Who is that?

Sluipend liep Kitty rond door de bossen langs de oude boederijen die soms bewoont werden door Rogue's. Zoals sommige la wisten is dat Kitty niet daar woont, bij de boederijen, maar in het dorp. Zelf vond ze het vijner. Ookal was, als ze er was. wel omrinkt door Tweebenen. Ze heeft er niet zoveel tegen, alleen diegene die haar op straat zette en haar aan haar lot hat achtergelaten. Maar daardoor kon ze het echte leven opzoeken. Misschien wist die tweebeen wel over het leven in de bossen. Over het jagen op muizen, vogels en dergelijke. Maar wat die tweebeen met haar hat gedaan, was niet goed. Het was harteloos en kil. Kitty wist het wel... ze bleef als enige achter in het nest. Haar broertjes en zusjes waren al verkocht. Het was pijnlijk om ervan gescheiden te zijn, maar zo was het nou eemaal en ze acceteerde het later toen ze ouder werd. Maar toch, waar zouden ze zijn. Miss het leven van een kittypet. Of als Rogue? Ze dacht na. Als ze die zou tegenkomen, zou ze hem of haar nooit meer loslaten. Nu werd haar gadachte afgebroken toen ze vogels hoorde fluiten. Geritsel klonk erna in de bosjes. Kitty storte zich er meteen op af, het rook als een lekker hapje. Met een groote mooie sprong lande ze achter het bosje waar het geritsel. Kitty bleef stilstaan. Het was een jong vogeltje. De poes keek omhoog en zag daar, hoog en diep verborgen tussen d ebladeren een nest. Maar net aan kon het een snavel van een volwasse vogel ziet die hopeloos aan het tjilpen was. Waarschijnlijk hat deze kleine geprobeerd te vliegen, maar de poging was mislukt. Zo te zien was de vogel van binnen gebroken en zou het niet meer overleven. Kitty pakte de vogel op met haar scherpe tanden tussen het keeltje van de jonge vogeltje. Ze sprog weer voor het bosje en lande netjes neer op het groene gras. 'Sotty kleine, ik wete het het leven is niet eerlijk.' Sprak ze zachjes tegen het vogeltje. Ze keet het keeltje door en het leven was eruit. Ze lied de vogel vallen en draaide meteen om toen ze nog een keer iets hoorde, en het rook niet als prooi.

Drust sloop met korte pasjes naar voren terwijl hij zijn gewicht zo min mogelijk over de grond probeerde te laten dreunen. Zijn ogen waren wijd opengesperd en gericht op een rondbuikige merel die er erg smakelijk uit zag. Als Drust deze vogel zou vangen zou hij waarschijnlijk helemaal vol zitten en vandaag niet meer te hoeven jagen. Tenzij hij een voedselvoorraad op wilde slaan maar dat deed Drust liever niet. Alleen voor de winter ving hij soms meer dan nodig was maar voedselvoorraden waren nooit zo handig. Meestal bedorven de prooien algauw weer en dat was vooral het geval met vis - Drust's lievelingshapje.
Drust's sterke achterpoten lanceerden hem van de grond. Hij duwde de vogel met zijn voorpoten tegen de grond en boog zich voorover om er een eind aan te maken. Hij likte met zijn tong over zijn lippen maar plotseling werd hij afgeleid. Een geluid, geritsel... Gemiauw?
Plotseling wurmde de merel zich uit Drust's poten. Hij sprong nog omhoog, zijn poten maaiend in de lucht om de merel nog te pakken te krijgen maar ze was al weg. De vogel was gevlogen. Helaas. Met een pissige grom schudde Drust zijn vacht uit, hij voelde zich geïrriteerd nu hij zo'n mooie prooi voor zijn neus voor bij had laten gaan, hij had de vogel notabene al gevangen! Maar ja, daar was nu niets maar aan te doen.
Drust's oren spitsten zich toen hij opnieuw een geluid hoorde, gevolgd door de geur van een gedode prooi, bloed. De geuren drongen zijn neus binnen en maakten hem wild van honger. Hij had al lang niet gegeten, niet omdat hij slecht was in het vangen van prooien maar omdat hij het gewoon te druk had gehad met zijn reis naar dit gebied. Hij was er nu een paar dagen en was al een tijdje druk op zoek naar een geschikte plaats om te verblijven maar die had hij nog steeds niet gevonden. Telkens kwam hij een vreemde kat tegen die hem afleidde van zijn werk. En nu opnieuw.
Achter een bosje zag Drust een roodbruine poes met tijgerstrepen zitten. Ze had een jong vogeltje tussen haar poten liggen en haar blik ging zoekend Drust's kant uit. Ze zag hem en Drust zette zijn nekharen vijandig op. Hij maakte zich groot en keek de poes met samengetrokken wenkbrauwen aan. Had dit hem van zijn jacht afgehouden? Dan was Drust's spanningsboog wel erg gekrompen de laatste tijd. Hij liet zich telkens weer afleiden door vanalles en nog wat. Hij snoof weer, geïrriteerd.

Kitty keek met gespitste oren en scherpe ogen naar een groen bosje met witte besjes eraan waarvan de helft al verrot was. Kitty liet de vogel vallen toen de kater, aan zijn stem te horen snauwde. Ze ontblootte haar zwarte, met een witte lijn als kleur haar nagels, maar verroerde zich niet. Het gevoel in haar was neutraal. Ze was niet bang, maar voelde zich wel bedrijgt. En als katten met haar wouden vechten, nam ze de uitdaging wel aan. Haar scherpe ogen drongen door de bosjes, en zag mooie groene ogen oplichte in de shaduwen. Een geur die haar kant opkwam rook niet naar een clan. Waarschijnlijk was de kater een Rogue, het als zij. Niks bewoog in haar lichaam. Alleen maar de haren op haar rug die langzaam rechtop stonden. 'Wie ben jij en wat wil je van me?' Sprak ze rustig tegen de verstopte kater. Nu liep ze met langzame passen over het gras waar nog bloeddruppels van de vogel waren versprijd. Nu maar hopen dat er niks gebeurt.

(Sorry voor de kleine post moet gaan....)

De poes keek Drust recht aan, de haren in haar nek en daar rondom stonden rechtovereind, net zoals bij hem het geval was. Verder bewoog ze niet, ze stond doodstil en staarde hem aan, geen enkele spier bewoog. Was ze verstijfd van angst of had ze een uitstekende zelbeheersing?
'Wie ben jij en wat wil je van me?' Het woorden kwamen onverwachts, Drust had verwacht dat de stilte van zojuist nog langer voort zou duren maar dat was kennelijk niet zo. Zijn staart - die onderhands meer leek op een plumeau - zwaaide boven zijn hoofd en hij blies waarschuwend. Maar algauw kalmeerde Drust zichzelf. Zijn houding veranderde niet maar hij was in staat zijn stem net zo kalm te laten klinken als die van de onbekende poes.
'Ik was toevallig in de buurt aan het jagen en door een vreemd geluid ontglipte mijn prooi uit mijn poten. Ik kwam daarom inspecteren wie of wat de oorzaak daarvan was.' Drust's woorden klonken formeel maar vooral nonchalant, wat in contrast met zijn houding misschien erg raar over zou komen maar daar maakte hij zich weinig zorgen over. Als deze kat hem zou aanvallen zou hij zich daar waarschijnlijk maar weinig over hoeven te bekommeren. Drust had zo zijn slechte eigenschappen maar daar tegenover stond zijn grote gespierde lichaam waar hij zelf trots op was. En hij zag dingen algauw als een uitdaging waarmee hij zijn kracht en moed zou kunnen tonen, zijn grenzen te kunnen verleggen. En dit zag hij wel degelijk als een uidaging.
'Ik hoop dat je tevreden bent met die verklaring?' vervolgde Drust nog een beetje pesterig. De haren in zijn nek waren al wat meer gaan liggen maar zijn houding kwam nog steeds een beetje vijandig over. Als deze kat wilde vechten zou hij de strijd aangaan maar de vreemde poes zag er niet strijdlustig uit, eerder een beetje ongemakkelijk en onzeker.

[Geeft niet, ik post ook altijd net voor ik weg ga x'D ]