I'll miss my home and my love ~

Same day but it feels just
A little bit bigger now
Our song on the radio
But it doesn't sound the same

Het laaste wat hij zag van zijn bekende wereld was die vreselijke glimlach van de BloodClan poes. Het water gleed over zijn levenloze lichaam en zijn groene ogen keken doelloos voor zich uit. Het zou niet lang duren voordat de andere WindClan katten hem zouden missen en naar hem zouden zoeken. Silverpool, die prachtige zilveren tabby, zou het nieuws te horen krijgen en waarschijnlijk kapot ervan zijn. En dat allemaal door die Owlfrost, die gewoon niet door had kunnen slapen. Als hij zijn ogen gewoon had gesloten, was dit allemaal niet gebeurd, dan zou hij de volgende dag gewoon weer met zijn kittens kunnen spelen. Maar nee, StarClan had dat lot niet voor hem klaargelegd.

When our friends talk about you
All it does is just tear me down
Cause my heart breaks a little
When I hear your name
It all just sounds like (oooooh)
Mmm too young too dumb to realise

Een nieuw gebied vormde zich voor zijn ogen. De jonge Warrior opende zijn ogen en zag het met sterren besprankelde bos. Frisse Newleaf geuren slopen zijn neus binnen en een paar WindClan geuren mengden zich bij de lucht. Even dacht hij dat die vreselijke nachtmerrie niet was gebeurd en hij gewoon wakker was geworden in de Warriors Den. Maar toen herkende hij niets van dit gebied. "Waar ben ik?" Fluisterde hij zachtjes en deed een paar passen naar voren. En toen bedacht hij zicht iets. "Silverpool? SILVERPOOL?" Schreeuwde hij en draaide zich wild in de rondte. Waar was ze, waar was hij?

Should of bought you flowers
And held you hands
Should of gave you all my hours
When I had the chance
Take you to every part.

OOC; Suntail en eventueel andere StarClan kat ~

Het was warm voor een Newleaf dag. Suntail lag te zonnen op een open plek in het StarClan bos. Ze vroeg zich af hoe haar nog levende familie zich voelde en of Dangerdance van haar dood af wist. Er waren nog wat andere vragen die door haar hoofd spookten, maar die waren niet interessant genoeg voor haar op dit moment. Het was bijna doodstil, op het gefluit van enkele vogeltjes na. Die stilte werd al snel doorsneden door een harde schreeuw die al het vogelgezang deed stoppen. Suntail kwam overeind toen de schreeuw zachter werd, haar oren gespitst voor elk geluid dat te maken zou kunnen hebben met die schreeuw. Pas toen het weer helemaal stil was, drong het tot haar door wie er had geschreeuwd. Het was een kat die ze maar al te goed kende en die ze het liefst niet zo snel had willen terugzien. Met grote, snelle WindClansprongen snelde de oranje met witte tabby poes in de richting waar de schreeuw net vandaan was gekomen. Haar ogen werden groot toen ze zag dat haar gedachten gelijk hadden over de kat die geschreeuwd had. "Owlfrost?" Kleine glimmende tranen verschenen in Suntails ogen bij het zien van haar broer, hier in StarClan. "Owlfrost, ben jij dat echt?" miauwde ze ongelovig. Hij mocht niet dood zijn, dat kon gewoon niet! Nee! Dacht ze. Dit mag niet waar zijn, hij verdiende een langer leven! Ze kneep haar ogen dicht en schudde haar hoofd, waardoor de tranen in het rond vlogen. Waarom werden al haar familieleden stuk voor stuk naar de StarClan gestuurd, was haar familie soms vervloekt?

Niet lang na zijn geschreeuw kwam er beweging in zijn omgeving. Gealarmeerd en angstig keek hij om en schrok toen hij zijn zusje zag aanrennen. Maar zij was toch gestorven? Bij deze gedachte werden zijn ogen groot en zakte hij door zijn poten. De grond was zacht, maar het voelde keihard aan. Nee. Had die BloodClan poes hem dan echt vermoord? Was hij nu in StarClan? "Owlfrost?" Hij keek op bij het horen van zijn naam en zag de beginselen van tranen in Suntail's ogen. "Owlfrost, ben jij dat echt?" Haar klonk ongelovig, en zelf begreep hij dat gevoel ook. "Suntail," Hij stond op, met bevende poten en begroef zijn neus in haar tweekleurige vacht. "Zeg me alsjeblieft dat dit een droom is en dat ik weer terug kan gaan. Alsjeblieft." Met tranen in zijn ogen trok hij zich terug en keek de poes aan. Hij had haar zo gemist, en ook al wilde hij dolgraag bij haar blijven, toch wilde zijn hart bij Silverpool zijn. Hoe konden zijn kitten verder zonder een vader?

_{De zilveren poes wiens ogen een ijsblauwe kleur hadden keek levenloos voor zicht uit. Al zag ze er stralend uit, en wees niets erop dat ze afbrokkelde vanbinnen, toch deed ze dat. Was ze echt de enigste die de Starclan haatte? Niet haar voorouders natuurlijk, maar ze wou er gewoon niet zijn. Ze was nog te jong, vond ze zelf dan toch. Maar nee, die domme vos moest perse haar hebben afgeslacht. Haar stomme Clanleden moesten haar perse uit het oog verloren zijn. Ze schudde wild haar kopje en drukte die gedachten aan de kant. Ze mocht niet zo denken, natuurlijk zouden haar Clanleden haar hebben beschermd zouden ze haar hebben gevonden. Niet dan? Een zucht verliet haar mond en tegelijkertijd zette ze één stap naar voor, maar bleef vervolgens abrupt staan. Een geschreeuw reikte haar oren en niet veel later zag ze een bruine tabby kater staan in de buurt van Suntail, een mede Starclan lid. "Zeg me alsjeblieft dat dit een droom is en dat ik weer terug kan gaan. Alsjeblieft." Hoorde ze hem jammeren. Verdriet borrelde omhoog in haar maag toen ze het hele gebeuren voor haar zag. "Het is onmogelijk om terug te gaan." Bracht ze uit en keek de kater aan met een meelevende blik die in haar ogen rondzweefde.

Mag ik? c:}

Onderwerp: Re: I'll miss my home and my love ~