Auch! {LITTLEPAW}

Op de een of andere manier hadden zijn poten hem in een boom laten klimmen, en nu keek hij uit over de bruin gekleurde ondergrond. Zijn doel; een simpel vogeltje dat hem niet eens opgemerkt had. Misschien zou dit wel zijn eerste echte vangst zijn, zonder enige echte training van Ivyleaf. Bij de gedachte aan de poes moest hij lachen, ze zou hem nooit volledig onder haar gezag krijgen, daar zou hij wel voor zorgen. Eenmaal weer geconcentreerd liet hij zijn poten zachtjes op de tak neer zakken, hoe verder hij kwam, hoe verder deze boog. Hij zou snel boven het vogeltje moeten komen, voordat de tak onder zijn gewicht zou breken. Iet wat zenuwachtig deed hij nog één pas en stopte toen abrupt. Nu bevond het beestje zich precies onder hem, en was de tak al aardig ver gebogen. Angstig keek hij naar beneden en verzette zijn poten zodat hij beter van de tak kon afspringen. Nog een keer keek hij naar de stam, die opeens vele vossenlengtes van hem af bleek te zijn. En toen gebeurde het allemaal heel snel achter elkaar. Ashpaw had zich van de tak gelanceerd, maar verkeerd afgezet. Hij voelde zijn poot de verkeerde kant op buigen en een helse pijn golfde door zijn rechtervoorpoot. Maar tegelijkertijd viel hij ook en door zijn geschreeuw had het vogeltje hem natuurlijk opgemerkt. het vloog weg en Ashpaw viel met een klap op de grond. Alle lucht werd uit hem geslagen en hij sloot zijn ogen. In een paar seconden voelde hij alleen maar pijn. Gelukkig ging dit weer weg. Ashpaw stond op, maar voelde toen weer een pijnscheut door zijn lichaam heen gaan. Precies op het moment dat hij zijn rechtervoorpoot had neergezet. Nee hè, dat kon er ook nog wel bij. Met moeite hinkte hij vooruit, hij bevond zich gelukkig niet ver van het kamp.

Doodop drukte hij zijn kopje de Medicine Den binnen en liet hij zijn ogen even rond kijken. Het was stil, maar hij was zeker niet alleen. Hij had al wat gehoord over een kitten van Innerghost die ernstig ziek was, dus misschien kon hij met haar gaan liggen praten totdat de Medicine kat er was. Nee dus. Met tegenzin nestelde hij zich in een nest en legde zijn kop op zijn voorpoten. Een kleine pijnscheut bevestigde dat zijn poot aardig verkeerd terecht was gekomen. Nu zou Ivyleaf haar zin hebben en kon ze trainen met haar 'betere' Apprentice. Had iedereen zijn zin..

_{Verveeld keek ze naar de uitgang van de den waarin ze vast zat. Een zucht verliet haar lichaam toen ze zich weer omrolde, zodat ze de andere kant van de den te zien kreeg. Als ze zo bleef doorgaan, zou haar hele nest in de knoop geraken. Smokebreath had haar een tijdje geleden gezegd dat ze een ommetje mocht maken rond het kamp, maar dat had ze nog altijd niet gedaan. Ze wou wel, maar ze wist dat ze hoogst waarschijnlijk het kamp niet mocht verlaten zonder enige begeleiding. Ze kneep haar olijfgroene ogen half dicht en liet haar oren zinken totdat die in haar nek lagen. Ze verveelde haar dood, met de Medicine cat zelf kon ze amper een praatje maken, en Birchpaw... Tja, die had ook wel altijd iets te doen. Net toen ze van plan was haar ogen helemaal te sluiten liet een nieuwe verse Shadowclan geur haar opkijken. "Ashpaw?" Vroeg ze zachtjes toen ze de grijze apprentice de den zag binnenwandelen. Wat was er met hem mis? Als ze hem zo bekeek zag hij er kerngezond uit, behalve dan dat hij niet echt compleet goed liep.}

"Ashpaw?" Hoorde ze een stem zachtjes fluisteren. Hij keek lichtelijk geïnteresseerd op en zag de grijs gekleurde poes zijn kant op kijken. Hij wist al meteen wat ze dacht. Waarom zou hij hier nou zijn? Bijna wilde hij zijn kaken weer stijf op elkaar klemmen, maar bedacht zich toen. Zij had het gewoon net zo moeilijk als hij, aangezien ze hier elke dag vast zat. Hij zou hoogstens een paar dagen hier moeten blijven. Ashpaw draaide zich om in zijn nest en keek de jonge Apprentice aan. Ze zag er niet echt doodziek uit, maar toch was er iets wat haar ervan weerhield om gewoon te gaan trainen. "Hey," Zei hij zachtjes en zorgde ervoor dat er geen gewicht op zijn rechtervoorpootje kwam te staan. Gelukkig had de klap niet veel schade achter gelaten, alleen wat schokjes van pijn als hij ademhaalde, meer niet. "Als ik het vragen mag, waarom moet jij hier zo lang blijven?" Vroeg hij toen maar om de stilte niet eeuwig te laten duren. Misschien kon hij iemands dag wel opfleuren door zijn ongeluk, als hij er zelf ook maar plezier aan had.

_{Haar ogen die een olijfgroene kleur hadden bleven de askleurige kater goed in de gaten houden. Elke beweging die hij maakte, en elke ademzucht die zijn lichaam verliet werd opgevangen door de ogen van Littlepaw. Ze schudde haar kopje zachtjes zodat ze zich weer kon concentreren op enkele grasprietjes die aan de ingang van de den stonden mee te dansen op het ritme van de wind. "Hey," Sprak de kater. Haar oortjes kwamen nog meer naar voren te staan zodat ze elk woord dat Ashpaw gebruikte kon verstaan. "Als ik het vragen mag, waarom moet jij hier zo lang blijven?" Eens die woorden haar oren waren binnen gegleden bleef ze voor een paar tellen verstard staan. Als ze er over nadacht, wist ze het zelf nog niet eens. Smokebreath had haar de vorige keer dat ze hem had gezien alleen maar gezegd dat ze nog niet helemaal in orde was om te gaan trainen, meer vragen had ze toen niet gesteld aan de Medicine cat. 'Ik euhm... Ik weet het niet." Miauwde ze terwijl ze haar blik op haar voetjes liet rusten. Ashpaw mocht blij zijn met zijn trainingen en actieve mentor, de hare was haar nog niet eens komen bezoeken, laat staan dat ze de moeite had genomen om aan Smokebreath te vragen wanneer ze mocht beginnen aan haar trainingen. Een kleine zucht rolde over haar lippen. Ze moest maar geduldig zijn, en afwachten. Dat was toch sowieso het enigste wat ze momenteel mocht en kon doen.}

Er viel een stilte, waarin Ashpaw geboeid naar de jonge poes keek. Wist ze het niet fo wilde ze er niet over spreken. Nee hè! Waarom kon hij zijn bek gewoon niet houden. Hij had niets moeten zeggen, zoals hij gewoonlijk deed. Schuldbewust begon hij met zijn goede voorpoot aan zijn mosnest te trekken, hopend dat hij iedereen buiten kon sluiten op die manier. 'Ik euhm... Ik weet het niet." En vervolgens hoorde hij een zucht uit haar mond ontsnappen. Medelijden ging als een flits door hem heen. En hij? Hij had gewoon een Mentor en de mogelijkheid om te trainen, terwijl zij haar Mentor waarschijnlijk nog niet eens had gezien. "Ehh.." Mompelde hij en probeerde een ander gespreksonderwerp te vinden, maar hij kon zich zo snel niet van dit onderwerp afhalen. "Maar is je moeder dan niet bezorgd om je?" Hij keek haar weer aan, en hoopte dat dit antwoord hem wat beter zou vallen.

_{Zoveel zat Littlepaw er ook weer niet mee in dat haar mentor niet naar haar omkeek, zo kreeg ze misschien een nieuwe mentor bij de volgende ceremonie, eentje die wel om haar gaf of wel de moeite nam om te zien hoe het met zijn/haar apprentice ging. Ashpaw zou waarschijnlijk het gevoel niet kennen, het gevoel dat niemand om je gaf. De enigste 'vrienden' die ze had waren Wildpaw en Frozenpaw, en zelfs die kwamen maar amper op bezoek. Als ze eerlijk moest zijn was ze blij dat Ashpaw er was, ook al zou die ook niks om haar geven... "Maar is je moeder dan niet bezorgd om je?" Bij het woord moeder keek ze om, richting de kater die tegen haar aan het praten was. "Welke moeder?! Die Innerghost begrijpt me niet, zij denkt alleen maar aan haarzelf." Sprak ze op een lichte sissende toon en keek gauw weer naar de uitgang van de Medicine cat's den. Het was waar, Innerghost gaf niks om haar, de zwarte poes had waarschijnlijk zelfs spijt dat Littlepaw haar dochter was. Maar ach, wie zou dat niet hebben zou Littlepaw een kitten van haar zijn...}

Bij zijn woorden draaide haar kopje plots om en Ashpaw voelde weer iets in zijn maag wat aanduidde dat hij iets verkeerds had gezegd. Was dit geen onschuldige vraag geweest dan? "Welke moeder?! Die Innerghost begrijpt me niet, zij denkt alleen maar aan haarzelf." En toen draaide ze haar kopje weer om. Ashpaw voelde een eenzaamheid over hem heen kruipen en hij probeerde na te denken, maar de enige dingen die hij kon vragen waren dingen over háár problemen. Well, beter dan die van hem. "Waarom dan? Iedere Queen is lief voor haar kittens, zelfs als ze.. ze wat ziek zijn. Dan verdien je juist alle liefde van je moeder. Niet? Of wil jij geen aandacht?" Hij bleef haar aankijken en vernauwde zijn blik wat. Het was vreemd om kat zich zo te zien gedragen. Iedereen hield van zijn moeder, right? Zelfs hij had dat gedaan in de korte tijd die hij met haar had meegemaakt, dus waarom was die Innerghost zo erg?

_{"Waarom dan? Iedere Queen is lief voor haar kittens, zelfs als ze.. ze wat ziek zijn. Dan verdien je juist alle liefde van je moeder. Niet? Of wil jij geen aandacht?" Net zoals ze verwacht had; Ashpaw begreep haar niet. Een luide zucht verliet haar lichaam en ze stapte naar de grijze kater toe, en hield op één vosselnegte halt. "Innerghost heeft nooit om me gegeven, ik besta niet eens voor haar." Sprak ze uiteindelijk en keek de kater aan met ogen die vuur leken te spuwen. Zoveel maakte het haar niks uit dat de zwarte poes geen bal om haar gaf, zelf gaf ze ook niet veel om haar... Dus ze hadden dezelfde gevoelens voor elkaar, dat is nu net wat ze moeder/dochter liefde noemden...

"Wat is er trouwens met je poot?" Besloot ze maar te vragen om van onderwerp te wisselen. De woedende blik in haar olijfgroene ogen vervaagde een tikkeltje, en werd vervangen door een iets kalmere blik die ze gebruikte om hem mee aan te kijken. Ashpaw leek echter niks af te weten van de haat relatie die Innerghost en Littlepaw hadden, maar goed ook, hij wou zich er waarschijnlijk niet mee bemoeien, hij zou het toch alleen maar erger maken...}

De poes zuchtte en zonder waarschuwing kwam ze opeens dichterbij, maar hield gelukkig haar afstand. Ashpaw draaide zich wat om haar volledig te kunnen zien. "Innerghost heeft nooit om me gegeven, ik besta niet eens voor haar." Ashpaw vernauwde zijn blik wat en keek recht in haar ogen. Nee, ze zag er niet bepaald blij uit. Zeker niet. Er viel een kleine stilte waarin Ashpaw niet precies wist wat hij moest zeggen. Gelukkig verbrak de poes deze. "Wat is er trouwens met je poot?" Ongemakkelijk keek hij naar zijn rechtervoorpootje die nu echt wel een beetje opgezwollen was. "Ach, ik dacht dat ik m'n Mentor al voor kon zijn en ben dus in een boom geklommen. Vervolgens ben ik er verkeerd vanaf gesprongen en heb ik mijn poot gekneusd." Een beschaamde glimlach verscheen op zijn gezicht en hij keek de poes weer aan. Hmm. Misschien konden ze ooit wel vrienden worden, als hij zich wat beter sociaal ontwikkeld had, dan. "Maar, eh, ik weet niet of je veel gezelschap aan mij hebt." Hij lachte kort, maar besefte toen dat hij zichzelf voor schut had gezet. Ach, zijn reputatie had toch al z'n laagste punt behaald. Niets kon hem dieper door de grond laten zakken nu.

_{"Ach, ik dacht dat ik m'n Mentor al voor kon zijn en ben dus in een boom geklommen. Vervolgens ben ik er verkeerd vanaf gesprongen en heb ik mijn poot gekneusd." Miauwde hij, waardoor de poes het niet kon laten even een grijns op haar gezicht te laten verschijnen. Hij was dus ook niet de slimste op dat gebied. Maar ze kon daar nooit zeker over oordelen, aangezien ze er niet bij was en dus niet wist wat er exact gebeurd was. Het was mogelijk dat de kater het niet doorhad dat de tak onstabiel was, of er nog andere dingen niet klopte aan de materialen die hij gebruikte voor het dier te vangen. Het klonk raar, maar het was waar. Ongeluk bestond ook, dus Ashpaw zou ook juist héél goed kunnen zijn in vogels vangen, maar had hij vandaag gewoon pech. "Maar, eh, ik weet niet of je veel gezelschap aan mij hebt." Ze keek hem even op aan vragende manier aan, maar zei nog eventjes niets. Pas na enkele tellen -die niet lang duurde- opende ze haar mond, klaar om iets te zeggen. "Je zult tenminste beter gezelschap zijn dan Smokebreath." Miauwde ze nét stil genoeg, zodat als de kater ergens in de buurt zou zijn, hij had niet gehoord had. Smokebreath was een zeer wijze kater, ze bewonderde hem dan ook, maar nee, iedereen wist dat de Medicine cat van de Shadowclan niet het beste gezelschap was dat je kon krijgen. Ze glimlachte en keek hem rustig aan.}

Hij zag een grijns verschijnen op het gezicht van Littlepaw en hij keerde zijn kopje even de andere kant op. Hij had haar nu wel blij gemaakt, maar ten koste van hem. Snel schudde hij zijn kopje om van die negatieve gedachten af te komen, nee, hij kon nu eindelijk wat lol beleven met een andere kat. "Je zult tenminste beter gezelschap zijn dan Smokebreath." Ashpaw lachte stilletjes, zodat de Medicine cat, als hij in de buurt was, het niet zou kunnen horen. Hij was niet de vrolijkste kat van het woud, zeker niet. "Mja, iedereen heeft zijn slechte kanten en ik heb er te veel om op te noemen. Smokebreath is gewoon niet, erm, sociaal aangelegd." Hij liet een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen, maar meer niet. Hij voelde zich nog niet geheel op zijn gemak in de Den, maar misschien moest hij gewoon wat wennen aan deze nieuwe omgeving. Maar hij mocht er waarschijnlijk wel snel weg, want zijn poot voelde nu al wat beter. "Maar mag je door je ziekte deze Den niet verlaten? Want misschien konden we wel wat rustig een wandelingetje maken door het territorium? Als jij dat leuk vindt?" Miauwde hij wat vrolijker, misschien dat zijn gedrag invloed had op haar en hij wilde zijn depressiviteit niet aan haar geven.

_{Ze kneedde even de grond samen met haar voetjes en wierp een vriendelijke blik op de grijze kater genaamd Ashpaw. Ze mocht hem wel, en Littlepaw mocht niet zoveel katten als ze eerlijk moest zijn. "Mja, iedereen heeft zijn slechte kanten en ik heb er te veel om op te noemen. Smokebreath is gewoon niet, erm, sociaal aangelegd." Verklaarde hij. Ze dacht even na, maar kwam tot de conclusie dat hij gelijk had, dus knikte ze eventjes met haar kopje. Het kon inderdaad zijn dat Smokebreath niet zo erg sociaal aangelegd was, maar goed... Ze had eventjes geen zin om daar over te praten. Plots schoten de woorden van Ash weer door haar hoofd. "Jij hebt totaal niet zoveel slechte kanten hoor!" Miauwde ze met twinkelende oogjes. "Ik heb teveel goede dingen die ik over jou kan opnoemen!" Mauwde ze speels, al kreeg ze nadien meteen een schaam gevoel. Ze bleef even verstard stilstaan terwijl ze verlegen haar mond weer hield. "Maar mag je door je ziekte deze Den niet verlaten? Want misschien konden we wel wat rustig een wandelingetje maken door het territorium? Als jij dat leuk vindt?" Vroeg hij. Opgelucht zuchtte ze. Hij was gelukkig niet verder gegaan over dat andere... "Een ommetje rond het kamp mocht van Smokebreath, maar niet meer, denk ik."}

"Jij hebt totaal niet zoveel slechte kanten hoor!" Zijn mondhoeken maakten een kleine spastische beweging tot de beginselen van een glimlach, maar verder kwam hij niet. "Ik heb teveel goede dingen die ik over jou kan opnoemen!" En toen viel de vervelende stilte weer, gelukkig gaf de poes al snel weer antwoord. Gelukkig. "Een ommetje rond het kamp mocht van Smokebreath, maar niet meer, denk ik." Meteen stond hij op en vergat even zijn verzwikte poot. Een rilling gleed over zijn rug, maar hij hield zich sterk voor Littlepaw's ogen. "Ik denk niet dat ik ook veel verder kan, maar zullen we alvast gaan? Ik wil Smokebreath geen onnodige onrust bezorgen." En hier zo snel mogelijk weggaan.. Hinkend deed hij een paar passen vooruit, maar draaide zich toen om, om vervolgens te wachten op Littlepaw.