I think we were made for eachother

Hij opende zijn amberkleurige ogen en liet een geeuw uit zijn bek glijden. Meerdere dagen waren verstreken sinds Swiftheart en hij partners waren geworden. Het voelde goed. Graystripe had eindelijk weer iets gevonden waarvoor hij wou blijven leven. En nu hij er helder kon over nadenken, kwam hij tot het besef dat Shadowrose en hij uiteindelijk toch niet voor elkaar waren gemaakt. De langharige grijze kater rekte al zijn vier poten uit en hees zijn lichaam overeind. Hij was een van de laatste die nog in de den zat, dus werd het eens dringend tijd dat hij aan de slag ging. Slaapdronken verliet hij de warrior's den en liet hij zijn amberkleurige blik over het kamp glijden. Hij voelde een golf van blijdschap toen Swiftheart, de spierwitte poes in zijn zicht kwam te staan. Zonder nog één seconde te blijven stilstaan ging hij naar haar toe en begroette de kater haar door d'r een kopje te geven.

+Swiftheart.

Wanneer, wanneer zou ze het zeggen. Swiftheart had nooit moed gehad, laat staan in zo’n situatie. Straks wilde hij niet eens met haar verder, wat dan? Hij had gezegt dat hij van haar hield, maar was dit wel zo? Duizenden van deze vragen dwaalde rond in haar hoofd. Zachtjes kwam ze overeind en drukte haar roze neusje tegen haar steeds groter wordende buik. Ze wilde het hem vertellen, voor hij er zelf achter zou komen. Dit kon ze niet lang meer verbergen, zeker niet wanneer ze hem bijna dagelijks tegenkwam. Met een glazige blik liet ze haar ogen vooruit staren, maar al snel werden haar gedachtes verbroken. Juist, op dit moment, moest ze Graystripe tegen komen. Zou dit het goede moment zijn? Weer voelde ze twijfels opkomen, maar duwde deze nu zelfverzekerd achteruit. Hier was het nu niet het goede moment voor. Ze moest het hem vertellen, of hij het nu leuk zou vinden of niet. De kater gaf haar een kopje als begroeting. Meteen zette Swiftheart een stap achteruit, haar blik naar de grond gericht. ’’Graystripe.. Ik moet je iets vertellen.’’ Er rolde een bezorgde zucht over haar lippen, waarna ze weer opkeek, haar ogen zoekende naar die van hem. ’’Ik verwacht kittens.. Van jou..’’ stamelde ze met een brok in haar keel. Ze voelde het al aan komen, zijn reactie. Ze wist niet wat ze kon verwachten, en dat was nog eens het ergste.

De zon begon haar goudkleurige gloed al over het hele aardoppervlak te verspreiden, en gunde de pels van Graystripe een lui makende warmte. Zijn amberkleurige blik was op de witte pels van zijn partner gericht die één stap naar achter nam. Hij wist zijn vragende blik te onderdrukken toen ze begon te praten. ’’Graystripe.. Ik moet je iets vertellen.’’ Zijn oren begonnen ietwat nerveus te wiebelen toen er een bezorgde zucht over haar lippen rolde. "Zeg het maar. Ik zal heus niet kwaad worden." Sprak hij zacht en spitste zijn oren in haar richting, afwachtende op wat ze zou bekennen. ’’Ik verwacht kittens.. Van jou..’’ Stamelde de spierwitte poes wiens vachtlengte lang was. Eerst dook er een verbaasde blik op in zijn ogen, maar die verdween algauw en maakte vervolgens plaats voor een zachte. Zijn snorharen begonnen lichtjes te trillen toen hij begon te spinnen. "Seri-... Serieus?" Deze keer was het zijn beurt om te haperen. "Swiftheart, dat is geweldig!" Vervolgde hij zijn woorden en gaf de poes een lik over haar oren.

s w i f t h e a r t
"Broken pieces of a barely breathing story"

Steeds meer deprimerende gedachtes stroomde Swiftheart haar hoofd binnen. Hij zou haar verlaten, hij zou haar laten vallen. Ze rolde haar ogen in de richting van de grond, haar ogen dichtgeknepen op elkaar. Ze wilde het niet weten, niet nu. Dit kon ze er gewoon niet bij hebben, bovenop dat ze al dagen niet meer goed had gegeten en nu aardig verzwakt was. "Zeg het maar. Ik zal heus niet kwaad worden." Strak keek Swiftheart naar de bomen vlak boven Graystripe zijn hoofd, terwijl ze haar staart zachtjes op en neer liet deinen tegen de dorre ondergrond. Het voelde koud en kil, alhoewel het nu al Newleaf was. De blik in de kater zijn ogen, ze wilde het gewoon niet weten, vandaar dat ze hem ontweek. "Seri-... Serieus?" stamelde de kater haperend. Hier zou het komen, ze voelde het. De zon verwarmde haar onderrug met haar warme stralen, al kon Swiftheart deze warmte niet voelen. Enkel koude rillingen van stress en spaning rolde er over haar ruggengraat, die nu lichtelijk gebold was. "Swiftheart, dat is geweldig!" Als in een sprookje likte hij teder haar oren, zonder dat ze zijn reactie maar een seconde durfde te geloven. Was dit.. waar? Voor het eerst dit gesprek keek ze weer ophoog, en liet haar ogen in de zijne vallen. ’’Meen je dit?’’ vroeg ze zachtjes, al trilde haar stem nog steeds. Nu niet meer van spaning, maar van opluchting en blijdschap. Voorzichtig liet ze haar neus tegen de zijne aankomen.

Zijn zachte, warme amberkleurige blik bleef op de spierwitte poes gericht die er maar nogal onzeker bijstond. Ze zou het toch wel begrijpen dat hij het totaal niet erg vond hé? Hij hield nou eenmaal van haar, en dat ze kittens kregen zou hun band alleen maar versterken. Of tenminste, dat hoopte en dacht hij toch. ’’meen je dit?’’ Vroeg de langharige poes zachtjes terwijl ze haar neusje tegen de zijne liet aankomen. "Natuurlijk meen ik het." Beantwoorde Graystripe haar vraag al fluisterend en gunde haar een tedere lik over haar kop. Swiftheart was alles dat hij ooit wou, hij voelde zich meer op zijn gemak bij haar dan toen hij nog met Shadowrose samen was. En aangezien hij haar niet wou kwijtspelen, of verliezen, zou hij haar beschermen met zijn leven. Wie zou dat trouwens niet doen voor zijn partner?

s w i f t h e a r t
"Broken pieces of a barely breathing story"

Het was een fijn gevoel om te weten dat er iemand was waar ze om gaf, die je respecteerde en die er voor je was in tijden dat je hem nodig had. Het gaf haar een beetje rust, alhoewel ze dat hard nodig had in deze tijd. De kittens zouden eraan komen en ze had al een aantal dagen niets gegeten, ze was zwak en vermoeid. Niet de beste situatie dus. Maar toch bleef zichzelf sterk houden, maar zonder Graystripe was dat haar nooit gelukt. "Natuurlijk meen ik het." Een zucht van opluchting perstte ze uit haar longen toen Graystripe dat zei. Wat een opluchting was dit. De kater gaf haar een lik over haar kop, terwijl zij hem zachtjes tegen zijn zijde liet vallen. ’’Ik ben bang Graystripe. Wat als het fout gaat?’’ zei ze zachtjes, zonder op te kijken. Zou ze wel een goede moeder zijn?

Een opgeluchte zucht verliet Swiftheart's lichaam toen Graystripe had gezegd dat hij het meende. ’’ik ben bang graystripe. wat als het fout gaat?’’ Vroeg de poes, die er blijkbaar geen vertrouwen in had. Graystripe keek haar weer aan met diezelfde warme blik en opende zijn mond, klaar om iets te zeggen. "Het is normaal dat je bang bent," Begon hij rustig, op een fluisterende toon. "Maar ik ben ervan overtuigd dat alles goed zal verlopen, en dat je gezonde kittens op de wereld zult brengen." Vervolgde hij en legde zijn staart half om haar lichaam. heen "Ik zal zijn, ik zal je helpen wanneer je hulp nodig hebt." Miauwde hij. Hij zou er werkelijk alles aan doen om bij Swiftheart te zijn wanneer het tijd was, wanneer de kittens eraan kwamen. Geen enkele kat zou hem daarvan kunnen weerhouden.

s w i f t h e a r t
"Broken pieces of a barely breathing story"

Voorzichtig sloeg ze haar ogen neer op de grond, haar blik afwendend van Graystripe. Hoe verlegen ze vroeger bij de kater was, hoe vertrouwd het nu was. De band die ze beiden ondertussen hadden opgebouwd was haar het meest dierbaar. Ze voelde zich veilig. De warme blik van Graystripe liet haar weer wat geruststellen. "Het is normaal dat je bang bent," zei hij op een fluisterende toon. "Maar ik ben ervan overtuigd dat alles goed zal verlopen, en dat je gezonde kittens op de wereld zult brengen." Ze voelde zijn pluizige staart tegen haar witte vacht aan. "Ik zal er zijn, ik zal je helpen wanneer je hulp nodig hebt." Eigenlijk was dit voor haar meer een droom die uitkwam. Niemand was perfecter dan Graystripe, en dat kon zij weten. De beste parnter die ze zich ook kon wensen. ’’Ik hoop het. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat je er voor me zal zijn.’’ Haar tedere stem klonk zacht maar tegelijkertijd ook nog redelijk onzeker. Ze had geen enkele ervaring met kittens, dus zou geheel nieuw zijn voor haar.

’’ik hoop het. maar ik heb er alle vertrouwen in dat je er voor me zal zijn.’’ Deze keer was het Graystripe's beurt om opgelucht te zuchten, want het was een goed teken dat Swift vertrouwen in hem had. Hij keek even naar de klaar heldere hemel, en liet zijn blik nadien op de spierwitte vacht van Swiftheart vallen. Ze zag er een tikkeltje ondervoed uit, maar dat kwam waarschijnlijk van de zenuwen die ze kreeg door de kittens die ze verwachtte. Het zou toch niet zijn... ze zou zich toch niet verwaarlozen hé? Er vonkte iets van ongerustheid in zijn ogen toen hij nog een keer naar het gestalte van zijn partner keek. Nee, het kwam door de zenuwen, het kon niet anders...

s w i f t h e a r t
"Broken pieces of a barely breathing story"

De blik van Swiftheart gleed naar de hemel, waarbij haar helderblauwe ogen wat dof vooruit staarden. Het was een zachte avond, de sterren stonden breed aan de hemel te fonkelen. Eigenlijk was alles perfect, als je haar situatie niet mee zou rekenen. Het waren meer wat opgekropte gevoelens, gewoon van de stress en spanning. Ze kwam er waarschijnlijk toch wel overheen, vooral na de woorden van Graystripe. Ze voelde zich fijn bij hem, het was alsof het nooit anders was geweest. Terwijl dat eigenlijk wel zo was, gezien Graystripe haar eerste echte vriend was. Ze had altijd al moeite daarmee gehad, dus was dat voor deze keer niet de eerste keer dat het aan het begin wat onwennig ging. Zij was de verlegen, trokgetrokken poes die het vaak alleen maar erger maakten, andere waren vaak niet de oorzaak. Duf liet ze haar hoofd tegen zijn schouder vallen, en sloot ze haar ogen zachtjes.

- Topic uit.

Onderwerp: Re: I think we were made for eachother