Forever alone, or not? ~Acornpaw~

Een kleine lapjespoes liep tussen verschillende bomen. Grote bomen, kleine bomen, hoge struiken, lage struiken. Maar daar besteedde de poes geen aandacht aan. Ze was het kamp uit gevlucht om wat rust te krijgen. Want als ze in het kamp was werd ze altijd somber. Overal zag ze apprentices plezier maken met elkaar of erop uitgaan met hun mentor en dan zat de kleine poes altijd alleen. Ze had geen vrienden en geen mentor. Dus was de apprentice het kamp uitgeglipt om even alleen te zijn. Zonder erop te letten waar ze heen ging liep ze voort. Lagzaam wegdromend in haar gedachten, ineens uit het niks kwam er een verleidelijke geur haar geurklieren binnendringen. De geur die ze herkende als konijn. Spijtig genoeg was de geur van een konijn het enige dat ze kon herkennen omdat ze al af en toe één had proberen te vangen. Even kwam de apprentice in verleiding om achter de geur aan te gaan maar ze wist dat ze het konijn nooit zou kunnen vangen. Het zou waarschijnlijk weer hetzelfde zijn als bij elke jacht van haar. Dan gaat ze achter de prooi aan, maakt een fout en dan moet ze de prooi met haar snelheid proberen te vangen. Dat was ook het enige wat ze kon. Ze was niet sterk of zo maar wel erg snel en behendig. Dat kwam ook door het feit dat ze zo mager en klein was. De lapjespoes wist maar al te goed dat ze één van de magerste katten van de clan was en wat had zij daar een grote hekel aan! Ze wou niet anders zijn! Maar wat kon ze er aan doen? Heel veel eten had ze al geprobeerd maar daar werd ze alleen maar ziek van. Een diepe zucht ontsnapte uit de mond van de lapjespoes. Zonder het te merken werd het bos steeds dunner en maakte steeds meer plaats voor een open ruimte. Ineens besefte de poes dat ze bij de zonnerotsen was. Het was er rustig en de zon verwarmde de stenen. De poes besloot op één van de warme stenen te gaan liggen en te gaan genieten van de warme zon. De poes installeerde zich liggend op een steen en sloot haar ogen. Licht versuft bleef ze daar in de zon liggen. Terwijl de zon haar vacht verwarmde en erg mooi deed lijken. Maar het was dan ook weer duidelijk dat ze graat mager was. Maar voor het eerst maakte de poes zich daar geen zorgen over er zou toch niemand langskomen dacht ze.

_{Op zijn dooie gemak deed hij zich tegoed aan een kleine, magere muis. Hij had die middag weinig zin gehad in eten, hij wilde meer van de zon genieten, nu die nog scheen. Na de avond en dag wist je maar nooit of 'ie de volgende dag wel terug zou keren of niet. Acornpaw keek ongemakkelijk naar een aantal voorbij komende vriendengroepjes van drie of vier Apprentices, hij wilde even rustig alleen zijn muis op eten zonder gezelschap, en het liefst wilde hij het zo houden. Hij had nooit echt veel zin in gezelschap, dan voelde hij zich zeg maar 'ongemakkelijker dan normaal'. Acornpaw zuchtte en begroef de resten van de muis onder de aardbodem van het kamp. Hij hees zich overeind en rekte zijn lichaam nog eens uit, waarbij hij zacht en lichtjes kreunde.

Zijn poten hadden hem begeleid naar een rustige plaats, de Sunningrocks. Hij kon er gemakkelijk van de rust genieten en had geen last van terugkerende Apprentices, natuurlijk van de training. De zon scheen, dus zouden de rotsen heerlijk warm moeten zijn. Acornpaw snorde even zacht, Leaf-Bare was zo goed als voorbij en de vreugde van New-Leaf zal terugkeren. Acornpaw passeerde de rotsen, maar bleef abrupt stil staan. Er was een aanwezige, Lovelypaw. Een apart poesje (Niet in de verkeerde zinnen), maar toch met de schoonheid van een echte Calico.}

Met haar groene ogen half dicht zat de kleine apprentice van de zon te genieten. De poes genaamd Lovelypaw voelde hoe de warmte van de zon en van de stenen tot diep in haar kropen. De slaap begon haar steeds verder over te nemen en de warmte maakte haar alleen maar slaperig. Luisterend naar de vogels die zongen en de rivier die ruiste was het heerlijk rustig. Lovelypaw ademde eens diep in om vervolgens een vredige zucht te laten maar er kwam iets tussen. Ze rook nog een andere kat die ze eerst nog niet had geroken. In een ruk hees de poes haar kop omhoog en sperde haar kaken nog eens open om de geur beter te kunnen herkennen. De geur was van een Thunderclan kat dat rook te meteen. Maar toch ontspande ze niet. Ze wist niet welke kat het was tot ze de kat zelf gezien had. Lovelypaw keek naar de rand van het bos speurend naar de vorm van een kat. De groene ogen van Lovelypaw speurde elke kleine hoek af maar toch zag ze niks. De poes bedacht zich dat de andere kat waarschijnlijk al weg was dus liet ze haar kop weer zakken. Ze ontspande een beetje maar toch niet helemaal. Wie weet zou de kat terugkomen. Maar lang kon de poes niet gespannen blijven want de warme zon maakte haar al snel weer slaperig en warm.

_{Acornpaw bleef niet lang onopgemerkt. Hij glimlachte slechts, waarna hij rustig doorwandelde naar een eigen steen. "Goedemiddag, Lovelypaw." Miauwde hij zacht, toen hij langs haar kwam. Hij liep door tot hij een platte steen passeerde en sprong erop. Hij lag niet ver van de steen van Lovelypaw af, maar ze leek zich stil te houden in zijn bijzijn. Acornpaw liet zijn achterwerk naar beneden zakken en keek opgewekt om zich heen. Er waren enorm veel geuren die hij nog niet herkende, misschien zat er wel een prooidier bij, je wist maar nooit...

Hij was op zijn rug gaan liggen en genoot van de heerlijke warmte die de zon meebracht. Zijn snorharen trilde genietend terwijl hij rustig met zijn staart tegen de zijkant van de steen tikte. Het maakte echter geen irriterend geluid, omdat zijn staart zacht was. Hij hief zijn kop even op en wierp een blik op Lovelypaw, die net als hem de zon had opgezocht.}

Ineens hoorde de poes hoe een kat langs haar liep. Alweer hief Lovelypaw haar hoofd omhoog om te kijken wie er langskwam. Het was de kater die ze herkende als Acornpaw. Vaak had ze de kater nog niet gezien en ze had al helemaal niet tegen de kater gesproken maar soms zag ze wel hoe hij zijn eten alleen zat op at. Ze zag de glimlach op zijn gezicht en hoe hij door liep naar een eigen steen. Terwijl de kater passeerde miauwde hij zacht een begroeting. Vervolgens aanschouwden de groene ogen van de poes hoe de gestreepte kater op een platte steen sprong en ging zitten. De steen waar Acornpaw op lag was niet ver van de steen waar Lovelypaw op lag maar toch hoopte ze dat de steen ver genoeg was om niet te zien hoe mager ze was. Maar haar verstand zei dat hij het waarschijnlijk al gezien had. Hij zou waarschijnlijk denken dat ik niet eet, bedacht de poes zich. De poes wende haar blik af van de kater en keek even naar de stromende rivier die niet zo ver van haar vandaan was. Ineens bedacht de poes zich dat ze hem nog geen gedag had gezegd en dat dat eigenlijk best onbeleefd was. "Eehm, hallo Acornpaw.." Begroete ze de kater. De poes kon zichzelf wel voor de kop slaan. Al dat gestotter ook. Waarom was ze altijd zo verlegen?! Voor een paar seconden sloot Lovelypaw haar groene ogen om zich even helemaal op de warmte te concentreren die de zon meebracht. Vervolgens opende ze haar groene ogen weer en keek nogmaals de kan van Acornpaw op. Ze merkte toen ze de kant van de kater op keek dat ook net hij een blik op haar wierp. Dat maakte de lapjespoes nog meer verlegen dus wende ze snel haar blik af zodat de kater genaamd Aconrpaw niet de tekenen van verlegen zijn in haar ogen zag.

_{Lovelypaw stotterde ook een begroeting uit. Zij leek net zo sociaal te zijn als hem, dat was dus iets wat ze gemeen hadden. Het viel Acornpaw wel op dat Lovelypaw een slank figuur had, maar dat kwam voor poezen toch altijd alleen maar goed uit? De kater zag dat de poes heel verlegen was, hij dacht echter waarom ze dat was, maar was dat voor hem niet ook? Na lang aarzelen sprong de kater van zijn steen af en sprong hij op de steen van Lovelypaw, die groot genoeg was voor twee Apprentices en nog drie dikke kittens. Hier had hij eigenlijk geen woorden meer, dus begon hij maar een beetje om zich heen te turen.}

Verlegen keek Lovelypaw naar haar twee gevlekte poten. Totdat een zachte plof, net alsof er een kat van een bepaalde hoogte sprong, haar oren bereikte. Direct keek de poes de kant van de kater op. Ze zag dat hij van zijn sten gesprongen was en op weg was naar haar steen. De kater sprong op de steen waar Lovelypaw op lag. Direct hees de gevlekte poes zich overeind zodat ze recht zat en bijna op ooghoogte van de kater. Lovelypaw wist niet of de kater iets zou zeggen of dat zij eerst iets moest zeggen. Maar blijkbaar had de kater niks te zeggen dus begon hij om zich heen te kijken. De poes wist dat als ze geen ongemakkelijke stilte wou dat ze iets moest zeggen maar ze wist niet wat, dus wende de poes haar groene ogen weg van de kater voor haar en keek ze weer naar haar poten. En net als ze al had verwacht kwam er een ongemakkelijke stilte. En het feit dat de vogels waren gestopt met fluiten en er alleen nog maar een klein beetje lawaai uit de rivier kwam maakte de stilte alleen maar erger. De poes wou wel iets zeggen maar ze wist niet wat. Dus bleven haar groene ogen naar haar gevlekte poten staren. Ondertussen had de poes het erg warm gekregen. Niet alleen van de zon maar ook van verlegenheid.

Onderwerp: Re: Forever alone, or not? ~Acornpaw~