No more forgiveness

<sub>Haar zilvergrijze kopje werd beschenen door het licht dat de Starclan haar bood. Maar vreemd genoeg, haatte ze het. Ze wou hier niet zijn, ze wou hier niet meer liggen toekijken hoe Firelion pijn leed in de échte wereld. Ze wou hier weg, maar helaas was dat niet meer mogelijk, en kon ze haar geliefde pas zien wanneer hij zich bij de Starclan zou voegen. Het enigste wat ze nu kon en mocht doen was afwachten.

Haar ijsblauwe ogen zochten een weg die ze kon volgen, een weg naar andere Starclan katten toe. Ook al was ze nog steeds gevuld met pijn en leed, ze deed zich nog steeds voor als de sociale en aardige Silverleaf. Een hopeloze zucht verliet haar lichaam toen ze voor haar uit keek, naar de eindeloze velden van gras en bomen. Ze zeiden dat de Starclan je weer gelukkig maakte, ook al was je dood. Maar bij haar? Het bezorgde Silverleaf alleen maar verdriet en leegte. Ze wou terug, terug naar de wereld waar ze bij haar familie kon zijn, dat ze de poes kon zijn die ze nooit geweest was.

.:Open</sub>

Depressie. Dat was precies het goede woord voor het gevoel dat de kater nu had. Langzaam kwam de tabby vooruit, een beetje gewend aan het felle StarClan licht dat hem vaan verschillende kanten bescheen. Nee, hij was liever terug bij WindClan, maar StarClan haf hem dat lot niet gegund. Alsof ze een grapje van zijn leven hadden gemaakt, steeds weer moeilijk doen. Eerst werd hij verliefd op een Warrior, terwijl hij zelf nog een Apprentice was en dan was één van zijn kittens geboren zonder geur of smaakvermogen. Met een sarcastische glimlach begon de kater te rennen, hopend dat dit hem hier weg zou halen, maar nee. De StarClan velden leken wel voor eeuwig door te gaan. De enige lichte kant was dat hij hier bij zijn zusje Suntail kon zijn, maar meer was er niet. Hij hoefde niet bij zijn voorouders te zijn, die gaven toch niets om hem. Opeens merkte hij een beweging op. Zijn groene ogen merkten een zilveren tabby op. Het was die poes die zijn hoop had vernietigd, maar zij had daar niets aan kunnen doen. "Hey," Zei hij met een droevige stem terwijl hij naar haar toe liep. Ze was ooit van de ThunderClan geweest, maar hier kon het hem niets schelen met wie hij sprak. Wie kon hem hier nou doden? En anders zou hij gewoon verdwijnen, was hij meteen verwijderd van al die ellende die er bij was gekomen.

_{Haar oren hingen levenloos aan haar kop, en haar oogleden waren half over haar kijkers gegleden. Als ze het juist had kon niemand haar nu zien, dus wat maakte haar het iets uit zou ze er verwaarloosd uitzien? Meerdere zuchten wouden haar lichaam verlaten, maar ze nam niet meer de moeite om haar bek te openen. Dood, dat was ze inderdaad. "Hey," Haar blauwe ogen schoten weer open zodra ze de bedroefde stem hoorde. Ongeïnteresseerd keek ze naar de richting van het geluid en zag ze de bruine tabby kater wiens hoop ze niet lang geleden vernietigd had. Of ze spijt daar van had? Nee, natuurlijk niet. Ze had de waarheid gezegd, dus ze had geen enkele redenen om spijt te hebben."Hallo." Miauwde ze terug maar keek de nieuwkomer zelf niet aan. Silverleaf wou niet dat hij de pijn in haar ogen zou zien, dat wou ze absoluut niet.}

Blijkbaar voelde de poes zich ook niet echt op haar plek hier. Owlfrost ging naast d'r zitten, maar zorgde ervoor dat hun vachten elkaar niet raakten. Hij hield nog steeds van Silverpool en zou dat ook blijven doen, want de poes was gewoon zijn hele leven. Maar misschien kon hij haar beter even vergeten, anders zou hij hier elke dag zitten te treuren en daar had niemand wat aan. Zijn zus zou hem niet begrijpen, aangezien zij haar partner niet echt kende. "Hallo." De stem deed hem even opschrikken van zijn gedachten. Toch vermeed de poes zijn blik. Hij voelde dat er iets mis was, maar gin er niet op in. Hij had zelf al zoveel problemen aan zijn kop, die van haar konden er niet bij. "Dus, eh-" Hij onderbrak zichzelf, omdat het starten van gesprekken niet makkelijk voor hem was. Wat hadden ze gemeen? Ze waren allebei dood ja, maar wat kon hij daarmee? "Ik merk dat je niet echt blij bent met je leven hier, niet?" Besloot hij toen maar te vragen en keek even weg. Hij kon wel raden dat haar reactie niet echt bepaald gelukkig zou zijn, maar hij kon at the moment even niets anders bedenken.