I just hate it... I just won't hate her...

Opnieuw was de wereld om haar heen gehuld in duisternis, dit keer was het echter geen bos. Het was een open plaats, maar dan met precies dezelfde personages. Zij, de witte poes en de donkere schaduwen. Alleen dit keer richtte zij zich niet op de witte poes, met de blik vol angst, bang voor haar. Het liefst had Rose haar helemaal verscheurd, maar dat werkte niet. Dit was een droom, dezelfde als die dag daarvoor en zo verder. Ze had nooit eens andere dromen, niet meer. Alles was haar afgenomen, maar dat had ze blijkbaar verdient. Wat het ook was, het had haar depressief gemaakt en het had haar van binnen helemaal verscheurd. Er was echter maar een kat die haar nog vrolijk kon maken, maar dat was niet genoeg...

Ze opende haar ogen en tuurde naar de wand van de Warrior den. Niet lang daarna liet ze haar blik op Graystripe rustte, die haar opnieuw een glimlach op haar gezicht gaf. Maar toch veranderde die glimlach weer in een grimas en stond ze op. Opnieuw had ze geen honger, al drie dagen niet. Ze werd er in ieder geval niet dikker op, maar ze werd wel een tikkeltje mager...

De breed gebouwde kater lag opgekruld in zijn mos nest. Hij had zijn staart om hem heen geslagen en zijn amberkleurige ogen gesloten. Zijn ademhaling ging kalm en regelmatig. Als hij zo lag te slapen, was er niks te zien van zijn chagrijnige humeur. Hij zag er dan zelf vriendelijk uit. Alleen zo snel hij wakker werd verharde zijn gezicht en was die houding compleet verdwenen. Dan werd hij weer die teruggetrokken en mokkende warrior. Zo kende iedereen hem en zo wilde hij ook gezien worden. Zijn ademhaling haperde en hij knipperde met zijn ogen. Hij bewoog zijn oren en tilde slaperig zijn kop op. Hij keek om zich heen iedereen lag nog te slapen, dacht hij. Alleen toen viel zijn blik op Rosescent. Meteen verdween de slaperigheid uit zijn houding en keek hij haar strak aan. Hij rolde zich om en ging zitten. “Goedemorgen Rosescent,” zijn stem had een harde en kalme klank. Hij keek haar afwachtend aan terwijl hij opstond. “Wat ben je vroeg wakker,” vervolgde hij. Alsof hij dat zelf niet was. Daar had hij de laatste tijd wel vaker last van, alleen dat had niemand door. Hij bleef wel liggen totdat enkele warriors weg waren, de rusteloosheid nam zijn lichaam over. Dat was ook in zijn slaappatroon te merken. Hij liep naar haar toe terwijl hij oplette dat hij niet boven op een andere kat ging staan.