Don't ask me why I just run and hide {Solarsoul}

_{Moonpaw sloot zijn grijze ogen. Een trillerige zucht verliet zijn lichaam. Hij zette zijn kleine poten weer in beweging. Hij moest weg uit het kamp. Een traan trok een spoor over zijn cyperse vacht. Kwaad likte hij de druppel verdriet weg. Hij moest sterk zijn. Zichzelf niet telkens overgeven aan het verdriet. Hij moest een nieuwe start maken. Het verleden achter zich laten. Zo had hij dat zich altijd voorgenomen. Hij had altijd gedacht dat hij het wel zou kunnen, mocht er ooit iets gebeuren. Zijn poten maakten een dof roffelend geluid op de zachte bosgrond. Hij vluchtte weg, maar wist dat het geen zin had. Ooit zou hij alles onder ogen moeten komen. Maar wat als het niet lukte? Wat als hij het verleden niet los kon laten?
Het sloopte hem. Alle slapeloze nachten en het slechte eten begonnen zijn tol te eisen. Maar hij was geestelijk zo in de war dat hij er geen aandacht aan schonk. 's Nachts werd hij elke seconde geplaagd door dromen en flash-backs over de moord op zijn ouders en jongere zusje. Overdag leken de vertrouwde gezichten en stemmen overal op te duiken. Even als de bebloedde, levenloze lichamen. Het kleine katertje trilde weer. Zijn poten vonden hun bestemming. The Sunningrocks. Hij sprong op een grote platte steen en zakte door zijn poten. Nog steeds rillend. Hij legde zijn kop op zijn poten en sloot zijn doffe ogen. Alleen.

& Solarsoul}

Voorzichtig bewogen haar poten over de grond, zonder geluid. Oplettend keek ze om zich heen, wat gewoonlijk voor haar was. Luisterend naar elk geluid. Ondanks dat ze wist dat het kamp veilig was. Hoewel dat niet altijd hoefde. Haar ogen waren gericht op verschillende gedaantes die om haar heen waren. Ondanks dat iedereen hier ontspannen was, voelde zij zich niet zo. Even keek ze omhoog. De lucht was fel blauw, zonder wolken, hoewel de lucht in de verte donker en grijs was. Toch was het nog koud buiten, maar dat maakte haar weinig uit. Gelukkig kwam Newleaf er aan, wat betekende dat de wereld weer kleur kreeg. Ze richtte haar blik weer naar beneden en keek weer oplettend om zich heen. Net toen ze wou zitten viel haar blik op een klein gestreept katertje. Hij leek bang en verdrietig. Voorzichtig maar snel sloop hij het kamp uit. Meteen stond Solarsoul weer op, ze wist dat er storm aan kwam en het was niet handig om dan nog weg te gaan. Nog even bleef ze wachten. Nog even tot hij uit het zicht was. Ze wou hem niet laten schrikken. Vervolgens liep ze voorzichtig achter hem aan. Ondanks dat hij al een Apprentice was wou ze voor de zekerheid dicht bij hem zijn. Er waren hier redelijk veel roofdieren, en hij leek niet echt in staat om zich zelf te beschermen. Solarsoul zag hoe hij trillend weg rende. Rustig liep ze achter hem, beschermend keek ze om zich heen, ze zal hem beschermen, ook al moest ze zich daar voor op offeren.

Voorzichtig slopen de poten van de jonge Apprentice door het kamp, de maan scheen fel op het pad voor haar. Een vervelend gevoel had haar uit haar slaap gewekt, het gevoel dat er iets zou gaan gebeuren. Ze voelde de wind door har vacht gaan. Een rilling ging door haar rug. Alles leek zo stil, en vreemd. Alsof iedereen weg was. Haar oren lagen wat bang in haar nek. Voorzichtig sloop ze naar de Warriors den, langzaam klonken de kleine zachte voetstappen in het kamp.'Mamma?' Fluisterde ze zachtjes en vragend. Even wachtte ze, de plek was stil. Er leek geen antwoord te komen. Plotseling klonken er voetstappen achter haar, wat blij dat ze iemand hoorde draaide ze zich om. Er was niets te zien, alleen maar donkere schaduwen. Voorzichtig liep ze richting het geluid. De geur van haar moeder kwam duidelijk dichterbij.'Hallo?' Haar stem klonk trillend en bang. Ze voelde dat er iets niet goed was. In de verte zag ze vaag een vreemd iets op de grond. Langzaam kwam ze dichterbij. Plotseling kwam de maan half achter de bomen vandaan er wierp een lichtstraal op de schaduw. Trillend kwam ze dichterbij. De gedaante bewoog lichtjes. Plotseling zag ze wat het was. Haar ogen werden groot van angst. Meteen rende ze naar de gedaante toe. Bang dat ze te laat was.Mamma...?' Har stem klonk zacht en trillend.Mamma wordt alsjeblieft wakker.' Haar stem klonk trillend. Tranen stroomde over haar wangen. Ze duwde met haar poten tegen haar moeder aan. Er was geen beweging. Haar vacht was rood en kleverig van het bloed.'Mamma?!' Geschrokken keek ze om zich heen, er klonken voetstappen.'Iemand help me, alsjeblieft.' Haar stem klonk zwak en hulpeloos. Een zwarte gedaante verscheen in de struiken. Bang deed het poesje wat stappen achteruit. Twee gele ogen staarde naar haar. Solarpaw zag hoe de gedaante langzaam naar haar toe leip. Ze voelde haar hart sneller kloppen.'Wie ben jij?! Wat doe je hier?!' Plotseling klonk haar stem krachtiger dan eerst. De grote kat keek even naar haar moeder. Plotseling werd alles duidelijk. Ze voelde zich zelf warm worden van woede. Zonder na te denken Rende ze voor uit. De kat wachtte even en sprong daarna op haar. Met alle macht probeerde ze te vechten, maar ze faalde. Alles werd volledig zwart.

Nog steeds volgde ze het kleine katertje voor haar. Het enige wat ze zich daarna nog kon herinneren was dat ze meer dood dan levend werd gevonden in het Thunderclan terretorium. Hoewel ze ook vaag het gezicht van de moordenaar kon herkennen. En ze wist dat hij een Bloodclanner was. Wat voor haar al genoeg zei. Na een lange tijd herstelde ze weer, met eigenlijk maar één doel, wraak. Helaas was de dader nooit gevonden en liep hij nog steeds vrij rond. Dat gevoel baarde haar zorgen. Ze wist bijna zeker dat hij wist dat ze nog leefden. Misschien komt hij terug. Even wat bezorgt keek ze naar de kleine gedaante die op de Sunningrocks klom en daar ging liggen. Wat als het waar was, en wat als hij en de andere Apprentices en kittens ook gevaar liepen. Misschien zou ze hem ooit zoeken, misschien als ze sterker was. Voorzichtig kwam ze dichterbij het beestje.'Je ziet er verdrietig en bang uit, kan ik helpen? Ik heb vroeger ook mijn ouders verloren, mijn vader was voor mijn geboorte vermoord door Bloodclanners, mijn moeder was toen ik een Apprentice was vermoord, waarna ik bijna volgde. Gelukkig wist Thunderclan mij te vinden en hebben ze mij weer in een lange tijd hersteld. Hoewel er dingen zijn die je niet kan herstellen. Even richtte ze haar kop omhoog.’Mijn ouders zitten inmiddels beide in Starclan, gelukkig. Maar de dader komt er niet zomaar van af, ik zal hem op een dag zoeken en vinden. En ik zal wraak nemen.’Het laatste wat ze zei klonk vol woedde en haat. Ergens miste ze haar ouders, vooral haar moeder. Maar door de moord op beide haar ouders leek ze wel sterker te zijn dan andere. Het leek wel alsof ze onverslaanbaar was. Even ging haar blik omhoog. Ze hoopte dat haar ouders daar waren, bij Starclan. Ze hoopte dat haar ouders zagen hoe sterk ze nu was, en haar hielpen bij het voltooien van haar doel, of het beschermen van andere. Misschien hielpen ze haar ook, en beschermde haar. Misschien zagen ze haar nu. Even keek de weer naar de Apprentice, hij zag er zwak en slecht uit. Gebroken en bang, waarschijnlijk door de dood van zijn ouders, eigenlijk wist ze het wel zeker. Het was de enige verklaring voor zijn bange en verdrietige gedrag..’Je hoeft niet bang te zijn, ik zal je beschermen.’ Zei ze vriendelijk. Hopelijk zou hij haar vertrouwen. En hopelijk zou ze hem kunnen helpen en beschermen.

[1000 Woorden!!!!!! Wel een hier en daar een beetje flut, maar dat geeft vast niet Very Happy

Er kunnen ook foutjes in zitten]

_{De kleine cyperse apprentice merkte niet dat iemand hem had gevolgd toen hij het kamp was ontvlucht. Hij sprong op de Sunning Rocks en zakte trillend door zijn poten. Hij sloot zijn ogen, en legde zijn kop op zijn poten. Een traan gleed tussen zijn gesloten oogleden door en spatte uit elkaar op het harde stenen oppervlak. Dat was ook het moment dat hij voetstappen hoorde. Verschrikt keek hij op, zijn oren plat. Een bruingevlekte poes kwam voorzichtig naar hem toe. 'Je ziet er verdrietig en bang uit, kan ik helpen? Ik heb vroeger ook mijn ouders verloren, mijn vader was voor mijn geboorte vermoord door Bloodclanners, mijn moeder was toen ik een Apprentice was vermoord, waarna ik bijna volgde. Gelukkig wist Thunderclan mij te vinden en hebben ze mij weer in een lange tijd hersteld. Hoewel er dingen zijn die je niet kan herstellen.' Even richtte ze haar kop omhoog. ’Mijn ouders zitten inmiddels beide in Starclan, gelukkig. Maar de dader komt er niet zomaar van af, ik zal hem op een dag zoeken en vinden. En ik zal wraak nemen.' De laatste woorden klonk vol van haat en woede. Moonpaw keek haar ernstig aan. Hij had zijn angst laten varen, hij besefte dat deze poes hem wilde helpen. Zijn spieren ontspande zich langzaam. 'Wat erg voor je,' zei hij zacht. ’Je hoeft niet bang te zijn, ik zal je beschermen.’ Haar stem klonk vriendelijk. Het kleine katertje begon een beetje vertrouwen te krijgen in de poes. Hij keek haar weer even ernstig aan. 'Bedankt,' murmelde hij zacht een keek weer naar zijn poten.

[WOW! Jouw post is echt lang ]}

Ze zag hoe de angst langzaam bij de apprentice weg ging. Een vriendelijk glimlachje verscheen even op haar gezicht, ondanks de woede die diep verborgen in haar zat. De spieren van de kater ontspande zich.'Wat erg voor je,' zei hij zacht.'Geen zorgen, ik ben er inmiddels over heen gegroeid. Gedeeltelijk dan.' Vriendelijk keek ze hem aan. De kater keek haar weer even ernstig aan. 'Bedankt,' murmelde hij zacht een keek weer naar zijn poten.'Geen dank, ik weet hoe je je voelt.' Zei ze begripvol en zorgzaam. plotseling voelde ze een koude wind door haar vacht glijden. Even keek de poes op. Donkere wolken dreigde dichterbij te komen, nog kleine regendruppels vielen op haar vacht.'We kunnen beter schuilen, er komt storm.' Zei ze zacht maar duidelijk. Plotseling ontbrak een grote klap de stilte, een witte flits verblinde haar zicht even. Wat bezorgt richtte ze haar blik naar hem.’Kom.’ Zei ze vriendelijk maar serieus. Beschermend keek ze om zich heen. Hopend dat ze hier een schuilplek konden vinden. Ze wist dat het kamp best ver weg was en dat het dus beter was om hier een schuilplaats te vinden. Inmiddels waren de regendruppels groter, en harder. Misschien was er in het bos wel een schuilplaats te vinden.

Words: 262 Mood: Protective, but worried Company: Moonpaw Notes: En plotseling is mijn post heel erg kort ._.

_{Het kleine katertje begon een beetje vertrouwen te krijgen in de poes. Hij keek haar weer even ernstig aan. 'Wat erg voor je,' zei hij zacht. 'Geen zorgen, ik ben er inmiddels over heen gegroeid. Gedeeltelijk dan,' was het antwoord van Solarsoul. Ze keek hem vriendelijk aan, en Moonpaw was een beetje verrast door de spontane vriendelijkheid van de poes. De meeste clankatten vonden hem maar vreemd en nutteloos. 'Bedankt,' murmelde hij zacht en keek weer naar zijn poten. 'Geen dank, ik weet hoe je je voelt.' De woorden van Solarsoul klonken begripvol en zorgaam. De kleine kater voelde een warmte in zijn buik die hij nog niet eerder had gekend. Hij had het gevoel dat deze poes voor hem zou zorgen, hem zou begrijpen. En daar was hij haar heel dankbaar voor. Solarsoul keek omhoog, en hij volgde haar blik naar de donkere lucht boven hen. De eerste druppels begonnen al te vallen, en smolten samen met zijn cyperse vacht. 'We kunnen beter schuilen, er komt storm,' zei ze zacht, maar met duidelijke stem. Moonpaw wilde net knikken, maar toen verblinde een felle lichtflits zijn grijze ogen. Hij kromp in elkaar bij de klap die volgde. Angstig keek hij naar Solarsoul. Ze zou hem vast een lafaard vinden. Dat hij was geschrokken van een beetje onweer. Maar de snerende reactie bleef uit. In plaats daarvan keek ze hem bezorgd aan. ’Kom,’ zei ze vriendelijk, maar serieus. Hij knikte een beetje verward. Ze reageerde heel anders dan hij had verwacht, en dat bracht hem in verwarring. Ze keek om zich heen, op zoek naar een schuilplek. Hij volgde haar van de rotsen af, terwijl de regendruppels zijn vacht verder doorweekten.

[En toen was mijn post nog korter ^^]
[Sorry voor laatheid, ik was ziek..]}

Solarsoul merkte dat het katertje steeds meer vertrouwen in haar kreeg. Dat was een goed teken. Vriendelijk keek ze hem aan. De kater keek haar weer even ernstig aan. 'Bedankt,' murmelde hij zacht een keek weer naar zijn poten.'Geen dank, ik weet hoe je je voelt.' Zei ze begripvol en zorgzaam. plotseling voelde ze een koude wind door haar vacht glijden. Even keek de poes op. Donkere wolken dreigde dichterbij te komen, nog kleine regendruppels vielen op haar vacht.'We kunnen beter schuilen, er komt storm.' Ze zag hoe de kleine kater wou knikken, maar de kans om dat te doen kreeg hij niet. Een felle lichtflits verlichtte de omgeving. Zonder enkele reactie er op te geven bleef ze zitten. Meteen kromp hij in elkaar. Zijn hulpeloze en bange blik staarde haar aan. Een klein vriendelijk en geruststellend glimlachje verscheen rond haar lippen. In hoop dat ze deze hem wat gerust kon stellen.'Wees niet bang. Ik zal je beschermen, wat er ook gebeurt. Ik beloof het.' Zei ze zachtjes en rustig, zonder angst. Toch was ze ergens bezorgt om hem. Hoewel ze wist dat een trauma redelijk snel kon verdwijnen, zou dit moeilijker worden. Even verscheen er weer bezorgdheid in haar blik. Bij de volgende flits keek ze weer even omhoog. Ze voelde hoe de regen haar gevlekte vacht volledig nat maakte. De lucht was donkerder geworden en er kwam duidelijk meer aan.'Kom.' Een serieuze en vriendelijke blik verscheen in haar ogen. Ondanks dat het in het territorium meestal veilig was keek ze oplettend om zich heen. Ze had beloofd om hem te beschermen, dus zal ze dat ook doen, met haar leven. De kater knikte wat verward, waarschijnlijk door haar reactie. Maar al snel volgde hij haar van de rotsen af. Nog even staarde ze om zich heen om een schuilplaats te vinden. Gelukkig was dat hier niet moeilijk. Al snel viel haar blik op een oud en verlaten dassen hol waar ze in konden schuilen. Even keek ze weer achter zich naar het katertje, vervolgens liep ze rustig richting het hol zodat hij haar makkelijk kon volgen.

[ja, het is kort -_- ik had de laatste tijd niet echt zin om te posten en ik had ook geen tijd, dus sorry voor de late reactie. Ik ben ook moe en voel me niet zo lekker. Daarom heb ik het maak kort gehouden xD]