But you won't be leaving here unharmed

Zwijgend met haar lippen getuit in een soort afkeurend gebaar staarde ze naar een paar leerlingen die een hopeloze poging deden om door het moerasland te waden. Ze waren net leerling geworden en dat letterlijk één dag. Hun mentoren hadden hun nog niet geleerd hoe je door dit zompige deel kon komen zonder vast te komen zitten. De sleutel was simpel. Achteloos bijna sprong Nightwing van haar schuilplek af en landde ze op een omgevallen boomstam, de leerlingen naast haar een kleine hartaanval bezorgend. Met een valse grijns sprong ze op het zompige deel en liep er gemakloos doorheen. Als je je gewicht verplaatste en was opgegroeid in dit deel van het territorium was je weg er in vinden niet moeilijk. Verre van. Nightwing liet haar azuurblauwe ogen omhoog gaan naar de grijze lucht en fronste. Het was één van die dagen dat het heet was, benauwd om het zo te stellen. Er kwam onweer aan, en hoe. Een stelletje kraaien vlogen in cirkels als een of andere onheilspellend voorteken boven het territorium. Ze voelde het in haar poten. Met een licht opgelaten uitdrukking op haar gelaat sprong ze op een droger stuk en trok het territorium in. Dat was haar intentie. Tot ze hem zag. Tot ze hem zag. Met háár prooi. Quietwind. Daar stond hij. Gehuld in schaduwen van de omliggende wildernis en zijn blauwe ogen gericht op haar. Hij keek haar recht aan. "Jij" Spuwde ze vol afkeer en haar ogen vlamde meteen op. Haar voorpoot was genezen met wat rust maar het was haast alsof ze hem weer voelde. Alsof hij een onzichtbaar litteken had achtergelaten, niet alleen op haar ziel. Heel langzaam met een terugkerend, smalend glimlachje liep ze op hem af. Kop laag. Haar spieren rimpelde terwijl ze zijn kant op kwam en heel dreigend begon te grommen. "Dat was dom van je, Quietwind" Miauwde ze toen ze binnen gehoorafstand was. Haar azuur blauwe ogen fonkelde en haar lippen waren opgekruld in een glimlach. Het zag er naar uit dat ze haar spelletje van voorheen weer in werking kon zetten, echter had ze nu één voordeel. Dit was haar territorium nu. Haar domein en haar slagveld. Hier gaan we opnieuw weer.

Sorry, alleen Quietwind deze keer (;

_{De oren van de kater waren naar achteren gericht, lagen nog niet in zijn nek. Het bleek nu toch maar weer dat het grootste gedeelte van de woorden die gesproken werden over Shadowclan territorium waar waren. Het was er donkerder dan bij Windclan. Daar was alles open, veel zon – en dit leek wel het tegenovergestelde. Daarbij was hij ook gewend om een droge, dorren ondergrond. Of eentje met gras, die kriebelde onder zijn poten. Geen modder dus. Modder die vastplakte aan zijn poten en in het begin zakte hij ook iedere keer een beetje weg – maar na lang genoeg ronddwalen in het verboden territorium kreeg hij een beetje door hoe hij precies moest lopen om dit zo vaak mogelijk te voorkomen.
Hij wist niet meer precies hoe groot de vogel was die meegenomen was uit Windclan territorium, maar de kraai zou vast wel voldoen. Het was geen groot exemplaar, maar groot genoeg om alles vast wel weer recht te zetten. Alles was gewoon een kwestie geweest van snel naar binnen glippen, iets vangen en dan was hij weer weg hier. Zijn eenzame Windclan geur werd verzwolgen door de overweldigende geuren van alle Shadowclan katten bij elkaar. Ook werd zijn lichte kleur goed gemaskeerd door de vele schaduwen in dit gebied. Enkel zijn ogen waren er nog, maar die zou toch niemand opmerken. Althans, dat dacht hij.

Op een gegeven moment bleef hij stilstaan, hief zijn kop op en keek recht in de richting van de zwarte poes. Nee, hun ontmoeting was niet lang geweest – maar wel lang genoeg voor hem om haar gestalte te kunnen herkennen. De stippen op zijn voorpoot van haar bijtwond waren weggegaan. De krassen op zijn wang waren verborgen onder zijn vacht en het was ook nog maar een kwestie van tijd voordat die zouden verdwijnen. Zoals voorspeld: geen blijvende schade voor hem. Fysiek dan.
Rustig legde hij de vogel neer, zijn ogen die strak op haar gericht bleven en haar voor geen tel uit het oog verloren. Deze keer zou het spel gespeeld worden volgens zijn regels en niet de hare. Zij had haar lol gehad, nu was hij aan de beurt. ‘Dat dacht ik ook,’ miauwde hij, ‘Toen jij je op verboden gebied waagde.’ Langzaam ging hij weer rechtstaan, bekeek haar. Zijn blik gleed naar onder, naar haar poten en vervolgens weer terug naar boven – naar haar ogen. ‘Ligt het aan mij of ben je blij om me te zien?’ Misschien zou dat die glimlach van haar gelaat halen, de glimlach waar hij zich nu al aan irriteerde.
Zijn blik dwaalde weer af en hij zwaaide een keer met zijn staart, alsof hij duizend en één dingen zag die hij zoveel interessanter vond dan haar. ‘Voordat je het vraagt: ik kom enkel terughalen wat tot Windclan toebehoort,’ miauwde hij, terwijl hij een zijdelingse blik op haar wierp. Een van zijn mondhoeken kroop omhoog waardoor hij een scheve grijns op zijn gelaat kreeg. En er is niks wat je eraan kan doen, voegde hij er stiekem in zijn gedachtes nog aan toe.

OOC; Er is stiekem een liedje dat ik ergens hierbij vind passen, maar ik ga er geen link naartoe plaatsen hier zo XD}

Nightwing voelde haar binnenste in elkaar krimpen toen ze zijn ó zó bekende stem hoorde. Ze had minder dan een dag, minder dan een halve dag met hem doorgebracht en nu al herkende ze die stem en geur van verre. Hij had een levenslange impressie op haar achter gelaten. Hoewel ze al vrij snel merkte dat haar zelfbeheersing haar weer in de steek ging laten weigerde ze simpelweg om hem de voldoening te geven om haar zo te zien. Quietwind. Wijselijk wiebelde ze met haar oren en haalde diep adem. Haar glimlach zwakte heel lichtjes af toen ze zich concentreerde op het antwoord dat ze terug kaatste. ”Mijn dag kan niet stuk meer nu ik jou weerzie. Die spreeuw van je smaakte verassend goed, overwinning smaakte goed”. Haar staart ging omhoog en alleen het puntje bewoog weer zoals dat altijd deed. Het was haar merk geworden. De slanke poes met de azuur blauwe ogen die een tic had. Haar ogen gleden op dat moment heel langzaam naar de vogel om alvorens voor een moment te blijven hangen op de modder die aan de onderbuik en poten van de kater was blijven hangen. Hoe diep was hij precies gegaan in haar territorium. Nightwing wist dat alles wat hij nu deed gelijk stond aan wat zij had gedaan in zijn territorium maar ze kon het niet helpen om ergens heel diep van binnen zich geschonden te voelen. ”Je ziet er heel schattig uit met al die modder aan je poten” Merkte ze laatdunkend op en haar ogen fonkelde van boosaardig plezier.

_{Als zijn theorie over dat hele balans gedoe waar was, dan zou hij hier gewoon mee weg moeten komen. Zij had een vogel gepakt uit Windclan territorium, dus pakte hij er eentje uit Shadowclan territorium zodat het weer gelijk stond. Echter had hij er geen rekening meer gehouden dat het gebied inderdaad erg verschilde van hetgeen waar hij mee vertrouwd was. Natuurlijk was hij oud genoeg om snel een oplossing te vinden om dingen zoals een half moeras – oké, dat was het niet, maar hij vond dat – alsnog vond hij het niet fijn. Zijn poten die iedere keer maar een beetje werden opgezogen door die zompige modder. Gewoon die zompigheid van alles hier. Hij was een droog oppervlak gewend, of eentje met gras. Niet… Dit.
Vandaar dat hij ook erg veel vertrouwen had in zijn zaak. Hij zou hier hoe dan ook wegkomen, met of zonder kleurscheren: het was gewoon zo. En zij kon er niks tegen doen, moest enkel leren het te accepteren. ‘Ja, die spreeuw was van mij. Gedeeltelijk.’ Nee, hij doelde er niet op dat hij ook maar voor een klein deel aan haar had toebehoort: maar gewoon… Hij was niet heel Windclan. Dat was alles. Hij ging niet in op het hele overwinningsgedoe, dat was zinloos. Hij kon wel kinderachtig gaan zitten zeuren dat het niet zo was: maar het was wel zo. Alle feiten wezen erop en het was dwaas om deze te ontkennen.
‘Dank… Je,’ miauwde hij met een ietwat lagere toon dan normaal, wist niet zo goed wat hij ervan moest zeggen. In een tel bekeek de poes, waarna hij haar weer recht in de ogen aankeek. ‘Ik moet zeggen dat het jou ook best snoezig staat,’ reageerde hij uiteindelijk maar op haar uitspraak. Ergens wist hij wel dat ze het niet leuk zou vinden, want ze kwam ergens over als een of andere diva. En een diva wilde niet schattig gevonden worden, voor zover hij wist.}

Nightwing voelde hoe haar mondhoeken verder opkrulde bij zijn opmerking. Hoewel haar ogen anders vertelde en weer begonnen te vlammen met opborrelde woede. Het lef. Wacht maar. Glimlachte ze breed. Als hij eens wist wat er in haar hoofd om ging, zou hij dan vertrekken? Af en toe vroeg ze zich zulke dingen af. Quietwind was moeilijk. In alle opzichten. ”Ik vroeg me laatst iets af, Quietwind. Iets heel belangrijks” Begon ze uit het niets op een toon alsof dit er in alle opzichten toe deed. Alsof ze op beide hun grens stonden, niet midden in haar territorium, en ze gingen bespreken of een haas die haar territorium in was geschoten toch aan hem toe behoorde of niet. Haar dunne staart ging omhoog voor ze ging zitten en met een diepe frons tussen haar ogen keek ze hem weer aan. ”Zou het uitmaken als ik je meetrek naar het kamp als je dood bent.. of zou je het liever hebben dat ik je lichaam op jouw grenslijn leg?” Ze eindigde haar vraag met een dramatische, langzame glimlach die zich weer om haar lippen speelde. Oh, wat genoot ze hier toch van. Ze vond het prachtig om het uit zijn tent te lokken. Het deed er niet meer toe dat hij hier stond want nu had ze maar één ding voor ogen. Ze kon er niet langer omheen. Nightwing moest het toegeven. Als ze wilde dat hij geen prooi meer stal of hun met rust liet kon dat maar op één manier. Een pest moet je uitroeien, anders groeit hij uit tot iets groters wat onverdelgbaar is. Schoot er door haar hoofd terwijl ze haar borst één lik gaf. Het deed haar pijn om haar favoriete speeltje uit te moeten roeien maar er zat niets anders meer op. Ze kwam weer omhoog met een diepe zucht en keek oprecht verontrust. ”Het doet me pijn, Quietwind. Maar ja- ik kan zeggen hoe bang ik me voelde toen jij mijn territorium op kwam. Hoe je mij in een hoek dreef en me ernstig probeerde te verwonden” Zei ze toonloos terwijl ze om hem heen begon te lopen, meerdere malen haar zwakke kant tonend. ”Maar ik wist dat als je bij het kamp kwam je dan dingen zou doen die geen andere kat kon voorstellen- met mijn laatste kracht sprong ik op en sneed ik je keel door” Vervolgde ze melodramatisch en ze slaakte een vermoeide zucht. Weer recht voor hem bleef ze staan en herstelde haar nep verontrustte blik zich weer naar de vertrouwde, sadistische blik van eerst.

Onderwerp: Re: But you won't be leaving here unharmed