H.E I.S N.O.T A S.T.A.R.C.L.A.N.W.A.R.R.I.O.R! [Open]

Met een armzalige visje kwam de grote kater het camp ingewandeled. Zijn snorharen hingen slap naar beneden en zijn ogen stonden doffer dan ooit. De poten werden niet goed opgetild en zo slofte de langharige kater als een oude Elder naar de Prooistapel en gooide daar zijn prooi op. Autumnleaf draaide zijn lichaam om en strompelde bijna, ondanks het feit dat hij niet mank was naar de omheining van riet toe. Waar hij met een diepe zucht neer plofte, terwijl zijn blik op de Medicine Den hing. Daar waar zijn broer zijn lag, waar hij hem gister naar toe had gebracht met Petalcloud en Articlight, de kat die Bravesoul had gered. Hopelijk dan. Autumnleaf slikte de prop weg die steeds weer terug kwam, in de wetenschap dat hij toch weer zal terug komen. Zijn lippen waren droog en het puntje van zijn staart zwiepte hopeloos heen en weer. Voor de rest zat hij in elkaar gezakt en was zijn blik op de grond gericht. Alsof iemand hem had uitgezet. Autumnleaf dacht aan Smoketear, die problemen had met Lotusleaf, zijn moeder. Aan Appleblossom, die hij bang had gemaakt en nu aan Bravesoul. Zijn broer. Die bijna verdronken was. Als Articlight er niet was. Autumnleaf besefte met een schok dat hij de redder van zijn broer niet eens bedankt had. Maar dat kwam nog wel. Nu zag hij Articlight niet eens ergens. Autumnleaf zuchtte en gooide zich neer tegen het riet, wat opzij boog tegen zijn gewicht. Hij legde zijn kop op de grond en sloot zijn ogen. De zon scheen op hem, alsof ze hem wel troosten. Starclan, don't take my brother''mompelde Autumnleaf.
WORDS: No time anymore-

STATUS: Desperately

COMPANY: Open.

[short]

_{Met een vis en een waterrat in zijn mond bereikte hij het kamp. Zoals altijd liep hij door de ingang en rechtstreeks naar de prooistapel. Dit keer gunde hij zichzelf geen eten, hij had vanmorgen al gegeten en het was zo dat hij geen honger had op dit moment. Zijn blik gleed over het kamp, die sfeer die hier opeens hing. Ging het om Bravesoul? Hij zuchtte en schudde met zijn hoofd. Hopelijk was hij op tijd geweest en was de kater er nu beter aan toe. Hij zou later wel even een kijkje gaan nemen bij de kater, wanneer hij wel wat beter is. Rust was alles wat de kater nodig had, soms was rust het juiste medicijn. Hij keek het kamp door en zag Autumnleaf liggen. De kater leek in een dip te zijn. Ook logisch eigenlijk, het was zijn broer die in de medicine den lag. Arcticlight liep erop af met een zwakke glimlach op zijn gezicht. "Goedendag Autumnleaf, gaat het wel?" Vroeg hij zacht, waarna hij ergens aan de zijkant van de kater ging zitten en deze vragend aankeek. Hij begreep het aan de ene kant wel dat de kater zich zo voelde, maar aan de andere kant ook weer niet. Hij had nooit broers of zussen gehad, hij was alleen opgegroeid en in zijn apprentice tijd had hij niet eens familie. Nu zelfs nog niet. Natuurlijk voelde hij iedere dag wel de pijn van het verlies van zijn moeder en het verlies van zijn siblings bij zijn geboorte. Natuurlijk mistte hij ze en natuurlijk had hij ze liever nu nog bij zich gehad. Maar Starclan had het zo voor hem bedoeld en daar was vast ook een reden voor.}