x Fear is only in our minds, it's just taking over everything outside

Seconden leken minuten te worden, en minuten leken in uren te transformeren. Hoelang hij al verstard toekeek naar de zwarte poes die probeerde te ontsnappen aan de actie van de das, wist hij niet. Maar toen Stunspore zag dat Fairywren aangevallen werd door de woedende ogen van de das, kreeg hij het door dat het tijd was om een handje te helpen. Al zag hij er uit alsof hij geen vrees had voor de indringer, binnen in hem vonkte het gevoel van angst op. Zijn instinct zei hem dat hij moest rennen, maar het gevoel dat hem tegen hield was sterker. Fairy hier helemaal alleen achterlaten, als voedsel voor het tweekleurige beest, en dan eeuwig blijven rondlopen met een schuldgevoel? Nee, dan gooide hij liever zijn leven op het spel. Een grauw verliet zijn bek en met een snelle aanloop botste hij tegen de flank van de das, waardoor het dier zijn evenwicht voor een paar tellen verloor.

x Fear is only in our minds, it's just taking over everything outside - Pagina 2 Stunsporeheader

Verstard van angst staarde Fairywren met haar grote saffierblauwe ogen in de woedende van de das. Eventjes voelde ze angst dat haar leven voorbij was, maar toen sprong Stunspore weer met een voor haar angstaanjagende grauw zich op het beest stortte en het wonder boven wonder omverkreeg. Eventjes bleef Fairywren nog liggen, voor één of twee hartslagen. Ze moest nog even omvatten dat Stunspore zo sterk was dat hij dit voor elkaar kreeg. Maar hierna besefte ze zich dat hij dit niet alleen zou kunnen in alle waarschijnlijkheid, hoe sterk de kater ook was. Daarom stortte ze zich dus met een kreet op de nu eventjes onbeschermde hals van het dier. Ze begroef haar tanden in de keel en haakte zich vast met haar klauwen, in de hoop dat het genoeg was om het gevecht te keren.

Het was inderdaad een groot wonder dat Stunspore de das zijn evenwicht voor even liet kwijtspelen. Maar het kwam niet omdat hij sterk was, maar door de snelheid die hij had gebruikt. Echter deed de botsing hem ook even buiten adem geraken. De wereld om hem heen begon even te draaien, maar algauw wist hij zichzelf weer te herpakken. Zijn klauwen waren bloot gesteld aan andermans ogen, en zijn witte tanden flikkerden in het zonlicht. Het werd tijd dat die das doorkreeg wie er ging winnen. Woede was in zijn ogen te lezen toen hij naast Fairywren zijn nagels in het vel van de indringer boorde. Bloed sijpelde langs zijn klauwen heen, echter was dat niet alleen het bloed van de das, maar was het gemengd bloed, gemengd met zijn bloed.

Vermoeiing begon aan de spieren van Fairywren te trekken en ze wist van zichzelf dat ze dit niet lang meer vol zou houden. De das bleef maar bokken en proberen zich los te rukken. Ergens kon Fairywren het wel begrijpen, want de das had waarschijnlijk pijn. Maar dat haalde niet weg dat het beest hen waarschijnlijk nu wel kon vermoorden, zeker nu het zo kwaad was. Ze beet nog even extra hard door, maar hierna moest ze toch echt loslaten en achteruit springen. Ze kon echter niet de maaiende klauwen van de das vermijden. Het resulteerde in ee pijnlijke kras over haar flank heen. Hijgend stond ze daar even, haar krachten bij elkaar rapende en tot de Starclan biddende dat de das het op zou geven en ervandoor zou gaan.

Hij zag in zijn ooghoek dat Fairywren zich had terug getrokken van de das, en nu het hele schouwspel van op een afstandje bekeek. Hijzelf had de neiging om dat ook te doen. De wereld begon weer lichtjes te tollen, en Stunspore kreeg het besef dat hij niet meer lang kon blijven volhouden. Hopelijk moest dat ook niet. Wild rukte hij zijn nagels opzij, zodat er een kleine scheur in de das zijn flank kwam te staan, en sprong hij vervolgens naar achter, nog net iets voor Fairywren landde hij weer op alle vier voeten. Nervositeit borrelde in hem omhoog toen hij naar de grond keek, afwachtende of de das zou opgeven en weglopen, of 'ie zou blijven en afmaken met wat hij begonnen was; Fairywren en Stunspore af te slachten.

Hijgend stond Fairywren daar, met haar trillende poten aan de grond genageld. Bloed sijpelde uit haar eigen krassen en wonden en drupte geruisloos op de grond. Ze poes wist nog net een zacht geblaas uit te brengen naar het zwart met witte dier. Als het dier nu nog zou aanvallen, twijfelde ze eraan of ze nog lang zou leven. Maar tot haar eigen verbazing keerde het massieve beest zich om en stampte weg. Blijkbaar had het genoeg gehad? Met een bijna jammeremde dicht van opluchting plofte Fairywren op de grond neer en bleef daar even rillend liggen. Nu de stoot van adrenaline weg was, bleef er alleen nog maar een geschrokken hoopje achter, een erg bang hoopje.

Helemaal buiten adem stond hij daar, afwachtende op de reactie van de das, de reactie die misschien zijn leven, en die van Fairywren kon kosten. Zijn bladgroene blik gleed naar de zwarte, langharige poes die ook aan het hijgen was. Pas toen hij zag dat ze opgelucht op de grond viel, kreeg hij het besef dat de das was weggegaan. Nieuwsgierig draaide hij zich om, en zag hij nog net de zwart/witte staart van de indringer die de bosjes in wandelde. Ondanks zijn wonden sprong hij even naar de poes toe, maar zakte even door zijn voorpoten doordat hij was vergeten wat voor wonden hij had. Algauw hees hij zich weer overeind, en keek hij de poes opgelucht aan. "Dat hebben we goed gedaan! Ik zal straks de andere warriors wel waarschuwen dat er een das rondloopt." Miauwde hij een tikkeltje opgewonden, maar straalde nog altijd de vermoeidheid uit. Het liefste zou hij nu in zijn nest willen vallen, maar als hij dat wou zou hij sowieso de hele weg terug naar het kamp moeten afleggen, en daar had hij momenteel de energie niet meer voor.

Alle adrenaline die eerst haar aderen gepompt werd door haar hart, begon nu langzaam weg te vloeien en liet haar leeg en moe achter. Alle angst die ze eventjes had weggestopt kwam weer terug gevloeid en ze moest oppassen dat ze niet in een spontane huilbui uitbarstte. Het was erg beschamend, dat wist ze zelf ook wel. Maar ze kon het niet helpen. Het enige wat haar emotionele bui verried was het lichte glanzen van haar ogen, maar ze wilde het niet toegeven. Fairywren praatte nooit zo snel over haar 'problemen'. Ervaring had haar dat wel afgeleerd. "Dat hebben we goed gedaan! Ik zal straks de andere warriors wel waarschuwen dat er een das rondloopt." Miauwde Stunspore. Ohja, hij was er ook nog. Ze hief haar bevende kop en knikte zachtjes. "J-ja... Dat lijkt me wel verstandig." Miauwde ze op zachte toon, ze kon het niet opbrengen om enthousiast te zijn zoals Stunspore, ze voelde zich op dit moment eventjes verlamd. Ze moest eventjes bijkomen van wat er net gebeurd was.

Zijn lichtgroene blik was gericht op de poes genaamd Fairywren, wie er nogal suf bij lag. Ergens vond hij het niet kunnen, waarom was ze niet blij? Ze hadden zonet een das weten te verjagen, zichzelf bewezen dat ze het waard waren om een Shadowclan warrior te zijn. En zij bleef gewoon op de grond liggen? Hij trok zijn schouders op als teken dat het hem niet echt veel uitmaakte, maar eigenlijk deed dat het wel. "J-ja... Dat lijkt me wel verstandig." Miauwde de kattin op een zachte toon. Dat ze zachtaardig was dat wist hij al langer, en daar kon hij dan ook mee leven. Het betekende niet dat als je iets zachter van aard was dan andere, dat je minder sterk was. Fairywren had de kracht wel, anders zou ze niet in staat zijn geweest om samen met Stunspore de das daarnet te verjagen, toch?

Nog eventjes bleef Fairywren naar de grond staren, kwetsbaar van geest. Maar uiteindelijk haalde Fairywren de moed en de energie bij elkaar om zichzelf overeind te heisen. Voorzichtig zette ze haar nog steeds licht bevende pootjes steviger op de grond neer en hees ze haar kleine lichaam omhoog tot een staande positie. Haar pluizige staartpunt bewoog nog steeds wat nerveus heen en weer, maar ze had het zelf niet eens meer door. Ze richtte haar azuurblauwe ogen voorzichtig op Stunspore. "Wat nu? Denk je dat hij terug komt?" Besloot ze uiteindelijk maar te vragen, terwijl ze haar blik weer afwendde naar de struiken.

Na een tijdje wist de poes zich toch overeind te hijsen, en richtte ze haar azuurblauwe ogen op hem. "Wat nu? Denk je dat hij terug komt?" Vroeg ze. Alsof hij het antwoord daar op wist, Stunspore wist evenveel van de das af als Fairywren. "Hij zal ooit wel eens terug komen, maar waarschijnlijk zal hij eerst weer op krachten willen komen." Besloot de tweekleurige kater dan maar te zeggen, en keek hij naar de richting van het kamp. "Volgens mij is het ook beter dat we terug naar het kamp gaan." Fairywren zag er naar zijn smaak, niet echt al te best uit, en als ze hier nog langer zouden blijven zou de kans dat ze die das wéér tegenkwamen groot zijn. Dus het beste zou zijn dat ze terug zouden gaan, voor alle veiligheid.

_{"Hij zal ooit wel eens terug komen, maar waarschijnlijk zal hij eerst weer op krachten willen komen." Miauwde Stunspore terwijl hij zijn blik naar het kamp richtte. "Volgens mij is het ook beter dat we terug naar het kamp gaan." Fairywren knikte zachtjes, "Misschien is dat het beste..." Beaamde ze voorzichtig, "Toch zonde van de jacht," Voegde ze er toch maar aan toe. Ze had eigenlijk best die wedstrijd af willen maken met Stunspore. "Houd ik die wedstrijd dan te goed?" Vroeg ze er met een onschuldige glimlach achteraan. Misschien kwam de vraag een beetje onverwacht uit Fairywren's hoek, maar Fairywren hield er zelf ook wel een beetje van om soms onverwachts te zijn. Natuurlijk, als iemand anders onverwacht was, vond ze het weer wat minder.}