A walk under the trees[Cherrypaw.]

Maskpaw opende rustig zijn ogen. Het zonlicht dat in zijn ogen scheen gaf aan dat het al weer ochtend was. Hij sloot zijn ogen even tegen het licht en opende ze daarna weer. Langzaam stond hij op en strekte hij zijn lichaam uit. Normaal gesproken zou hij er niet altijd meteen uit gaan als hij wakker was, maar vandaag had hij met Cherrypaw afgesproken om samen het kamp uit te gaan. Hij wist niet of Cherrypaw al wakker zou zijn, maar anders zou hij wel op de open plek van het kamp wachten op haar. Hij liep de den uit en eenmaal buiten de den keek hij het kamp even rond. Katten kwamen uit hun dens en sommigen waren al wakker en klaar om op een patrouille te gaan. Hij keek even naar de prooistapel, maar aangezien hij niet echt honger had ging hij er niet naartoe om iets te pakken. Hij ging rustig naast de ingang van de den zitten en keek het kamp rond of hij een teken van Cherrypaw zag.

_{Het was één dag geleden dat ze nog gepraat had met Maskpaw, de Thunderclan hun Medicine cat's apprentice. Ze hadden afgesproken om vandaag in de ochtend samen even te gaan jagen, kruiden zoeken, enzo verder. Met moeite hees de gevlekte apprentice zich overeind, en schudde ze slaapdronken de mos resten uit haar driekleurige vacht. Een gaap verliet haar bek en tegelijkertijd liet ze haar gele ogen die een amberkleurige gloed hadden over de nesten van haar dengenoten glijden. Die waren waarschijnlijk al weg, bezig met hun trainingen. Plots herinnerde ze zich dat ze normaal gezien Lostpath moest vragen of ze één dagje vrijaf kreeg, maar omdat ze hem gisteren niet kon vinden was ze naar haar nest gegaan, en blijkbaar weg gedommeld. Cherrypaw strekte haar lichaam uit, en wierp zo alle slaap uit haar ledematen. Vervolgens verliet ze de apprentice den, en liep ze richting de prooistapel waar ze een eekhoorn meesleepte naar de oude boomstam die ergens in de buurt van haar den stond. Smaakvol at ze het diertje op, begroef ze de restjes, en stuurde ze een dankgebodje naar de Starclan.

Met ietwat stijve passen die veroorzaakt werden door haar halve pijnlijke achterpoot, trippelde ze richting de kamp uitgang, waar de kater met wie ze had afgesproken er al stond. Ze wist een glimlachje op haar gelaat te toveren en keek hem rustig aan. "Goedemorgen, Maskpaw!" Miauwde ze best al opgewekt en liet haar blik even over enkele katten glijden die druk bezig waren met het bevoorraden van de Clan. De zon die een hete warmte op Cherrypaw's vacht liet rusten deed haar half smelten. Best wel gek, want enkele maanden geleden was het nog barkoud. Grappig hoe de seizoenen zo snel konden veranderen, niet?}

"Goedemorgen, Maskpaw!" Hoorde hij degene zeggen waar hij naar op zoek was geweest. "Goedemorgen, Cherrypaw." Begroette hij haar. Hij stond op en strekte zijn lichaam nog een keer uit. Hij had wel zin om even het kamp uit te gaan, alleen maar in het kamp blijven was nou ook weer niet goed, ook al had je als kitten geen andere keus dan om zes manen in het kamp te blijven voor je een apprentice kan worden. "Zullen we dan maar gaan?" Hij wachtte niet echt op een antwoord, want Cherrypaw was vast al wel klaar om mee het kamp uit te gaan en anders zou ze hem vast wel stoppen. Hij draaide zich om en liep door de ingang van het kamp heen. Eenmaal buiten het kamp wachtte hij even tot Cherrypaw er zou zijn. "Waar wil je als eerste naartoe gaan?" Besloot hij als eerste te vragen. Het zou makkelijker zijn als ze een doel hadden om naartoe te gaan, ook al zouden ze waarschijnlijk door een groot gedeelte van het territorium vandaag gaan.

"Goedemorgen, Cherrypaw." Begroette de kater haar terug. Ze stopte met het kijken naar katten die druk in de weer waren en keek Maskpaw kalm aan. Al klonk haar begroeting van daarnet opgewekt, klaarwakker was ze nog niet helemaal. "Zullen we dan maar gaan?" Ze knikte, maar zei voor de rest niets en volgde de tweekleurige kater. "Waar wil je als eerste naartoe gaan?" Vroeg hij, waardoor ze iets sneller begon te lopen, totdat ze naast hem liep. "Laten we eerst even de grens van de Riverclan en de Thunderclan nakijken, als we daarmee klaar zijn hebben we nog alle tijd om te gaan jagen of kruiden te zoeken." Sprak ze met beide oren naar voren gevouwen, en ze hield haar gele blik op het pad dat ze bewandelde gericht. Ze wist eigenlijk niet goed wat ze als eerste konden gaan doen, maar ze wou gewoon even langs de rivier zodat ze kon drinken, niet om er nog een keer in te vallen natuurlijk. Ze grijnsde even, Maskpaw wou er toch bij zijn toen ze gisteren een duik in het water had genomen? Wieweet zou ze weer per ongeluk vallen, al was de kans dat ze dat deed zeer klein.

(Gepost via gsm, dus het kan zijn dat er foutjes inzitten!)

"Laten we eerst even de grens van de Riverclan en de Thunderclan nakijken, als we daarmee klaar zijn hebben we nog alle tijd om te gaan jagen of kruiden zoeken." Het leek hem ook wel een goed idee om aan die kant te gaan starten. Het was misschien wel even verfrissend om dicht bij de rivier te zijn en vooral omdat het nu ook newleaf was, maar hij wilde liever niet te dicht bij het water komen, bang dat hij in het water zou kunnen vallen. "Lijkt me een goed idee." Zei hij en begon hierna in de richting van de rivier te lopen. Hij keek even achterom of Cherrypaw hem aan het volgen was en toen hij er zeker van was dat dat zo was ging hij verder naar de rivier. Het duurde niet al te lang voor ze bij de grens van de Riverclan en Thunderclan waren aangekomen. De rivier lag er rustig bij, maar dat was alleen maar logisch in de tijd van het jaar dat het was. Hij stopte, want misschien wilde Cherrypaw hier al iets doen en dan zou het een beetje onbeschoft zijn om door te lopen.

"Lijkt me een goed idee." Zei hij, waardoor ze opgelucht zuchtte. Ze had dus de juiste keuze gemaakt. Ze zag dat Maskpaw richting de rivier liep, dus volgde ze hem gehoorzaam en keek ze af en toe naar de planten die in volle bloei stonden. "Newleaf is echt een prachtig seizoen, helaas is het zo warm." Miauwde ze tegen hem terwijl ze haar gele ogen een beetje vernauwde als bescherming tegen de stekende zon. Ze begon iets sneller te lopen toen de rivier in zicht kwam, maar wierp eerst nog een blik over haar schouder naar Maskpaw voordat ze zich voorover boog om te drinken. Het frisse water voelde heerlijk aan op haar tong, het gaf haar nieuwe energie om de dag mee door te komen. Na een paar slokken water te hebben gedronken hees ze zich weer recht en schudde ze haar kopje even. Het werd maar eens tijd dat ze verder liepen. Plots kreeg ze een idee. "Gaan we een wedstrijdje doen? Wie er eerstes bij die boom daar is?" Vroeg ze met twinkelende oogjes en wees met haar staartpunt naar een middelmatige grote boom die tegenover de rivier stond, op het Thunderclan gebied natuurlijk. Ze wou wel eens zien wat Maskpaw allemaal kon, en als ze eerlijk moest zijn had ze wel zin in een wedstrijd op dit moment.

"Newleaf is echt een prachtig seizoen, helaas is het zo warm." Cherrypaw had wel gelijk, het was wel een prachtig seizoen, alleen was het een beetje jammer dat het zo warm was. Hij had zelf ook veel liever dat het niet al te warm was, maar te koud was nou ook weer niet iets wat hij wilde. Hij wachtte rustig tot Cherrypaw klaar zou zijn met drinken, zelf had hij niet echt dorst en als hij geen reden had om dichtbij de rivier te komen, dan hield hij er ook liever afstand van. "Gaan we een wedstrijdje doen? Wie er eerstes bij die boom daar is?" Hij had wel zin om een wedstrijdje te doen, alleen was hij niet helemaal zeker of hij wel zou kunnen winnen, maar dat zou hij niet laten blijken. "Ik vind het goed." Zei hij. "Oke, ik tel wel af. Drie, twee, een... Start!" Zodra hij het had gezegd zette hij zich met zijn poten af tegen de grond, zijn ogen gefocust op de boom waar ze naartoe zouden racen. Hij wist niet goed of hij voor Cherrypaw lag of dat hij al achter liep, maar het enige wat hij in zijn blikveld zag was het doel waar hij naar op weg was. Hij was al bijna bij de boom en hij pushte zijn lichaam tot het uiterste om er maar zo snel mogelijk te zijn. Eindelijk was hij bij de boom aangekomen en stond hij stil. Hij probeerde weer een beetje op adem te komen voor hij opzij keek of Cherrypaw er al was en of hij er eerder was geweest of niet, want dat had hij niet echt door gehad.

Ze glimlachte eventjes en keek de kater verwachtingsvol aan. "Ik vind het goed." Zei hij. "Oke, ik tel wel af. Drie, twee, een... Start!" Zodra de kater dat had gezegd schoot Cherrypaw in beweging, en rende ze naar de boom toe. Pas toen ze voor de tweede keer afzette met haar poten om nog ietsjes sneller te gaan liet de pijn die door haar poot heen schoot Cherrypaw eraan herinneren dat ze gewond was. Enkele vloek woorden rolden over haar lippen, maar ze hield niet halt, in plaats daarvan negeerde ze de pijn en bleef ze gewoon doorlopen, de uitslag al wetende; Maskpaw won. Een tikkeltje teleurgesteld, maar nog altijd vrolijk tikte ze met haar staart tegen de schouder van de kater en ging ze zitten om terug op adem te komen. "Jij wint, ik geef me over." Miauwde ze buiten adem waarna ze zich liet vallen op haar rug en naar de top van de boom keek waar ze naar toe hadden geracet. Ook al was de race een beetje oneerlijk geweest, naar haar smaak was Maskpaw eerlijk gewonnen. En daarbij; Ze zou hem toch niet zeggen dat ze nog een beetje last had van haar poot, want wie maakte dat nou uit? Het zou wel over gaan na een tijdje, en dan zou ze gegarandeerd een revenge vragen.

"Jij wint, ik geef me over." Hoorde hij Cherrypaw zeggen. Hij had niet helemaal verwacht dat hij zou winnen, maar dat bleek dus wel anders te zijn. Plotseling herinnerde hij zich dat Cherrypaw gisteren nog haar poot had bezeerd en hij schaamde zich er een beetje voor dat hij de uitdaging aan was gegaan. Ergens faalde hij dan als een Medicine Cat als hij niet eens nadacht over het feit dat Cherrypaw nog steeds last van haar poot kon hebben. "Sorry, ik had beter na moeten denken over het feit dat je misschien nog last van je poot zou kunnen hebben." Zei hij terwijl hij naar zijn poten keek. Hoe kon hij nou zo'n fout maken, hij had zelf gisteren nog wel gezegd dat ze rustig aan moest doen en nu accepteerde hij haar uitdaging. Dat was echt een domme fout geweest.

Maskpaw leek niet echt helemaal blij te zijn met de overgave van Cherrypaw, en dat was de redenen waarom ze zich even overeind hees, maar in een zittende positie naar hem bleef kijken. "Sorry, ik had beter na moeten denken over het feit dat je misschien nog last van je poot zou kunnen hebben." Ze zuchtte even, en wiebelde met haar oren. "Het geeft niet, en daarbij, ik ben degene die voorzichtig moest zijn, maar ik was ook degene die met het plan afkwam, dus eigenlijk is het mijn eigen fout. Jij hebt niks misdaan." Sprak ze op een zachte, troostende toon en sloeg haar staart over haar poten heen. Het was wel de waarheid, want zij kwam werkelijk met het plan af, Maskpaw ging er gewoonweg mee akkoord. Dat hij vergeten was dat ze iets had aan haar poot was menselijk, aangezien ze het zelf ook vergeten was. Eigenlijk stonden ze gelijk, ze hadden beiden iets gedaan wat niet mocht. Cherrypaw was vergeten dat ze het rustig aan moest doen, eveneens als Maskpaw. "Kop op! We zullen wel even iets anders gaan doen om je af te leiden. Geen races meer, goed?" Vervolgde ze kalm en stond nadien op.

"Het geeft niet, en daarbij, ik ben degene die voorzichtig moest zijn, maar ik was ook degene die met het plan afkwam, dus eigenlijk is het mijn eigen fout. Jij hebt niks misdaan." Hij tilde zijn kop weer op toen hij deze woorden hoorde. Het was nog steeds ook zijn fout geweest, ze waren beide schuldig, maar het had niet veel zin om er nu over na te blijven denken. "Kop op! We zullen wel even iets anders gaan doen om je af te leiden. Geen races meer, goed?" Ze had wel gelijk, het was beter als ze het gewoon van nu af aan rustig zouden doen en niet na zouden denken over wat er was gebeurd. "Zolang het geen races meer zijn, vind ik het goed." Zei hij. Het was alleen nog even de vraag wat ze nu zouden gaan doen, ze hadden net de rivier gehad, dus misschien was het een beter idee om weer onder de bomen te gaan lopen. Daar was ook meer schaduw en dat zou misschien nog voor wat verkoeling zorgen.

"Zolang het geen races meer zijn, vind ik het goed." Ze grijnsde even bij die woorden, en knikte instemmend. Ze zou zich aan de belofte houden, en geen races meer doen zolang haar poot nog niet helemaal geheeld was. Een zachte bries streek door haar gevlekte vacht toen ze zich verloste van haar zithouding en ging recht staan. "Oké dan," Sprak ze met een frons op haar gezicht en dacht na. Ze moesten iets verzinnen dat rustiger was dan racen, wat eigenlijk niet echt moeilijk was, want er waren nog zovele dingen die ze dan konden gaan doen. "Misschien kruiden gaan zoeken, of even langs naar de Tallpines gaan?" Stelde ze voor. Ze had eigenlijk niet echt zo'n goede ideeën, dus plakte ze er snel nog iets achteraan: "Of weet jij nog iets?" Zei ze met een scheve lach op haar gezicht en gunde haar vacht snelle, ruwe likken. Eens ze klaar was met haar korte wasbeurt keek ze Maskpaw weer aan.

"Oké dan," Hoorde hij Cherrypaw zeggen. "Misschien kruiden gaan zoeken, of even langs naar de Tallpines gaan?" Het waren wel goede suggesties. "Of weet jij nog iets?" Hij dacht er even over na. Tallpines konden ze wel naartoe gaan en er waren daar ook wel kruiden te vinden. De slangenrotsen konden ze maar beter vermijden, want straks gebeurde er iets met een adder daar en dat wilde hij ook weer niet hebben. "Ik vind het goed als we naar Tallpines gaan, maar als je nog wilt jagen kunnen we misschien beter naar de Owl Tree gaan?" Het maakte voor hem niet echt uit, het klonk hem ook niet zo slecht als ze gewoon zouden gaan jagen. Hij wist op zijn minst hoe hij een muis moest vangen en van de kruiden hadden ze eigenlijk wel een goede voorraad in het kamp en er was dus niet echt iets nodig.

Nieuwsgierigheid stapelde zich in haar op toen ze wachtte op een antwoord dat Maskpaw elk moment kon geven. Toen ze zijn stem hoorde spitste ze haar oren in zijn richting, en luisterde ze aandachtig naar wat hij te zeggen had. "Ik vind het goed als we naar Tallpines gaan, maar als je nog wilt jagen kunnen we misschien beter naar de Owl Tree gaan?" Weer dacht ze even na, en kwam ze tot de conclusie dat jagen misschien beter zou zijn. Want ze verwachtte niet echt dat Jayfeather en Maskpaw te weinig kruiden in het kamp hadden liggen, zeker niet met dit mooie weer. En prooi kon nooit kwaad. "Ik vind het goed dat we naar de Owltree gaan!" Bevestigde ze uiteindelijk en kneedde de aarde samen met haar voeten. "Prooi kan nooit kwaad, toch?" Zei ze tegen hem en keek vervolgens nog een keer naar de rivier die haar aan Darkpaw liet denken. De vorige keer dat ze de kater had gezien stond hij op Thunderclan territorium, en eerlijk gezegd voelde ze zich er nog altijd niet goed door. Ze had haar Clan een soort van verraden door hem niet weg te jagen, noch een waarschuwing te geven dat hij hier niet meer mocht komen. Ze had de drang om het tegen iemand te zeggen, maar wie zou haar er niet raar voor aankijken? Aangezien zo goed als geen enkele kat zoiets deed, én dan zou ze ook het gene moeten zeggen wat er vroeger was gebeurd, dat de kater haar in de steek had gelaten. En nee, daar had ze totaal geen zin in.

"Ik vind het goed dat we naar de Owltree gaan!" Hoorde hij Cherrypaw zeggen. "Prooi kan nooit kwaad, toch?" Hij knikte bij deze woorden. Wat extra prooi kon nooit kwaad. Het maakte vast niet uit als ze zouden gaan jagen terwijl ze niet de opdracht hadden gekregen om het te doen. "Het kan inderdaad nooit kwaad om wat extra prooi te hebben" Besloot hij uiteindelijk te zeggen. Hij strekte zijn lichaam even een keer goed uit, want hij merkte het nog wel steeds een beetje van het rennen, maar dat zou wel snel overgaan. "Zullen we dan maar verder gaan naar de Owltree? Of wil je hier nog iets langer blijven?" Als ze hier nog wat langer wilde blijven zou hij hier ook blijven, maar als ze meteen door wilde naar de Owltree, zou hij met haar mee gaan naar de Owltree.

"Het kan inderdaad nooit kwaad om wat extra prooi te hebben" Zei de kater waardoor ze hem even aankeek. Ze knikte en wachtte of Maskpaw nog iets wou zeggen. "Zullen we dan maar verder gaan naar de Owltree? Of wil je hier nog iets langer blijven?" Het was best wel leuk dat hij zo geduldig was, van zulke soort katers waren er niet veel. "Laten we al vertrekken." Miauwde ze een tikkeltje opgewonden en draaide zich om, klaar om te vertrekken naar de Owltree. Op een rustige tred liep ze naar de uilenboom toe. Haar passen waren gecontroleerd, echter kon je zien dat ze nog wel wat last had van haar achterpoot omdat ze ietwat stijf liep. De meerdere bloesem geuren reikte haar neusgaten en deden haar even glimlachen. Dat was nog zoiets dat geweldig was aan het seizoen Greenleaf: De natuur die weer helemaal tot leven kwam. Ze keek over haar schouder, zoekende naar een Maskpaw die haar normaal gezien volgde.

"Laten we al vertrekken." Hij knikte naar haar dat hij klaar was om te vertrekken en zodra Cherrypaw begon te lopen, volgde hij haar. Het was een best mooi seizoen, Greenleaf. Het enige probleem was dat het zo warm kon worden dat je niet in staat was om op het midden van de dag nog het kamp uit te gaan en veel liever in het kamp te blijven liggen in de schaduw. Maar te koud of te nat was nou ook weer niet iets wat hij graag wilde. Als het te koud was zou je haast je nest niet uit willen komen en het was ook het seizoen dat er de minste kruiden waren, maar vaak ook de meeste katten die ziek werden. Daarom hield hij totaal niet van dat seizoen. Als het te nat zou zijn, dan zou hij er ook niet blij mee zijn, een natte vacht was nou net niet iets waar hij zin in had.

Time for some action~!
Ze zag algauw het tweekleurig gestalte van Maskpaw, waardoor ze een grotere glimlach kreeg. Het was leuk om met hem op stap te zijn, ze voelde zich altijd op haar gemak wanneer Mask in de buurt was, en ze kon altijd haarzelf zijn wanneer ze met de kater praatte. Cherrypaw keek weer voor haar uit, en begon iets trager te lopen zodat ze weer zij aan zij liep met de Medicine cat apprentice. Pas toen een angstaanjagende geur haar neusgaten binnensloop bleef ze verstard stilstaan, en wierp ze een bange blik op de struikgewassen die niet ver van haar vandaan begonnen te ritselen. "Pas op!" Gilde ze naar Maskpaw die gevaarlijk dicht in de buurt van de struiken liep, en sprong naar hem toe, waardoor ze haarzelf ook in gevaar bracht, maar het was waarschijnlijk de enige manier om hem effectief direct te waarschuwen. Er vonkte iets van angst in haar ogen toen de geur van vos tot haar doordrong, en zonder nog één seconde voorbij te laten gaan wees ze zwijgend met haar neus naar de grote eikenboom die naast hen stond. Als ze er gauw genoeg wisten in te klimmen zou de kans matig zijn dat de vos hen niet kon zien, als ze zich verstopt hielden achter de bladeren dan toch. Maar ook al stonden hun levens op het spel, ze zou pas na Maskpaw de boom ingaan. Hij had haar al meerdere keren geholpen, nu was het haar beurt om hem te helpen.

Het was dan wel mooi weer, maar dat betekende nog niet dat ze niet alert moesten zijn, er kon altijd iets gebeuren. Alleen als er wat zou gebeuren, wist hij niet helemaal wat hij zou moeten doen. Maar de kans dat het zou gebeuren was klein. Plotseling kwam de geur van vos zijn neus binnen, het was dus toch niet een kleine kans geweest. "Pas op!" Hoorde hij Cherrypaw roepen en tegelijkertijd hoorde hij de struiken die dicht bij hem waren ook ritselen. Het duurde even voor hij besefte dat er een vos dicht in de buurt was en dat ze in gevaar waren. Hij wist dat ze beter konden gaan vluchten dan dat ze tegen de vos zouden gaan vechten. Zoveel wist hij nou ook nog niet over hoe hij zichzelf moest kunnen verdedigen en dan zou hij al helemaal niet veel kunnen uitrichten tegen een vos. Hij ving het signaal van Cherrypaw op dat hij in de boom moest klimmen, maar hij wilde haar niet alleen achter laten. "Ik ga niet die boom in zonder jou, vooral met je poot zou het misschien lastig worden." Fluisterde hij naar haar. Alleen ergens wist hij ook wel dat ze het beste meteen de boom in moesten rennen en elkaar erin moesten helpen. "Ik zal wel voor je uit rennen, maar als je het niet red, dan kom ik terug." Het was een keuze die hij snel moest maken. Hij draaide zich zo snel als hij kon om en rende richting de boom toe. hij klom op de laagste tak en keek naar beneden of het Cherrypaw ook was gelukt.

De geur werd sterker en ook het geritsel van de struiken wees erop dat de vos bijna gearriveerd was. "Ik ga niet die boom in zonder jou, vooral met je poot zou het misschien lastig worden." Ze keek hem even aan, waarna haar gele blik naar de boom gleed die ze had aangewezen. Maskpaw mocht doen en laten wat hij wou, ze zou pas na hem de boom ingaan. Ze wou dat hij in veiligheid was, zodat ze toch al een beetje gerust zou zijn wanneer ze zelf in de boom zou klimmen. "Ik zal wel voor je uit rennen, maar als je het niet red, dan kom ik terug." Dat was precies het gene dat ze wou horen. Ze knikte naar hem en keek hem na, afwachtend totdat hij in de boom zou zijn. Toen de kater zich op een tak had gezet, schoot ze ook in actie, en klom ze met veel moeite de boom in. Haar achterpoot protesteerde door keer op keer een pijnscheut door haar poot heen te laten schieten. De schildpad poes beet even op haar lip, en klauwde verder naar boven, totdat ze de tak bereikte waar Maskpaw ook op zat. Een tikkeltje buiten adem liet ze zich neervallen naast hem, en keek ze machteloos naar beneden waar de vos zich ondertussen al had laten zien. Ze voelde zich nu zelf de prooi, alsof ze een vogel was die gevangen zat in een kooi: Je kon nergens heen, en weet ook niet wat ze met je gingen doen.

Onderwerp: Re: A walk under the trees[Cherrypaw.]