First time. [M O O N P A W]

Deze dag was ze wat zenuwachtiger dan normaal. En daar had ze dit keer ook een goede reden voor. Ondanks wat een paar dagen geleden was gebeurt, voelde ze zich al veel sterker en had de moed niet opgegeven. En zou ze vandaag natuurlijk haar eerste training geven. Dat was ze niet vergeten. Gister had ze Moonpaw gevraagt 's ochtends vroeg klaar te staan bij de zandkuil, waar hun eerste training plaats zou vinden. Swiftheart zelf was nog vroeger wakker, maar op dit soort dagen vond ze het niet erg. Kon ze zichzelf even wat rust gunnen. Een dikke mistsluier hing er rond het kamp, en bedekte de bomen in de verte in een witte waas. Swiftheart stond op en wandelde rustig het kamp uit. Het gras onder haar poten was bedekt met enkele dauwdruppels die de vroege ochtend had achtergelaten. Te laat komen voor haar eerste training was geen optie, vandaar dat ze er vandaag al zo vroeg bij was. En ze verwachtte van Moonpaw hetzelfde. Een gezonde spanning en gemengde gevoelens hingen rond haar maag en hoofd. Wat zou ze allemaal moeten doen? En wat juist niet? Ookal had ze nog nooit een training gegeven, ze had wel ervaring opgedaan uit haar vroegere training. Het moest haar kunnen lukken. Terwijl de zandkuil naderde stegen steeds meer vragen naar haar hoofd. Even stopte ze en schudde haar kop heen en weer. Ze moest eens ophouden met denken. Voorzichtig draaide ze haar nek naar achter en ging met lange halen met haar tong over haar lange, witte vacht. Toen ze haar vacht redelijk gefatsoeneerd had vervolgde ze haar weg, en kwam uit bij de zandkuil. Even nam ze nog een keer haar training door en ging toen zitten, wachtend op haar apprentice. Ze sloeg haar staart om haar lichaam en liet haar ogen rond het gebied glijden. Ze had de training express niet al te zwaar gemaakt, ze wilde haar leerling niet meteen al uitputten.

[M O O N P A W]

Show me the meaning of being lonely
Is this the feeling I need to walk with
Tell me why I can't be there where you are
There's something missing in my heart

Een gevlekte pels bewoog langzaam mee met de ademhaling van een jonge tortoiseshell poesje dat daar nu lag te slapen. Dromen deed ze niet, ze verbleef in een zware leegte die niemand zou kunnen verklaren. Zo waren de dromen van de poes nogal vaak, en ze kon er niet vanaf komen. Ze kon haar verhaal ook bij niemand kwijt, te bang om ermee gepest te worden. Ook Thornpaw was van haar vervreemd met de tijd die er voorbij was gegaan. Ze miste haar vrienden en begon zich steeds eenzamer te voelen. Haar moeder kon ze ook niet mee praten en Lostpath had het te druk met zijn eigen leven en daar zou ze hem niet in storen.
Even schrok de poes wakker toen er een andere apprentice op haar staart stond en trok deze snel terug en tegen haar lijf aan. Ze zei er al niks meer van, dan zou ze geheid afgekafferd worden. En dat had ze allemaal te danken aan haar zus Morningpaw, sinds ze zich kon herinneren treiterde haar zus haar al. Het treiteren ging van subtiel plagen naar hard en pijnlijk pesten. Ze kon er niks aan doen en durfde er ook niks van te zeggen, het was niet haar ding om te praten. Maar ze besefte al snel dat ze moest opstaan, vandaag zou ze trainen en ze was zeker weten te laat. Ze sprong op en trippelde zacht de den uit en keek even rond. Ze kon Swiftheart al niet meer zien, zou ze nu in de problemen zitten? Meteen zette ze het op een rennen en sprintte het kamp uit, richting de zandkuil waar ze afgesproken hadden om te trainen. Zonder op te letten botste ze tegen iets op toen ze eenmaal aankwam en merkte tot haar eigen schrik dat het Swiftheart was. ''Ohh sorry Swiftheart, het spijt me ik lette niet op en ik liep te snel omdat ik te laat ben en het spijt me dat ik te laat ben ik wilde echt op tijd komen. Ik beloof dat ik morgen wel gewoon op tijd ben en nooit meer te laat.'' De worden stroomden als een waterval uit haar mond en haar kop boog ze in schaamte.

Niet veel later kwam ook haar apprentice aan. Lichtelijk buiten adem zag ze hoe Moonpaw aan kwam sprinten, en keek wat ongerust. Ze wist tenslotte dat ze niet erg populair was onder de leerlingen in het kamp. ''Ohh sorry Swiftheart, het spijt me ik lette niet op en ik liep te snel omdat ik te laat ben en het spijt me dat ik te laat ben ik wilde echt op tijd komen. Ik beloof dat ik morgen wel gewoon op tijd ben en nooit meer te laat.'' De woorden, de een na de ander, kwamen achter elkaar uit haar mond. Toen ze uitgesproken was, trok Swiftheart een kleine grijns. 'Maar je bent helemaal niet te laat,' sprak ze vriendelijk en warm, 'Ikzelf ben wat aan de vroege kant. Niks om je druk over te maken.' Ze kon zien dat ze het niet fijn vond om te laat de komen, een goed teken volgens Swiftheart zelf. Dat betekende dat ze er toch ook wel gemotiveerd voor was. Langzaam stond ze op, en rekte even haar spieren. 'Zo, tijd voor je eerste training, heb je er zin in?' Even knikte ze vriendelijk naar haar, om haar wat zelfvertrouwen te geven. 'We zullen beginnen met een kleine oefening. Zou je zo hard mogelijk naar die boom daar verderop willen sprinten?' Ze hield haar neus in de richting van de boom om te laten zien welke kant ze bedoelde. In de tussen tijd observeerde Swiftheart haar leerling. Gevlekte vacht, best geschikt om mee te jagen. In tegendeel tot haar eigen witte vacht. Alleen in Bladkaal kwam hij nog wel eens van toepassing. Ze schatte de kansen van de nog jonge leerlingen voor het begin redelijk hoog in. Ze zal wel zien na het einde van de training. De mist was langzaam opgelost en maakte plaats voor een zwak zonnetje. De lichtstralen die het sterkst waren kwamen langzaam naar beneden druppelen, maar waren niet sterk genoeg om het gebied op te warmen. Het was gelukkig wind stil, een perfecte dag voor hun eerste training.

Haar mentor leek niet boos te zijn en even hield ze haar gevlekte kop scheef, afwachtend voor de echte reactie. Zou haar mentor woedend zijn omdat ze te laat was, zou ze nu haar net zo uitkafferen zoals haar zus altijd had gedaan. Maar haar mentor toonde een kleine grijns en een blik van verwarring kwam op op het gezicht van de jonge poes. 'Maar je bent helemaal niet te laat,' sprak ze vriendelijk en warm, 'Ikzelf ben wat aan de vroege kant. Niks om je druk over te maken. Langzaam tilde het gevlekte poesje haar kop op en keek haar mentor aan. ''Echt? Ik ben niet te laat? Ik dacht , toen ik u niet meer in het kamp zag, dat ik echt zwaar in de problemen zat.'' Ze sprak weer met een grote snelheid, bang dat haar woorden werden gemist. 'Zo, tijd voor je eerste training, heb je er zin in?' Swiftheart keek haar even aan en langzaam kwam het jonge poesje ook omhoog en knikte even. Ze glimlachte, heel even en aarzelend, maar het was een kleine stap voor haar leven. 'We zullen beginnen met een kleine oefening. Zou je zo hard mogelijk naar die boom daar verderop willen sprinten?' De jonge gevlekte poes volgde de blik van haar mentor naar de boom en ze knikte twijfelend. ''Ik denk het wel,'' antwoordde ze onzeker en rekte zich eerst voorzichtig uit. Meteen daarna schudde ze haar vacht uit en focuste zich op haar eindpunt. Ze moest laten zien dat ze het kon, ze moest tonen dat ze niet zwak was zoals haar zus de anderen altijd overtuigd had. Ze spande even haar achterpootspieren en zette zich met een klein sprongetje af. Ze was niet al te groot en haar poten moesten vaker neerkomen dan voor de meeste apprentices. Op volle snelheid lopen ging haar al niet meer lukken, ze was nog moe van haar springt naar de zandkuil zelf.

Moonpaw bleek onder de indruk dat Swiftheart niet boos was geworden. De stem van de apprentice had zelfs een tint van verbazing in haar stem verborgen. ''Echt? Ik ben niet te laat? Ik dacht , toen ik u niet meer in het kamp zag, dat ik echt zwaar in de problemen zat.'' sprak Moonpaw vlug achter elkaar. Weer moest Swiftheart glimlachen. ''Nee, je bent niet te laat.'' sprak ze duidelijk. Het zou moeilijk nog best eens moeilijk kunnen verlopen met Moonpaw, aangezien ze niet echt vertrouwen in zichzelf heeft. Maar Swiftheart zou het beste uit haar proberen te halen, want ze wist zeker dat ze het kon. Als ze niet op zou geven zou ze echt een moedige Warrior kunnen worden, zolang ze maar in zichzelf geloofde. ''Ik denk het wel,'' zei haar leerling wijfelend, nadat ze had gevraagt voor een eerste oefening. Swiftheart gaf een bemoedigende knik in haar richting. Daarna focuste ze zich op de bewegingen van Moonpaw, kijken wat ze al onder de knie had. Even wachtte ze, maar daarna zette ze af met haar poten en begon met een klein sprongetje. Tot Swiftheart's verbazing zag ze hoe moeiteloos ze zich voortbewoog. Maar aan de ene kant leek het alsof ze al vermoeid was, dus zich soms een beetje inhield. Wanneer Moonpaw aan was gekomen, riep Swiftheart haar weer terug. 'Kom maar weer terug!' riep ze luid, en hoorde hoe haar stem nog nagalmde. De ruimte om haar heen was leeg, voor vandaag was ze de enige die aan het trainen was. Ze duwde haar poten stevig in het droge zand, en fixeerde haar blik weer waar ze mee bezig was. Het was geen koude dag, al kon je het ook niet warm noemen. Het was goed genoeg, vond ze.

Sorry voor de kortheid, mijn inspiratie was ver te vinden ~

''Nee, je bent niet te laat.'' Die woorden hadden haar nog iets gerustgesteld, maar toch bleef ze onzeker over het te laat zijn. Wat als haar mentor het alleen maar zou zeggen zodat het de volgende keer wel gebeurde en ze gestraft kon worden. Zou Swiftheart zo zijn? even keek ze naar haar mentor, het antwoord proberend te krijgen. Maar terwijl ze daar nu sprintte probeerde ze haar gedachtes op nul te zetten en gewoon doen wat er van haar gevraagd werd. Met al haar wilskracht probeerde ze sneller voortbewegen, en hoewel het voor even lukte, ging het niet de hele ren door. Ze was simpelweg niet sterk genoeg om zo hard te kunnen rennen. Eenmaal aangekomen bij het punt dat haar eindpunt was keek ze om, ze had het waarschijnlijk zwaar verprutst en kon het wel shaken in haar verdere training. 'Kom maar weer terug!' Hoorde ze haar mentor zeggen en liep met een gebogen kop terug. Wat zou haar mentor nu zeggen, zou ze haar vertellen te verdwijnen omdat ze een nietsnut was en echt niks kon? Eenmaal terug bij Swiftheart liet ze haar kop verder zakken. ''Het spijt me Swiftheart, ik heb mijn best niet goed gedaan.'' Sprak ze zacht en keek naar haar pootjes. Ze schaamde zich voor zichzelf, voor haar mankementen. Ze wilde gewoon eens kunnen doen wat de anderen ook deden en zich niet zo hoeven schamen voor zichzelf.

Toen ze had gezegd dat Moonpaw terug moest komen, zag ze al dat ze teleurgesteld was in zichzelf, ondanks dat ze toch haar best had gedaan. Deze apprentice had meer zelfvertrouwen nodig, en daar zal zij voor moeten zorgen. Zij was tenslotte haar mentor, en ze wist niet hoe de band was met andere clangenoten. Moonpaw slenterde terug, haar hoofd gebogen. Ze had toch haar best gedaan, en meer kon ze niet doen. Ze besloot haar maar te prijzen met haar oefening, ze wist dat Moonpaw het beter kon. Toen ze bij Swiftheart aankwam, begon ze al met verontschuldigen. ''Het spijt me Swiftheart, ik heb mijn best niet goed gedaan.'' sprak ze zacht. Ze kreeg medelijden met deze jonge poes, maar medelijden was een zwak gebied bij haar. Dit moest ze niet tonen, ze moet juist sterk lijken. 'Moonpaw.. Wees eens trots op jezelf.' mompelde ze vertrouwd. 'Meer dan je best kun je niet doen.' Toch wilde ze weten hoe het zat met haar relatie tussen de andere apprentices, dus ze besloot door te vragen. 'Zeg eens, hoe zit het met je vrienden?' Ze kon niet helpen wanneer ze maar weinig afwist van haar situatie, dus ze moest wel doorvragen. Swiftheart wilde Moonpaw maar al te graag helpen, zo zat ze nou eenmaal in elkaar. Ze kon haar toch niet laten lijden?

Ze wist zich geen houding te geven bij haar mentor, wat moest die wel niet denken. Ze was nutteloos en kon gewoon niks normaal doen zoals alle anderen. 'Moonpaw.. Wees eens trots op jezelf.' mompelde haar mentor op een toon die ze niet herkende. Het klonk vriendelijk in haar oren, maar ze wist het echt niet zeker. ''Waarom?'' Fluisterde ze bijna onhoorbaar en keek naar haar pootjes. 'Meer dan je best kun je niet doen.' Vervolgde Swiftheart, maar de gevlekte jonge poes keek niet op en staarde nog steeds naar de grond. Wat moest ze nou zeggen, ze deed haar best niet. Ze had het veel beter moeten doen, dan kon haar mentor ten minste trots op haar zijn. Ze was nu vast zwaar teleurgesteld dat ze zo'n waardeloze apprentice had. 'Zeg eens, hoe zit het met je vrienden?' Door die vraag schoten de oren naar achteren en zakte haar kop verder af. Moest ze haar mentor nu vertellen dat ze gewoon geen vrienden had en eigenlijk geen zin meer had in haar leven? Swiftheart zou haar vast hard uitlachen omdat ze zielig was, een hopeloos geval. Ze schuifelde even nerveus met haar poot door het zand en keek half op naar haar mentor. Sinds Crossfire was overleden vertrouwde ze gewoon niemand met de waarheid. Crossfire was haar vorige mentor en ze had altijd naar hem opgekeken, en hem respecteerd. Hij was de eerste die haar vertrouwen had gewonnen en ook de eerste die haar verhaal kende. Hoewel Swiftheart haar gedrag erg leek op dat van hem in het begin, durfde ze er niet zeker van te zijn. ''Ik heb geen vrienden, niemand mag me.'' Fluisterde ze bijna onhoorbaar en trok haar poten onder zich en ging liggen, met haar kop half achter haar voorpoten.

Het viel haar op, dat ondanks dat ze haar elke keer complimentjes gaf of belovende gebaren maakte, het simpelweg niet aan bleek te komen bij haar apprentice. Moonpaw bleef onzeker, en dat zal natuurlijk niet in een keer weg zijn. Zo zat ze eenmaal in elkaar. Swiftheart merkte dat ze zich geen houding wist te geven, ondanks dat ze zo begripvol was. Hier zal veel meer werk in dan alleen maar training. Swiftheart vond dat dit ook een taak van haar was, aangezien ze zo niet makkelijk verder kon trainen. Even richtte ze haar kop omhoog, en staarde naar de kristallen sneeuwvlokjes die maar bleven komen. En het zag er voor zover ze kon zien ook niet naar uit dat het deze middag nog zou stoppen. Ze schudde het sneeuw van haar vacht, en keek weer richting Moonpaw. ''Waarom?'' fluisterde haar apprentice, bijna onverstaanbaar. Ze hield haar ogen alsmaar naar beneden gericht. Hoe kon ze toch dat vertrouwen winnen... Je kon het probleem niet oplossen voordat je wist wat eraan de hand was, maar ze wilde niet opdringerig lijken. ''Ik heb geen vrienden, niemand mag me.'' Ze trok haar poten over haar kop en ging liggen in de ijzige sneeuw. Swiftheart begon steeds meer medelijden te krijgen met haar. Ze nam zichzelf voor op haar te letten in het kamp, rottige opmerkingen kon Moonpaw er niet bij hebben. Ze sprong naar voren in Moonpaw haar richting en liet haar hoofd zakken. Voorzichtig duwde ze met haar kop tegen de poten van de leerling, in de hoop dat ze haar poten liet zakken. ’Ben ik een niemand?’ sprak ze met een warme stem. Ze wilde duidelijk maken dat zij haar wel mocht, dat ze haar kon vertrouwen. Weer keek ze omhoog, en uit de hemel vielen steeds dikkere vlokken sneeuw. ’Ik denk dat we genoeg getraind hebben voor deze keer. Het ziet er niet naar uit dat het gaat stoppen met sneeuwen, dus we kunnen beter weer richting het kamp vertrekken.’ Ze probeerde terwijl ze praatte Moonpaw aan te kijken, al ging dit nogal lastig.

Stilletjes bleef de jonge gevlekte poes liggen, ze had er echt geen zin meer in. Waarom zou ze blijven, misschien was het wel beter als ze nu opstond en voorgoed verdween. Misschien zou ze wel bij Twolegs kunnen gaan wonen en andere kittypets. Dat zou waarchijnlijk een betere plek zijn dan dat ze hier bleef en anderen tot last werd. Ze hoorde de pootstappen van Swiftheart dichterbij komen, maar bleef liggen. Tot ze opeens een neus tegen haar voorpoten voelde en een zachte en warme stem weer hoorde. ’Ben ik een niemand?’ De jonge gevlekte poes haalde haar schouders op. ''Ik weet het niet.'' Zei ze zacht en tilde haar kop toch langzaam even op. Ze voelde wel even de sneeuw op haar kleine lijfje neerkomen en keek strak naar boven. ’Ik denk dat we genoeg getraind hebben voor deze keer. Het ziet er niet naar uit dat het gaat stoppen met sneeuwen, dus we kunnen beter weer richting het kamp vertrekken.’ Toch bleef de gevlekte poes zitten, maar ging rechtop zitten. ''Crossfire was iemand.'' Fluisterde ze zacht, de naam van haar oude mentor weer ophalend voor zichzelf. ''En hij hield van de sneeuw, net als ik.'' Het laatste kon je alleen horen als je echt goed luisterde, het was bijna onhoorbaar. ''Kende u Crossfire goed?'' Vroeg ze zacht mar toch onzeker nu aan Swiftheart. Haar ogen waren strak op de lucht gericht, naar de sneeuwvlokken die langzaam naar beneden dwarrelden

_{» Ondanks dat Swiftheart van plan was te vertrekken, maakte Moonpaw niet veel aanstalten om met haar mee te gaan. Met een treurige blik keek ze naar haar aprrentice, die daar zielig en eenzaam op de grond lag. Moonpaw haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet.' zei ze bijna onverstaanbaar, waarna ze toch haar kop omhoog hield. Moonpaw veranderde van houding, en ging rechtop zitten. Vol verwachting keek Swiftheart haar aan, alsof ze het gevoel had dat ze iets moest vertellen. 'Crossfire was iemand.' Die naam, Crossfire, kende ze nog wel. Het was een warrior van vroeger, maar jammer genoeg bestond hij niet meer. Hij is altijd vriendelijk geweest tegen alles en iedereen om hem heen. Maar wat moest Moonpaw met die naam? Het kon niet anders dan dat het haar mentor was geweest, maar hier zou ze niet verder over doorvragen. 'En hij hield van de sneeuw, net als ik.' Haar laatste zin was nauwelijks te horen, je moest goed luisteren wilde je haar verstaan. 'Kende u Crossfire goed?' vroeg ze onzeker aan haar mentor. 'Ik hou ook veel van sneeuw. Het is altijd leuk om er gezellig in te spelen.' zei ze met een warme stem, terwijl een grimas haar gezicht sierde. 'Crossfire, die naam herinner ik me nog wel. Hij was een aardige warrior, al weet ik niet meer dan dat. Hij vertelde graag verhalen, en hield inderdaad van sneeuw. Net als jij en ik. Maar meer kan ik me echt niet meer herinneren.' Swiftheart keek met een vredige blik Moonpaw aan. Ze begon gelukkig wat losser te komen, het begin kwam. Al zou dit niet van de ene op de andere dag veranderen, vertrouwen moest je winnen.}

Laatst aangepast door Swiftheart op wo 26 dec 2012 - 8:32; in totaal 1 keer bewerkt

Ze wist dat haar mentor naar haar keek, maar ze gaf er geen krimp onder. hoe kon ze nou uitleggen hoe die ene kater voor haar was. Hij was als een oudere broer, zelfs als de vader die ze niet kende. Maar hoe kon iemand anders dat nou begrijpen, Crossfire was haar beschermengel tegen al die pestkoppen en vooral haar zus. Maar nu stond ze er toch weer alleen voor, en alleen zou ze dit niet redden. 'Ik hou ook veel van sneeuw. Het is altijd leuk om er gezellig in te spelen.' Blijkbaar had Swiftheart haar opmerking volledig gehoord en even keek de gevlekte poes haar mentor aan. Toch gleed haar blik weer naar de lucht waar de witte vlokjes uitvielen. Stilletjes en voorzichtig knikte ze even om de opmerking van haar mentor te bevestigen. Ze herinnerde zich nog wel dat ze niet gevlekt was maar spierwit doordat ze had liggen rollen in de sneeuw. 'Crossfire, die naam herinner ik me nog wel. Hij was een aardige warrior, al weet ik niet meer dan dat. Hij vertelde graag verhalen, en hield inderdaad van sneeuw. Net als jij en ik. Maar meer kan ik me echt niet meer herinneren.' Moonpaw knikte weer even en zuchtte kort. ''Hij was meer dan aardig,'' fluisterde de jonge poes zacht. ''Hij keek altijd voor voor me uit, en beschermde me.'' Fluisterde ze verder en keek toch weer naar haar witte voetjes. ''Hij vertelde altijd spannende verhalen of hele leuke het was maar wat je vroeg. Hij was dapper, maar toch ook streng.'' Haar stem klonk nog altijd niet zachter dan de fluistertoon waarin ze had gesproken. ''Hij was een goede mentor,'' eindigde ze weer nauwelijks hoorbaar en staarde weer naar haar voetjes.

_{» Moonpaw had waarschijnlijk iets te maken met Crossfire, het was niet voor niets dat ze erover begon. En ze wist dat deze apprentice niet snel iets losliet. Ze wist dat Crossfire regelmatig met deze apprentice omging, dus het kon bijna niet anders dat het haar vorige mentor was. Maar dat wist ze niet zo zeker vast te stellen, het kon natuurlijk ook gewoon een warrior zijn die haar vergezelde wanneer ze iemand nodig had. Moonpaw had het tenslotte ook niet gemakkelijk met haar leven, voor zover haar mentor wist. Deze nog jonge poes had heus wel een reden voor haar gedrag, zoals de meeste vaak wel hadden. Haar apprentice knikte kort met haar kop, als bevestiging op wat ze had gezegd. Een korte zucht gleed over de lippen van haar apprentice, waarna ze vervolgde; ''Hij was meer dan aardig,'' fluisterde ze uitens zacht, ''Hij keek altijd voor voor me uit, en beschermde me.'' ging ze verder, met nog steeds diezelfde lage toon waarop deze apprentice normaal ook sprak. Moonpaw haar blik geleed terug naar haar witte pootjes. ''Hij vertelde altijd spannende verhalen of hele leuke het was maar wat je vroeg. Hij was dapper, maar toch ook streng.'' De ogen van haar mentor begonnen vrolijk te sprankelen. Stuk voor stuk begon haar apprentice los te komen, en steeds meer begon ze over haar leven te praten. ''Hij was een goede mentor,'' sprak ze als laatste. Swiftheart glimlachte vriendelijk en sloot voor even haar ogen. Dit deed haar veel terug denken aan toen zij ook nog een kleine, schichtige apprentice was. Ergens zag ze zichzelf in Moonpaw terug, al was dit een ergere vorm van zichzelf. Langzaam opende ze haar ogen weer, en keek in de richting van de poes die voor haar stond. ’Dus Crossfire was jouw mentor? Daar heb je geluk mee gehad, hij was een vreselijk aardige warrior. En ik denk natuurlijk ook een fantastische mentor, zoals jij net al zei.’ sprak ze warm. ’Maar kom je mee? Dan zijn we nog voor het donker thuis, en ik weet niet of het weer veel goeds voorspelt.’ Weer gleden haar ogen richting de strak grijze hemel, waar steeds meer sneeuw uit kwam vallen.

» | Mood: Serene | Company: Moonpaw | Words: 364 | Notes: None |}

het viel haar op dat Swiftheart gewoon luisterde naar wat ze vertelde en leek echt aandacht voor haar te hebben. Was dat nu werkelijk wel zo, had haar mentor aandacht voor haar. Interesseerde het haar iets wat haar was gebeurt? Ze schudde verward met haar gevlekte kopje en sloot haar groene ogen. ’Dus Crossfire was jouw mentor? Daar heb je geluk mee gehad, hij was een vreselijk aardige warrior. En ik denk natuurlijk ook een fantastische mentor, zoals jij net al zei.’ Zei Swiftheart nu en Moonpaw durfde nu langzaam te knikken. haar vorige mentor was een geweldige warrior en een nog betere mentor voor haar. Hij had geweten hoe hij haar moest begeleiden op het pad dat ze moest belopen. Hij had haar alle puntjes getoond waar ze op moest letten, maar was ze dat nu al vergeten? Zelfs het zwaarst gebroken vertrouwen is te herstellen, met een beetje moeite. Dat was wat hij haar had gezegd toen ze hem had gevraagd waarom hij het waard vond om zoveel tijd aan haar te besteden. Ze was verbaasd geweest om het antwoord, maar ook blij. Verbaasd dat hij zo makkelijk kon zien hoe moeilijk ze was in het vertrouwen van anderen, maar blij dat hij haar vertrouwen wilde winen. Wilde Swiftheart haar vertrouwen ook winnen? Zou ze haar kunnen vertrouwen zoals ze Crossfire vertrouwde. Natuurlijk kon ze haar oudere broer ook vertrouwen, maar die zag ze nooit. Die had vrienden en een leuk leven, die kon ze niet lastigvallen. ’Maar kom je mee? Dan zijn we nog voor het donker thuis, en ik weet niet of het weer veel goeds voorspelt.’ het gevlekte poesje knikte langzaam en stond op. ''Swiftheart?'' Zei ze zacht en keek weer even naar haar schuifelende voetjes. Kon ze nu gewoon ndezelfde vraag stellen die ze eerder aan haar oude mentor had gevraagd?

_{» Zoals Moonpaw behandeld wou worden, zo zou zij haar ook behandelen. Ze wilde dat haar apprentice minstens een iemand had om te vertrouwen, en aangezien Crossfire dat niet meer kon zag zij het als haar plicht. Swiftheart zag naast een verlegen Moonpaw, ook een lief en zacht karakter verschijnen. Ze was tevreden met wat ze vandaag had bereikt, maar verder zal ze niet meer doorvragen. Moonpaw had goed haar best gedaan voor deze dag, en ze hoopte dat alle trainingen even fijn zouden zijn. Toen Swiftheart had gevraagd of het beter was om alvast terug te lopen, knikte Moonpaw en stond haar apprentice op. De sneeuw bleef maar komen, en er leek bijna geen einde aan te komen. Het poten zonken steeds dieper in het dikke, knisperende pak sneeuw. Ze probeerde een paar stappen naar voren te zetten, maar ze sleepte haar lichaam met veel moeite en kracht door de sneeuw. Plots hoorde ze een zacht stemmetje achter haar, een stem die ze vanaf nu maar al te goed wist te herkennen. ''Swiftheart?'' hoorde ze haar apprentice vragen. Met wat bewondering in haar ogen draaide Swiftheart zich om in de richting van Moonpaw. ’Wat is er aan de hand, Moonpaw?’ vroeg ze met een bezorgde klank in haar stem.

» | Mood: Calm | Company: Moonpaw | Words: 209 | Notes: None |}

_{Er was in een korte tijd een hoop veranderd in haar leventje, maar ze durfde nog steeds niemand te vertrouwen. Het was voor haar allemaal teveel, en te moeilijk. Ze kon niet weten of de anderen zich alsnog tegen haar zouden keren en haar als doelwit zouden nemen. De vallende sneeuw leidde haar wel iets af en ze staarde er toch even naar. Lopen door de sneeuw ging voor haar best moeilijk omdat ze al niet zo heel groot was. Soms moest ze een klein sprongetje maken om verder te komen. Swiftheart had het iets makkelijker maar leek het ook niet erg makkelijk te hebben. ’Wat is er aan de hand, Moonpaw?’ Was het antwoord van Swiftheart nadat ze haar naam had gezegd. De stem van haar mentor klonk bezorgd, en het verbaasde haar wel een beetje. ''Zeg Swiftheart,'' begon ze onzeker en bleef toch even staan. ''Waarom vind je het waard om tijd te steken in mij?'' Haar stem klonk zacht en onzeker. ''Ik bedoel, ik ben toch al niks waard, iedereen vind me nutteloos. En...'' Ze viel even stil en boog haar kop weer. ''En ik weet dat ze eigenlijk best wel gelijk hebben.'' Haar laatste woorden waren nauwelijks hoorbaar terwijl ze naar de sneeuw aan haar voeten staarde.}

_{» Ze was trots om een apprentice als Moonpaw te hebben. Ze zag het niet als een opstakel, maar als een overwinning die ze hier temoet zou gaan. Ze zou trots kunnen zijn om een band op te bouwen met zo’n gesloten poes, al moest ze hiervoor een hoop doen. Deze dag was pas een begin, en niet het einde. Ondertussen stond de tijd ook niet stil buiten hun levens. De overgang van Leaf-bare naar New-leaf was goed te merken, ze hadden geen last meer van de hoge sneeuw waar ze zich een weg door heen moesten banen. Steeds meer prooi dook op in hun territorium, wat natuurlijk handig was voor de clankatten. Ze hadden deze koude dagen gelukkig overleefd, en werden beloond door een waterig zonnetje wat door de wolken zijn weg vond. ''Zeg Swiftheart,'' klonk plotseling de onzekere stemm van Moonpaw, haar apprentice. ’Ja?’ vroeg ze met een warme stem. Meer hoefde ze niet te vragen, want al snel vervolgde ze. ''Waarom vind je het waard om tijd te steken in mij?'' Zoals gewoonlijk was de stem zacht en onzeker, wat ze onderhand wel gewend was. ''Ik bedoel, ik ben toch al niks waard, iedereen vind me nutteloos. En...'' Een kille stilte viel in de plaats. Moonpaw boog haar kop weer. Ze kreeg steeds meer medelijden met dit poesje, maar wist dat ze dit niet mocht laten merkten. Medelijden zou haar niet helpen. ''En ik weet dat ze eigenlijk best wel gelijk hebben.'' Haar laatste zin was nauwelijks te verstaan, en de stem van haar apprentice stierf af. ’Omdat je het wel waard bent.’ zei Swiftheart vol vertrouwen. ’Als ik niets in je zag, had ik deze hele training allang opgegeven. Maar ik weet wat je in je hebt, dit moet je zelf alleen nog ontdekken.’ De stem van Swiftheart klonk vastberaden.

» | Mood: Firm | Company: Moonpaw | Words: 303 | Notes: |}

_{Ze begon het zo onderhand wel koud te krijgen, maar ze wilde eigenlijk niet terug naar het kamp. Ze bleef liever hier in de kou dan dat ze de andere apprentices onder ogen moest zien. Ze wilde niet bij hen in de buurt zijn, ze was te bang dat ze haar weer zouden pesten. Ze lette maar half op de reactie van haar mentor, ze wilde weten hoe haar mentor zou reageren op de echte vraag die haar op het hart lag. ’Omdat je het wel waard bent.’ klonk de stem van haar mentor vol vertrouwen. langzaam keek de jonge poes op en keek haar mentor even ongelovig aan. ’Als ik niets in je zag, had ik deze hele training allang opgegeven. Maar ik weet wat je in je hebt, dit moet je zelf alleen nog ontdekken.’ De stem van Swiftheart klonk vastberaden maar de jonge poes wilde het niet helemaal geloven. Zachtjes zuchtte ze en sloot haar ogen. Crossfire had het anders gebracht maar het kwam op hetzelfde neer. ''Wat dan, wat zou er in mij kunnen zitten waar anderen wat aan hebben?'' Mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen Swiftheart.

late SHAAAME ON MEEEE}

Onderwerp: Re: First time. [M O O N P A W]