Iʂ Tнιѕ A Nεw Cнαpҭεʀ? [& αppℓεpαw]

_{Als een klein bolletje lag ze opgerold in haar nest, het mos dat er op lag had ze gisteren nog verschoond en misschien was het de geur van het verse mos wel wat haar bij de eerste zonnestralen hielp op te staan. Slaapdronken opende de poes haar ogen en zag hoe in haar ooghoek weer een van die geesten tevoorschijn kwam. 'Goedemorgen Line' klonk het in haar hoofd en even knikte ze onopvallend, 'Ook goedemorgen' mompelde ze een beetje voor zich uit. Iedereen sliep nog, dus dat zou geen problemen veroorzaken. Even keek ze de Den rond en haar blik bleef even hangen op een rode tabby poes. Linepaw wende haar blik af en keek naar de grond, het hoorde haar zuster te zijn, het hoorde diegene te zijn met wie ze alles kon delen, maar op dit moment had ze het gevoel dat ze haar kwijt was, dat ze haar nooit meer terugkreeg. Een lichte steek trof haar hart, net zoals die vele andere keren dat ze aan de tijden van vroeger had gedacht, de tijden dat ze nog samen speelden, samen pijn leden, samen dezelfde dromen achterna gingen, samen verdrietig waren en samen vrolijk waren, maar die tijd leek zo ver achter haar te liggen.

Thinking about yesterday,
Thinking about the past,
Why is it gone?
Why are you gone?

Zuchtend stond ze op en liep de Den uit, opzoek naar wat rust, welke ze waarschijnlijk niet ging krijgen, maar dan nog. Ze kon altijd proberen haar gedachten van die geesten te krijgen? Met haar kop laag en haar oren een beetje verdrietig in haar nek liep ze de Den uit. Ze dacht de laatste tijd veel te veel aan het verleden. Alle herinneringen aan vroeger maakten haar verdrietig, maar vrolijk tegelijk. Ze bewaarde die herinneringen, alles over de goede tijd tussen haar en Applepaw bleven bewaard. Nee, die wou ze voor geen goud op deze wereld kwijt, het was de tijd geweest waar alles nog goed ging, de tijd waar ze zich goed had gevoeld! Immers sinds Applepaw was begonnen met zich tegen haar te keren, leek ze een kettingreactie in gang te hebben gezet. Na het een kwam het andere en als dat leek opgelost, kwam er weer een schepje bovenop. Nee, haar apprenticetijd begon rampzalig te lijken. Ze was ondertussen doorgelopen en aangekomen bij het meer. Lusteloos staarde ze in het water en kon zien hoe er een traan werd gevormd, langzaam van haar wang rolde, waarna het in het water plonsde. Kleine kringen waren zichtbaar in het compleet stroomloze meertje en een zachte zucht werd door de wind meegevoerd...

[& αppℓεpαw]

Spoken || Other Cat || Ghosts}

Je bent toch niet per toeval vergeten dat Applepaw in het territorium verbleef? :')

Met snelle opeenvolgende passen draafde de iets oudere apprentice door het Windclan territorium. De zachte wind die Newleaf tevoorschijn had getoverd speelde met haar lichtrode pels die lichtjes begon te golven. Al meerdere dagen was ze iets vrolijker dan voorheen, ze had namelijk besloten om weer iets positiever te worden. Ze bereikte toch niets met al dat negatieve gedoe, dus was het hoogst waarschijnlijk beter zo. En daarbij; Ze mistte haar zus en haar vrienden in de Windclan. Ook al stelde ze het keer op keer voor aan haarzelf om nog eens naar het kamp te gaan, het kwam er gewoon nooit van. Kwam het omdat ze bang was van welke reacties ze eventueel zou kunnen krijgen? Of was ze dan toch minder loyaal geworden aan haar Clan dan dat ze dacht? Applepaw gaf wel toe dat ze nu iets anders voelde voor de Windclan dan vroeger, maar dat was normaal, toch? Ze was nu ouder dan toen, groter, sterker en volwassener. De oranje poes schudde haar kop en keek vervolgens weer naar voren. Nog altijd hield ze het snelle tempo waarop ze liep vol. Ze had haar buitengewoon goede conditie te danken aan de zware dagen van Leafbare. Zelfs toen had ze het kamp nul keer opgezocht, maar had ze zich al die tijd schuilgehouden in een verlaten dassenhol. Natuurlijk moest ze om de zoveel dagen naar buiten om te jagen, alsnog was ze er steker van geworden. De meesten zouden haar misschien wel niet meer kennen. Plots drong er een bekende geur haar neusgaten binnen. In een fractie van een seconden hield ze halt, en bleef ze vastgespijkerd aan de grond staan. Starend naar het bekende gestalte van de kattin die voor haar stond. "Lin... Linepaw?" Klonk haar stem ongelovig terwijl ze nog steeds met haar mond open naar voor tuurde.

_{Oh lol, per toeval wel x'D

Na nog even naar het water te hebben gestaard, hoorde ze een ongelovige stem, "Lin... Linepaw?" De stem was zo vertrouwd, maar het kon even goed haar gedachten weer zijn die op hol sloegen... Echter bracht de stem ook een geur mee en van zodra deze haar neus bereikte, draaide ze haar kopje om. Applepaw... Ze was verandert, maar de stem en geur van de poes waren voor deze apprentice onmiskenbaar. De kattin leek wel vastgespijkerd aan de grond en met haar halfopen mond zag het er erg grappig uit. Linepaw keek even naar haar zus, ze wist niet goed of ze nu blij, bang of boos moest zijn. Wat kwam ze hier doen? Waarom was ze hier? Kwam ze haar weer irriteren? Rustig draaide ze haar hele lichaam om naar de poes, 'Kom je me weer aanvallen?' sprak ze zachtjes.

These wounds won't seem to heal,
This pain is just too real.
There's too much the time can not erase.
Aan haar hele lichaam kon je merken dat ze klappen had gekregen, niet fysiek, maar wel geestelijk. Haar ogen stonden niet meer zo vrolijk als vroeger, haar oren stonden niet meer vrolijk rechtop, haar pels zag er een beetje verwilderd uit en ze was vermagerd. De bruine apprentice wende haar blik even van de poes af en zuchtte. Ze was gewoon een zwak beest, bij een kleine tegenslag liet ze haar oren al hangen. Maar wat wou je ook? Welke kat werd er nu verstoten door de zus welke ze eerst zo lief had? Welke kat werd er nu verliefd op een Bloodclanner en begon toen te ruziën met zichzelf? Welke kat viel er nu uit een boom, waarna ze geesten begon te zien? Ze voelde hoe er weer tranen achter in haar ogen begonnen te prikken, maar ze duwde ze weg. Deze kattin bracht te veel herinneringen op, goede en slechte. Ze haatte deze tijd, ze wou niet verder, maar ze moest wel... Hopend dat ze van de toekomst iets beters kon maken.

Spoken || Other Cat || Ghosts}

Twee minuten... Nee drie. Zo lang bleef ze met een open mond naar de bruin/witte poes voor haar staren. Ze had haar al zo lang niet meer gezien, maar dat Linepaw een depressieve apprentice was, dat kon ze zich in ieder geval toch niet meer herinneren. Had zij dit allemaal gedaan? Was Applepaw de oorzaak van Linepaw's depressie? Nee toch...? 'Kom je me weer aanvallen?' Vroeg haar zus. De lichtrode poes schudde wild haar kop en nam een stap naar voor, zodat ze dichter in de buurt van de andere apprentice kwam. "Nee... Dat nooit meer." Sprak ze na een tijdje en sloeg haar blik neer op de grond, niet meer de lef hebbende om haar bloed eigen zus aan te kijken.

_{De apprentice voor haar schudde wild haar hoofd en Linepaw keek even naar de grond. Vanbinnen glimlachte ze, maar op de een of andere manier, lukte het haar niet die glimlach te laten zien aan de rest van de wereld. De rode tabby zette een stap dichterbij, Line bleef zitten, maar keek op. "Nee... Dat nooit meer." klonk de stem van haar zus toen, bij deze woorden wist ze wel een lichte glimlach op haar gezicht te plaatsen. Ze kon niet boos op haar zus zijn, zelfs niet na al wat ze met haar gedaan had. Diep in haar hart was het haar zus, de poes die haar bloedverwant was, degene wie ze al haar hele leven, zelfs als ongeborene, al kende, het was de kat met wie ze zoveel had meegemaakt... Voorzichtig zette een stap naar voor en raakte het neusje van Applepaw aan. De kleine glimlach stond nog steeds op haar gezicht en haar ogen leken haar zus wel te bedanken. 'Oke, genoeg van dat aanstellerig gedoe!' klonk het plots naast haar oor, geschrokken keek ze opzij en zag daar weer eens voor de verandering een geest staan, 'Hmm dat moet mijn verbeelding zijn geweest' fluisterde Line zelf zachtjes, ze wou niet dat haar zus van de geesten die ze zag afwist! 'Kom op, ga je mij nou nog verbergen ook? Lafaard!' klonk het weer, maar Linepaw keek haar zus al weer aan. Proberend niet op de kater naast haar te letten.

Just when I think I'm winning
When I've broken every door
The ghosts of my life
Blow wilder than before
Even keek de poes naar de grond, haar staart lag over haar poten heen en ze draaide maar een beetje nerveus met haar oren. Ze moest niet toegeven aan die dingen die niet bestonden, aan die stemmen die ze hoorden, maar dat was zo moeilijk... Even beet ze zacht op haar lip toen de geest weer begon te spreken, 'Oh zo, dus je negeert me? Wel, luister dan gewoon heel even. Vertrouw die kat voor je niet, ze is gemeen, ze viel je aan, weet je nog? Ze heeft een hele kettingreactie in gang gezet, wat maakt tot wat je nu bent. Waarom vergeef je dit zo makkelijk? Kom op, geef haar er van langs!' Het bloed van de kattin begon langzaam te koken door woede, niet tegenover Apple, maar tegenover die geest. Hoe durfde hij? Hoe durfde hij haar zusje zomaar te beledigen. Ondertussen had Line haar blik van haar zus afgewend en keek ze nu naar de grond naast zich. Ze voelde tranen prikken, maar hield ze tegen, ze voelde hoe ze de neiging kreeg de geest aan te vallen, maar onderdrukte het, omdat de geest er toch niks van zou merken. Even zuchtte ze en stopte alles wat de geest had gezegd snel ver weg in haar geheugen. Even niet nu.

- Don't ask me why, but I can't make small posts with this girl O.o -

Spoken || Other Cat || Ghosts}

Applepaw begon te twijfelen of de woorden die ze had gebruikt wel de juiste waren, het gaf haar immers zo'n zwakke uitstraling. Linepaw kon nu aan twee dingen denken, Applepaw vergeven, of haar voor altijd slecht gedragen tegenover haar zus. Natuurlijk hoopte de lichtrode poes dat Linepaw voor de eerste optie zou kiezen, maar de dingen de ze haar oudere zus had aangedaan waren niet de beste, dat besefte ze natuurlijk ook wel. Een zucht verliet haar lichaam en een tikkeltje de hoop opgevend liet ze haar hoofd hangen en draaide ze haarzelf om, met haar rug naar Linepaw toe. "Ik zal wel ... ik zal je wel met rust laten." Sprak ze half fluisterend en wachtte nog even af, hopend op een antwoord waarin de andere apprentice duidelijk maakte dat ze wou dat Applepaw bleef.