x Fear is only in our minds, it's just taking over everything outside

Zijn bladgroene blik gleed meedogenloos over het Shadowclan kamp dat er naar zijn smaak er té vredig uitzag. Waar was die goede oude tijd dat de Shadowclan nog gevreesd werd? Dat de Clan niet gevuld was met zielige haarballen die geen idee hadden van wat ze waren of wat ze deden. Zijn rode/witte pels die door een zwak Newleaf zonnetje beschenen werd had hij niet lang geleden netjes plat gestreken met zijn ruwe tong, maar alsnog kon hij het niet laten om nog een keertje de haren schoon te maken. Zijn ogen waren venijnig samengeknepen, maar zijn houding zag er alles behalve onaardig uit. Stunspore was nou eenmaal een kater wiens uiterlijk gezegend was. Zijn lichaamsbouw was groot en meerdere spieren rimpelden onder zijn vuurrode pels die gecombineerd werd met enkele witte vlekken. En zijn groene ogen waren de perfecte afsluiter. Een zucht verliet zijn mond en tegelijkertijd hees de kater zich overeind en trippelde hij richting de uitgang van het kamp, maar werd nog tegengehouden door een stem die zijn naam bleek te roepen.

Fairywren

x Fear is only in our minds, it's just taking over everything outside Stunsporeheader

Vredig lag Fairywren ietwat te dromen in het kamp van Shadowclan. Ze had haar dikke, pluizige staart om zich heen gekruld en zag eruit als een pluizige bol. Eigenlijk kon je je wel afvragen of Fairywren wel echt in de Shadowclan thuis hoorde. Ze was gevoelig, een dromer en ook erg zachtaardig. Ze schrok dan ook op toen een kat in haar zij porde en haar vertelde dat ze eens wakker moest worden. Ietwat geschrokken maakte ze een zacht geluidje en schoot ze overeind. Ietwat verwilderd keek ze om zich heen, maar hierna hees ze zich braaf overeind. Hierna kwam ze overeind uit haar zittende positie en vroeg ze zich wat afwezig af hoe de kat die voor haar liep heette. Sun...spore? Stun..gaze? Iets in die trant? Plots kwam het wel bij haar op. "Stunspore" Miauwde ze hardop en ze viel geschrokken stil toen ze zich besefte dat ze dat hardop gezegd had. Eventjes bleef ze ook stil. "...Err... Hallo.." Mompelde ze uiteindelijk maar zachtjes, terwijl haar maag zich in een schaamtevolle knoop legde.

Toen hij zijn naam hoorde bleef hij voor een paar tellen, die eeuwen leken te duren verstard stilstaan. Niet zeker wetende wat te doen. Maar aangezien hij niet het type was dat altijd ergens lang over piekerde draaide hij zich uiteindelijk toch om en keek hij de pluizige poes die zijn naam had uitgesproken vragend aan. "Wat moet je?" Miauwde hij een op een neutrale toon, zijn aardigheid en vijandelijkheid konden nog alle kanten op. Hij wist dat Fairywren bekend stond als een poes wiens karakter niet echt thuishoorde in de Shadowclan, dus of hij de moeite nam om haar op d'r gerust te stellen dat hij niet kwaad op haar was? Nee, dat deed hij simpelweg niet. Zijn bladgroene ogen bleven de poes strak in de gaten houden, elke beweging die ze maakte werden opgevangen door zijn blik en permanent opgeslagen in zijn geheugen.

Plompverloren stond Fairywren daar, geen idee wat ze moest doen. Ze wilde alleen maar buiten wat gaan jagen en nu had ze zichzelf weer met succes in de nesten gewerkt. Fantastisch. Ze kneedde de grond wat nerveus met haar poten toen de kater haar op een neutrale toon haar vroeg wat ze moest. Eventjes viel ze stil. Een antwoord... Gewoon eerlijk zijn? Ze slikte even. "Het spijt me, ik vroeg me af wat je naam was... En..En ik bedacht het me hardop ben ik bang" Terwijl ze dat uitsprak, bedacht ze zich hoe stom dat klonk. Ze moest nog wat erbij verzinnen. "Err... Heb je anders zin om mee te gaan jagen of iets dergelijks?" Miauwde ze dus maar wat verloren.

Zijn gestalte was veel groter dan dat van Fairywren. Niet dat de grootte van katten hem iets uitmaakte, hij vond de kleinere juist schattiger. Toen Fairy beweerde dat ze zich hardop bedacht fronste hij zijn wenkbrauwen even. Het was... een rare verklaring, maar hij kon er mee leven. Niet iedereen was zo goed op het sociale gebied, dus hij ergerde zich er niet aan. Hij had al vaak genoeg katten ontmoet die amper de lef hadden om iets te zeggen, dus hij wist wel wat te doen. "Ja, het lijkt me leuk om mee te gaan jagen." Beantwoordde de tweekleurige kater haar vraag zonder de zwarte, langharige poes aan te kijken. Hij draaide zich weer om, weer naar de kant van kamp uitgang, en sloeg met zijn staart als teken dat hij klaar was om te vertrekken.

Fsirywren voelde zich licht geintimideerd door zijn grote, maar ze kon er weinig aan doen. Met haar kleine bouw kon ze weinig beters verwachten. Zelfs haar naam was toepasselijk, een Fairywren was een klein zwart en blauw vogeltje. Maar helaas bevestigde het wel haar kleine gestalte. Toch bleef ze altijd grondig ontkennen dat ze klein was en als ze schattig genoemd werd, schoot ze al helemaal in de ontkenning. Tot haar eigen grote verbazing vond de kater het jagen gewoon prima. "Euh.. Oke, mooizo" Miauwde ze, een klein beetje verbaasd klinkende. Ze had er zelf een hekel aan, maar haar gezicht was altijd een open boek. Je kon meestal elke emotie aflezen. Zwijgzaam stapte ze achter Stunspore aan. "Waar zullen we gaan jagen?" Vroeg ze.

De zachte Newleaf bries die zonet nog door zijn vacht had gestreken liet een genietende Stunspore achter die niet kon wachten tot het Greenleaf was. Hij keek over zijn schouder toen de poes nog wat zei, maar hij had het niet goed kunnen horen. Zijn aandacht was op dat moment ergens anders, was zijn ontvlucht zou Fairywren vragen waar hij met zijn hoofd zat. "Goede vraag, beslis jij maar." Hij liet even een charmante glimlach zien maar keek vervolgens weer strak naar voren en verlaatte na een paar seconden getwijfeld te hebben het kamp. Zijn passen waren gecontroleerd, en zijn ritme was matig. Hij wou niet dat Fairywren dacht dat hij een kat was met een grote eigendunk, een tikkeltje egoistisch dus. Misschien mocht hij er zo uitzien, het zou hem toch raken zou iemand tegen hem zeggen dat hij een egoïst was.

Fairywren wist een ietwat verlegen glimlach terug te werpen toen Stunspore haar vraag beantwoorde en haar een charmante glimlach schonk. Zwijgend begon ze te peinzen en te puzzelen, want ondanks haar onhandigheid was Fairywren zeker geen domme kat. Ze richtte haar blik voorwaarts terwijl ze begon te denken. "Nu het warmer wordt zal de prooi de wat koelere plekken opzoeken," Miauwde ze zachtjes, hardop denkende. "Meertjes..Schaduwen van de bomen.." Voorzichtig richtte ze haar heldere blauwe blik weer op Stunspore, "We zouden dieper het bos in kunnen gaan en daar kunnen gaan jagen..." Stelde ze voorzichtig voor. Stiekem was Fairywren absoluut geen leider, eerder een volger. Ze hield er dan ook niet van om de leiding te nemen, zoals ze nu moest doen.

Hij kon het niet laten om even een blije blik in zijn ogen te laten vonken toen Fairywren zijn vraag beantwoordde. Want als ze geen antwoord had, zou hij iets moeten voorstellen, en dat was nou eenmaal iets waar hij niet goed in was. "Het lijkt me ook een goed idee om dieper het bos in te gaan. We zullen wel zien wat te zien krijgen en wat niet." Hij vertraagde een beetje zodat hij precies naast Fairy liep, en hun ritme gelijk was. "Hoe gaat het trouwens met je?" Vroeg hij om de knoop door te hakken, en het gesprek te starten. Iets vertelde hem dat je gewoon aardig moest doen tegenover Fairy, dat je haar het beste niet kon kwetsen met woorden die haar misschien diep zouden raken. Hijzelf werd vroeger ook vaak gekwetst door zijn vader die nooit tijd voor hem had, dus hij wist er alles over hoe het voelde om je minder gewaardeerd te voelen.

Fairywren richtte haar blik weer even op haar poten toen ze haar beslissing overdacht, alleen maar om weer op te schrikken toen Stunspore begon te spreken. "Inderdaad," Miauwde ze wat afwezig, "Er zal wel voldoende prooi zijn nu groenblad zo dichtbij komt.. Niet?" Miauwde ze hardop en verwonderd. Fairywren kon het vaak niet laten om haar gedachten uit te spreken, maar ergens kon je dat wel zien als een zeldzame spontaniteit in haar geval. De volgende vraag van Stunspore kwam echter duidelijk wat onverwacht, dat kon je zien aan de manier waarop ze even stil viel. En omdat hij nu naast haar was gaan lopen, was dat nu ook goed zichtbaar. "Euh.. Ja.. Het.. gaat wel goed?" Wist ze uit te brengen, ietwat stamelend. Meteen wierp ze er een tegenvraag achteraan, zodat er niet doorgevraagd kon worden. "En met jou dan?"

Hij haalde even diep adem toen hij de vaststelling van Fairywren weer liet herhalen in zijn hoofd. Er zou inderdaad voldoende prooi zijn, maar ze mochten niet teveel in één keer meenemen. Anders zou al het prooi misschien al op geraken voordat Greenleaf startte. Nee, dat zou onmogelijk zijn... "Je zult wel gelijk hebben." Murmelde hij half binnensmond en plooide zijn oren ongemakkelijk opzij. "Het gaat wel." Zei hij, terwijl de kater het doorkreeg dat antwoorden op vragen iets was dat Fairywren blijkbaar niet zo graag deed. Of misschien wel...? Hij was er niet zeker van, maar was er wel helemaal van overtuigd dat de zwarte poes geen makkelijk iemand was die je altijd kon begrijpen. Niet gemeen bedoeld, dat natuurlijk niet. Even viel er een ongemakkelijke stilte over de twee, eentje die hem beetje bij beetje begon te irriteren. Koortsachtig zocht hij naar een gespreksonderwerp, en kwam hij uit op een soort van wedstrijd idee. "Ik heb een idee," Miauwde hij zonder plaats overlatend voor een antwoord. "Wat als we een kleine wedstrijd houden, wie er het meeste prooi kan vangen?" Vervolgde hij terwijl er een lichte speelse kriebel door zijn maag racete.

Fairywren knikte zachtjes toen hij miauwde dat het wel ging. "Dat is mooi," Miauwde ze wat afwezig. Ze wist niet zo goed of ze de kater naast haar zo goed kon vertrouwen. Maar op op hetzelfde moment had ze sowieso veel moeite met andere katten te vertrouwen. Dus heel erg eerlijk was die vergelijking niet. Een ietwat ongemakkelijke stilte overviel hen en Fairywren had er moeite mee. Had ze de kater boos gemaakt of iets dergelijks? Ze slikte eventjes nerveus en onhoorbaar. Ze moest niet zo denken... maar ze kon het niet helpen. Een licht eenzaam gevoel bekroop haar, totdat Stunspore haar gedachtenstroom onderbrak. "Een wedstrijd?" Herhaalde ze aarzelend. Ze weifelde duidelijk, met een lichte faalangst in haar blik. "Nou.. Oke, als je een wedstrijd wilt, prima." Ze trok haar mondhoeken op in een verlegen glimlach.

Toen de kattin zei dat ze het goed vond, hield hij even halt en snoof de lucht op. "Dan zullen we tegen zonhoog afspreken bij de kamp ingang, oké?" Miauwde hij op een plechtige toon, als teken dat hij zeker zou komen opdagen. De verlegen glimlach op Fairy's gelaat deed hem ook eventjes glimlachen. "Je zult heus niet falen, geloof me, mijn jachtniveau is zeer slecht." Sprak hij op een plagende toon en zette vervolgens zijn ledematen weer in beweging. Natuurlijk kon hij degelijk jagen, hij had het gewoon gezegd om Fairywren gerust te stellen, zodat ze niet zou beginnen te flippen wanneer ze begonnen met de wedstrijd. Het was juist om te ontspannen en even plezier te maken, niet om de stress op te bouwen. En daarbij; Wat als Fairywren zou winnen? Dan was hij degene die zich moest overgeven aan haar winst, toch?

Fairywren verstarde iets toen Stunspore begon haar gerust te stellen, dat ze niet zou falen. Was het zo duidelijk van haar gezicht af te lezen geweest? Vast wel... Ze was immers redelijk een open boek op dat vlak, niet? In ieder geval vervelend. "Deal," Miauwde ze toch maar, terwijl ze eventjes de zon zocht met haar ogen. "Ik zie je dan," Beloofde ze met een buiging van haar kop. Ze zou niet verbaasd zijn als ze verloor. Eerder als ze zou winnen. Want ze was zelf ook heus wel op de hoogte dat ze niet heel erg getalenteerd was in praktische dingen. Eerst zette ze een paar stapjes achteruit, plotseling weer wat sociaal onhandig zoals ze wel vaker was. "Nou.." Miauwde ze aarzelend, "Dan zie ik je.. Dan?" Kwam er onhandig uit. Maar hierna draaide ze zich al om en verdween ze in de struiken. Klaar voor de jacht. Want ondanks dat ze onzeker was, ze speelde toch wel zeker om te winnen.

Hij vernauwde zijn ogen even toen Fairywren twee keer zei dat ze hem daar wel zou zien, het gaf hem een gevoel van wantrouw. Stunspore schudde zijn kop onopvallend en keek weer naar voor, naar het bos dat voor hem stond. "Ok." Miauwde hij toen de poes in de bosjes sprong. Een zucht verliet zijn bek. Dat verliep best nog goed, dacht hij in zichzelf toen hij zelf ook weg sprong in de bosjes, maar dan de andere kant op. Onhoorbaar sloop hij verder over de harde, aangestampte grond waar vele katten al over hadden gelopen. Hij hield zijn blik strak op het geritsel van enkele varenstruiken gericht, bijna zeker wetende dat daar iets zat. En net zoals hij al dacht sprong niet veel later een beest tevoorschijn, echter geen prooidier zoals hij verwachtte. Een dier wiens markering brandde als monsterstank in zijn neus, en wiens vacht een zwart witte kleur had. Niet veel later wist hij het dier de naam das te geven. "Shit!" Vloekte hij half fluisterend en maakte zichzelf groot tegenover het beest.

x Een beetje spanning!

Zwijgend hief Fairywren haar kop en proefde ze de lucht. De rijke geuren van prooi overspoelden haar zintuigen. Het maakte haar automatisch al een tandje vrolijker en ze stapte in een vrolijke pas door. Tenminste... Totdat de ranke geur van een gevaarlijke jager haar zintuigen overspoelde. Fairywren bevroor van angst. Het beest was dichtbij... Maar.. De geur van Stunspore was ook erg dichtbij. Hij zou toch niet...? Langzaam sloop de poes dichterbij, angstig voor de das. Maar alsnog slikte ze haar angst weg om haar clangenoot te zoeken. Totdat ze het beest zag en tot haar eigen wanhoop, stond Stunspore er bijna recht tegenover. Ze bevroor, opgeslokt wordende door de schaduwen als camouflage. Haar blauwe ogen zochten die van Stunspore. Ze durfde niet te bewegen, zeker nu de das nog niet aangevallen had...

Zijn nekharen kwamen overeind te staan en zijn oren gingen vanzelf in zijn nek liggen. De ogen van de das spuwden vuur, en alles weer erop dat het beest niet goed gezind was met Stunspore's aanwezigheid, eveneens als Stunspore die niet blij was met de das. Na enkele seconden verscheen het gestalte van Fairywren in zijn ooghoek, maar haar aankijken deed de tweekleurige kater niet. Hij wou de indringer geen seconde uit het oog verliezen, bang dat het hem zou aanvallen. Voorzichtig zette hij een stap naar de das toe, en bolde hij zijn rug ietwat. "Jij vuil beest." Fluisterde hij en zette zich af met zijn achterpoten, en kwam met een snelle sprong terecht op de rug van het dier dat enkele tellen geleden nog tegenover hem stond.

Als bevroren keek Fairywren geschrokken naar de das. Ze was nog maar net een warrior en nog van een klein formaat ook. Zo'n massieve das... Dat was toch wel wat anders. Ze voelde zich bovendien nog eens heel erg geïntimideerd door het formaat van het beest. Maar Stunspore sprong onbevreesd op het gigantische beest. Ze hoorde het beest grommen en snauwen. Het werd niet op prijs gesteld dat de warrior op zijn rug zat, duidelijk. Maar uiteindelijk, het was een kwestie van tijd, werd Fairywren ook gespot. Geschrokken sperde de poes haar ogen open. Ze moest snel denken, snel handelen. Uiteindelijk maakte ze ook een sprong naar de rug en begroef ze haar tanden in de taaie huid van de das.

{You don't mind dat ik hem ook ietwat bestuur?:')}

De das die onder hem wild tekeer ging, en hem uit alle macht er af wilde gooien, bleef koppig doorgaan met de bokkensprongen die hij maakte. Zijn grip werd beetje bij beetje zwakker, en na enkele seconde moest Stunspore loslaten en zijn verlies accepteren. Enkele vloekwoorden verlieten zijn mond, pas toen hij doorkreeg dat Fairywren zich ook op het zwart witte ding had gestort, concentreerde hij zich weer op de das. "Kijk uit!" Gilde hij half happend naar adem toen de das zich voorbereidde om zich om te draaien. Als Fairywren haarzelf niet snel uit de voeten maakte, zou ze of te wel geplet worden onder het gewicht van het beest, of een oplossing moeten zoeken.

x Ofcourse. (:

Het metaalachtige bloed smaakte verschrikkelijk in haar mond. Dit was niet het bloed van prooi, het was het bloed van een jager. Het beest bokte alsof het gestoord was en meerdere malen werd Fairywren bijna afgeworpen. Haar ogen sperden zich wijd open toen Stunspore echter riep dat ze moest uitkijken. Uitkijken? Uitkijken waarvoor?! Ze maakte echter een geschrokken geluid toen haar ondergrond begon te kantelen. Ze wist nog net op tijd af te springen, voordat de das haar plette. Ze tuimelde over de grond heen en verloor haar evenwicht. Ze plofte in het stof neer en staarde geschrokken in de woedende ogen van de das. Snel probeerde ze weer overeind te komen, voordat ze de woede van de das over zich afgeroepen had. Fairywren was nooit goed in vechten geweest...