Can you help me? [ Smokebreath ]

De lucht was staalgrijs, er hingen zware, donkere wolken boven het kamp en er viel lichte regen uit de lucht. Swanpaw keek nerveus naar de gestaag druppelende hemel en liet neerslachtig zijn oren hangen. Normaal gesproken was Greenleaf de beste tijd van het jaar: er was veel warmte, prooi in overvloed en er hing een gemoedelijke sfeer in het kamp maar vandaag had de Sterrenclan besloten dat het anders zou zijn. Het katertje stak diens kop snel uit de apprentice den en liet zijn blik over het halflege kamp glijden. De meeste van zijn medeleerlingen waren zo te zien gaan jagen of kregen training: goed zo. Met slepende pas hinkte hij weg uit het hol waar de kater sliep. Bij elke stap die Swan deed vormden zijn lippen zich om tot een pijnlijke grimas en begonnen zijn ogen te prikken. Op Swanpaws linkerachterpoot zat een lang, grauwe wonde die vervaarlijk stonk. Toen hij het ding in een daad van overmoedigheid zelf probeerde te genezen door hem droog te likken had de pus en etter die er uit kwam hem van walging over z'n nek doen gaan. De apprentice had het gemene letsel opgelopen toen hij er op uit werd gestuurd om bij de kraaienplaats voor prooi te zoeken. Na even snuffelen in het stinkende twoleg afval waren er drie ratten op de proppen gekomen. Monstertjes die lange, vuile tanden en staarten als een kronkelende wormen hadden. De stank van hun ongewassen lijven was erg geweest maar toen ze op hem af doken had hij zich nog veel angstiger gevoeld. Ze hadden Swanpaw met hun kleine klauwhandjes gekrabd en toen de jongeling zich eindelijk wist te ontdoen van de dieren had de grootste en smerigste van de drie ratten zijn tanden in hem gezet. Te beschaamt om het te bekennen aan de andere apprentices had hij maar gewacht tot de kust veilig was. Toen Swan de Medicine cat's den had bereikt stonden de tranen hem al in de ogen. Nerveus sloop hij er naar binnen. Geuren van verschillende kruiden, gewassen, bloemen en bessen sloegen hem in het gezicht. Er hing een walm van zoet, zuur en bitter in de lucht die prikte toen Swanpaw zijn kaken open deed om te ruiken of Smokebreath aanwezig was.

Met een zucht was de grootgebouwde Medicine cat neergezakt in zijn nest. Er waren zoveel katten ziek geworden de laatste tijd, dat hij het niet meer grappig vond. Met een zacht en brommend gemopper krulde hij zijn staart om zijn lichaam heen. Het pluizige puntje kwam te rusten om zijn donkere neus en Smokebreath begon zichzelf wat rust te gunnen. Hij had de laatste dagen nauwelijks rust gehad. Katten vielen bij bosjes neer door de vreemde ziekte. Hij vond het al mazzel hebben dat hij zelf nog niet ziek was geworden, want hij was er nog steeds niet achter hoe hij de ziekte kon genezen... Maar hij moest hier nu eventjes niet aan denken. Hij moest eventjes zijn rust nemen en als hij wakker werd verder denken. Want op dit moment maakte de vermoeidheid zijn brein erg wazig...

Duidelijk was hem de rust niet gegund toen hij zijn oren moest spitsen om het geluid van pootstappen hoorde in de doornentunnel richting zijn den. Eventjes speelde de massieve kater met de gedachte dat hij gewoon kon blijven liggen en doen alsof hij er niet was. Maar uiteindelijk liet zijn verantwoordelijkheidsgevoel hem niet in de steek. Met een zekere inspanning, die vooral mentaal was, wist de kater zichzelf overeind te heffen en tevoorschijn te komen. Zijn gezicht knoopte zich in een lichte frons terwijl hij neerkeek op de kleingebouwde apprentice. Het grootte verschil was eigenlijk wel bijna... grappig. "Ja? Wat is er?" Miauwde hij op een kalme, licht brommende toon, al kon hij een lichte gaap niet onderdrukken. "Vertel me alsjeblieft niet dat je ziek bent geworden." In dat geval, verdrink jezelf alsjeblieft. Voegde hij er stilletjes in gedachte aan toe. Hij wist niet hoeveel zieke katten hij nog zou kunnen handelen. Niks tegen Swanpaw, maar zijn geduld liep op korte poten.

Met ploffende stappen kwam de enorme medicine cat aangewandeld. Swanpaw sloop onwillekeurig een paar stapjes naar achteren. Hij beet grauwend op zijn lip toen zijn zere poot tegen de droge aarde bonkte. Tranen sprongen hem in de ogen bij het voelen van de prikkende schok. De jongeling had altijd ontzag gevoeld voor Smokebreath. De kater was groot, gespierd en had een struis gebouwd lichaam. Zijn ogen fonkelden als gesmolten goud en smeulden steeds humeurig. De iets oudere warriors wisten ook dat Smoke nog een krijger was geweest, voor hij door de Starclan werd geroepen. De grote kat had in tegenstelling tot veel van zijn collega's spieren gekweekt en zijn dikke, donkere pels liet hem nog groter uitkomen. Langs de andere kant stond Smokebreath ook bekend om zijn barslechte humeur. Swanpaw voelde bij het zien van de kater een gezonde stoot van angst. "D-d-dag Smokebreath", stotterde het jong zenuwachtig. Hij zwiepte nerveus met zijn staart en hield zijn indigo ogen strak op zijn poten gericht. "Ja? Wat is er?", klonk een kalm gebrom van diens kant. Swan deed niets anders dan een knikje geven en deed de grootste moeite om de blik van de rookgrijze kater te ontwijken. Na een korte geeuw ging de Medicine cat verder:"Vertel me alsjeblieft niet dat je ziek ben geworden" Er ontstond lichte paniek in Swanpaws hoofd. Wat moest hij dan zeggen? In vlugge stapjes trippelde de kater naar achteren om zichzelf wat tijd te gunnen. "I-ik ben niet echt ziek", begon de apprentice met trillende stem. Hij beet angstig op zijn lip en slikte zachtjes. "Ik h-heb een wonde en het pikt heel erg", mauwde het katertje. Hij sloeg zijn diepblauwe gekleurde ogen op en wachtte Smokebreath reactie af.

_{Zwijgend keek Smokebreath neer op Swanpaw, met een mild ongeduld wachtende op het antwoord. Hij knikte kort in respons op zijn begroeting. Eventjes, in een vlaag van verstandsverbijstering, wilde hij bijna vragen hoe het katertje heette. Maar een humeur van zakelijkheid en ook een milde desinteresse weerhield hem hiervan. De jonge apprentice voor hem was duidelijk nerveus en Smokebreath besloot dus ook maar mentaal om niet te gaan snauwen. Dat zou alleen maar meer tijd kosten en hij moest ook nog wel een beetje reputatie over houden. Het was een delicate balans, net genoeg om niet gestoord te worden en zijn respect te krijgen en net te weinig om gehaat te worden. Hij hield deze balans dan ook netjes op peil. "I-ik ben niet echt ziek", begon de apprentice met trillende stem. In de pauze die de apprentice gebruikte om op zijn lip te bijten en te slikken, vond Smokebreath toch dat er nog een kleine aansporing tussen moest. "Ja?" Miauwde de kater op een kalme toon, zoals standaard toch nog wel met een brom erin. De kater kon het niet helpen, zelfs als hij niet chagrijnig was, bromde zijn stem nog steeds. Niet dat hij het erg vond. Hij had echter wat kits horen praten over dat hij gewoon 24/7 chagrijnig was. Maar als die katten dat wilden geloven, vond hij het prima. Kwamen ze tenminste niet zijn den mollen. "Ik h-heb een wonde en het pikt heel erg" Miauwde de apprentice kleintjes. Smokebreath knikte en gebaarde Swanpaw dat hij verder de den in moest komen. "Kom maar mee, dan doen we er wat op." Bromde de kater, nog steeds niet op een onaardige toon. "Door wat ben je gebeten?" Vroeg hij zonder om te kijken, terwijl hij richting de kruiden liep.}

Swanpaw schuifelde ongemakkelijke heen en weer, zijn ogen flitsen van de stoffige aarde naar de wanden van de den. Hij opende zijn kaken lichtjes en proefde de scherpe geuren van alle medicijnen die dieper in het hol verborgen lagen. Sommigen van hen stonken, anderen hadden een bedwelmende geur en nog anderen roken fris als munt. Verrast door de kracht waarmee de reuken op hem insloegen sloot Swan zijn mond snel terug. Vanuit zijn ooghoeken zag het katertje hoe de medicine cat hem met zijn fiere, zware kop toeknikte en gebaarde dat hij verder moest gaan. Stuntelig hinkte het katertje verder, opgehouden door zijn zere poot. Smokebreath vervolgde met zijn lage, brommerige stem:"Kom maar mee, dan doen we er wat op" Als antwoord gaf de apprentice hem een zwak knikje. Tot Swanpaws opluchting klonk de grote kat niet onaardig, al maakte zijn basstem en voorbepaalde humeurigheid hem nog steeds wel wat angstig. "Door wat b en je gebeten?", vroeg hij terwijl de twee naar de kruidreservoiren slenterden. De leerling versnelde zijn slepende pas wat om hem bij te houden. Beschaamd dacht hij terug aan de drie ratten die plots opdoken bij de vuilnisbelt. In zijn brein leken de ratten veel groter en gemener dan ze in werkelijkheid waren geweest, hun dunne nagels werden uitvergroot tot klauwen en het gepiep waarmee ze hem hadden besprongen leek nu niet onder te doen voor krijgersgebrul. "D-door ratten", murmelde hij ademloos. Voor hen lagen hoopjes kruiden in alle tinten groen en stapels gedroogde bloemen wiens kleur dag na dag doffer werd. Om takken was spinrag gesponnen en over sommigen hingen plukjes mos. De krachtige geuren van de medicijnen hadden zich hier vermengd met de stank van etter, bloed en pus. De leerling voelde een vieze smaak zich op zijn tong verspreiden en trok een zuur gezicht. Swans diepblauwe ogen gleden naar Smokebreath en met een beverig stemmetje begon hij:"I-s er wat t-tegen te doen?" Gespannen en niet op zijn gemak zette het katertje zich neer, nerveus trekkend met zijn oren.

_{Zwijgend neusde de donkere medicine cat door de kruiden heen. Elk plantje had een naam. Voor alles wist hij de naam. Alle geneeskrachtige waarden, alle geuren, de scherpte, de frisheid. Hij genoot er niet bepaald van, maar de mogelijkheid was er. Dat is genoeg genoeg voor de Starclan. Niet? Voor hem niet. Maar hem werd niks gevraagd. Hij richtte eventjes een blik op de apprentice achter hem, die met aarzelende stappen volgde. In tegenstelling tot Smokebreath, was het katertje duidelijk niet op zijn gemak in de den. Dat zag hij wel vaker. Veel katten vonden de medicine cat den eng, of tenminste, zo leek het. Smokebreath was allang voer die angst heen. Hij moest wel. Want anders zou hij hier allang gierend gek zijn geworden. "D-door ratten" Miauwde de apprentice stamelend. Smokebreath bromde wat binnensmonds en knikte. "Ratten hun monden zitten vol bacteriën, daarom raken hun beten snel geïnfecteerd." Geconcentreerd neusde de kater door zijn kruidenstapels heen. "Daarom ga ik er wat goudsbloem op doen om de infectie te doden." Met zijn nagel plukte hij wat goudgekleurde bladeren van één van zijn stapeltjes af en maakte het tot een mengsel met wat vocht, zodat het beter in de wond zou trekken. Alle blaadjes werden vermalen. "I-s er wat t-tegen te doen?" Vroeg de apprentice kleintjes. "Aan bijna alles is wat te doen," Bromde Smokebreath, "Maar als de infectie niet verdwijnt," Voorzichtig drukte hij de kruiden tegen de wond van Swanpaw en deed hij er wat spinrag overheen om het bij elkaar te houden. "Dan adviseer ik je om wilde knoflook te zoeken en daardoorheen te gaan rollen. Dat kan echter wel gaan stinken." Hij vernauwde zijn ogen wat dreigend, "Hoe erg het ook gaat prikken, je mag de spinrag er mórgen pas afhalen."}

De grote kater bromde kalm een antwoord:"Ratten hun monden zitten vol bacteriën, daarom raken hun beten snel geïnfecteerd" Swanpaw knikte langzaam en probeerde zichzelf binnensmonds gerust te stellen. De woorden 'bacteriën' en 'geïnfecteerd' klonken hem nogal dreigend in de oren en ongewild kromp het katertje in één. Smokebreath leek er niet op te reageren en doorzocht geconcentreerd de stapels kruiden die voor hem lagen. Vanuit zijn ooghoeken volgde het katertje wat de medicine cat aan het doen was, onder zijn nervositeit en angst voorschool zich nieuwsgierigheid die flakkerde als een zwakke kaarsvlam in de compacte duisternis. "Daarom ga ik er nu wat goudsbloem op doen om de infectie te doden", vervolgde de struise kater. Verward gaf Swanpaw een knikje. Was het niet juist te bedoeling om dingen in leven te houden in de plaats van ze te doden? Doch besloot de apprentice niet tegen de oudere kat in te gaan. Hij observeerde hoe de medicine cat enkele goudkleurige blaadjes bij elkaar schaarde en hen mengde onder wat vocht. De tere, felgele partjes begaven het al snel onder de kracht van Smoke's gespierde poten en er bleef een soort goudkleurige papje achter. "Aan bijna alles is wat te doen", deelde de grote kater met zware stem mee. Er rolde een opgeluchte zucht over Swan's lippen. "Maar als de infectie niet verdwijnt," mauwde hij. Nog voor de leerling kon vragen wat de kans was dat de infectie niet verdween werd de gele brei tegen zijn wonde gedrukt. Er sprongen tranen in zijn ogen en tussen Swanpaw's tanden ontsnapte een hoog gilletje. Hij legde zijn oren plat in de nek klopte verwoed met zijn voorpoot op de droge aarde om de pijn te herleiden. "Aauuw", piepte het katje schel. "Het prikt heel erg!" De jongeling was zijn voornemen om geen watje te lijken al vergeten en begon met vluchtige happen te ademen terwijl de geneeskrachtige kruiden een brandend duel uitvoerden met de infectie. De medincine cat deed er wat bleekwitte spinrag rond en trippelde achteruit. "Dan adviseer ik je om wilde knoflook te zoeken en daardoorheen te gaan rollen. Dat kan echter wel stinken.", ging hij verder alsof er niets aan de hand was. Beverig gaf de leerling een knikje. Hij kromp bijtend op zijn tanden in één. De struise kat vernauwde zijn ogen tot speeltjes van fonkelend amber. Door zijn rookzwarte pels, gespierde lichaam, struise bouw en felle ogen leek de kater nu dreigender dan ooit:"Hoe erg het ook gaat prikken, je mag het spinrag er pas morgen afhalen.", siste de kater. Swanpaw voelde het bloed uit zijn gezicht trekken, angstig maakte hij een beweging met zijn kop dat het midden hield tussen knikken en schudden. Waarom was Smoke kwaad? Had hij iets fout gedaan? "S-s-sorry, S-smokebreath", mauwde het katertje ademloos:"I-ik zal het er niet a-afhalen..." Zijn stem trilde en golfde met pieken en dalen door de den. Bang draaide hij met zijn kop, wegkijkend van de grote kater voor hem, wegkijkend van wat hem schrik aanjoeg. De twee gouden ogen leken net in zijn korte, zwart-witte pels te branden. Met onhandige, strompelende pasjes hinkte de kleine kater naar achteren. Er biggelden parels over zijn wangen. Een wervelstorm aan troebele gedachten vol zelfverwijt raasde door zijn hoofd. Swanpaw ademde met snelle, ongecontroleerde happen zuurstof en probeerde zijn tranen aan zijn pels af te vegen. "S-sorry", mauwde hij met een hoge, mistroostige stem.

Smokebreath kon een kleine zucht niet onderdrukken toen hij een jammerlijk gepiep van de kleine apprentice achter hem zijn oren bereikte. Het was niet een van de stoerste apprentices, of niet dan? Maar goed, hij moest het gaan oplossen voor het katje en dat zou hij dus ook gaan doen. Het was de taak die hem was opgelegd door de starclan en hoe erg hij het ook verachte, hij zou het moeten uitvoeren. "Natuurlijk prikt het,"Miauwde Smokebreath kalm, hij haalde het maar uit zijn hoofd om morbide grapjes te gaan maken, dat zou waarschijnlijk niet op prijs gesteld worden. "De infectie moet gedood worden, voordat de wond ontstoken raakt of voordat je er ziek van wordt." Smokebreath wist niet zeker of de apprentice wist dat infectie iets slechts was, dus daarom legde hij nog maar even er de nadruk op. Hij zag dat hij de apprentice echter wel heel erg aan het schrikken had gemaakt, onbedoeld dan wel, maar niet wat hij wilde. "Kom, kom nlu," Bromde de kater ietwat vermoeid, "Ik ga geen hap uit je staart nemen of iets dergelijks," De kater trok zijn wenkbrauw op en keek de apprentice aan, met een blik die uitstraalde dat hij duidelijk niet onder de indruk was. Maar goed, wanneer was de kater dat wel?

Beetje kort, sorry

Onderwerp: Re: Can you help me? [ Smokebreath ]