I'm loyal and I'm bad. [OPEN]

________________________________________

Het was twee manen geleden dat iemand echt tegen hem gesproken had. Blijkbaar hadden ze geleerd dat hij niet van het sociale was. Toch voelde hij zich, ook al zou hij dat nooit toegeven tegenover zijn Clangenoten, eenzaam. De eenzaamheid kwam soms opsteken, maar hij verdrong het ver naar achteren. Er was niemand die hem een beter gevoel kon geven. Zijn eigen ma en pa zag hij nauwelijks, die hadden het te druk met andere dingen. Ze hadden hem eigenlijk ook te hard gepest, Outkit wilde ze niet eens zien. Ze hadden hem een onvergeeflijke naam gegeven omdat ze wilden dat hij niet bij de Clan hoorde, ze wisten dat hij geen goede zoon zou zijn van te voren al en gaven hem dus geen kans. Hij haatte ze omdat hij de naam gekregen had waarmee andere katten hem soms lang aan leken te kijken. Eén keer, in een opwelling, had hij zijn naam eens verteld aan een kitten. Deze had hem raar aangekeken, maar voordat ze iets had kunnen zeggen had Outkit zijn klauw al uitgestoken en haar hard tegen haar pels geraakt. Daarna was hij boos weggelopen terwijl andere moederkatten zich rond de kitten heen verzameld hadden. De kitten had echter gezwegen over zijn daad. Het was niet dat hij haar daar dankbaar voor was of zo, ook al had het hem wel uit veel troubles gehouden. Hij vloekte en sloeg met zijn pootje tegen de grond. Hij irriteerde zich rot aan al die katten hier. Juicekit moest hem vanmorgen weer vervelen door aan zijn staart te trekken. Helaas had ze zijn reactie voorzien en zijn naderende klauw ontweken, maar het idee dat hij haar pels aan zijn klauwen kon spietsen gaf tintelingen van opwinding in zijn buik. Zijn ouders zouden misschien boos op hem zijn, maar voor hem was het een opluchting als hij het haar betaald kon zetten.

Kalm kwam Outkit overeind en richtte zijn amberkleurige ogen naar de moederkatten die rondliepen in de kraamkamer. Hij had niet echt zin om te wachten tot ze hem permissie zouden verlenen om naar buiten te gaan. Hij kon net zo goed zelf ook naar buiten gaan, daar had hij geen toestemming voor nodig. Hij volgde met zijn ogen een of andere kitten die vrolijk heen en weer aan het springen was en slikte. Ergens voelde hij ook een soort gevoel van gemis, alsof zij wel iets hadden dat hij niet had. Ja, zij hadden een familie die zich naar hun keerde, hij had niemand. Juicekit moest hem niet, de tamzak. Ze was lui en liet alle anderen dingen voor haar doen. Whirlkit was dan weer zo’n gevalletje die alles goed wilde doen voor anderen en daar zelf nog wel het meest gekwetst bij raakte. Zijn ouders draaiden zich zelfs niet naar hem om, hadden hem zeg maar met zijn slechte naam achtergelaten in de kraamkamer. Hij zuchtte en liep naar buiten. Hij voelde zich geïrriteerd worden toen hij weer stomme sneeuw onder zijn pootjes voelde. Hij hield niet van bladkaal, het weerspiegelde zijn eigen gevoel. Koud, donker en eenzaam. Maar groenblad was dan weer veel te vrolijk, bij bladval was het voornamelijk veel wind en regen en nieuwblad was wel oké. Zijn rosse vacht werd door een ochtendzonnetje beschenen en Outkit kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij voelde de kou tegen zijn vacht slaan, maar weigerde om weer terug naar binnen te gaan en liep dus door naar het midden van het kamp. Hij krulde zijn staart rond zijn poten en maakte een lichtelijk eenzame indruk hierdoor, maar probeerde deze al snel te verdoezelen door zijn borst vooruit te steken en zijn blik fel naar voren te richten.

________________________________________

Hij staarde voor zich uit terwijl hij zacht met zijn staart over de grond veegde. De blik in zijn lichtblauwe ogen was wat afwezig. Hij was een eindje het kamp uit gelopen en was daar gaan zitten. Hij had zijn blik op de helderblauwe lucht gericht, maar hij keek niet echt. Zijn gedachten waren elders. Zijn leven leek de laatste weken in een stroomversnelling te zitten. Er was de laatste tijd zoveel gebeurd, dat het eigenlijk wat te veel was voor de jonge apprentice. Hij was gelukkig, dat wel. Alleen er waren ook dingen gebeurd waar hij over in zat, wat hem geraakt had. De dood van Smoketail en dat Bravesoul bijna verdronken was. Bravesoul had het overleefd en daarna had hij met hem mee gemogen op een jachtpatrouille. Alleen het had hem wel meer op zijn hoede gemaakt. Na de dood van zijn moeder had hij geen doden meer meegemaakt en had hij het eigenlijk op de achtergrond geduwd dat hij katten waar hij om gaf kwijt kon raken. Deze gebeurtenissen hadden dat echter weer terug gebracht. Waardoor hij bang was om katten waar hij vrienden mee geworden was kwijt zou raken, die gedachten leken hem te treiteren. Ze kwamen steeds weer terug. Hoe verwoed hij ook probeerde om er juist niet aan te denken. Hij probeerde aan de leuke dingen te denken. Aan het jagen en stoeien met zijn vrienden, zijn trainingen en het assessment die hij laatst had gehad. Alleen de angst kwam steeds weer terug en dat irriteerde hem. Hij wilde er helemaal niet aan denken, want dat bracht de dood van zijn moeder ook weer dichterbij. Hij schudde even zijn kop. Hij moest iets gaan doen, zichzelf afleiden. Anders werd hij straks nog langzaam gek van zichzelf. Hij maakte zich druk om niks, dat wist hij ook wel. Hij moest zich daar niet druk om maken, maar hij kon er niks aan doen. Hij sprong overeind. Hij zou terug naar het kamp gaan, misschien had iemand een taak voor hem die hij uit kon voeren.
Hij trippelde het kamp binnen en keek om zich heen. Iedereen was druk bezig, maar hij zag nergens iemand die zijn hulp nodig zou hebben. Hij zuchtte zacht en keek naar zijn voorpoten. Wat moest hij dan? Hij kon gaan jagen, dat wel natuurlijk. Toen viel zijn blik op Outkit. De kitten was alleen, misschien had Outkit wel zin in een gesprek. Hij liep naar de kitten toe en ging voor hem zitten. “Goedemorgen Outkit,” zei hij vriendelijk. Hij sloeg zijn staart om zijn middel en keek Outkit onderzoekend aan. Er lag een kalme en vriendelijke blik in zijn lichtblauwe ogen terwijl hij naar de kitten bleef kijken.

Words:448
Mood: Restless
Company: Outkit