She's like a gun and she ain't afraid to use it.

_{Eerst alleen Ashpaw, later mogen er van mij ook nog anderen bij ~
Net buiten de muren van het kamp zat een kleine kat. Deze keek recht voor zich uit, starend in het niets. Een van haar oren bewoog zich op een gegeven moment naar de zijkant, pikte een geluid op. Vanuit haar ooghoeken keek ze ernaar, richtte haar blik nu wel echt op iets. Een klein krekeltje maakte wat geluid en zat daar maar. Ze keek weer weg, probeerde het te negeren – maar het lukte niet. Het irriteerde haar te veel.
Was het dan zoveel gevraagd om gewoon te zitten en rustig na te denken? Of een soort van te mediteren want eigenlijk zat ze eerst niet echt aan iets te denken. Daar ging het nu niet om: het ging om het feit dat een stomme krekel haar geen rust gunde. Daar zou hij spijt van krijgen. Ze draaide zich richting het insect en zakte door haar poten, sloop er langzaam naartoe – net toen ze wilde uithalen sprong het weg. Ze ging weer rechtop staan terwijl ze geïrriteerd met haar zwiepte. Stom ding.

Ze zat nog geen vijf minuten weer stil en rustig, of alweer iets leidde haar af. Alweer een geluid. Haar ogen schoten open en ze draaide zich om, keek fel naar degene die haar durfde te storen. ‘Wat?’ siste ze. Als degene het kamp uit had gewild om te jagen of zo, was het tempo sneller geweest en had ze alleen een blik voelen prikkelen in haar vacht, meer niet. Echter was dit een treuzelend tempo en dat irriteerde haar. Zoals vrijwel… Alles haar irriteerde.}

She's like a gun and she ain't afraid to use it. Ashy2

Kalm opende de as grijze kater zijn ijs blauwe ogen. Een zacht briesje ging door het apprentice hol heen, en het zorgde er voor dat hij gelijk helemaal wakker was. Stilletjes stond hij op, en rekte zich uit. Zonder enig geluid te maken, zodat hij de apprentice's die nog sliepen niet wakker zou maken.
Hij lette goed op dat zijn poten enkel op mos stonden, zodat hij geen geluid zou maken als hij het hol uit kroop. Eenmaal in het kamp verwarmde een waterig zonnetje zijn vacht, er was een licht briesje. Maar dat was het ook wel. Het was een mooie dag te noemen, vond hij. Misschien was er wel een kat in zijn clan die dat niet vond, maar wat boeide het.
Zonder verder acht te slaan op zijn clan genoten liep Ashpaw het kamp uit, vandaag had hij niet zo'n zin in gezelschap. Waarschijnlijk zou hij gewoon de hele dag buiten het kamp zijn, maar wie zou het opmerken? Hij had toch geen mentor. En hij zou niet alleen wat levenloos rond hangen, natuurlijk zou hij ook wat jagen.
Met een opgeluchte zucht sloot Ashpaw zijn ogen, terwijl hij nog steeds door liep. Iets wat niet zo slim was, aangezien hij vreselijk onhandig was.
De grijze kater merkte niet dat er ook een andere kat aanwezig was, dat kwam omdat de wind verkeert stond, hij kon haar niet ruiken. ‘Wat?’ siste een kat vlak bij hem. Ashpaw schrok zich kapot en opende verwilderd zijn ogen. Snel wou hij al weer naar achteren gaan, maar hij struikelde over zijn eigen poten en knalde tegen de poes die hij herkende als Waterpaw aan.
"S- s- sorry!"hakkelde hij beschaamd. Hij liep op de poes af. "Ik h- help wel."zei hij op dezelfde toon en hij probeerde haar overeind te krijgen, maar dat mislukte en hij viel weer op de grond, snel stond hij op en liep ene eindje weg. Hij bloosde enorm, waarom was hij nou weer zo onhandig?

_{In het begin had ze geprobeerd hem nog te negeren. De geur herkende ze wel: het was Ashpaw. Of hij haar kende kon haar werkelijk een zorg zijn. Ze had ook enkel de namen van iedere kat uit haar hoofd geleerd zodat ze geen awkward momenten zou krijgen omdat ze de naam van iemand niet wist, dat was alles. Voor de rest waren het gewoon clan genoten en klaar. Of ze haar nou kenden, herkenden of wat dan ook; het zou haar allemaal een zorg wezen.
Echter irriteerde zijn tred haar en bleef zijn geur te lang hangen, waardoor ze dus chagrijnig was geworden. Ze had haar ogen tot spleetjes geknepen toen ze hem aansprak op haar manier. Meneertje was overduidelijk aan het dagdromen en zij had hem weer terug de realiteit in gesleurd, anders had hij niet zo’n schrik reactie gehad. Voor ze het doorhad knalde de kater tegen haar op en verloor ze haar evenwicht. Als reactie hapte ze geschrokken een keer naar adem, maar daar bleef het ook bij.

Met grote ogen keek ze omhoog, wist eventjes niet wat ze moest doen. Toen ze weer iets voelde sprong ze overeind, met haar haren overeind. ‘Blijf van me af!’ blies ze fel tegen de ander. Oké, hij wilde enkel en alleen helpen, maar als hij er in eerste instantie niet was geweest – of normaal had doorgelopen – was ze niet eens gevallen. Daarbij had ze ook geen hulp nodig om op te staan, ze was geen hulpeloze kitten meer.
‘Waar ben je in godsnaam mee bezig?’ Ze richtte haar blik op hem, boorde haar ogen in de zijne. Ze was overduidelijk boos, niet alleen maar geïrriteerd. ‘Heb je soms nooit geleerd uit je ogen te kijken? Of normaal te lopen? Wat is jouw probleem?!’ Nee, ze kon er niet tegen als iemand haar als hulpeloos behandelde. Of ja, zo vond zij het overkomen dan.

OOC; Arme Ashpaw. Sorry, maar Water heeft nou eenmaal een superduper kort lontje soms ^^'}

"S- s- sorry!"hakkelde hij beschaamd. Hij liep op de poes af. "Ik h- help wel."zei hij op dezelfde toon en hij probeerde haar overeind te krijgem. ‘Blijf van me af!’ siste de poes. Ashpaw trok zich gelijk geschrokken terug. Hij kende Waterpaw's karakter niet zo goed, en hij had gehoopt dat ze zijn hulp zou accepteren. Maar dat leek flink tegen te vallen.
Ashpaw zette gelijk een aantal stapjes naar achteren, met zijn oren ongemakkelijk in zijn nek gevouwen. Hij wou het liefste er als een haas van door gaan. Maar zijn poten leken versteend, en Waterpaw leek nog niet klaar met hem te zijn. ‘Waar ben je in godsnaam mee bezig?’ De poes richtte haar blauwe ogen op hem, en er was duidelijk woede in te lezen. Ashpaw keek onzeker weg, niet wetend wat te doen nu. ‘Heb je soms nooit geleerd uit je ogen te kijken? Of normaal te lopen? Wat is jouw probleem?!’ God, die poes was echt kwaad op hem. Ashpaw probeerde antwoord te geven, maar er kwam geen geluid uit zijn keel. Hij sloot zijn mond even. Plots leken zijn poten razend interessant te worden. "euh-...ik ben, euh zie je. Een beetje onhandig."Zei Ashpaw maar net verstaanbaar.

-lol xD juist leuk!
en sorry voor laatheid :s-

_{Ondanks dat haar ronde ogen een lichtblauwe kleur hadden, spoten haar ogen toch echt vuur. Ze had haar oogleden iets meer naar elkaar laten komen – maar haar ogen waren nog niet tot spleetjes dichtgeknepen. Ook waren al haar spieren aangespannen, maar wist ze haar nagels nog ingeklapt te houden. Zij het wel zo dat de jonge kater nu al het bloed onder haar nagels uit haalde, ervoor zorgde dat ze wilde uithalen. Bijten, krabben, wat dan ook: ze wilde het doen, maar ze hield zich in.
Vooral dat gestotter was irritant. Hij kon niet zien en dan kon hij ook nog niet eens fatsoenlijk praten? Jezus, waar ging het naartoe met Riverclan? Nja, zij hoorde ook nog bij zijn generatie. Iets wat haar irriteerde. Alles irriteerde haar, vooral het feit dat haar generatie zo zou eindigen zoals… Dat. Ze kregen maar geen mentoren en dat liet zich wel blijken. Zij kon niet jagen of vechten en meneertje hier kon niet eens fatsoenlijk praten! Waar was Stormstar in godsnaam mee bezig?

Nu vernauwde ze haar ogen wel tot het twee blauwe streepjes waren, beiden doorbroken door een zwarte verticale streep in het midden. Ze verstond hem wel, maar ze had er haar oorspieren voor moeten aanspannen. En dat betekende dat het onacceptabel was. ‘Wàt zei je?’ miauwde ze met een felle ondertoon, ‘Vooruit, spuug het eruit. Geen gestotter, geen gemummel, geen gepruts met je tong: zeg het. Duidelijk articuleren deze keer alsjeblieft.’ Als hij haar als hopeloos aanzag – of ja zij vond dat hij dat deed – dan zou zij hem ook zo zien. Hij was een onhandige kluns, een nietsnut. En ook behoorlijk irritant.

OOC; Kan gebeuren (;
Hij is nogal kort en ik weet niet of hij echt bruikbaar is, maar ik moet weer een beetje inkomen D:}

"euh-...ik ben, euh zie je. Een beetje onhandig."Zei Ashpaw maar net verstaanbaar. Hij kneedt met zijn poten de grond fijn. Van onzekerheid. Waarom rende hij niet gewoon weg? Waarom werkte zijn poten niet mee? Zijn hart klopte in zijn keel. Wat nu? Straks vloog Waterpaw hem nog aan, terecht dan wel maar zou Stormstar niet heel kwaad op haar of hem worden. De gedachtes raasde door zijn kop, hij kon niet goed tegen dit soort situaties. Waterpaw kneep haar ogen tot twee woedende blauwe streepjes. Enkel het zwart van haar pupillen was niet blauw. Ashpaw slikte. ‘Wàt zei je?’ siste de poes met een felle ondertoon. Ashpaw wierp haar een haat volle blik toe, hij wist dat ze hem wel had verstaan. Kon hij er wat aan doen dat hij stotterde! ‘Vooruit, spuug het eruit. Geen gestotter, geen gemummel, geen gepruts met je tong: zeg het. Duidelijk articuleren deze keer alsjeblieft.’ vervolge Waterpaw. Ashpaw zweepte neiging met zijn staart. "Je hoorde me wel."zei hij ietwat zachtjes 3n onzeker, maar wel met een duidelijker boze ondertoon. Waarschijnlijk maakte hij het er niet beter op. Maar daar dacht hij op dit moment niet aan. Alert spande hij onzichtbaar zijn spieren. Hij hoopte dat de poes hem niet aanaloog. Mar als ze dat wel deed was hij er klaar voor

-Ik kan er genoeg me hoor ^^
Owh en ik zie nu pas wat je in je begin post heb gezet >.< maar van mij mogen er ook andere katten komen :')-

_{Haar mond was een rechte streep en haar ogen spuwden vuur. ‘Ik zie niks,’ miauwde ze, ‘Ik merk dingen op. En daarbij voelde ik ook hoe je me omver duwde.’ Haar blik werd bij ieder woord feller, maar ze hield het belangrijkste erbuiten: dat ze dacht dat hij haar als hulpeloos had beschouwd. Ze ging er vanuit dat hij dat natuurlijk zelf ook al wist, anders was hij niet zo dom geweest om hulp aan te bieden. Echter was ze geen Waterpaw of ze zat er weer eens naast. Vriendelijk bestond in haar ogen negen van de tien keer niet, enkel katten die medelijden met haar hadden. Medelijden die ze niet wilde, die ze het liefst zo ver weg gooide als maar kon.
Er kwam een uitdagende grijns op haar gelaat bij het horen van zijn tegenspraak tegen haar felle woorden. Haar ogen openden zich wat meer en er was ook een uitdagende glim in ze te bekennen. ‘Hoe weet jij dat nou?’ merkte ze op, ‘Jij weet niet wat ik hoor, jij oordeelt daar niet over. Daarbij: als er een paniekerige situatie was geweest en jij een oplossing wist: zou niemand je ooit hebben gehoord. En dan was iedereen binnen de kortste keren er geweest, enkel omdat jìj niet duidelijk kan praten.’ Stom mormel dat het was, kon zich niet eens realiseren dat zij hem probeerde te helpen. En opnieuw zou ze geen Waterpaw zijn als ze alles behalve hulp-vol overkwam. Eerder dreigend en gemeen, zoals altijd.

OOC; Don't worry, blaffende honden bijten niet en de laatste die iemand zou aanvliegen met uitgeklapte nagels is Waterpaw (;}