De dagen begonnen steeds grimmer te worden. Een ziekte teisterde de ShadowClan en zelfs de andere Clans begonnen waarschijnlijk iets in de gaten te krijgen, maar wat was het? Al meerdere malen had ze geprobeerd contact te legen met de Medicine cat, maar deze had het zo ontzettend druk. Steeds meer katten vielen neer door de ziekte en kwamen vaak niet meer buiten het kamp of zelfs de Medicine Den. Shrew had ziek zijn weten te voorkomen door zo vaak mogelijk het kamp uit te gaan en om Smokebreath een paar kruiden mee te geven als ze toch een dag lang op het territorium zou verblijven. Toch kwam ze steeds vaker langs bij haar kittens om te kijken of geen de ziekte had ontvangen. Toch zag ze dat Strugglepaw en Thrushpaw een beetje pips eruit zagen, maar dat kon komen door de grimmige sfeer in het kamp.

En nu bevond ze zich voor een van die zeldzame keren in het kamp, na net gekeken te hebben naar haar kits, gunde ze zichzelf wat rust. Moe liet ze zich neerzakken aan de rand van de open plek en hield een eekhoorn tussen haar voorpoten. Hongerig begon ze van het vlees te eten, maar toen schrok ze op door de schim die op de hoge rots klom. Smokebreath. Meteen prikkelde ze haar oren en probeerde alle woorden zo duidelijk mogelijk te ontvangen. Was de ziekte opgelost? Een sprankje hoop verscheen in haar ogen. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich onmiddellijk hier verzamelen." En bij die toon verdween haar hoop alweer, Shrew rende naar voren en nam een plekje in op de eerste rij, haar ogen volgden elke beweging van Smokebreath, elk beetje nieuws was welkom. "Ik breng jullie bedroevend nieuws. Zowel Brokenstar als Raindrop hebben vanmiddag zich bij de Starclan gevoegd, de ziekte heeft hun leven geclaimd." Shrew's ogen werden groot. Nee.. Niet hen. Ze boog haar kopje en keek naar haar poten. Dit moest een droom zijn, het kon niet anders. Ongerust begon ze om zich heen te kijken, kijkend of de andere katten zich ook zo voelde. En toen ze er niet meer mee kon dragen stapte ze naar voren. "Maar waarom heeft StarClan ons dit aangedaan? Wij hebben ons toch niet misdragen?" Vroeg ze en zorgde ervoor dat iedere kat in het kamp haar kon horen, ze was even niet bang om gehoord te worden. ShadowClan had geen Leader of Deputy meer, waar gingen ze wel heen?

OOC; De rest van de Clan mag reageren, iedere deelnemer in de verhaallijn moet reageren !!

Secretsong kwam met een iet wat slaperige blik aangewandeld toen er geroepen werd. Het was de vorige avond vreselijk laat geworden en dus was ze deze gehele dag niet echt wakker geweest. Daarom ook, dat de donkere poes haar ogen wijd opende van verrassing, toen ze Smokebreath op de rots zag staan. In plaats van Brokenstar of Raindrop, sprak hij de Clan nu toe. Een onheilspellend gevoel bekroop haar. Er moest een reden zijn voor zijn urgente mededeling. Iedereen in de Clan was in de ban van de ziekte die er heerste. Ook hun leider en deputy waren al ten prooi gevallen aan deze griep. Het feit dat ze daar al een tijdje lagen, maakte haar ongerustheid enkel erger. Het was niets voor haar om zich heel druk te maken over deze zaken, maar het was duidelijk. Dit was niet zomaar een boodschap. Stilletjes ging ze zitten naast de andere katten. Eens iedereen zich had verzameld, begon Smokebreath weer te spreken. Zijn woorden zorgden voor een doodse stilte die zich door het kamp verspreidde. Met grote ogen keken zij en haar Clangenoten naar hun medicine cat. Na de stilte, hoorde ze de stem van Shrewleap. Ook zij vroeg zich af waar ShadowClan dit aan verdient had. De grootste zorg nu, was nog wel het feit dat ze geen leider en deputy meer hadden. Wie zou de Clan nu leiden, hoe werd er iemand gekozen. Er was niemand meer om die beslissing te maken.

Een zachte wind bries waaide door de apprentices den en maakte hem wakker. Een vermoeide gaap verliet zijn bek terwijl hij wat loom om zich heen keek. Wanneer zou hij weer eens een training krijgen? De laatste tijd ging hij veel meer jagen en weg met patrouilles, en eigenlijk wou hij wel weer een een pittige training waarvan hij de volgende dag zou barsten van spierpijn of zo.
Een zwarte stem maakte hem helemaal wakker en deed hem op kijken. Het was de stem van The Medicine Cat. Geschokt liep hij de apprentices den uit en staarde hij naar de robuuste medicine kater. Als je hem zo zag zou je niet verwachten dat hij medicine cat was. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich onmiddellijk hier verzamelen." Hij strompelde naar de highrock toe en staarde naar de medicine cat. Wat was er? "Ik breng jullie bedroevend nieuws. Zowel Brokenstar als Raindrop hebben vanmiddag zich bij de Starclan gevoegd, de ziekte heeft hun leven geclaimd." Het bekje van Berrypaw viel open. What? Hij liet het nieuws tot hem door dringen en zijn crème bruine ogen werden helemaal waterig. Waarom werd dit hun aan gedaan. "Waarom doet Starclan dit ons aan?" murmelde hij bedroefd terwijl hij naar zijn pootjes staarde.

De grijze sfeer die in het Shadowclan kamp rondhing zorgde ervoor dat één van zijn wenkbrauwen omhoog ging. Bijna de helft van de Clan was ziek en zwak, niemand straalde nog de kracht uit waarmee de Shadowclan vroeger gevreesd werd. Een zucht verliet zijn bek en tegelijkertijd hees de tweekleurige kater zich overeind en trippelde weg van het donkere hoekje waar hij zonet nog zat. De stem van Smokebreath liet hem echter weer even stilstaan. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich onmiddellijk hier verzamelen." Bulderde zijn stem, en zonder nog één seconde langer te blijven stilstaan liep hij naar de plek toe waar hij altijd zat wanneer de Clanleader hen iets ging toespreken, het enige andere nu was: Het was hun Medicijn kat genaamd Smokebreath die op de grote rots stond in plaats van Brokenstar of Raindrop. De vele zieke katten die hun plaats in de Medicine cat's den hadden opgegeven voor de katten die écht ziek waren, gingen net zoals de nog gezonde katten ergens zitten waar ze Smokebreath goed konden zien en horen. "Ik breng jullie bedroevend nieuws. Zowel Brokenstar als Raindrop hebben vanmiddag zich bij de Starclan gevoegd, de ziekte heeft hun leven geclaimd." Voor een paar tellen verstarde de kater, en keek hij ongelovig naar de grote rots waarop Smokebreath stond. Ook al was hij een kater die het liefste een hoge rang had in de Clan, het verlies van hun deputy én leader lag hem wel zwaar op de maag. Maar het zat er al wel aan te komen, en als Stunspore eerlijk moest zijn had hij het al langer door dat de twee katten die aan het hoofd stonden in de Clan, zich niet lekker voelde.

Hij gleed met zijn bladgroene blik over de groepjes katten waarvan iedere kat hun bek geschrokken open hing. Na een tijdje gezocht te hebben kwam hij uit bij de kater wiens naam Rushspirit was. De rode/witte warrior stond op, liep naar hem toe en ging vlak naast hem weer zitten. Hij was ervan overtuigd dat de kater naast hem hetzelfde idee in zijn kop had zitten. Echter zou hij het niet alleen uitvoeren, en wist hij dat hij sowieso de hulp van Rushspirit nodig zou hebben. Want punt één: Rushspirit was ouder dan hem, en punt twéé: Ze hadden twee rangen nu tekort, en die konden niet opgevuld worden door één kat.

Innerghost bracht veel tijd buiten de clan door. Ze joeg voor de clan, zorgde voor clan, hielp haar clan, en nam vaker de leiding bij patrols dan normaal. Soms zorgde ze er zelfs voor dat er wel genoeg patrols werden gedaan. Dan ging ze met haar mede warriors in overleg wie welke patrol ging doen. Dan deed ze er weer twee, The Dawn Patrol en de laatste Night patrol, en zo ging het door. Dag in dag uit. Jagen, patrols doen, en apprentices trainen. Er waren een hoop katten ziek binnen de clan, door de onbekende ziekte die Shadowclan teisterde, de ziekte had zelfs hun Leader en Deputy geraakt die nu allebei opgesloten waren in hun hol...

Een zucht rolde over haar lippen toen ze de rat miste die ze had willen vangen. Dat kon gebeuren. Maar alles was nu gewoon wat onrustig, en jagen ging daar door stukken moeilijker. Innerghost trippelde naar haar ander gevangen prooi, twee ratten, een kraai en een lijster. Ze had in ieder geval genoeg prooi voor de Nursery gevangen. Met de vier dode prooien ging ze in de richting van het kamp.

Éénmaal in het kamp aan gekomen leek alles nog steeds het zelfde. Ze trippelde naar de prooi stapel toe en legde daar haar drie doodde prooien neer, waarna ze naar een apprentice toe liep en die de opdracht gaf om twee prooien naar de Medicine Cat en Medicine Cat Apprentice te brengen. Maar veel tijd kregen ze niet.

Smokebreath sprong op The Hightrock en al snel galmde zijn zware diepe stem over het kamp heen. Wat was dit? "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich onmiddellijk hier verzamelen." Innerghost ging zitten en staarde naar de medicine cat. Het was ongebruikelijk dat de medicine cat plaats nam op de Highrock, tenzij er iets écht belangrijks te melden was. En stiekem was ze bang voor het nieuws dat hij te brengen had. "Ik breng jullie bedroevend nieuws. Zowel Brokenstar als Raindrop hebben vanmiddag zich bij de Starclan gevoegd, de ziekte heeft hun leven geclaimd." Haar adem stokte bij die woorden. "Wat? Dood?" Kwam er in een geschokte fluistering haar bek uit. "Wat in Starclan's naam hebben we ooit mis gedaan? Eerst die ziekte en nu..." Ze schudde geschokt met haar kop. Dit was vreselijk.

Haar sneeuwwitte vacht zag er onverzorgd en dof uit, terwijl er over haar amberkleurige ogen een ziek gloedje hing. Als ze eerlijk moest zijn was ze blij dat de katten die best nog gezond genoeg waren om naar hun eigen den te vertrekken, dat ook hadden gedaan. Ivyleaf zou de andere van de warriors niet willen aansteken met Greencough of de andere ziekte die al een tijdje heerste in het Shadowclan kamp. Toen ze de stem van Smokebreath hoorde, de kater die de zieke katten verzorgde, hees ze zich met moeite overeind, maar bedacht ze zich dat het misschien beter was om te blijven liggen. Haar poten rilden, en haar ribben kon je tellen. Ze was broodmager, wat merendeels kwam omdat ze Greencough had en die andere ziekte. Al kuchend verliet ze de Medicine cat's den en installeerde ze zich ergens aan de kanten van de den waar ze zonet uit gekomen was. Ivy bleef op een degelijke afstand zitten zodat de andere haar ziekte niet zouden kunnen krijgen. Haar ogen waren half gesloten door de zwakte die haar overnam, maar toen ze te horen kreeg dat zowel Brokenstar als Raindrop zich bij de Starclan had gevoegd schoten haar amberkleurige ogen open van verbazing. Waren ze allebei... dood? Ongeloof vonkte in haar ogen en ze nam het risico om zich wat dichter bij de anderen te zetten. Haar oren werden gevuld met het geluid van allerlei katten die vragen begonnen te stellen, en groepjes begonnen te vormen en zo verder fluisterde over wat ze nu zouden moeten doen. Het maakte Ivyleaf eerlijk gezegd niet uit wat ze nu gingen doen, de verdriet overnam haar. Naar haar smaak waren Brokenstar en Raindrop katten die wisten hoe ze een Clan moesten leiden. Zonde dat ze nu dood waren...

_{Haar poten trippelde in een rustig tempo over de dampe grond van het ShadowClan territorium. Cloudpaw had net een kikker gevangen en met haar kin in de lucht en haar borst vooruit zorgde ze dat iedereen het te zien kreeg. Ze was trots op haar vangst, dat zeker. Haar tempo nam wat toe toen ze dicht bij het kamp was en van het laatste stukje maakte ze een sprong. Eén grote sprong en ze was in het kamp. Ze landde keurig op haar pootjes en trippelde, nog steeds met een trotse blik in haar ogen, naar de prooistapel. Rustig boog ze iets door haar voorpoten en legde ze de kikker op de stapel, waarna ze weer op alle vier haar poten terecht kwam en zich omdraaide. Haar lichte ogen gleden over het leven in het kamp en nu pas merkte ze het. Veel katten zagen er ziek, ongezond of zwak uit en ook de geur van de ziekte hing in de lucht. Even snoof ze. Dit was niet goed voor ShadowClan, dat was wel zeker, maar ze had ook medelijden met de katten. Wie waren er allemaal ziek? Ze wist het niet, maar ze wist wel dat ze Brokenstar en Raindrop de laatste tijd veel minder zag. Haar gedachten werden onderbroken toen ze een lage stem door het kamp hoorde galmen. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich onmiddellijk hier verzamelen." Ze draaide zich weer terug om en zag Smokebreath staan. Nieuwsgierig ging ze zitten en luisteren. Ze vond het wel raar dat het niet Brokenstar was die de Clan bijeen riep, maar er was vast een goede reden voor. "Ik breng jullie bedroevend nieuws. Zowel Brokenstar als Raindrop hebben vanmiddag zich bij de Starclan gevoegd, de ziekte heeft hun leven geclaimd." Wat? Dat kon niet waar zijn. Állebei? Verslagen liet ze haar blik zakken en vervolgens ook haar lichaam. Geen leiding. Geen toekomst.}

<sub>Gouden ogen staarde over het dode muisje heen. Ooit had zijn moeder tegen hem gezegd dat hij niet mocht spelen met z'n eten, dat was smerig en het zou er alleen maar voor zorgen dat andere honger zouden leiden. Nu was Timesong niet echt een kitten dat snel zou luisteren, maar ditmaal had hij de bevelen van zijn moeder opgevolgd, tot vandaag de dag.
Al de hele dag voelde Timesong zich niet lekker, hij had zich afgeschermd voor andere katten en probeerde zo veel mogelijk alleen te blijven. Jammer genoeg verbleef er een knoop in zijn maag, waardoor hij totaal geen honger had en al de hele dag niet had gegeten. Het boeide hem eigenlijk niet andere katten het zouden opmerken of niet, hij wilde gewoon alleen zijn en zich met zijn eigen problemen kunnen bemoeien.

De bruine kater keek op, met een zwaar hoofd en vermoeide ogen, en keek recht in de zon toen Smokebreath de aandacht vroeg. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich onmiddellijk[/i] hier verzamelen."[/i] Timesong stond op en strompelde in de richting van de rookgrijze kater. Hij ging, iets uit het zicht van de andere katten, zitten en luisterde naar wat de Medicine Cat te vertellen had.
"Ik breng jullie bedroevend nieuws. Zowel Brokenstar als Raindrop hebben vanmiddag zich bij de Starclan gevoegd, de ziekte heeft hun leven geclaimd." Een wenkbrauw van de bruine kater schoot omhoog. Zowel Brokenstar als Raindrop waren ... dood? Dat was niet niets zeg. Hij had geruchten gehoord over de ziekte, maar had zich er verder weinig mee bemoeid, maar dit was wel heel ernstig nieuws. Een verdrietige blik gleed over zijn gouden ogen heen en hij staarde naar de grond. Fijn, dit kon er ook nog wel bij, hij voelde zich al zo lamlendig ...</sub>

_{Een zware ziekte teisterde de ShadowClan, en ze was er erg bang voor. Bang dat ze zelf de ziekte zou krijgen, of haar familie. Het was al erg genoeg toen ze haar moeder was verloren, en meer katten die belangrijk voor haar waren wou ze niet verliezen. Een stem deed haar opschrikken uit haar gedachten. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich onmiddellijk hier verzamelen." Ze keek richting de hoge rots, waar Smokebreath op stond. Dit zou vast niet veel goeds betekenen. Ze stond op, en liep richting de Medicine Cat, om te horen wat hij te zeggen had. "Ik breng jullie bedroevend nieuws. Zowel Brokenstar als Raindrop hebben vanmiddag zich bij de Starclan gevoegd, de ziekte heeft hun leven geclaimd." Pandapaw schrok van de woorden van de Medicine cat. Dat kon niet waar zijn, toch? Even wist ze niet zeker of ze dit moest geloven, maar aan de blik in de ogen van de Medicine cat was te zien dat hij het toch meende. Als de Clan geen leiding had, kon het niet goed gaan.}

Er rolde een geeuw over Swanpaws lippen. Vlekken warm licht vielen op zijn pels en de bemoste grond rond hem. Het zwakke schijnsel werd gefilterd door een netwerk van gevlochten takken dat de den vormde. Slaapdronken knipperde hij tegen al die felheid in. Het katertje stond met een schokkende beweging op, gehinderd door zijn stijve poot. De rattenbeten waren ontsmet en genazen snel, maar toch bleef het hinderlijk. De wonde prikte voortdurend maar volgens Smokebreath was dat een teken dat hij genas, en dat maakte de pijn wat lichter. Grimassend kwam Swan recht en waste zijn zwart-witte pels snel. In hinkende pas verplaatste hij zich naar buiten. De zon verspreidde een waterig licht en de hemel kleurde blauwgrijs, maar de apprentice voelde een warme bries door zijn vacht strijken. Er broeide een lichte vorm van optimisme in hem: zijn poot genas en het was een milde dag. Toch deed hij timide, want de broeierige groep van katten die rond hem heen wervelde maakte hem ongemakkelijk en wat angstig. Swanpaw had het niet op zo'n drukte. Nog voor hij de prooistapel kon bereiken om een klein watermuisje mee te pikken schalde een zware, trieste stem door het kamp:"Laat alle katte die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich onmiddellijk hier verzamelen" Het was Smokebreath die de boodschap de clan instuurde. Zijn amberen ogen stonden hard maar droevig. ER moest iets mis zijn. Swan kreeg een wee gevoel in zijn maag. Waarom deed Brokenstar de ceremonie niet? En waarom was de boodschap zo dringend. Een hele drom van nieuwsgierige katten had zich al rond de Highrock verzameld. De leerling bleef vanachter ergens staan, zijn ogen en oren wijd open. "Ik breng jullie bedroevend nieuws. Zowel Brokenstar als Raindrop hebben vanmiddag zich bij de Starclan gevoegd, de ziekte heeft hun leven geclaimd.", verkondigde de gespierde Medicine cat. Daarna sprong de kater soepel van de steen en glipte weg, naar zijn den. Swapaw zijn buik onaangenaam samentrekken. DE woorden leken in de lucht blijven hangen en langzaamaan op hem af te stevenen. Rond de jongeling klonk er verward en bang gemauw. Katten die hun vrees uitdrukten of hun ongeloof lieten blijken. De dood van de twee kopstukken in zijn clan leek Swan tegen de grond te slaan. Brokenstar, de enorme, sterke, gespierde en moedige Brokenstar, was dood. De kater die hem zo onverwoestbaar had toegeschenen was niet meer. Het katertje probeerde die gedachte van zich af te schudden en liet een bange gil horen. En Raindrop, één van de meest nobele en slimme krijgers uit het woud, was verteerd door een ziekte. Doe kon de Starclan zo wreed zijn? In al zijn paniek en angst rezen vragen: wie ging de clan nu leiden, wat als ze aangevallen werden, waarom stierven de twee grootste krijgers uit de hele clan maar bleef een simpele, nutteloze apprentice als hij ongedeerd? Verward en angstig strompelde hij naar zijn den terug, niet in staad om het vreselijke nieuws te aanvaarden.