A nightmare at night, reality at day ~ Open

auroralight

"keep your face to the sun
and you will never see the
shadows."

De zon scheen opvallend veel vandaag en het was warmer dan de paar dagen ervoor. Er waren veel katten buiten om van deze schaarse zontijden te genieten. Onder al deze katten was er Aurorapaw. Ze lag lekker in de zon en genoot van de zonnestralen die haar vacht verlichtte. Als het te warm kon ze gewoon opstaan en even de rivier ingaan. Ze probeerde nog wat te slapen, want een nachtmerrie had haar wakker gehouden. Het was dezelfde nachtmerrie als de laatste paar dagen. Het was de nachtmerrie over dat ze nooit een mentor meer kon vinden en de slechtste warrior ooit zou worden. Ze was nu al 10 manen, maar had nog steeds geen mentor gehad. Ze keek al uit naar de volgende bijeenkomst, zodat ze er misschien toch nog één kon vinden. Ze schudde haar kop. Ze moest dit niet denken, dit bracht alleen maar slechte gedachten in haar naar boven. Even keek ze om zich heen en stond toen op, misschien moest ze toch maar even de rivier ingaan.

Langzaam, door alle gedachten die nog door haar kop gingen, liep ze richting de rivier. Ze lag al dichtbij de kant en hoefde gelukkig niet ver. Ze deed er even een pootje in om het water te voelen. Ondanks de warme zon was het water verraderlijk koud. Ze had zich bedacht en wou weglopen toen ze ineens een duw van achteren kreeg. Met een gilletje viel ze in het water en ging even kopje onder. Ze kwam al snel weer boven en proestte het uit. Boos keek ze om zich heen, maar ze zag niemand die het gedaan kon hebben, iedereen was met zijn eigen ding bezig. Ze zwom een stukje en liep toen het water uit. Gelijk toen ze uit het water was begon het rillen, de zon lijkt veel minder warm nadat je uit dat water bent gekomen. Ze schudde haar vacht uit en ging liggen, nog steeds na rillend.

ps.Ik weet dat mijn naam niet blauw is, maar ik zit wel in de Riverclan ;d
pps. Beetje kort D;

auroralight

"keep your face to the sun
and you will never see the
shadows."

Ze wou net haar ogen weer dichtdoen toen ineens iemand naast haar stond. Ze dacht dat het één van die katten was die haar in het water had geduwd en was eigenlijk niet van plan om op te kijken. Toch keek ze even opzij. Ze zag daar een grote kater staan, Arcticlight! Snel kwam ze weer omhoog, ze wist wel zeker dat hij haar niet in het water had geduwd. ’Hallo Aurorapaw.’ Zei ze grote kater vriendelijk. Er verscheen een klein glimlachje op de snuit van Aurorapaw. Arcticlight is geen kater waar je bang voor hoeft te zijn, zei ze tegen zichzelf.
’Zeg, heb jij nog steeds geen training?’ Vroeg de kater toen. Een beetje beschaamd over het feit dat hij het wist keek Aurorapaw naar de grond. Ze krabde met haar poot zenuwachtig door het zand heen en keek toen weer op.
’Nee, ik heb nog geen mentor aangewezen gekregen.’ Zei ze zacht. Ze hoorde wat achter zich en keek om, maar ze zag niks. Het waren vast die katten die haar in het water hadden geduwd, dacht ze boos. Ze was nogal een buitenbeentje door het feit dat ze geen mentor had en had daardoor niet veel vrienden. Soms snapte ze het niet, hoe ze nog geen mentor kon hebben. Ze zei dan gewoon tegen zichzelf dat Stormstar nog geen geschikte kat had kunnen vinden, dat ze allemaal al bezet waren. Ze wou niet geloven dat het Stormstar niks boeide, eraan denken vond ze eigenlijk al te ver gaan. Nee, ze zou nog wel een mentor krijgen, ookal duurt het nog een paar manen.

auroralight

"keep your face to the sun
and you will never see the
shadows."

De ogen van de grote kater keken haar aan toen ze vertelde dat ze geen mentor had. Hij leek.. Geschokt? Ja, dat was het woord. Er kwam een vragende ‘Hmmm…’ Ui de bek van de kater en Aurorapaw deed haar kopje scheef. Waar zat Arcticlight nou zo moeilijk over na te denken? Het was niet zo moeilijk. Toen verscheen er een kleine glimlach op de snuit van de kater, maar Aurorapaw vond het alleen maar onduidelijker worden.
’Dus jij hebt nog geen training gehad Aurorapaw? Loop hier wat rond terwijl je leeftijdsgenootjes je niet eens respecteren?’ Ze zag niet waar Arcticlight heen wilde met dit, maar ze knikte kort. Ze zag dat de kater zijn ogen vernauwde en langs haar, naar achteren, keek. Dan staan ze toch achter me, dacht ze in zichzelf.
’Wat dacht je ervan als ik je vandaag eens even hielp met jagen?’ Ze keek hem verbaasd aan. Hij haar helpen? Had hij dan geen eigen apprentice waar hij voor moest zorgen?
’Dan kun je op zijn minst wat doen voor de clan, vindt je niet?’ Aurorapaw knikte, nog een beetje geschokt. Toen de schrik weg was kwam er ook een grote glimlach op haar snuit.
’Ja heel graag.’ Zei ze met een grote glimlach tegen Arcticlight. Ze had zelf al wel is geprobeerd wat te vangen, maar meestal rende de dieren al weg voordat zij hun zelfs in de gaten had. Misschien kan ze nu eindelijk jagen en eten vangen. Dan kunnen de andere apprentices niet meer zeggen dat ze niks kan.
’Ik zal goed luisteren en alles doen wat hij zegt.’ Zei ze eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen Arcticlight. Ze rekte zich even uit en keek om naar het groepje apprentices die daar zaten. Ze was er nu wel bijna zeker van dat iemand uit hun groep het moet hebben gedaan en ze maakte een boze frons. De kleine katten stonden haar allemaal een beetje raar en verbaasd aan te kijken, maar het boeide haar niet wat de anderen nu van haar vonden. Zij ging nou leren jagen van Arcticlight en dan kon ze eten vangen, en altijd overleven, wat er ook zou gebeuren.

auroralight

"keep your face to the sun
and you will never see the
shadows."

Een glimlach verscheen er op de snuit van de kleine kat toen de kater een duidelijke verwijzing maakte naar de groep apprentices achter haar. Ze keek nog een keer achterom en liep toen achter Arcticlight aan, het struikgewas in. Ze was niet heel klein meer, maar toch een stuk kleiner dan de grote kater en ze moest snelle stappen zetten. Ze stopte bij een rivier, een stukje van het kamp af. Het was hier lekker rustig en ze konden zich helemaal concentreren. Arcticlight begon met zijn uitleg en Aurorapaw luisterde aandacht, soms knikte ze om te laten zien dat ze het had begrepen. ’Ik zal het eerst voordoen en dan doe jij het óke?’ Vroeg de kater. Aurorapaw knikte en deed een paar stappen opzij, zodat de kater alle ruimte had. Ze volgde de beweging van zijn poot met haar blik. Het leek heel gemakkelijk; Je deed je poot in het water, pakte de vis en schepte hem eruit. Dan beet je hem dood en kon je hem opeten.
’Zo makkelijk gaat dat als je al heel vaak iets gevangen hebt, nu, probeer jij het eens.’
Aurorapaw slikte en liep naar het water toe. Ze zag de grote kater een paar stappen naar achteren doen. Een zucht verliet haar bek en ze keek naar het water. Ze zat met haar poot klaar en keek of er een vis aankwam. De eerste vis die langskwam was veel te groot voor haar, de hele vis was even groot als haar lichaam! Ze liet hem voorbij zwemmen en keek naar de volgende. Al snel daarna kwam de volgende vis langs. Deze vis was een stuk kleiner en hij leek wel geschikt voor Aurorapaw. Ze kneep haar ogen samen en concentreerde zich. Toen de vis voor haar was schoot haar poot in het water. Ze schepte de vis naar boven, maar hij gleed van haar poot af e weer het water in. Ze was niet snel genoeg geweest, de vis was veel zwaarder buiten het water dan erin. Even keek ze verbaasd naar wat er net gebeurd was, toen kreeg ze weer een boze frons. Ze ging weer boven het water hangen, maar een groot deel van haar concentratie was weg. Bij een andere vis probeerde ze hem nog een keer te vangen, maar de vis had haar poot zien aankomen en ging weg voordat ze hem had kunnen pakken. Vermoeid plofte ze neer op haar kont.
’Ik ga dit nooit kunnen.’ Zei ze boos en teleurgesteld tegen Arcticlight.

auroralight

"keep your face to the sun
and you will never see the
shadows."

Arcticlight sprak haar moed in. Ze voelde zichzelf langzaam weer opbeuren en wou het nog een keer proberen. Vol zelfvertrouwen ging ze weer staan en liep ze naar de rivier toe. Ze had geluk, de eerste vis die voorbijkwam was een kleine. Hij was nog maar een meter verderop en kwam snel dichterbij. Aurorapaw ging klaarstaan en keek naar de vis. Ze liet zich niet afleiden deze keer en hield de vis goed in de gaten. Toen hij dichtbij genoeg was schoot haar poot het water in. Ze zette haar nagels in de vis en gooide hem op het land. Ze had eindelijk een vis gevangen! Ze was zo blij dat de vis op het land lag, dat ze hem niet had dood gemaakt. De vis zag een kans om te ontsnappen en spartelde hevig. Na een paar seconden viel hij weer terug in het water en zwom snel verder. Aurorapaw had geen oog meer voor de vis, ze was al blij genoeg dat ze hem uit het water had gekregen. Toch schrok ze toen ze hem weer zocht. Verbaasd keek ze om zich heen, er lag toch ergens een vis? Toen zag ze hem, hij zwom een heel eind bij hun vandaan. Weer kwam er een zucht uit haar bek en ze keek Arcticlight aan.
’Ja, ja, ik weet het.’ Zei ze vermoeid. ’Niet opgeven, gewoon nog een keer proberen.’ Zei ze met haar beste Arcticlight-stem en gezicht. Toen had ze pas weer door dat ze tegen een warrior sprak, iemand die veel hoger dan haar stond.
’Ow sorry.’ Zei ze beschaamd en ze draaide zich weer om richting de rivier. Haar blik volgde de vissen die zwommen, maar ze probeerde ze niet te pakken. Ze dacht dat ze Arcticlight nu boos had gemaakt en was bang voor wat hij ging doen. Zou hij haar ook het water in duwen, net zoals de andere apprentices? Een koude rilling liep er door haar lichaam.