.: I hate bad luck :.

<sub>Terwijl er een zucht uit haar bek ontsnapte gleden haar amberkleurige ogen verveeld over het kamp. Het kwam steeds vaker voor dat ze zich levenloos voelde overdag. Of laat opblijven, iets wat ze de laatste tijd vaak deed, de oorzaak was dat wist ze niet. Sommige katten hadden haar aangeraden om de Medicine cat een bezoekje te brengen, echter weigerde ze dat. Ze haatte het om er zwak of ellendig uit te zien, en wanneer er iemand de Medicine cat den binnen wandelde kon je wel verwachten dat er iets mankeerde aan die kat. Maar goed, dat was hoe Ivyleaf er over dacht, hoogst waarschijnlijk waren er katten die haar mening stom en belachelijk vonden. Ze mochten tegen haar zeggen wat ze wouden, ze bleef bij haar besluit dat ze niet naar de Medicine cat toeging. Want zoals altijd zou ze wel zorg kunnen dragen over haarzelf. Een hongerig gevoel begon te knagen aan haar maag, en toen ze opstond om naar prooistapel toe te gaan werd dat gevoel erger. Zonder kieskeurig met haar neus rond te snuffelen, zoekend naar wat er allemaal was, griste ze er snel een kraai tussen uit en nam ze het beest mee naar de plek waar ze zojuist nog zat. Omdat ze zoveel honger had kreeg ze niet het besef dat de vogel al een hele lange tijd geleden was beginnen te rotten. Pas toen ze een eerste hap nam, drong de walgelijke smaak tot haar door. De melkwitte poes begon te hoesten, in de hoop dat alle stukken vlees uit haar mond zouden verdwijnen. Ze kneep haar ogen dicht en gaf het kraaienvoer dat op de grond lag een schop zodat het ietwat verder tegen iemands poten vloog. Zou die kat doorhebben dat ze aan het stikken was door de stukken kraai die in haar keel bleven haken? En het belangrijkste van allemaal, zou die kat het door hebben dat Ivyleaf er alles behalve gezond uitzag?

Open! Het liefst een warrior die haar eerst probeert te helpen, maar haar vervolgens naar de Medicine cat den begeleid!</sub>

_{De zwarte kater kwam zijn den uit. Hij had uitgeslapen omdat hij gisteren weer eens laat opgebleven was, nog een rondje door het kamp had gedaan en uiteindelijk, uit verveling, naar de sterren was gaan kijken. Frostlake rekte zich uit en keek nog een beetje slaapdronken door het kamp heen. Zijn groene ogen gingen naar de prooistapel toe en rustig trippelde hij eropaf. Zijn oren draaiden wat onrustig heen en weer. Hij zag een andere poes bij de prooistapel staan, ze koos de eerste de beste kraai uit. Frostlake snoof eventjes, niet erg verstandig. Hij liet zijn blik over de stapel dode dieren gaan en snuffelde zorgvuldig aan een eekhoorn. Na deze te hebben goedgekeurd nam hij het diertje mee naar een rustig plekje in het kamp, en at deze op. Toen hij halverwege zijn eekhoorn was hoorde hij wat geluid. Hij keek nieuwsgierig op, en zag de poes die hij net bij de prooistapel had gezien, een beetje raar doen. Hij vernouwde zijn ogen en dacht na over haar naam. Opeens schoot hem de naam tebinnen, Ivyleaf, dat was 't. De zwarte kater keek naar zijn halve eekhoorn maar besloot toch even te gaan kijken bij Ivyleaf. Hij schoof zijn eekhoorn wat opzij en liep richting de poes. Toen hij vlak bij haar was voelde hij iets tegen zijn poten aan komen, haar kraai. Even snoof hij en merkte meteen de gore, stinkende geur van rottend vlees op. Zijn ogen dwaalden af naar de poes, die zowat leek te stikken. Zijn ogen werden groot en hij kwam dichterbij. ''Ivyleaf!'' Riep hij en dacht razendsnel na, wat moest hij nu doen? Hij was immers geen medicine cat! Water, misschien moest ze wel drinken. ''Ik denk dat je moet drinken.'' Het kwam er vreselijk dom, onwetend en nogal twijfelend uit bij de zwarte kater, maar wat moest hij anders zeggen tegen een kat die aan het stikken was?}

_{Het voelde aan alsof de stukjes kraai haar beetje bij beetje begonnen op te eten, iets wat heel raar klonk. Echter was het niet de kraai die haar zo'n gevoel gaf, het was een ziekte waarvan ze nog niet eens wist dat ze die had. Ze schudde haar hoofd in de hoop dat het gevoel zo wegging, maar ter vergeefs werkte dat niet. ''Ivyleaf!'' Hoorde ze iemand in de verte roepen. Het was een vage bekende stem, alsnog kon ze er geen naam bij plaatsen. ''Ik denk dat je moet drinken.'' Ze keek de zwarte kater aan met betraande ogen en schudde haar kop. Ze kon niets zeggen, want alweer nam dat ellendige gevoel alles over. Ze hoestte nog en keer, en vermeed nog enig oogcontact met de kater. Had hij hier eigenlijk al wel ervaring mee? En nog iets, waarom was hij de enigste die kwam opdagen om haar te helpen? Was ze dan zo onbelangrijk in de Clan? Of was het niemand opgevallen dat er een kat aan het stikken was? Wat het ook mocht zijn, het belangrijkste was momenteel dat ze naar de Medicine cat werd gebracht, ook wou ze alles behalve dàt.}

_{Frostlake raakte een beetje in paniek toen hij haar betraande ogen zag. Hij besloot zijn kracht waar hij manen voor getraind had maar eens te gebruiken. Hij richtte zijn kop op en schoof zijn lichaam onder die van Ivyleaf, want het was wel vanzelfsprekend dat ze zo niet naar de Medicine Den kon lopen. Hij spande zijn spieren en tilde haar op. Het voelde vreemd, dit had hij nooit nooit gedaan. Zo snel als hij kon, met dit gewicht op zijn rug, snelde hij naar de Medicine Den. Hij hield haar op zijn rug voor als ze ergens anders heen moesten. "Smokebreath!" Bulderde zijn stem door de Medicine Den, niet wetend waar de zwarte kater uithing. "Kom snel!" Het gewicht werd hem te zwaar en hij liet Ivyleaf van zijn rug af geleiden.}

In het licht van de lekker warme zon was Smokebreath al redelijk snel ingedut en weggedoezeld. Eén van de voordelen van het zijn van een medicine cat, was toch echt wel dat hij zijn eigen tijdschema kon indelen. Natuurlijk was hier een zekere verantwoordelijkheid aan verbonden, maar hij kon hier best wel wat mee... spelen. Hij zorgde wel dat alles op tijd af was, maar als dit toevalligerwijs niet lukte, stuurde hij zijn apprentice er wel op uit. Hij was niet de beste mentor, hij zou ook nooit stellen dat hij een goede mentor was. Hij haatte zijn taken en hij maakte er af en toe geen geheim van. Het werken met zieke katten, het geduldig en vriendelijk zijn. Nee, hij was er absoluut niet goed in. Verder moest hij elke dag zijn vorige partner door het kamp zien lopen, de partner die hem had laten zitten door deze taak. Hij kon haar zien lopen, maar hij mocht haar niet meer aanraken, niet meer bij haar zitten... Niks meer. Het was alsof de Starclan een sappige muis voor zijn neus heen en weer bungelde, maar hij het niet meer mocht hebben. Gewoon een pure pesterij...

Zijn gedachten werden ruw onderbroken door een bulderende stem, een stem die zijn naam riep. Tot zoverre zijn rustige dag. Maar goed, de plicht riep. Meteen bracht Smokebreath zijn grote lichaam in beweging en stapte hij met vlugge, kordate passen richting de twee katten. Zwart en wit, ergens wel grappig. Maar hij had nu geen tijd om erover na te denken. "Uit de weg," Snauwde hij naar Frostlake, terwijl hij zich langs de kater heen schouderde. De manier waarop de ogen van de poes traanden, de hoesterige en kokhalsende bewegingen. Smokebreath kon in één oogopslag zien dat de poes aan het stikken was. Blijkbaar had de zwarte kater dat niet door, maar als hij niet snel wat deed, zou de poes niet lang meer hebben. Met behendige en sterke poten rolde hij Ivyleaf op haar zijkant. Verdomme wat leek ze op Snowflurry... Hij kon niet helpen om de vergelijking te maken. Maar daar was nu geen tijd voor. Met een vlugge beweging hief hij zijn bovenlichaam omhoog en plaatste hij zijn voorpoten op het middenrif van Ivyleaf. In een drukkende beweging liet hij zijn voorpoten een paar keer met kracht neerkomen op de buik van de sneeuwwitte poes. De kracht van de beweging zou de blokkade uit haar keel moeten krijgen. Wat er daarna nog aan de hand was, zou hij daarna nog wel zien. Want zelfs nu kon hij al ruiken dat het hier naar ziekte stonk.

_{Ondertussen durfde ze haar blik weer op Frostlake's vacht te laten rusten. Het zou wel weer in orde komen, toch? Wat als ze nou niet meer verlost kon worden van haar stikpartij, en dat ze doodging, op deze dag, dit tijdstip? Ivyleaf probeerde die gedachte te onderdrukken toen ze zag dat Smokebreath in haar richting liep, en hield haarzelf voor dat hij het wel weer zou kunnen fixen, zoals altijd. Want dat was toch wat hij deed, katten genezen? Ze liet de kater zijn werk doen en hoestte de verrotte stukken kraai uit toen hij op haar buik duwde met zijn poten. Verbaasd probeerde ze zichzelf weer overeind te hijsen, maar mislukte haar actie en viel ze geschrokken weer op haar zij. Een zachte kreet verliet haar mond toen de klap van haar val op haar geweten begon te werken. Alles rondom haar heen begon te tollen, en niet veel later viel haar zicht weg, flauwgevallen.}