Ask not the sun why she sets.

Words; xx || Tags; xx || Notes; xx

Zwijgend volgde hij de poes, bleef achter haar. Gewoon zodat hij haar pas een beetje kon bekijken, de manier waarop ze liep. Het mocht dat zo lijken alsof iedereen hetzelfde liep, maar dit was eigenlijk niet zo. Iedere kat had zijn of haar eigen tred, zijn of haar eigen tempo en ga zo maar door. De reden dat hij eventjes wilde kijken hoe ze precies liep was zodat hij zich erop kon aanpassen, dit alles wat gemakkelijker maakte en dan kwam hij ook niet gelijk onhandig over.
Na een tijdje maakte hij wat grotere passen zodat hij schuin achter haar liep, was wat gezelliger dan echt achter haar en hij had ook haar pas onder de knie. De grote van iedere stap en het tempo. Veel moeite vergde het niet, maar hij was het niet gewend om zijn tempo op iemand aan te passen. Gewoon omdat hij niet zo vaak samen met iemand liep. Niet meer… Tja, wat doe je eraan. Alles komt en gaat.

Wanneer de poes haar pas versnelde vertraagde hij zijn pas juist. Uiteindelijk stond hij stil, een paar vossenlengtes van haar verwijderd. Rustig liet hij zijn kop zakken en legde hij de veldmuis weer eventjes op de grond, terwijl Spottedleaf het konijn weer opgroef. Langzaam hief hij zijn kop weer op en keek hij eventjes om zich heen, stak vervolgens zijn neus in de lucht en probeerde een paar geuren te herkennen.
Toen zijn blik weer op de Warrior viel ving hij haar signaal op dat ze weer verder konden gaan, terug naar het kamp. Een knikje van zijn kant volgde. ‘Het is een mooi konijn,’ merkte hij op. Hij had ook wel eens gehad dat hij een konijn had gevangen waar nauwelijks iets aan zat, gewoon een hoopje botten eigenlijk. Natuurlijk ontdekte hij dat altijd pas als hij het dier al van zijn leven had beroofd en kon hij zich schuldig gaan voelen.
Hij keek eventjes een paar tellen langs haar, alsof er iets of iemand achter haar stond, maar vervolgens pakte hij de muis weer op en draaide hij zich om. Er was nu geen tijd om spoken te zien. Rustig begon hij te lopen, nogal langzaam – gaf haar de gelegenheid om hem in te halen.

_{OOC; Geeft niet, ik gaf je ook niet zoveel materiaal om mee te werken. En dat doe ik nu alweer niet, but I'm kinda out of ideas ^^'}

_{Haar gevlekte vacht werd beschenen door een schijn van de maan, en haar passen waren weer iets versneld. Om de een of de andere redenen wou ze zo snel mogelijk terug in het kamp zijn. Waarom wist ze niet, maar haar poten voelde aan alsof die het elk moment konden begeven. Misschien had ze de laatste dagen teveel energie verbruikt, en werd het eens tijd dat ze het wat kalmer aan ging doen. De vriend waarbij ze alles kwijt kon was ondertussen alweer verdwenen, maar ze hield haarzelf voor dat hij het waarschijnlijk druk had. Toen ze Blowsoul die ene keer weer tegen het lijf was gelopen in het kamp, zei hij dat hij haar nooit wou kwetsen. Dus had hij een tweede kans gekregen, en als hij die wéér zou verprutsen... Dan zou ze het hem nooit meer vergeven. Ze schudde onopvallend haar kopje om die gedachte in haar achterhoofd te stoppen en glimlachte even naar Quietwind. ‘Het is een mooi konijn,’ Zei hij. Ze wiebelde even met haar oren en wierp een dankbare blik in haar amberkleurige ogen. Daarna keek ze weer voor haar uit, en haalde ze even diep adem door haar neus toen de kamp ingang in zicht kwam. "Ik gooi deze even op de prooistapel," Miauwde ze vlug tegen hem voordat ze naar de prooistapel liep, en het witte ding er op gooide. Vervolgens draaide ze zich om, en baande ze zich weer een weg naar de kater toe. "Nogmaals bedankt." Sprak ze zacht, zodat ze er zeker van kon zijn dat ze niemand stoorde die probeerde te slapen, of niemand wekte die al aan het slapen was. Ze bedoelde ermee dat ze het nog altijd aardig vond van hem dat hij niet was kwaad geworden toen ze hem had afgesnauwd. Ze was nou eenmaal nog jong, en dus had ze nog veel te leren.}

Words; xx || Tags; xx || Notes; xx

Hij liet zich gewoon inhalen, versnelde zijn pas weer toen de poes een voorsprong had van een neklengte. Vooroplopen werd altijd zo overschat: natuurlijk was het handig als hij de weg wilde wijzen, maar Spottedleaf wist heus zelf wel de weg terug. De voorkant maakte niks uit, het gevaar zat volgens hem altijd meer bij de achterkant. De blinde hoek van velen. Niet dat hij zijn oren vierentwintigzeven naar achteren had gedraaid, zodat hij het op tijd kon horen als iemand kwam, maar toch. Het idee dat er een plek was die hij niet in de gaten kon houden was niet fijn.
Nee, hij verwachtte niet ieder moment van de dag dat iemand hem zou aanvallen: maar als het eens gebeurde moest hij wel op tijd weg kunnen springen, voorkomen was altijd het beste. Dus probeerde hij dat ook vrijwel altijd, soms ging het gewoon niet – was het al te laat – maar soms ging het ook weer wel en dan voelde hij toch een soort van opluchting.

Voor hij het doorhad kwam de ingang van het kamp alweer in zicht. Hij kon zich wel erg lang bezighouden met zijn eigen gedachtes… Ergens voelde hij zich schuldig dat hij de hele terugtocht had gezwegen, wist niet zo goed wat de poes ervan vond. In het ergste geval had ze het akelig gevonden en kon ze niet zo goed tegen stiltes zoals dat. Nou was het wel zo dat ze allebei hun monden vol hadden, maar alsnog – hij voelde zich toch ergens schuldig dat hij zomaar was afgedwaald in zijn gedachtes.
Eenmaal terug in het kamp bleef hij stilstaan, wilde even kijken of er nog anderen waren die wakker waren. Spottedleaf meldde eventjes dat ze haar aanwinst bij de rest ging leggen, hij trok hierbij eenmaal met zijn oren als seintje dat hij haar had verstaan. Zijn blik ging het kamp rond, totdat hij de conclusie kon trekken dat iedereen sliep.
Rustig keek hij op bij het zien van het wederkeren van de poes, hoorde haar bedankje aan en schudde toen langzaam zijn hoofd waarna hij langs haar liep – wilde eerst eventjes de muis op de prooistapel leggen. Na dit eenmaal gedaan te hebben draaide hij zich om, keek naar de Warrior. ‘Nee, Spottedleaf,’ miauwde hij met een zachte, maar heldere stem, ‘Jij bedankt dat je het toeliet.’ Hij schonk haar een warme glimlach die werd geaccentueerd door een warme glim in zijn ogen die duidelijk zichtbaar werd door het maanlicht – waarna hij wegkeek en zijn aandacht richtte op de warriors den. ‘Ik denk dat ik er maar bij ga liggen, dan is de kans op lastige vragen morgenvroeg kleiner,’ kondigde hij aan, waarna hij nog een zijdelingse blik op de ander wierp en vervolgens wegliep. ‘Nog een goede nacht toegewenst.’
Eenmaal in de den zocht hij een afgelegen plekje op en ging hier liggen, rolde zich op tot een balletje. Zo sliep hij meestal, omdat hij dan nog de meeste warmte vasthield en dat wel handig was als hij alleen sliep.

_{OOC; Ik dacht: brei er maar eventjes een einde aan? Je mag nog posten als je wilt, om een mooie afsluiting te maken en zo (;}

_{Haar zinnen waren weer op de warriors den gezet. De slaap die stilaan aan haar poten begon te trekken nam zo goed als heel haar lichaam over. Al haar zintuigen schreeuwde naar een beetje rust, echter negeerde ze die gevoelens totdat Quietwind bevestigde dat hij ook zou gaan. Spottedleaf was nou eenmaal niet het type dat zich zomaar zou afsluiten van de rest voor haar eigen bestwil. Nee, de anderen gingen altijd voor bij haar. Zo stak ze nou eenmaal in elkaar. ‘Nee, Spottedleaf,’ Sprak ze kater. Ze keek hem even vragend aan, maar kwam er nadien achter dat hij het er niet mee eens was dat ze hem nogmaals had bedankt. ‘Jij bedankt dat je het toeliet.’ Ha! Ze had gelijk, hij was het er inderdaad niet mee eens dat zij hem nog eens bedankte. Bij zijn wooden glimlachte ze even, en keek ze hem rustig aan. Hij was net het omgekeerde van Blowsoul: Rustig, serieus, en een luisteraar. Blowsoul had ook wel goede kanten, maar hij bleef haar maar in de steek laten, en dat kon ze gewoon niet tolereren. Ze moest toegeven dat hij een uitstekende warrior was, een krijger die elke Clan wel kon gebruiken, maar ze had beter nooit iets in hem moeten zien. Nou ja, liefde was nou eenmaal iets waar je zelf niks over te beslissen had, dus liet ze het maar links liggen voor een tijdje. ‘Ik denk dat ik er maar bij ga liggen, dan is de kans op lastige vragen morgenvroeg kleiner,’ Ze knikte begrijpelijk, zijzelf zou zo meteen ook gaan slapen. ‘Nog een goede nacht toegewenst.’ Miauwde de kater vervolgens. "Jij ook." Spinde ze terug waarna ze tenslotte nog een blik wierp op de kamp ingang. Toen ze er van overtuigd was dat Quietwind en zij werkelijk de laatste waren, trippelde ze geruisloos naar de warriors den toe, en rolde ze zichzelf op in het mosnest dat dicht bij de uitgang van de den lag. Het was een geweldig nest tijdens Greenleaf, aangezien je altijd een perfect zicht had op het kamp. Maar tijdens Leafbare lag ze toch liever ergens dieper in het hol, waar alles nog redelijk warm was.}

TOPIC UIT

Onderwerp: Re: Ask not the sun why she sets.