A nightmare at night, reality at day ~ Open

auroralight
"keep your face to the sun
and you will never see the
shadows."

De zon scheen opvallend veel vandaag en het was warmer dan de paar dagen ervoor. Er waren veel katten buiten om van deze schaarse zontijden te genieten. Onder al deze katten was er Aurorapaw. Ze lag lekker in de zon en genoot van de zonnestralen die haar vacht verlichtte. Als het te warm kon ze gewoon opstaan en even de rivier ingaan. Ze probeerde nog wat te slapen, want een nachtmerrie had haar wakker gehouden. Het was dezelfde nachtmerrie als de laatste paar dagen. Het was de nachtmerrie over dat ze nooit een mentor meer kon vinden en de slechtste warrior ooit zou worden. Ze was nu al 10 manen, maar had nog steeds geen mentor gehad. Ze keek al uit naar de volgende bijeenkomst, zodat ze er misschien toch nog één kon vinden. Ze schudde haar kop. Ze moest dit niet denken, dit bracht alleen maar slechte gedachten in haar naar boven. Even keek ze om zich heen en stond toen op, misschien moest ze toch maar even de rivier ingaan.

Langzaam, door alle gedachten die nog door haar kop gingen, liep ze richting de rivier. Ze lag al dichtbij de kant en hoefde gelukkig niet ver. Ze deed er even een pootje in om het water te voelen. Ondanks de warme zon was het water verraderlijk koud. Ze had zich bedacht en wou weglopen toen ze ineens een duw van achteren kreeg. Met een gilletje viel ze in het water en ging even kopje onder. Ze kwam al snel weer boven en proestte het uit. Boos keek ze om zich heen, maar ze zag niemand die het gedaan kon hebben, iedereen was met zijn eigen ding bezig. Ze zwom een stukje en liep toen het water uit. Gelijk toen ze uit het water was begon het rillen, de zon lijkt veel minder warm nadat je uit dat water bent gekomen. Ze schudde haar vacht uit en ging liggen, nog steeds na rillend.

ps.Ik weet dat mijn naam niet blauw is, maar ik zit wel in de Riverclan ;d
pps. Beetje kort D;

_{Het was weer een heerlijke new-leaf dag en daar genoot de kater volledig van. Hij sloot zijn ogen en luid gespin verliet zijn mond. Het werd weer eens tijd dat hij even rust nam, want op de manier waarop hij zijn taken bleef doen was erg vermoeiend voor zijn lichaam. Hij wilde natuurlijk niet vervroegd de elder den in gaan en dus moest hij zo af en toe wel een paar uurtjes rustig uitrusten en genieten van de wereld om hem heen. Soms maakte hij dan een wandeling, soms bleef hij gewoon in het kamp om daar alle bezigheden in het oog te houden. Hij rustte nooit echt volledig, altijd stonden zijn zintuigen wel op scherp. Gelukkig maar, want het had hem wel al gered van twee dassen en een vos dit seizoen. Plots zag hij hoe een apprentice het water in werd geduwd en sprong hij op. Degene die het gedaan had rende lachend weg. Arcticlight herkende hem niet en haalde zijn schouders op waarna hij op Aurorapaw, de apprentice die in het water werd geduwd, afliep. "Hallo, Aurorapaw!" Glimlachte hij vriendelijk uit terwijl hij tegen de apprentice sprak. "Zeg, heb jij nog steeds geen training?" Soms begreep hij Stormstar niet, sommige apprentices liepen hier gewoon rond zonder iets te doen of ook maar ooit training te hebben gehad. Aurorapaw was nu al tien maanden, het werd toch echt eens tijd dat de apprentice fatsoenlijk getraind werd.}

auroralight
"keep your face to the sun
and you will never see the
shadows."

Ze wou net haar ogen weer dichtdoen toen ineens iemand naast haar stond. Ze dacht dat het één van die katten was die haar in het water had geduwd en was eigenlijk niet van plan om op te kijken. Toch keek ze even opzij. Ze zag daar een grote kater staan, Arcticlight! Snel kwam ze weer omhoog, ze wist wel zeker dat hij haar niet in het water had geduwd. ’Hallo Aurorapaw.’ Zei ze grote kater vriendelijk. Er verscheen een klein glimlachje op de snuit van Aurorapaw. Arcticlight is geen kater waar je bang voor hoeft te zijn, zei ze tegen zichzelf.
’Zeg, heb jij nog steeds geen training?’ Vroeg de kater toen. Een beetje beschaamd over het feit dat hij het wist keek Aurorapaw naar de grond. Ze krabde met haar poot zenuwachtig door het zand heen en keek toen weer op.
’Nee, ik heb nog geen mentor aangewezen gekregen.’ Zei ze zacht. Ze hoorde wat achter zich en keek om, maar ze zag niks. Het waren vast die katten die haar in het water hadden geduwd, dacht ze boos. Ze was nogal een buitenbeentje door het feit dat ze geen mentor had en had daardoor niet veel vrienden. Soms snapte ze het niet, hoe ze nog geen mentor kon hebben. Ze zei dan gewoon tegen zichzelf dat Stormstar nog geen geschikte kat had kunnen vinden, dat ze allemaal al bezet waren. Ze wou niet geloven dat het Stormstar niks boeide, eraan denken vond ze eigenlijk al te ver gaan. Nee, ze zou nog wel een mentor krijgen, ookal duurt het nog een paar manen.

_{De apprentice keek op toen hij sprak en de kater knikte vriendelijk naar haar. Nadat hij zijn vraag had gesteld keek ze een beetje beschaamd naar de grond. Een mentor zouden apprentices vaak al als ze zes manen oud waren krijgen, dus dit was wel extreem volgens hem. ’nee, ik heb nog geen mentor aangewezen gekregen.’ Niet dus. De apprentice had nog steeds geen mentor, nog steeds geen training gehad terwijl haar leeftijdsgenootjes nu onderhand al heel goed konden jagen waarschijnlijk. "Hmmm.." Sprak hij duidelijk denkend uit, waarna hij zacht glimlachte. "Dus, jij hebt nog geen training gehad Aurorapaw? Loopt hier wat rond terwijl je leeftijdsgenootjes je niet eens respecteren?" Hij vernauwde zijn ogen wat terwijl hij naar het water voor hem keek. "Wat dacht je ervan als ik je vandaag eens even hielp met jagen?" Vroeg hij vervolgens terwijl een glimlach rond zijn lippen sierde. "Dan kun op zijn minst wat doen voor de clan, vind je niet?" Vroeg hij vriendelijk aan de apprentice.}

auroralight
"keep your face to the sun
and you will never see the
shadows."

De ogen van de grote kater keken haar aan toen ze vertelde dat ze geen mentor had. Hij leek.. Geschokt? Ja, dat was het woord. Er kwam een vragende ‘Hmmm…’ Ui de bek van de kater en Aurorapaw deed haar kopje scheef. Waar zat Arcticlight nou zo moeilijk over na te denken? Het was niet zo moeilijk. Toen verscheen er een kleine glimlach op de snuit van de kater, maar Aurorapaw vond het alleen maar onduidelijker worden.
’Dus jij hebt nog geen training gehad Aurorapaw? Loop hier wat rond terwijl je leeftijdsgenootjes je niet eens respecteren?’ Ze zag niet waar Arcticlight heen wilde met dit, maar ze knikte kort. Ze zag dat de kater zijn ogen vernauwde en langs haar, naar achteren, keek. Dan staan ze toch achter me, dacht ze in zichzelf.
’Wat dacht je ervan als ik je vandaag eens even hielp met jagen?’ Ze keek hem verbaasd aan. Hij haar helpen? Had hij dan geen eigen apprentice waar hij voor moest zorgen?
’Dan kun je op zijn minst wat doen voor de clan, vindt je niet?’ Aurorapaw knikte, nog een beetje geschokt. Toen de schrik weg was kwam er ook een grote glimlach op haar snuit.
’Ja heel graag.’ Zei ze met een grote glimlach tegen Arcticlight. Ze had zelf al wel is geprobeerd wat te vangen, maar meestal rende de dieren al weg voordat zij hun zelfs in de gaten had. Misschien kan ze nu eindelijk jagen en eten vangen. Dan kunnen de andere apprentices niet meer zeggen dat ze niks kan.
’Ik zal goed luisteren en alles doen wat hij zegt.’ Zei ze eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen Arcticlight. Ze rekte zich even uit en keek om naar het groepje apprentices die daar zaten. Ze was er nu wel bijna zeker van dat iemand uit hun groep het moet hebben gedaan en ze maakte een boze frons. De kleine katten stonden haar allemaal een beetje raar en verbaasd aan te kijken, maar het boeide haar niet wat de anderen nu van haar vonden. Zij ging nou leren jagen van Arcticlight en dan kon ze eten vangen, en altijd overleven, wat er ook zou gebeuren.

_{De kater grinnikte toen hij haar geschokte blik keek. Verassing. Ja, hij had ook nog geen apprentice toegewezen gekregen dus dan hielp hij wel de mentorloze apprentices, zodat zij tenminste de basis dingen van het jagen al leerden. Hij stond op en schudde kort met zijn vacht om wat stof eruit te schudden. Zijn blik gleed kort naar de apprentices die, waarschijnlijk, de poes in het water hadden geduwd. "En de volgende keer kun je hun laten zien wat jij al allemaal kan zonder een mentor." Hij grinnikte en liep voor haar uit het struikgewas in. Eenmaal hij dicht genoeg bij de rivier was en ver genoeg van het kamp weg was om rustig te kunnen jagen keek hij om naar de apprentice. Hij ging kalm zitten en knikte vervolgens naar het water. "Vissen, dat is iets wat een riverclankat zeker moet kunnen." hij keek naar het water en zag al enkele vissen voorbij zwemmen. "Kom bij me zitten, dan laat ik je zien hoe het moet." Toen de apprentice eenmaal naast hem zat begon hij met uitleggen. "Het gaat erom dat je rustig en kalm blijft zitten, want zelfs vissen kunnen elke trilling voelen in het water. Dus blijf stil zitten, ook al zie je geen vis je moet geconcentreerd blijven want deze beesten zijn snel." Legde hij uit, de normale informatie die hij een beginnende apprentice vaak gaf. "Daarnaast moet je snel toeslaan wanneer zo'n beest langs komt. Je haalt ernaar uit, slaat je poot eigenlijk onder het beest, grijpt hem vast met je klauwen en trekt hem zo snel mogelijk uit het water. Dít moet heel snel gaan, want anders ontsnapt de vis, begrepen?" De manier waarop hij uitlegde ging makkelijk, hij hoefde niet na te denken over hoe hij moest uitleggen hoe het jagen ging. Eerst even korte uitleg en daarna voordoen, daarna laten proberen tot het uiteindelijk lukt. Met tips daardoorheen zou het heel makkelijk moeten gaan om uiteindelijk toch een eerste prooi te vangen. "Oh ja, aangezien je nog maar net begint zou ik niet de grootste vissen grijpen want het kan zijn dat die beesten zwaar zijn. Dus probeer je te richten om vissen van een gemiddelde grootte, wanneer je wat ervarener word in het jagen kun je dan nog proberen om de grootste vissen te vangen." Klonk zijn stem weer, waarna hij weer naar het water keek. "Ik zal het eerst voor doen en daarna probeer jij het, oké?" Zijn ogen richtte hij kort op de poes waarna hij zich weer op het water richtte. Hij hoefde niet lang te wachten op een vis die langs zwom. Snel en behendig haalde hij met een van zijn poten uit naar de vis, schepte die met zijn klauwen omhoog en op het droge. Meteen beet hij het dier dood door een simpele beet. Waarna hij naar de apprentice keek. "Zo makkelijk gaat dat wanneer je al heel vaak iets gevangen heb, nu, probeer jij het eens." Hij zette enkele stappen achteruit om de apprentice wat ruimte te geven om te jagen. Niet dat hij straks een vis voor zijn snuit kreeg of weer een hele plas water over zich heen krijg. Geconcentreerd keek hij naar de apprentice, zodat hij Aurorapaw ook tips kon geven qua haar jaag technieken.}

auroralight
"keep your face to the sun
and you will never see the
shadows."

Een glimlach verscheen er op de snuit van de kleine kat toen de kater een duidelijke verwijzing maakte naar de groep apprentices achter haar. Ze keek nog een keer achterom en liep toen achter Arcticlight aan, het struikgewas in. Ze was niet heel klein meer, maar toch een stuk kleiner dan de grote kater en ze moest snelle stappen zetten. Ze stopte bij een rivier, een stukje van het kamp af. Het was hier lekker rustig en ze konden zich helemaal concentreren. Arcticlight begon met zijn uitleg en Aurorapaw luisterde aandacht, soms knikte ze om te laten zien dat ze het had begrepen. ’Ik zal het eerst voordoen en dan doe jij het óke?’ Vroeg de kater. Aurorapaw knikte en deed een paar stappen opzij, zodat de kater alle ruimte had. Ze volgde de beweging van zijn poot met haar blik. Het leek heel gemakkelijk; Je deed je poot in het water, pakte de vis en schepte hem eruit. Dan beet je hem dood en kon je hem opeten.
’Zo makkelijk gaat dat als je al heel vaak iets gevangen hebt, nu, probeer jij het eens.’
Aurorapaw slikte en liep naar het water toe. Ze zag de grote kater een paar stappen naar achteren doen. Een zucht verliet haar bek en ze keek naar het water. Ze zat met haar poot klaar en keek of er een vis aankwam. De eerste vis die langskwam was veel te groot voor haar, de hele vis was even groot als haar lichaam! Ze liet hem voorbij zwemmen en keek naar de volgende. Al snel daarna kwam de volgende vis langs. Deze vis was een stuk kleiner en hij leek wel geschikt voor Aurorapaw. Ze kneep haar ogen samen en concentreerde zich. Toen de vis voor haar was schoot haar poot in het water. Ze schepte de vis naar boven, maar hij gleed van haar poot af e weer het water in. Ze was niet snel genoeg geweest, de vis was veel zwaarder buiten het water dan erin. Even keek ze verbaasd naar wat er net gebeurd was, toen kreeg ze weer een boze frons. Ze ging weer boven het water hangen, maar een groot deel van haar concentratie was weg. Bij een andere vis probeerde ze hem nog een keer te vangen, maar de vis had haar poot zien aankomen en ging weg voordat ze hem had kunnen pakken. Vermoeid plofte ze neer op haar kont.
’Ik ga dit nooit kunnen.’ Zei ze boos en teleurgesteld tegen Arcticlight.

_{Geconcentreerd bestudeerde Arcticlight de bewegingen van de jonge Aurorapaw. Zodra ze iets fout deed sloeg hij dat op in zijn hoofd zodat hij haar straks tips kon geven als ze klaar was, hij ging haar natuurlijk niet meteen erop wijzen. Eerst moest ze de jacht afmaken, en toen ze na twee pogingen boos en teleurgesteld naar hem keek en ging zitten wist hij dat ze klaar was. ’ik ga dit nooit kunnen.’ De kater schudde met zijn hoofd en keek Aurorapaw kalm aan. "Kalm aan, Aurorapaw. Iedere kat heeft het instinct en het bloed van een jager, ook jij dus. Dus kom op, geef niet zo snel op! Bijna niemand vangt in de eerste poging al een vis, hoor!" Sprak hij uit. Hij sloeg kort met zijn staart en knikte naar het water. "Je moet sneller handelen, kom op, probeer het nog eens." Hij had er alle vertrouwen in dat ook Aurorapaw kon jagen, dat ook zij ervoor gebouwd was om een jager te zijn. Want welke kat was dat nou niet? Katten waren erop gebouwd om te jagen!}

auroralight
"keep your face to the sun
and you will never see the
shadows."

Arcticlight sprak haar moed in. Ze voelde zichzelf langzaam weer opbeuren en wou het nog een keer proberen. Vol zelfvertrouwen ging ze weer staan en liep ze naar de rivier toe. Ze had geluk, de eerste vis die voorbijkwam was een kleine. Hij was nog maar een meter verderop en kwam snel dichterbij. Aurorapaw ging klaarstaan en keek naar de vis. Ze liet zich niet afleiden deze keer en hield de vis goed in de gaten. Toen hij dichtbij genoeg was schoot haar poot het water in. Ze zette haar nagels in de vis en gooide hem op het land. Ze had eindelijk een vis gevangen! Ze was zo blij dat de vis op het land lag, dat ze hem niet had dood gemaakt. De vis zag een kans om te ontsnappen en spartelde hevig. Na een paar seconden viel hij weer terug in het water en zwom snel verder. Aurorapaw had geen oog meer voor de vis, ze was al blij genoeg dat ze hem uit het water had gekregen. Toch schrok ze toen ze hem weer zocht. Verbaasd keek ze om zich heen, er lag toch ergens een vis? Toen zag ze hem, hij zwom een heel eind bij hun vandaan. Weer kwam er een zucht uit haar bek en ze keek Arcticlight aan.
’Ja, ja, ik weet het.’ Zei ze vermoeid. ’Niet opgeven, gewoon nog een keer proberen.’ Zei ze met haar beste Arcticlight-stem en gezicht. Toen had ze pas weer door dat ze tegen een warrior sprak, iemand die veel hoger dan haar stond.
’Ow sorry.’ Zei ze beschaamd en ze draaide zich weer om richting de rivier. Haar blik volgde de vissen die zwommen, maar ze probeerde ze niet te pakken. Ze dacht dat ze Arcticlight nu boos had gemaakt en was bang voor wat hij ging doen. Zou hij haar ook het water in duwen, net zoals de andere apprentices? Een koude rilling liep er door haar lichaam.

_{Hij keek naar de bewegingen van de poes, bewoog zelf niet alsof hij zichzelf evenveel moest concentreren. ’ja, ja, ik weet het.’ Sprak de apprentice nadat ze weer haar vis niet gevangen had. Arcticlight fronste verbaasd en keek de apprentice met een verbaasde blik aan. Wat bedoelde Aurorapaw hiermee? ’niet opgeven, gewoon nog een keer proberen.’ Ze leek hem na te doen en trok er een raar gezicht bij. Arcticlight hield zijn hoofd een beetje scheef, terwijl hij haar vragend aankeek. "En waar was dat voor nodig, Aurorapaw?" Klonk zijn stem zacht. "Nou, kom op, ga verder met oefenen." Hij leek het gewoon te negeren dat de apprentice zo tegen hem deed. Hij wist dat ze zich er wel over geschaamd had, want ze keek kort naar haar poten.}

Onderwerp: Re: A nightmare at night, reality at day ~ Open