She's just oblivious.

Onderwerp: She's just oblivious. zo 3 maa 2013 - 14:26

_{Eerst alleen Timefall, please ~
Nogal spastisch baande het zwarte gedaante zich een weg door het bos. Ze sprong soms ineens, rende dan een stukje en dan… Ze leek niet echt een doel te hebben, noch een vaste tred. Waarom ze zo vaag deed: dat zou voor altijd een mysterie blijven. Of toch niet? Het leek net alsof ze het licht niet wilde aanraken. De lichtstralen die zich wel een weg wisten te banen door het bladerdek bleven ongeschonden. Er waren nog niet superveel bladeren, maar wel genoeg voor dit kleine spelletje.
Ineens remde de kleine apprentice hard af, zo hard dat haar voor en achterpoten zo dichtbij elkaar stonden dat ze – toen ze eenmaal stilstond – gedwongen werd om te gaan zitten. Met haar oren fier naar voren keek ze voor zich. De sandy hollow! Daar was ze allang niet meer geweest. De laatste keer was met Thunderstrike. Mooie tijd, mooie tijd… Langzaam ging ze weer staan en betrad ze het zanderige oppervlak. Haar pootje werd een beetje opgezogen, maar niet zoveel dat ze zich er zorgen over moest gaan maken.

Zonder verder na te denken liet ze zich in het zand vallen en begon ze wat te rollen. Uiteindelijk sprong ze overeind en schudde ze zich uit met een grote glimlach op haar snoet. Het voelde altijd erg fijn: rollen in het zand. Net een soort van massage. Bij de gedachte grinnikte ze zachtjes. Massage… Ze schudde zich nog een keer uit, maar verstijfde op een gegeven moment. Ze hoorde iets. Met grote ogen keek ze op en keek ze nogal paniekerig om zich heen. ‘Is daar iemand?...’ miauwde ze met een heldere stem.}

Onderwerp: Re: She's just oblivious. zo 3 maa 2013 - 15:06

_{Hij wende zijn blik niet af, dat muisje zou er aan gaan. Stil liet hij zich in sluiphouding zakken en sloop zo iets dichterbij, waarna hij zich klaarmaakte om te springen. Zijn krachtige achterpoten duwden zijn lichaam in de lucht en zijn klauwen belanden al snel in de nek van het diertje. Met een beet was het dood. Een zacht briesje woei door zijn vacht en rustig tilde hij het beestje op, hij zou het iets verderop wel begraven, als hij een andere prooi zou tegenkomen, misschien was dat niet slim, maar het kon hem niet schelen. De kater zette zijn massieve lichaam in beweging en zag na een tijdje licht door de bomen komen, Sandy Hollow was vlakbij. Rustig liet hij zijn prooi vallen en gooide hij er wat aarde over, hij zou eens terug gaan naar de plaats waar hij een deel van zijn apprenticetijd had doorgebracht. Hij had hier veel geleerd van zijn mentor. Hij was haar nog altijd dankbaar, hoe irritant hij het ook had gevonden tijdens die lessen zelf. Ze was immers hard voor hem geweest en alles moest tot in de puntjes perfect zijn, maar achteraf nam hij het haar niet kwalijk.

Met zijn oren vrolijk naar voren gericht, liep hij in de richting van de grote zandbak. Aan de rand bleef hij even staan toen hij een stem hoorde, ‘Is daar iemand?...’ klonk het, een vrolijke glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij herkende deze stem maar al te goed, 'Ook hallo Holly' sprak hij en liep naar haar toe, 'Een beetje aan het genieten van de zon en het zand?' Rustig keek hij haar aan en wachtte op een antwoord.}

Onderwerp: Re: She's just oblivious. zo 3 maa 2013 - 16:12

_{Omdat ze haar hoofd niet zomaar driehonderdzestig graden kon draaien, werd ze gedwongen om zich om te draaien. Een rondje te maken, draaide zo snel rond dat ze het gestalte bijna niet had gespot – maar ze ging wel te snel om echt te zien wie het precies was. Ze draaide zich weer een stukje terug en zag hoe de kater op haar afkwam lopen. Een nogal vage grijns kwam op haar gelaat en haar oren zakten een beetje naar onder. Natuurlijk was ze blij om haar broer te zien, maar… Ze mocht hier eigenlijk niet zijn. En broers hadden meestal altijd de neiging om een preek te geven over het feit dat ze geduldig moest zijn, niet dat ze meer dan twee regels mee kreeg – daarna leidde ze zichzelf altijd af met haar gedachtes – maar alsnog.
‘Hoi Time,’ murmelde ze zachtjes terwijl ze haar blik afwendde. Schaamde zich ergens. Wat als hij haar ook had zien lopen hiernaartoe? Dat was gewoon gênant. Eveneens als haar hele gerollebol hier. Echter zorgde zijn vraag ervoor dat ze de conclusie trok dat hij het niet had gezien, anders zou hij het niet hebben gevraagd of was er die toon in zijn stem geweest die aantoonde dat de vraag retorisch was. ‘Ja,’ miauwde ze als antwoord op zijn vraag, ‘Een beetje maar.’ Ja, een beetje maar. Dat was stiekem een leugentje, maar het was om bestwil: dus dan mocht het.
Ze keek eventjes om zich heen en richtte vervolgens haar blik weer op haar broer. Met grote vragende ogen keek ze hem aan en hield haar kop een tikje schuin. ‘Wat doe je hier eigenlijk?’ miauwde ze. Zelf wist ze niet eens een antwoord als de vraag aan haar gesteld zou worden, maar meestal hadden haar broers altijd wel redenen… Oké, misschien Cottoncandy niet. Maar Graystripe en Timefall wel. Of ja, dat verwachtte ze dan.}

Onderwerp: Re: She's just oblivious. zo 10 maa 2013 - 15:28

_{‘Ja,’ miauwde ze als antwoord op zijn vraag, ‘Een beetje maar.’ Een beetje... Oke dan, ach, het zou ook wel. Veel tijd om te reageren re op kreeg hij niet, want deze keer was het haar beurt een vraag te stellen. Met grote vragende ogen en een schuin kopje keek ze hem aan terwijl ze haar vraag uitsprak, ‘Wat doe je hier eigenlijk?’ vroeg ze. 'Gewoon, een beetje aan het rondkijken,' miauwde hij glimlachend, 'Ik heb het gevoel dat er nu niet zo veel meer getraind wordt hier als vroeger, of ligt dat aan mij?' Een vrolijke grijns was op zijn gezicht verschenen, hij zelf had haast alleen maar hier getraind. Enkel soms gingen ze ergens anders heen als ze wouden jagen en hier echt geen prooi in de verste vertes te zien was, maar anders vond zijn training altijd hier plaats. Even kijk hij rond, de bomen rond de zandplaats begonnen al hun groene blaadjes terug te krijgen, 'Maar wat doe jij hier eigenlijk?' vroeg hij toen en keek zijn zusje even aan.

Note; Short one o3o}

Onderwerp: Re: She's just oblivious. zo 10 maa 2013 - 17:44

_{Rondkijken… Ergens kwam dat woord bij haar over als een privilege, gewoonweg omdat het aangaf dat Timefall nergens op hoefde te letten. Er waren helemaal geen nare consequenties als hij alleen het kamp uitging. Bij haar waren die er wel en ze keek ook wel uit dat ze niet gesnapt werd: maar soms kwam ze er nou eenmaal niet onderuit. Zoals nu dus, maar ze hoefde nergens bang voor te zijn: Time zou haar vast niet verklikken, zo was hij niet.
Ze keek eventjes om zich heen bij het horen van zijn opmerking. ‘Nee, niet echt nee…’ miauwde ze afwezig. De laatste keer dat zij een soort van training hier had gehad was met Thunderstrike. De kater was zo aardig om haar wat dingen te leren en daar was ze hem nog steeds dankbaar voor. ‘Maar aan de andere kant kan ik het ook niet weten,’ merkte ze plots op, staarde naar een willekeurig punt, ‘Ik heb momenteel geen mentor, dus er zijn sowieso geen trainingen voor mij.’ Eventjes leek ze bedroefd, maar het duurde niet lang of ze schonk haar broer een brede glimlach, zo breed dat ze haar tanden ontblootte. ‘Maar geduld is een schone zaak en nu leer ik dat ook op te bouwen!’ Altijd positief blijven, dat waren de drie woorden waar ze tot nu toe trouw aan was gebleven. Want iets anders had ze niet echt.
Ze keek eventjes naar haar broer toen hij haar dezelfde vraag stelde, gaf niet gelijk antwoord. Langzaam dwaalde haar blik af naar de grond. ‘Wat doe ik hier…’ mompelde ze zachtjes tegen zichzelf, ‘Ik denk dat ik… Ik was opzoek naar een avontuur, gewoon iets om te doen of iets om te leren.’ Ze keek weer op. ‘Dat was ik aan het doen, ja.’}

Onderwerp: Re: She's just oblivious.