. Terwijl de omgeving om haar heen nog wat na tolde, deed ze een tweede poging. Ze voelde de steun van iemand anders tegen haar zijde en dankbaar blikte ze even op diegene neer. Toen deed ze wankelend een paar pasjes naar voren. Littlepaw merkte dat het bulderende geluid van de jager was afgestorven, hadden ze de hond weten te verjagen? Was het monster de afgrond in gejaagd? Haar zicht was nog niet goed genoeg om uit de lange donkere tunnels te ontsnappen en de volledige omgeving op te nemen. Hoe graag ze ook wilde weten of haar vrienden ongedeerd waren, zag ze nu enkel haar moeder op de grond liggen. Het was alsof ze door een bepaalde aantrekkingskracht naar haar toe werd getrokken, ze wilde terug naar de geborgenheid die ze gevoeld had vlak voordat ze was bijgekomen. Ze lag alleen wel heel stil... Vertwijfelend hield Littlepaw halt. ”Mam?” miauwde ze zwakjes. Waarom stond ze niet op? Het beeld om haar heen werd duidelijker in het schijnsel van een felle lichtflits die door de hemel schoot. Ze keek om zich heen, naar de rest, alsof ze daar het antwoord kon vinden. Er schoot een golf van paniek door haar ogen toen ze de verdrietige sfeer merkte, het prikte op haar vacht als de donderwolken boven haar. Haar moeder kwam niet meer overeind, omdat… omdat… ”NEE!” schreeuwde ze uit, toen de puzzelstukjes op elkaar vielen. De wereld om haar heen stortte in. Littlepaw zakte door haar poten en gooide zich op het koude lichaam van haar moeder. ”Nee, mama!” snikte ze. Hoe kon dit gebeurd zijn? Haar moeder was zonet nog bij haar geweest, had haar bijgestaan in de weg terug. En nu was ze haar kwijt. De regen stroomden over haar heen, mengde zich met de tranen die over haar wangen liepen. Het was het ontroostbare aanblik van een kind die haar moeder had verloren.

I fought the tears… but they still fell. I might as well have tried to stop the rain.

Een pijnlijke kreet verliet haar bek toen de hond haar vast greep bij d'r rug, ze voelde hoe haar lichaam slapjes werd en hoe ze nog tegen een rots aan knalde. Haar lichaam verzwakte, en haar ogen vlogen dicht. Ze zag niks meer, ze voelde niks meer, ze was er niet meer. Ze was niet dood, ze leefde nog, maar bij bewustzijn was ze ook niet. Ze was bewusteloos geraakt. Haar ademhaling verzwakte en bloed stroomde uit haar rug waar de hond in had gebeten. Haar bekje stond op een kiertje waar ook een straaltje bloed uit stroomde.
Brightpaw opende haar ogen. Maar al snel besefte ze dat ze niet bij de hond was, bij het gevecht, niemand was er, Littlepaw niet, Hopepaw niet, Glidingpaw niet, ze was alleen. Of althans, dat dacht ze. Brightpaw stond op, ze voelde ook geen pijn, ze zag er net zo uit als voor het gevecht. Brightpaw staarde om zich heen. Starclan? Brightpaw schudde met haar kop. Nee, niet Starclan, toch? Brightpaw liep verder, terwijl ze verder liep zag ze dat het donkerder om haar heen word. Wat gebeurde er? En toen zag ze een witte schim, een kat, een poes, iemand die ze kende. Het was haar moeder, het was Winterstorm. "Ga terug..." meende ze te horen. [i]"Ze hebben je nodig,"[/b] hoorde ze toen. Ze zag de lippen van haar moeder niet bewegen, maar het was overduidelijk haar stem, dat moest wel. "Mama!" Riep ze uit terwijl ze op haar af rende. Maar toen ze haar kop in haar vacht begon ze te verdwijnen. "Mam? Nee, ga niet weg!" Smeekte ze. Haar moeder glimlachte enkel en verdween toen volledig. Brightpaw stond als verstijfd, en toen begon ook de rest om haar heen te vervagen...
Brightpaw ademde hevig. Wat was er gebeurd? Pijn schoot door haar rug heen terwijl ze zich wou bewegen, en een ijzeren smaak vulde haar mond. Alles was wazig om haar heen, en ze hoorde geen enkel geluid. Ze legde haar kop neer en durfde geen enkele beweging te maken. Ze hoorde zacht gemurmel ergens achter haar vandaan komen, het klonk als 'mam'. Brightpaw kneep haar ogen dicht en deed ze weer open om helder te worden. Toen hoorde ze een kreet, het kwam bij Littlepaw weg. Wacht...? Was haar moeder dood. Dat betekende. Bluestar was dood. Ze probeerde om te kijken, maar het deed te veel pijn. "I-iemand... help?" Smeekte ze zwakjes, maar luid genoeg om hoorbaar te zijn. Langzaam begon alles om haar heen weer wat helderder te worden, en ze had niet in de gaten dat tranen over haar wangen rolden.

Listen to this at the sad moments; https://www.youtube.com/watch?v=AeVyvwThCd8

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Hij probeerde uit alle macht zijn ogen opnieuw te openen, om te zien wat er gebeurde, om erachter te komen of de rest nu echt veilig was. Zijn oren vingen enkel een gedempte versie op van het gevecht dat zich afspeelde naast de rivier. Dit maal tussen de hond en zijn leider Bluestar. Vaag, ver weg, herkende hij haar stem. Met een laatste inspanning opende hij zijn groene ogen voor een moment, om zijn leidster te zien vechten. Hoewel hij ergens vreesde voor haar leven, wist hij dat de Clan nu ook zou komen. Ze moest wel een patrouille mee hebben genomen. Wetende dat hij zijn taak had volbracht en de apprentices nu veilig waren, sloot hij zijn ogen opnieuw. De pijn die als een bezetene door zijn lichaam had geraasd, verdween langzaam aan. Zijn lichaam werd slap, alles om hem heen werd dof. Het geluid van de rommelende donder, het grommen van de hond en de kletterende regen werden gesust tot een zacht geruis, ergens in de verte. Terwijl zijn adem steeds minder vaak begon te komen, verdween het gevoel van pijn volledig. Het enige wat achterbleef was een zekere leegte. Hoewel hij diep van binnen om haar schreeuwde, kon hij zijn hoofd er niet toe krijgen om aan Icestorm te denken. Alles was blank. Het enige waar hij zich nog op kon concentreren was het minderen van zijn ademhaling, het langzaam dalen van zijn lichaamstemperatuur, versneld door de doorweekte staat waarin hij verkeerde. Zijn bloed begon minder snel te stromen, er was al zo veel verloren. Zonder enig besef van tijd of omgeving, voelde hij hoe hij los kwam van de grond. Leeg, zonder verdriet, zonder pijn, niet in staat om nog ergens aan te denken.

Het volgende moment opende hij zijn ogen. Een vertrouwd beeld kwam hem tegemoet. Fireheart was al eerder in StarClan geweest, dus hij twijfelde geen moment toen hij de bekende vlakten en bossen zag. De deputy stapte iets naar voren. Zijn wonden waren weg, zijn pijn was weg, en zijn hoofd was weer in staat om zich met meerdere dingen tegelijk bezig te houden. Hij merkte dat hij zich bij Fourtrees bevond en keek vragend om zich heen, toen de eerste katten verschenen en op hem af liepen. Hun vachten vol van een schitterend sterrenlicht, die als kleine lichtgevende dauwdruppels in hun vachten hingen. De eerste kat die zijn aandacht trok was Spottedpaw. De tortoiseshell poes keek hem met een pijnlijke blik aan. Thunder alone is not enough to strike it.. Hij was niet sterk genoeg geweest om de hond aan te kunnen. Ze had niet gewild dat hij hier nu zou staan. 'Het spijt me, Spottedpaw.. Dat ik hier uiteindelijk toch ben' sprak hij zacht. De jonge poes schudde enkel haar hoofd even, alsof er meer gaande was dan alleen dat. Nu er een redelijk grote menigte was verzameld en hij allemaal bekenden zag staan, sloeg er een dolk door zijn hart. Zij waren hier, oude vrienden van hem, maar daar beneden, daar waren een hele boel vrienden die hij achterliet. Icestorm.. Hij zou haar enkel nog kunnen steunen vanuit StarClan. Ze zou haar kittens alleen krijgen. Hoe veel pijn het haar wel niet zou doen als ze zijn lichaam straks terug het kamp in brachten. De tranen stonden hem al in de ogen bij de gedachte. Op dat moment zag hij iemand anders, iemand die nog geen sterren in de vacht droeg, zoals hij. Littlepaw! Wat doet zij hier? Was zij ook? Na alles wat ik heb gedaan, heb ik de dochter van mijn leider niet kunnen redden?? De jonge poes merkte zijn aanwezigheid niet op, hij besloot ook niet naar haar te roepen. Het was hem niet gelukt om iedereen te redden.

Wat er volgde schokte hem nog meer. Er was wat commotie, katten die tegen elkaar begonnen te fluisteren, blikken die nu op een ander werden gericht. Hij kon niet zien wie of wat het was. Maar iets daarna, verdween Littlepaw opeens weer. Zijn ogen werden groot, zijn mondhoeken krulde op in een glimlach. Het was haar tijd toch niet? Hij had haar toch kunnen redden van de hond? Er viel een enorm gewicht aan schuld van hem af. Zijn glimlach verdween echter als sneeuw voor de zon, toen een bekend figuur op hem af stapte. Niemand anders dan zijn leider Bluestar stond voor hem. Haar blauwgrijze vacht begon al te schitteren, haar blauwe ogen vastberaden, maar niet zonder verdriet. En hij, hij stond daar maar en keek haar aan. Zijn blik vragend, niet in staat om te bevatten wat dit betekende. Waarom ze hier was. Haar blik verzachtte wat, alsof ze hem wilde vertellen dat het goed was zo, zonder een woord te gebruiken. Alsof ze tegen hem zei wat ze had gedaan. En het begon langzaam bij hem door te dringen. Zijn ogen vulde zich met tranen, terwijl hij begon te beseffen wat ze had gedaan. Waarom ze hier was en waarom Littlepaw net was verdwenen. En hij wist dat ze nog twee levens over had gehad, dat ze hier niet zou staan als ze enkel haar geliefde dochter had teruggestuurd. 'Nee, Bluestar, nee! Dit kan niet! Ik.. ik' stamelde hij zacht. Maar zijn lichaam begon al te vervagen, het beeld voor hem werd al langzaam zwart. Hij schudde nog eenmaal zijn hoofd, terwijl hij Bluestar bleef aankijken. Waarom... Ook zij verdween in de duisternis.

Fireheart voelde zijn lichaam nat worden, de regen die op hem neer kletterde. Hij hoorde de donder, het wild stromende water, maar het geluid van de ratelende kettingen en de grommende hond was verdwenen. Langzaam begon hij zijn gevoel weer terug te krijgen, bewoog wat met zijn poten en merkte dat de wonden op zijn lichaam nu in een vroege staat van heling verkeerde. Niet meer open, niet meer bloedend. Enkel het rood in zijn vacht liet zien dat er een moment geleden nog open wonden waren geweest. Hoewel het allemaal weg was en de pijn niet meer zo sterk, voelde hij zich slap en stijf. Het effect van het gevecht was niet weg, de vermoeidheid bleef over hem heen hangen. En dan, een schreeuw die een andere pijn bij hem liet opwellen. Een harde en wanhopige 'Nee!' die zo veel verdriet uitstraalde dat het zijn hart in duizend stukjes brak. Fireheart opende langzaam zijn ogen, en wenste bijna dat hij dat niet had gedaan. Voor hem lag het koude, slappe lichaam van Bluestar. Haar blauwgrijze vacht aan haar lichaam geplakt door de stromende regen. Een bliksemslag die haar en haar dochter oplichtte in het duister, deed hem volledig beseffen dat ze er niet meer was. Littlepaw aan haar zij, treurend om haar verloren moeder. Tranen vulden ook zijn ogen weer, terwijl hij wankelend overeind kwam en zich aan de andere kant van Bluestar liet zakken om zijn gezicht in haar vacht te verbergen. Hij wist dat hij zich groot moest houden voor Littlepaw, maar het lukte hem niet meer. Zijn leider, zijn mentor, zijn vriendin... Ze was dood, omdat hij niet op tijd was geweest, omdat hij niet sterk genoeg was om iedereen en zichzelf te beschermen. Ze had gedaan wat hij niet kon, de hond eigenhandig in de rivier gesmeten. En ze had haar leven gegeven voor haar dochter, die hij niet had kunnen beschermen, en haar laatste aan hem, de mislukkeling. 'Waarom toch, Bluestar..' zei hij hardop, terwijl hij zijn bevende lichaam overeind hees. Fireheart richtte zijn groene ogen op Littlepaw. 'We moeten haar terugbrengen naar het kamp.. Denk je dat je zelf kunt lopen? Ik ga kijken of ik de anderen zo ver kan krijgen..' sprak hij met trillende stem. Nee, op dit moment was hij verre van sterk. Het duurde niet lang voor er 3 ThunderClan warriors verschenen die hen hielpen. Zijn ogen waren nog altijd strak op de blauwgrijze poes gericht. De dappere leider van zijn Clan, die letterlijk haar leven had gegeven voor dat van anderen. De tranen die over zijn wangen liepen werden gemaskeerd door de nog altijd vallende regen. Het veld rondom hen vol bloed, zoals in zijn droom. Thunder alone is not enough to strike it, and a big sacrifice by the blue star is going to be made.. Nu begreep hij wat Spottedpaw bedoelde met deze woorden. Een groot offer van de blauwe ster. Een groot offer van Bluestar. Haar leven, voor dat van Littlepaw en mij.. Hij liet zijn kop hangen, terwijl de rest zich verzamelde.

WORDS 1409 TAGS Too many NOTES None

De jonge apprentice hield Littlepaw met alle macht vast, terwijl hij zelf te licht werd in zijn hoofd van het weinige zuurstof dat hij binnen kreeg. De stenen sneden aan zijn poten, haalden zijn buik open, maar toch hield hij zijn kaken stevig op elkaar. Hij mocht zijn vriendin niet loslaten gaan, ze betekende zoveel voor hem. Hij had zijn hele familie al verloren, maar haar liet hij niet gaan. Nog niet. Tranen wenden op in zijn ogen. Uit alle macht probeerde hij naar de kant van de rivier te zwemmen, maar niets lukte. Hij was te klein, te slap. Nu had hij spijt van zijn weinige training, dat hij de moed niet bijeen had geschraapt om Lightningrush te vragen om zijn training. Plots zag hij een oranje, vuurkleurige vacht verschijnen, twee vastberaden groene ogen verschenen. Hij herkende de kater als zijn deputy en een vleugje nieuwe moed gleed door de grijze, kleine apprentice heen. Zwarte vlekken van vermoeidheid verminderden zijn zicht, maar toch probeerde hij met alle macht Littlepaws hoofd boven water te houden. Als hij onder water ging, deed hij er alles aan om haar boven hem te houden. Als er één iemand was die moest overleven, dan was dat haar wel. Ze was een echte vriendin, niet alleen voor hem, maar ook voor de clan. De wilde golven duwden hem naar beneden. Alle zuurstof werd hem ontnomen en even leek het dat de twee samen zouden verdrinken.

Plots werd zijn nek echter vastgegrepen en werd de grijze tabby weer boven het water getrokken samen met Littlepaw. 'Laat haar niet los!' Mompelde de kat die hen omhoog hield. Hij herkende de stem vaagjes, niet goed bij bewustzijn om hem ook maar even te herkennen als de deputy Fireheart. Het enige wat hij deed was luisteren naar zijn instructies; haar niet loslaten. Met zijn kaken stevig op elkaar geklemd, kwamen ze steeds dichter bij de oever. Uit alle macht probeerde hij mee te helpen, door zijn poten te bewegen alsof hij zwom. Maar veel kracht had hij niet meer in zich, waardoor alle druk vooral op de kat lag die hem en Littlepaw naar de oever bracht. Uiteindelijk werden de twee de oever op geduwd. Happend naar adem kwam hij daar terecht. Zijn groene ogen groot van schrik, terwijl hij zacht begon te trillen van de stress. Hij richtte zijn blik dankbaar op de kat die hen uit het water had geduwd; Fireheart. Nadat Littlepaw en hij veilig van het water waren, werden zijn ogen groot toen hij de hond weer zag. Fireheart viel het beest aan en een heus gevecht was gaande tussen de twee. Zijn haren stonden overeind, maar aanstalten maken om de Thunderclan deputy te helpen deed hij niet. Hij zou de kater enkel in de weg lopen en het beste was dat hij aan de zijde van Littlepaw bleef staan.

Verslagen keek hij toe hoe Fireheart steeds slapper werd, de wonden die de hond had aangericht zorgden ervoor dat de kater veel bloed verloor. Hij spande zijn spieren gespannen aan toen het de kater teveel werd. Een jammerend geluid verliet zijn mond. Alle hoop was weg, hij was waarschijnlijk nog de enige apprentice die goed bij bewust zijn was. En aan hem hadden ze niets, hij kon niet vechten, niet jagen. Hij moest alles nog leren, althans, bijna alles. “Nee!” Klonk een stem vermeng met verdriet en woede, waarna een flits van blauwe, grijze vacht hem deed opkijken. Hij had nog nooit zo'n sprong gezien, zo sterk, zo krachtig. Al snel merkte hij het dat het zijn nobele leidster was en met grote ogen vol bewondering keek hij toe hoe ze de hond bevocht. Totdat het machtige dier de kolkende rivier in viel en met pijnlijke kreten verdronk. De grijze leidster richtte haar blik op twee katten, hij volgde haar blik en zijn ogen werden groot van verdriet. "Nee..." Zei hij zacht, toen hij Fireheart en Littlepaw zag liggen. Bleustar kroop naar hen toe, de kater trilde geheel bij het schouwspel wat voor hen gebeurde. Denkend dat een van zijn vrienden en thunderclans deputy gestorven waren keek hij met tranen in zijn ogen naar de drie katten. Plots gebeurde er iets. Bluestar drukte haar neus een voor een tegen de twee katten. Nu pas begreep hij het; ze gaf haar laatste twee levens af aan haar dochter en deputy. Tranen gleden over zijn wangen heen toen hij zag dat de grijze leidster haar laatste adem uitblies en net op dat moment Fireheat en Littlepaw weer begonnen met ademen. Hij boog zijn hoofd uit respect naar hun oude leider, die zojuist haar leven had opgegeven en nu met starclan jaagde. Tranen vielen voor hem op de grond, terwijl hij daar verslagen bleef staan werden Littlepaw en Fireheart weer wakker. Hij hoorde Little's kreten, maar negeerde ze volledig. Verdiet was de enige emotie die hij momenteel voelde, verstijft van verdriet bleef hij daar zitten, met zijn hoofd gebogen.

De regen had het lichaam van Bluestar sneller koud gemaakt dan ze wilde. Het bevestigde te snel waar ze zo bang voor was, haar moeder zou nooit meer opstaan. Snikkend verborg Littlepaw haar gezicht nog dieper in de blauwe vacht, alsof ze hoopte op nog enig teken van leven. Dat ze haar prachtige blauwe ogen weer zou openen en alles weer zoals normaal was. Die hond had nooit moeten komen. Kleine Littlepaw werd verscheurd door schuldgevoel als ze eraan terugdacht. Door haar had haar moeder zich opgeofferd. Als zij er niet was geweest had de clan nu nog zijn leider... 'Waarom toch, Bluestar..' De stem van Fireheart deed haar met betraande ogen opkijken. Ze ontmoette zijn blik die net zo gekweld stond als het hare. 'We moeten haar terugbrengen naar het kamp.. Denk je dat je zelf kunt lopen? Ik ga kijken of ik de anderen zo ver kan krijgen..' Het feit dat Fireheart beslissingen nam en leek te weten wat hij moest doen, dat hij zich nog gedroeg zoals een echte clankat zich behoorde te gedragen, gaf haar iets meer kracht. Ze moest sterk zijn, voor Bluestar. "J-ja.. Ik denk het wel," antwoordde ze met trillende stem. Ze hees zich bevend overeind, terwijl haar oren treurig naar beneden hingen van het gewicht van de regen. Maar, zodra haar lichaam los kwam van haar moeder werd ze overgoten door een nieuwe golf van verdriet. "Oh Fireheart, ze is dood.." Snikte ze hartverscheurend.

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Fireheart keek even kort om zich heen, zijn ogen zoekend naar de andere apprentices. Hopepaw was bij kennis, Brightpaw ook, maar nauwelijks. Van Glidingpaw kwam nog geen respons, maar er waren meer warriors om hen te helpen. De rode kater richtte zijn blik weer op Littlepaw, die overeind kwam, maar weer ineen zakte. Er was iemand die hem meer nodig had op het moment. Met zijn kop nog altijd hangend van verdriet, kwam hij van zijn plaats af en stapte om Bluestar's lichaam heen, naar de apprentice. Met een zachte plof ging hij naast haar zitten. 'Het spijt me zo, Littlepaw. Het spijt me zo..' bracht hij zacht uit, terwijl hij zijn ogen naar de grond wendde. Dit was zijn schuld, als hij de hond nou gewoon in de rivier had weten te duwen, dan was dit allemaal niet gebeurd. Hoewel hij zijn best deed om sterk te zijn voor haar, bleven de tranen nog over zijn wangen rollen. Hij tilde zijn poot op, om deze over haar rug te leggen uit troost. 'De rest zal er voor zorgen dat iedereen terug komt in het kamp. Een sterke warrior zal Bluestar voor ons dragen, oke? Je moet echt met me mee komen, voor je ziek wordt door de regen. Dat zou zij ook niet gewild hebben' zei hij sussend, hoewel het niet helemaal goed overkwam door zijn eigen tranen. De pijn van de wonden was dan wel verdwenen, zijn hart was aan stukken gescheurd.

WORDS - TAGS Too many NOTES None

Littlepaw keek met gebogen hoofd toe hoe de tranen van haar vacht rolde en zich samen met de regen op de grond stortte. Het huilen leek maar niet te willen ophouden, ook al zou ze het proberen. Fireheart was naast haar komen zitten en toen ze zijn tedere aanraking op haar rug voelde keek ze met treurige ogen op. 'De rest zal er voor zorgen dat iedereen terug komt in het kamp. Een sterke warrior zal Bluestar voor ons dragen, oke? Je moet echt met me mee komen, voor je ziek wordt door de regen. Dat zou zij ook niet gewild hebben.' Hij had gelijk. Littlepaw putte troost uit zijn woorden en knikte snikkend. Het laatste wat ze wou was haar moeder nu teleurstellen. Zwijgend kwam ze weer overeind en deed ze een paar passen naar achter om ruimte te maken voor de warrior. Met pijn in haar hart moest ze toekijken hoe het lichaam van Bluestar voorzichtig werd opgetild en meegedragen naar het kamp. Ze merkte dat het ritmische getik van de regen langzaam af nam. De wind was gaan liggen en de takken vielen stil. Het vormde een vreemd contrast met de chaos die zich nog maar enkele hartslagen geleden had afgespeeld. Kwam de stilte van Starclan? Waren ze aan het rouwen om Bluestar? Met hangende oren zette Littlepaw zich af en liep ze stilletjes achter Fireheart aan terug naar het kamp.

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Zijn zwakke poging Littlepaw overeind te krijgen werkte tot zijn verbazing beter dan hij had verwacht. Natuurlijk had het te maken met het feit dat ze haar moeder niet teleur wilde stellen, maar verdriet kon zelfs die gedachten soms compleet blokkeren. Het werd stil, de lucht kalmeerde wat waardoor de regen en de wind bijna compleet verdwenen in de nacht. De donder rommelde niet meer. Fireheart merkte dat hij het geraas miste. De stilte klemde zich als een ijzige hand rond zijn hart, terwijl het zijn hoofd de vrije loop gaf, zijn gedachten niet langer onhoorbaar door het gedonder in zijn omgeving. Terwijl hij vooraan de kleine groep voort stapte, zonder enig besef van plaats of tijd. Zijn poten bewogen zich simpel weg onder hem door, hij liep onbewust het goede pad, maar veel van de weg terug kreeg hij niet mee. Hij was te druk met wat er zich in zijn hoofd afspeelde. Het doordringen van het feit dat hij nu leider was van de Clan, dat Bluestar weg was, dat haar kittens geen moeder meer hadden. Dat hij er bijna was geweest en dat er een hele Clan wachtte op Bluestar's terugkeer. Hij viel compleet stil, haast zo stil als de kille nacht. Enkel het geluid van zijn ademhaling was nog te horen. Krachtiger dan eerst, maar gebroken en gehavend. Als een rouwstoet liepen zij voort, terug naar het kamp, waar iedereen met ingehouden adem wachtte.

WORDS - TAGS Too many NOTES None

Een pijnlijke steek ging door haar lichaam heen toen Brightpaw probeerde op te staan. Ze wou naar haar beste vriendin, Littlepaw toe. Ze had haar nodig. Haar moeder was overleden, ze zag het, enkel kon ze zelf niet op staan. Brightpaw liet een klagende miauw horen toen ze op probeerde te staan, en zo weer op de grond viel. "I-iemand...?" Miauwde ze. "H-help?!" Vervolgde ze. Het was ook niet zo raar dat het Brightpaw niet lukte om zelf op te staan. Ze was net buitenbewustzijn geweest, tenslotte had de hond haar goed te pakken gehad. De hond had in haar rug gebeten en haar zo tegen de rots aan gegooid, logisch dat ze buiten bewustzijn was. Brightpaw legde haar kop neer op de grond en staarde hopeloos voor zich uit. Fireheart was gelukkig bij Littlepaw, en Hopepaw. Dat hoorde ze. Maar waar die andere apprentice kon ze niet horen. Fireheart had het over terug gaan naar het kamp. Brightpaw zuchtte en staarde hopeloos om zich heen. "Kan iemand me helpen?" Smeekte ze terwijl ze de blikken van de andere katten op probeerde te vangen. Brightpaw stond weer op, maar het deed zo'n pijn aan haar rug. Hier ging ze nog last van krijgen.