I'm so sorry {+Shrewleap}

_{De opkomende zon scheen door de kampwand. Knipperend met zijn ogen werd de licht cyperse kater wakker. Een geeuw verliet zijn lippen. Slaperig ging hij zitten in zijn mos nest waarna hij zijn ledematen goed uitrekte zodat alle slaap er uit verdween. Hij likte zijn pootje die hij vervolgens een paar keer op zijn kop haalde. Er was weer een nieuwe dag begonnen, een nieuwe dag met nieuwe kansen hoopte hij. Hij ging met zijn partner Shrewleap praten en zijn excuses aanbieden aan haar. Gisteren had hij aan Innerghost om advies gevraagd hoe hij het het beste met d'r kon aanpakken. Hij ging het opvolgen en dus als eerst zijn excuses aanbieden aan Shrew, want zo kon hij het echt niet langer. als ze hem niet meer wilde dan was dat haar keus. Maar aan elkaar vast zitten met een relatie en elkaar ondertussen niet mogen daar kon hij echt niet tegen. Zijn ogen dwaalden door de den heen en bleven hangen op de zwart-witte poes die nog vredig aan het slapen was. Hij zal haar niet wakker maken, misschien had ze dan een ochten humeur en dat kon hij er dus niet bij hebben als hij een serieus gesprek met haar wilde aangaan. Geduldig zakte hij weer door zijn voorpoten en vouwde ze onder zijn borstkast terwijl hij geduldig wachtte op een teken van leven bij de poes.}

Ze was gewoon doodop, dag in dag uit was het hetzelfde liedje. Steeds weer werd ze nagekeken door de blikken van katten die wél gelukkig waren. Normaal zou ze gewoon zuchten en weer verdergaan, maar nu had ze er genoeg van. Shrew keek om en wierp de twee katten een scherpe koude blik toe, deze krompen ineen en slopen weg naar de schaduw van het kamp. toch vulde dit die grote leegte niet op in haar hart, ze had haar geluk weer nodig. Anders zou haar leven zo afgelopen zijn. Weer gleed een zucht over haar lippen en duwde ze zichzelf door de Den. Eenmaal bij haar nest aangekomen, zakte ze door haar poten en viel onrustig in slaap.

Het zachte licht van de zon scheen door de ingang van de Den en wekte de poes. Slaperig knipperde ze even met haar ogen, bijna blij om wakker te worden. Slaap had ze wel gevat deze nacht, ja. Hij leek zelfs beter te gaan dan normaal, misschien was ze dan eindelijk over die kater heen. Maar toen ze haar kopje ophief en voor een moment om zich heen keek, voelde ze zijn cyaan blauwe blik in haar zij branden. Nog steeds kwaad keek ze opzij en zag de kater die al haar ongeluk had veroorzaakt. "Wat moet je?" Gromde ze naar hem en stond op en liep zonder op een antwoord te wachten de Den uit. De zon leek hun conversatie gehoord te hebben, wan meteen werd deze bedekt door een dikke grijze wolk. In de schaduw geworpen draaide Shrew zich om, bijna om Wolf verbaal aan te vallen.

_{Jammer genoeg zag hij de woede in haar ogen branden. Een gevoel bekroop hem dat het nog niet al te makkelijk zou gaan worden om haar te overtuigen dat hij haar terug wilde. "Wat moet je?" gromde ze hem toe treijl ze opstond en met een pesthumeur de Den uitliep. Een zucht verliet zijn longen, ergens zat hij er tegen op om met haar te gaan praten. Het gevoel dat hij werd overvallen met kwade woorden tegen hem. Even kneep hij zijn ogen dicht en sprak zichzelf in stilte de moed in waarna hij langzaam opstond en achter haar aanliep. Maar hij kon haar zo snel niet vinden en keek zoekend over de open plek. "Shrewleap?" zei hij vragend terwijl hij uiteinde van zijn staart zenuwachtig heen en weer zwiepte.}

Blijkbaar was haar 'wens' uitgekomen, want niet snel na haar vertrek uit de Den verscheen de tabby weer. Shrew zette zich schrap om hem een lesje te leren. "Shrewleap?" Vroeg zijn stem opeens en Shrew vernauwde haar blik. Was hij blind ofzo? Nog steeds kwaad op hem ging ze voor hem staan, haar groene ogen vol woede. "Wat wil je nog van me? Ik heb toch gezegd dat ik niets meer met je te maken wil hebben!" Snauwde ze zijn kant op en draaide zich weer, alleen werd ze dit keer door iets tegen gehouden. Waarom wilde Wolftail zo graag weer met haar praten? Ze had alles toch wel duidelijk gemaakt. Nog steeds vond ze het vervelend dat ze zijn hart had gebroken, vooral omdat hij z'n best had gedaan. Misschien was zij wel de slechterik in dit alles. Wat moeilijk keek ze naar haar voorpoten. Ik ben hier degene die alles fout heeft gedaan, ik wilde te veel van hem.. Shrew draaide zich weer om. "Goed, zeg wat je te zeggen hebt." Met tegenzin ging ze zitten. Ze had besloten hem een kans te geven om met haar te praten.

_{De zwart-witte poes ging voor hem staan. In haar groene ogen stonden boekdelen wat hem wat in elkaar deed krimpen. Als ze zich zo koppig en woest blijf houden zouhet niet makkelijk worden om haar terug te krijgen. "Wat wil je nog van me? Ik heb toch gezegd dat ik niets meer met je te maken wil hebben!" Snauwde ze zijn kant op. Een zucht verliet de longen van de lichtgekleurde tabby door haar toon te horen. Wat ongemakkelijke wendde hij even zijn blik af maar keek haar daarna wel weer recht aan al voelde het niet fijn om haar woedende blik op zijn netvlies te hebben gebrand. na haar woorden draaide ze gelijk haar rug weer naar hem toe maar ze liep toch niet weg. Waarschijnlijk was ze nieuwsgierig wat hij te zeggen had. Even later draaide ze zichzelf weer om met een wat rustigere blik in haar ogen, maar toch was de woede nog steeds niet complet weg. "Goed, zeg wat je te zeggen hebt." zei ze tegen hem terwijl er tekenen van tegenzin in haar houding waren te zien. Wolftail ging net als zei zitten en bedacht zich hoe hij het beste het gesprek zou kunnen beginnen. Als hij deze ultieme kans niet goed benutte en verpeste zou het misschien helemaal verloren zijn. Zijn cycaanblauwe ogen maakte contact met haar groenekleurige. Hij ademde even in en begon daarna zijn verhaal. "Ik" begon hij zijn zin maar haakte al snel af omdat hij besloot dat het toch niet de goede woorden waren die hij wilde zeggen. "Het spijt me dat ik zo deed, niet genoeg aandacht aan je besteedde enzovoorts." zei hij met een zucht blij dat het eruit was. Benieuwd hoe ze zou reageren keek hij haar verwachtingsvol aan.

~Sorry voor late post s: , had veel SO's,eindtoetsen 'nd andere dingen voot een cijfer.
Nu ben ik er deze week vanaf dus ik kan weer volop posten (:}

Ze hoorde nog njet de zucht die zijn lippen verliet, maar nu kon ze niet meer die aardige poes laten zien. Hij had ook fout gezeten, niet alleen zij. Toen ze hem weer recht aankeek was hij ook gaan zitten, maar hierdoor voelde ze nog meer de drang om te gaan staan. Zijn blauw gekleurde ogen keken haar aan, maar ze draaide haar blik weer weg. Nee, ze was nog steeds niet geheel tevreden met hem. "Ik," Maar toen stopte het weer, Shrew vernauwde haar blik, maar keek de kater niet aan. Hij had duidelijk moeite met zijn zegje, was hij het dus wel weer waard om een extra kans te geven? "Het spijt me dat ik zo deed, niet genoeg aandacht aan je besteedde enzovoorts." In haar ooghoeken voelde ze zijn blik branden. Hij had het probleem dus weten te vinden, hè? Ze draaide haar kopje weer en keek hem scherp aan, geen enkele emotie ging door haar heen. "Well, als je zo goed weet om je fouten te erkennen, kan je vast wel omgaan met een afwijzing." Ze deed haar mond dicht, nu pas voelde ze haar woede branden, alleen was deze wat gekrompen. Hij had zich verontschuldigd, maar dat was niet genoeg. Hij zou steen voor steen haar vertrouwen weer op moeten bouwen. "Ik had je al eerder een kans gegeven en nu zie ik dat je het weer hebt verpest. Ik heb er misschien ook wat mee gedaan, maar jij liet me in de steek met de kittens die me niets meer kunnen schelen." Ze stond op en kromde haar rug, haar nek haren begonnen wat te prikkelen, maar ze wilde geen gevecht starten. Zo maakte ze haar punt duidelijk.

~Ik kon het niet laten door die laatste zin van Shrew x3~

De zon was net op, en Thrushpaw zat ergens aan de zij kant van het kamp, wachtend tot tot Smokebreath hem weer naar binnen zou sturen door de ziekte die hij had op gevangen die Brokenstar en Raindrop ook bij zich droegen. Voor een zieke kat zag hij er redelijk actief uit, maar hij was wel echt ziek. Het kon hem soms nachten wakker houden, of hij wou juist niet wakker worden, ook wou die ziekte hem wel weer eens weg van zijn bewustzijn halen. Het irriteerde hem, het was niks voor hem om zo zwak te zijn. Hij keek op toen hij zijn ouders weer ruzie zag maken. Of althans, zijn vader zijn best doen om het goed te maken terwijl zijn moeder er klaar mee was. Een zucht rolde over zijn lippen terwijl hij zijn hoor zintuigen op zijn ouders richtte. Hij ving niet veel op, behalve het laatste wat zijn moeder zei. "Ik had je al eerder een kans gegeven en nu zie ik dat je het weer hebt verpest. Ik heb er misschien ook wat mee gedaan, maar jij liet me in de steek met de kittens die me niets meer kunnen schelen." Thrushpaw's ogen werden groot van verbazing. What? Hij schudde met zijn kop en liep op zijn ouders af. "Wat?" Miauwde hij terwijl hij zijn moeder recht aan. "Omdat papa jou in de steek liet maken je kittens - mij en de rest, je niks meer uit? Waarom?!" Miauwde hij verbaasd en een tikkeltje gekwetst. Hij bleef op een kleine afstand van zijn ouders staan. Zijn moeder betekende altijd zo veel voor hem. Zijn vader ook wel, maar hij had altijd een sterke band voor zijn moeder gevoeld. Goed met emoties omgaan was hij nooit, laat staan met de emoties van een anders. Z'n eigen kon hij zelf natuurlijk voelen, maar hij kon dan alle kanten op gaan.

Vanuit haar ooghoeken zag ze haar kitten, Thrushpaw, naar haar toelopen. Nee hè? Had hij hen nou gehoord, maar erger nog, had hij háár gehoord? Shrew slikte wat nerveus en keek naar de tabby die zoveel op zijn vader leek. Meteen veranderde haar maag weer in een knoop en moest ze zichzelf tegenhouden om Thrushpaw niet kwaad aan te kijken. "Wat?" Klonk zijn stem en Shrew legde haar oortjes wat dichter tegen haar nek aan. Jep. Hij had het gehoord. Maar misschien moest ze nu achter haar woorden staan en niet steeds willen terugkrabbelen. Ze ging wat rechter staan en nam een hap lucht. Klaar voor alles wat hij haar kant op zou blazen. "Omdat papa jou in de steek liet maken je kittens - mij en de rest, je niks meer uit? Waarom?!" Ze keek hem scherp aan en negeerde het feit dat Wolftail nog in de buurt stond. "Ja." Het woord gleed over haar lippen voordat ze haar tactiek zelfs had doordacht. "Omdat ik zoveel heb geleden onder jullie. Nooit heb ik me zo gevoeld als al die andere Queens, die dol gelukkig zijn met hun nestjes, ik moest het doen met drie ondankbare kittens die niet wisten wie belangrijk was voor hen." Ze vernauwde haar blik en nog steeds richtte ze haar scherpe blik op de Apprentice. Ze wist nog goed dat ze hem had gepakt bij het ThunderClan gebied en toen was hij ook al zo ondankbaar geweest.