You think as me? [Mazepaw]

_{Het was nacht in het woud, niemand was meer in het territorium van RiverClan. Een duistere gedaante bewoog zich langs de bomen. De geur van bloed dreef rond. Er klonk geschreeuw in de verte en het geluid van pootstappen kwamen zijn kant op. De kat sprong in een paar struiken en bleef zitten tot de twee katten dichterbij kwamen. Toen de katten bij de struik stil stonden sprong hij eruit, hij deed net of hij iemand wilde pakken. "Kom hier!" Deed hij na. Hij bleef verbaasd stilstaan, alsof de zogenaamde kat die hij had gevolgd was gevlucht. "Autumnsoul, waar was je mee bezig?" Vroeg een van de twee katten. Autumnsoul keek hen aan. "Ik achtervolgde de moordenaar." Loog hij. Hij kon goed toneelspelen. De twee katten knikte en liepen weg. Autumnsoul wachtte even om zeker te weten dat ze echt weg waren. Regen druppels vielen op de grond neer terwijl er in de verte gehuil klonk. Met een valse glimlach bewoog de kater zich lenig naar een beschutte open plaats. Het RiverClan Camp. Hij ging naar binnen en loog bij de wachters dat er een moord was gepleegd in het territorium. Daarna liep hij naar de Warrior den en zocht hij zijn plaats op. Hij ging liggen en luisterde naar het zachte getik van de regen. Hij sloot zijn ogen en viel in slaap...

Rustig wandelde de kater door het territorium, hij had de leeftijd van 6 Moons allang bereikt. Hij bereikte al bijna de leeftijd van 7 Moons en alsnog was hij geen Apprentice. Hijzelf vond het wel terecht dat hij het zat was, telkens nam niemand hem serieus. De kater begon licht te grommen. Het was wel handig om een moord te plegen, maar uiteindelijk zou het te makkelijk worden. Dan zou het zeker geen uitdaging meer zijn, dat was het nu eigenlijk ook al niet.

Na een tijdje gelopen te hebben bereikte Autumnkit de grenslijn tussen WindClan en RiverClan. De meeste WindClan cats waren soft en loyaal, niet echt iets voor Autumnkit dus... Zijn aandacht werd gegrepen bij een geluid, de kater sprong in de struiken en keek naar de plaats waar het geluid vandaan kwam.

MAZEPAW}

________________________________________

Een lichtelijk gekalmeerde blik verscheen in Mazepaws ogen terwijl ze naar rechts keek. De kraamkamer, die wijd open stond, nodigde haar uit om hetzelfde te doen als de vorige keer. Niemand had iets van haar moord opgemerkt. Er had de volgende dag alleen maar gegil geklonken, maar niemand had echt richting haar gekeken. Naar haar gevoel had niemand het ook gemerkt. Behalve… Ze schudde het weg. Hoe eerder ze beschuldigd zou worden van de moord en iemand zijn mond nou eindelijk open zou doen, hoe sneller ze weg zou kunnen. Ze vond het sowieso al veel te lang duren. Ze vond het niet normaal dat het eigenlijk al zo lang duurde. Niemand in het kamp keek haar op een verafschuwde manier aan, katten in haar Den vertrouwden haar nog altijd genoeg om ze bij hun kits te laten. Alleen te laten. Maar Mazepaw was niet zo gek dat ze een moord in het openbaar zou plegen. Dan zou ze vermoord worden. Alhoewel, ze zou sowieso op de lijst van de vermoorde katten staan als het uitkwam wat ze gedaan had. Dan zou ze weg moeten vluchten. Als ze zich dan nog binnen Clanterritoria bevond, zou het haar te duur komen te staan. Maar Mazepaw was nooit van plan geweest om lang bij de WindClan te blijven. Het moorden stond al op haar grafsteen geschreven toen ze een kitten was. Dat ze gedood zou worden om een moord, was haar doelstelling. Ze wilde juist dat de katten van haar Clan haar zouden verachten. En zodra het zo ver zou zijn en ze uit de Clan verbannen zou worden, zou ze haar weg zoeken naar een Clan waar ze al vaak over droomde. Waar oudsten de rillingen van kregen en waar kits steeds scènes van naspeelden. De katten die door alle Clans het meest veracht zouden zijn, zouden haar vrienden zijn.

Met een opgewonden gevoel rende Mazepaw het kamp uit. Nu maakte het toch niet meer uit. Ze kon beter de grenzen waar haar suffe Clan patrouilleerde beter leren kennen. De grenzen die ze uit zou moeten checken, zouden haar nieuwe thuis worden. Misschien was het al slim om echt opzoek te gaan naar een slaapplaats. Als ze maar buiten de Clan bleef, was het haar altijd toegestaan om daar te blijven. Nou ja, dingen werden niet meer toegestaan. Ze kon het dan gewoon doen. Ze leefde niet meer op die stomme Clanregels. Ze had de Clanregels, de Warrior Code, allang verbroken. Had ze er spijt van? Nee. Plotseling werden haar gedachten onderbroken door een geur. Ze draaide haar kopje lichtelijk, waardoor ze recht in de ogen keek van een andere Clankater. Haar poot had zich ondertussen al in een snelle beweging op een muis gezet. Zonder medelijden ging ze met haar klauw over diens ogen. Het schelle gepiep hield nog even aan, maar stopte abrupt toen de ogen eruit waren. Het wezen viel levenloos voor haar neer. Mazepaw pakte het op in haar tanden en at er een stukje van. Het kon haar geen zak schelen dat de andere katten eerst waren. Fuck the Warrior Code. Ze liep kalm naar de kater toe. Hij leek op een leerling, maar Mazepaw twijfelde sterk. De kater had iets in zijn houding dat haar respect voor hem opleverde, dat haar naar hem liet kijken. Op een positieve manier. Ze liep naar hem toe, waarna ze voor hem stond. ‘En wie mag jij zijn?’ Oprechte interesse, met een kille ondertoon, weerklonk in haar stem. Het masker gleed af en de duistere kant van Mazepaw onthulde zich langzaam maar zeker aan de kater, omdat ze wist dat het nu kon. Het bloed en het slijm van de ogen van de muis hingen nog aan haar klauw, maar Mazepaw schonk er geen aandacht aan, had alleen aandacht voor de kater voor haar.

________________________________________

- Als ik te heftige woorden gebruik, moet je het zeggen, dan minder ik wat c:

_{Autumnkit liet zijn humeur de vrije gang gaan. De grijs achtige cyperse poes leek hem toch wel te interesseren, maar waarom? ‘En wie mag jij zijn?’ Vroeg de kattin. Autumnkit ging zitten en mompelde even wat onverstaanbare woorden. "Autumnkit, die halve zolen hebben mij nog geen Apprentice ceremonie gegund." Gromde de kater. Zijn ogen waren donker, al was de herfst zijn krachtbron en voelde hij zich meer dan goed. Maar toch, geen enkele Clankat kon ook maar één ding goed doen. Het was altijd maar: "Ik voel me onzeker." Of "Nee, ik kan het niet.". Geïrriteerd ging Autumnkit zitten, stomme Mousebrains. Maar deze poes, die leek net zo moordzuchtig als hem. Hij had immers een moord in het kamp kunnen plegen, maar had zij dat ook?}

________________________________________

Meteen voelde Mazepaw een soort interesse voor de kater. Die ogen… Haar groenachtige ogen bleven even hangen in zijn amberkleurige, zochten naar een manier waarop ze kon vinden of hij hetzelfde dacht als haar. Haar gevoel werd bevestigd met zijn woorden. Een licht, haast manisch glimlachje kroop rond haar mondhoeken. Ze ging even recht staan, waarna ze zich dichter naar hem toe bewoog. Haar grijze vacht glansde in de zon, maar daar besteedde Mazepaw even geen aandacht aan. ‘Je lijkt ook niet op een kitten,’ zei ze, waarna ze hem even zonder schaamte van top tot teen bekeek. Hij was een knappe kater, moest ze toegeven. Met zijn amberkleurige ogen, zijn in het zonlicht glanzende, bruine pels en zijn houding. Hij had iets wat niet veel katers hadden en wat Mazepaw juist zocht in een kat. Hij had ook die houding die zij soms kon hebben. De woorden die hij uitsprak over zijn Clan waren met zoveel minachtig gesproken dat er een huivering trok door Mazepaw, maar niet van angst of onderdanigheid. Eerder van het geïnteresseerde deel in zichzelf. Want dat was wat de kater deed; hij trok haar interesse met zijn woorden. ‘Ze geven je alleen een ceremonie als ze dat nodig vinden, als je vaardigheden volgens hun verbeterd zijn,’ snoof ze schamper over haar Clan. Ze hoefde geen woorden aan hun vuil te maken normaal, maar nu wel. Nu moest ze haar eigen schaamte voor haar Clan tegenover de kat laten blijken. Hij dacht hetzelfde als haar, dat was wel duidelijk. Misschien was hij ook wel door en door slecht. Ondertussen had ze vlak voor hem halt gehouden, waardoor haar gifgroene ogen zich nog beter konden laten dringen in de zijne. Haar klauwen gingen regelrecht de grond in, maar er was geen enkel gevoel van frustratie tegenover de kat aanwezig.

Mazepaw schudde haar kopje even, waarna ze ging zitten. Ze had slechts op een haar na nog geen lichamelijk contact met de kater. Het slijm van de oogbol van de muis hing nog steeds aan haar klauw. In plaats van het met een vieze, verafschuwde blik af te vegen aan de grond, lachte Mazepaw even manisch en schraapte ze met haar klauw over de grond, waardoor de grote vlek slijm alleen nog maar uitgebreider werd. ‘Weet je hoe leuk het is,’ begon ze, waarna ze hem aankeek. Anderen zouden misschien bang worden van haar stem en van haar blik, maar ze betwijfelde sterk of Autumnkit ook die angst zou voelen. ‘Om eraan te denken een kitten van mijn Clan te vermoorden? Gewoon mijn klauw diep in het vacht laten gaan en heen en weer bewegen?’ Ze keek hem aan en lachte even, waarna ze haar kopje vooruit stak en zijn neus even met de hare aanraakte. ‘You think as me?’ Ze keek hem aan, maar haar lichte vragende ondertoon klonk zelfs nog bevestigend. Het klonk meer als een retorische vraag, als een vraag waarop ze het antwoord al wist. Dat zag ze in zijn ogen, hoorde ze in zijn stem, voelde ze op de een of andere manier. Hij zou het alleen nog maar moeten bevestigen, wat hij misschien spoedig zou doen.

________________________________________

_{‘Je lijkt ook niet op een kitten,’ Dat was voor Autumnkit een compliment. Hij keek haar aan met zijn doordringende bruine blik. De poes sprak wat woorden uit over haar Clan, vol minachting. Het trok zijn aandacht, zijn interesse. Ze stapte naar hem toe en bleef voor hem staan. Autumnkit keek haar aan, niet verrast. "Mag ik jou naam ook weten?" Sprak hij zacht en langzaam. Hij stapte nog iets naar voren tot het puntje van zijn neus heel licht tegen de hare aan kwam.

‘Weet je hoe leuk het is,’ Begon de grijze poes. ‘Om eraan te denken een kitten van mijn Clan te vermoorden? Gewoon mijn klauw diep in het vacht laten gaan en heen en weer bewegen?’ Autumnkit moest lachen, dat deed hij ook altijd, heen en weer bewegen. Langzaam de wond open rukken en de moord lekker pijn te laten doen. De poes drukte haar neus tegen de zijne, hij keek haar aan. ‘You think as me?’ Klonk de stem van de poes. "So, what?" Miauwde hij zacht.}

________________________________________

Mazepaws ogen glinsterden. Ook al was hij van een andere Clan, ze had eigenlijk iemand gevonden die zoals haar dacht. Eindelijk iemand die haar niet verafschuwd aankeek als ze over haar plannen zou beginnen, hoewel ze tot nu toe daar tegen niemand iets over had gezegd, behalve tegen een oudste toen ze boos was. Die had waarschijnlijk gedacht dat het gewoon een opkomende emotie was die weg zou varen, maar hij wist niet half hoe mis hij het wel niet had. Mazepaw had haar klauwen ook diep in hem willen boren, maar het was nogal opvallend geweest. Bovendien zou hij zich makkelijk verweerd kunnen hebben. Ze deed zelf trainingen, maar af en toe volgde ze ook stiekem een mentor en zijn leerling en volgde dan met aandachtigheid hoe de mentor zijn leerling tactieken aanleerde. Eigenlijk was ze gewoon door en door slecht, hoewel anderen het misschien zouden opvatten als pure, beleefde nieuwsgierigheid. Ze moesten eens weten hoe mis ze waren. Mazepaw spitste haar oren, maar het was alleen maar Autumnkits neus tegen die van haar, heel vederlicht. ‘Ik heet Mazepaw,’ zei ze zachtjes. Ze boorde haar groenkleurige ogen in de zijne en vroeg zich af of ze echt eindelijk iemand had gevonden die ook zoals haar dacht of dat hij een spel met haar speelde. Toch had ze de moordlust in zijn ogen zien opwekken toen ze het over langzaam in de wonde heen en weer gaan met haar poot had gehad. Een vonk van herkenning, alsof hij de daad zelf herkende en meermaals had uitgevoerd, was in zijn ogen opgedoemd, zo leek het wel voor haar. Haar oren wiebelden heen en weer, maar ze voelde zich niet eens zenuwachtig onder zijn wakend oog. Dat hij van een andere Clan was maakte haar alleen maar meer en meer geïnteresseerd in hem.

Mazepaw grijnsde. ‘Eindelijk iemand gevonden die zoals mij denkt,’ zei ze glimlachend. Toen voelde ze iets wat ze van heel haar leven nog nooit voor een kat gevoeld had. Respect. Dat was het enige woord waarmee ze hem kon omschrijven, of haar gevoel voor hem tenminste dan toch. Ze had respect voor hem gekregen. Ze keek naar hem en glimlachte even. Daarna probeerde ze zijn geur te ontmaskeren. Ze hield zijn reactie in de gaten terwijl ze vooroverboog en ze zich naar zijn vacht bewoog. Haar neusje snoof de geur op en ze merkte dat hij, onder zijn eigen geur, een RiverClangeur met zich meedroeg. ‘Je bent van de RiverClan,’ zei ze verrast. Ze grinnikte even. ‘Zijn die katten van jouw Clan ook zulke softies die alleen maar het beste willen voor de Clan?’ Ze keek hem grijnzend aan, een kwaadaardige fonkeling doemde op in haar ogen die vertelde dat als je met haar zou sollen, ze dat niet lichtelijk op zou nemen. Nee, dan zou hij hier niet zonder verwondingen wegkomen. Hij kon maar beter eerlijk zijn. Als hij toch van zijn Clan hield en haar erin probeerde te luizen, was hij nog niet jarig. Maar… Dat kon helemaal niet. Ze had zelf de flikkering in zijn ogen gezien. En zijn houding was ook anders dan die van andere katten. Daarbij trok hij haar aandacht. Dus het kon niks anders zijn dan dat hij beweerde en wat zij dacht. Ze liet haar gespannen houding varen en keek hem daarna weer diep in zijn ogen aan, zich afvragend of Autumnkit haar momenteel ook aan het analyseren was.

________________________________________

- Laat, sorry >.<

Onderwerp: Re: You think as me? [Mazepaw]