Chronically awkward

Stomme patrouilles, stomme jacht, stomme prooi. Bij het uitblijven van een mentor werd Swanpaw steeds vaker op pad gestuurd, het idee was dat als hij fouten zou maken en ze daarna kon oplossen hij een beter jager zou worden. Maar meer dan zelfbeklag en schaamte had hij er niets van bijgeleerd. Zijn enige slachtoffer was een klein, oud waterratje, het kleine ding was recht naar hem toe gestrompeld. Het koperachtige bloed van de prooi had vies gesmaakt, te scherp en te vol. Het moment dat Swan zijn tanden in het diertje had geboord was er een golf van euforie door zijn tengere lijfje gegaan. Maar direct na het korte moment van trots had een andere gevoel zijn overwinning verstoord: walging. Stiekem vond de jonge Apprentice het vreselijk dat hij een levend wezen had gedood, gewoon zonder genade had afgemaakt, maar hij hield zichzelf voor dat het natuurlijk was en dieren andere dieren hoorden te doden. Moeizame sjokte Swanpaw door het territorium. Hij bewoog zijn kop onhandig heen en weer terwijl zijn pas in iets overging dat voor een sluiphouding moest doorgaan. De grond was zompig en slijmerig. Bij elke stap die hij zette klonk er een hol plopgeluid dat aangaf dat zijn poot zich had losgemaakt van de vochtige grond die zijn voetkussentjes aanzoog. Swan vond het vies aanvoelen, de modder kroop steeds tussen zijn tenen en het vocht in de grond werd opgenomen door zijn korte haren. Eigenlijk zag hij er maar zielig uit zo. Als een kleine wit figuurtje dat zich in slakkengang door het enorme territorium voortbewoog. Een hele poos bleef hij doof en blind voor de omgeving naar voren trippelen. Prooi die hij had kunnen zien zou toch door zijn klauwen zijn geglipt en geuren van mogelijk voedsel leken in de massa op te gaan. Een plotse fonkeling leek hem wakker te schudden. Swanpaw schudde zijn kop en vernauwde zijn ogen. Een koele zonnestraal werd weerkaatst door een glad en glanzend oppervlak: de meren. Ze lagen er in newleaf steeds lieflijk bij. Het water was koel en zuiver en de eerste waterdiertjes verschenen aan de oppervlakte. De leerling paste zijn tempo aan tot een wandelgang. Langzaamaan kwam hij dichter naar de rand van één van de poelen. Hij bracht zijn kopje voorzichtig naar het water toe en begon kleine slokjes te drinken. Hier smaakte het water beter dan bij de vuile plassen die in het veen lagen. Hij ontspande zich en liet de zuinige warmte die de zon afgaf inwerken. Opeens doorbrak iets de sereniteit van het meer. Een luide pets scheurde de stilte open. Verschrikt dook Swan in één en deed schuchter een stapje naar achteren. Hij spiedde niet op zijn gemak over een andere poel waar grote rimpelkringen in het water getekend werden. Plots dook er iets op. Het dier spartelde en sloeg tegen het oppervlak waardoor het spetters regende. En drijfnatte inktzwarte kat trappelde in het meertje. De krijger had ijsblauwe ogen die als saffieren in de duisternis schitterden. Swanpaw herkende haar: het was Fairywren, een jonge warrior die zes maanden ouder was dan de leerling. Toch deed hij geen aanstalten om haar te helpen. Hij bleef veilig aan de kant zitten, ongemakkelijk loerend naar zijn medeclanner. Hij deed langzaam een paar pasjes weg van de poel. En hij zat, keek toe en deed niets.

Het niveau is redelijk laag, want het is lang geleden dat ik nog eens geRPGt heb :3

Enkele tellen nadat ze haar kop boven het water wist uit te steken sloot het oppervlak zich weer boven haar om daarna doorbroken te worden door een uitschietende poot. Net als de meeste leden van de Shadowclan kon de poes niet zwemmen, velen waren te trots om hun poten nat te maken, anderen te bang maar de meerderheid was gewoon te onkundig, Swanpaw was lid van die laatste categorie. Hij stond op, trippel langs de waterkant en ging terug zitten. Paniek en verwarring drongen zich aan hem op. Wat moest hij doen? Wat kón hij doen? De leerling durfde zich niet in het water te begeven uit schrik om zelf kopje onder te gaan. Zijn blik gleed vluchtig naar een dikke tak die met zijn knoestige vingers kringen in et water tekende. Sommige delen glansden donker zodat duidelijk werd dat ook die glad was. Misschien kon hij.... Nee, dat zou toch nooit lukken... Of... Tussen Swan's slapen bloeiden nieuwe ideeën open, de ene al belachelijker dan de andere, maar steeds ging ze ten onder aan zijn negatieve zelfbeeld. De leerling zette zich terug neer en liet zijn kop zakken. Hij kon niets nuttigs doen voor zijn clagenoot. Vanonder zijn oogleden volgde hij de status van de kat die nu langer boven water kon blijven. Zijn draaide haar kop verwilderd rond, Swanpaw kon de wanhoop in haar ogen zijn sprankelen. In zijn maag vormde zich een zure bal van schuldgevoel. Ik kan niets doen, dan breng ik mezelf enkel in gevaar, hield hij zichzelf voor. Maar is moedig gewond raken niet beter dan ongeschonden voortleven, zonder eer of aanzien? Kaatste een stemmetje in zijn achterhoofd terug. Is dat niet waar de warriorcode voor staat? Hij bewoog heftig met zijn kop, alsof hij de nare gedachten van zich af wou schudden. Het katertje wierp terug een blik naar Fairywren die haar nu redelijk beheerst in het water spartelde. In haar blik was verbijstering te lezen. Die is voor mij bedoelt, besefte Swanpaw met een schok. Er klonk geruis: de warrior wist zich naar de waterkant toe te worstelen. Met onregelmatige slagen kwam ze dichter bij tot haar poten de grijze moddergrond bereikten. De jongeling trippelde met onhandige stappen achteruit. De poes kwam rillende en druipend uit het water gestapt. Haar ravenzwarte haren hadden zich vol gezogen met water en plakten nu tegen haar lichaam waardoor ze opmerkelijk magerder leek. Fairywren negeerde hem en ging zwaar ademend aan de oever zitten, haar ogen waren toegeknepen waardoor ze kwaad leek. Swan staarde bang naar zijn poten. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de poes met platgelegde oren op hem afkomen. Fairy ademde een soort woordeloze woede uit, of was het onbegrip? Hij kon haar emotie niet goed plaatsen. De apprentice sloeg zijn staart om zijn poten en voelde zijn haren rijzen, er liep een koude rilling over zijn rug. "S-s-sorry", murmelde hij binnensmonds:"Het wa-was niet de b-bedoeling dat, ik w-wist niet h-hoe". Wat moest hij zeggen? Hoe kon hij goedpraten dat hij niets had gedaan terwijl een clanlid verdronk? Er rolde een angstig gepiep over zijn lippen. "Ik dacht, d-dat...", stamelde hij. Zijn keel werd dichtgeschroefd door schuldgevoelens. Zijn lippen vormden een trieste streep. Hij trippelde in een halve cirkel en keerde zijn rug naar Fairywren toe.