øh, øh, ιŦ øπlψ ι'ʍ †hεƦε ιπ †ιʍε﹗ [ŦøƦε$†ŦƦuι†]

_{Haar melkwitte borst rees zachtjes op en neer. De ietwat kleine, witte apprentice lag precies in een straaltje zon dat via de ingang van de den naar binnen scheen. Het verwarmde haar vacht, waardoor ze heerlijk kon slapen. Langzaam opende ze haar blauwe ogen. Het was een nieuwe dag, waarop de zon mooi scheen. Een perfecte dag om even naar het meer te gaan, of wat schaduw op te zoeken bij de bomen. Of.. Oh. Nee. Ze had afgesproken met Forestfruit bij de trainingsplek, om.. Zonsopgang. Zonsópgang? Het was al bijna sunhigh! Blossompaw sprong op uit haar nest, waardoor ze een beetje duizelig werd en het heel even zwart werd voor haar ogen, maar ze herstelde zich snel. Ze wist ook wel dat ze te weinig at voor alle activiteiten die ze deed, ze had gewoon bijna nooit tijd of zin om te eten. En echt een probleem vond ze het nou ook niet bepaald. Vlug haalde ze haar tong een paar keer over haar vacht en rende de den uit. Het kamp was ontzettend druk. Voor haar gevoel veel te langzaam zigzagde ze om alle katten heen. Eenmaal buiten liet ze haar pootjes hard werkte. Steeds sneller ging ze rennen, totdat ze zo'n beetje aan het sprinten was. Uiteindelijk kwam ze aan, hijgend. "S.. Sorry dat ik... Zo laat ben!" Ze had haar hoofd omlaag gehouden, maar nu keek ze toch op. Ergens was ze bang voor de reactie van Forestfruit, maar aan de andere kant wist ze ook dat Forestfruit haar geen pijn zou doen ofzo. Misschien een extra klusje.}

øh, øh, ιŦ øπlψ ι'ʍ †hεƦε ιπ †ιʍε﹗ [ŦøƦε$†ŦƦuι†] Eerstegoedegif

I know there's something in the wake of your smile.
I get a notion from the look in your eyes, yea.
You've built a love but that love falls apart.
Your little piece of heaven turns too dark.

_{Ze had deze hele nacht al amper kunnen slapen. Haar gedachtes bleven maar wakker, ondanks ze nog zo moe was. Het leek alsof ze niet wilden slapen, maar toch had haar lichaam de slaap echt nodig. En zeker nu ze vandaag ook nog een training moest geven. Forestfruit woelde wat in haar mos nestje, op zoek naar een goede houding. Maar na elke houding al te hebben geprobeerd, gaf ze het op. Wat had ze toch een hekel aan die slapeloze nachten.. Geruisloos trok ze haar lichaam omhoog, hopend dat ze niet tegen de andere katten aan zou stoten. Voorzichtig wurmde ze haar lichaam de den uit, en gaf het kamp een korte blik. Het was rustig, sterker nog, er was nog geen enkele kat te vinden. De zon begon al langzaam naar de hemel te stijgen, maar was nog te laag om het territorium goed te verlichten. De zon gaf een oranje gekleurde gloed af, die de bladeren van de bomen rond het kamp tegenhielden. Forestfruit liet haar poten tegen de kille grond aandrukken. Het was ondertussen al weer Newleaf, wat ging de tijd snel. De sneeuw was gesmolten, het enige teken wat het achterliet waren de hulpeloze plasjes water aan de kant. Ondertussen had de natuur niet stil gestaan, ook niet in Leafbare. De groene knopjes kwamen uit de grond tevoorschijn, die langzaam uitbloeide tot mooie bloemen. Op een geconcentreerd tempo liep Forestfruit naar de plek waar ze had afgesproken met haar apprentice. Ze had al wat plannetjes voor wat ze vandaag door wou nemen met Blossompaw. Eenmaal op de plek aangekomen, hield ze halt. Een nog jonge merel die een paar vossenlengtes van haar af stond, vloog direct van de schrik weg. Forestfruit keek de merel na, en richtte haar blik weer op de bomen rond haar. De zon rees verder en verder omhoog, en Blossompaw was er nog steeds niet. Langzaam begon de poes haar geduld te verliezen. Waar bleef haar apprentice nou? Eindelijk hoorde ze snelle voetsnappen naderen. Hijgend kwam haar witte leerling aansprinten. "S.. Sorry dat ik... Zo laat ben!" Het gezicht van Forestfruit toonde amper een emotie. ’’Goedemorgen.’’ bromde ze. ’’Voortaan hoop ik dat je op tijd bent.’’ Haar stem klonk lichtelijk geïrriteerd, maar niet boos. Blossompaw was niet vaak te laat gekomen, dus voor een keer kon ze dit wel door de vinger zien. ’’Ben je er klaar voor?’’ Het gezicht van Forestfruit stond meteen al weer wat vrolijker, en ze keek haar apprentice luchtig aan.}

Een opgeluchte zucht ontsnapte uit Blossompaw haar mond. "Natuurlijk!" riep ze vrolijk. "Wat gaan we vandaag doen? Aanvalstechnieken? Verdedigen?" Ook al was Blossompaw beter in jagen en bomen klimmen, ze vond het geweldig om vechttechnieken te leren, al helemaal in de wetenschap dat ze het ooit op een dag zou gebruiken om te vechten voor haar Clan. Haar ietwat grote, witte oren spitste zich toen ze een geluid hoorde. Ze schrok even, maar het was slechts een leeuwerik die een paar tonen zong en toen weer stil werd. Het werd warmer, dat was duidelijk. Er zou weer meer prooi komen en de Clan zou sterker worden. Blij keek ze Forestfruit aan. "Het wordt weer Newleaf, toch? De Clan gaat sterker worden." Met meer energie zou ook Blossompaw beter kunnen trainen.

-beetje vaag had niet heel veel inspi x3-