The snow is melting...

Onderwerp: The snow is melting... wo 6 feb 2013 - 22:47

Ze tilde haar kop op en keek versuft naar de overkant van het smalle meertje waar ze voor stond. Al meerdere dagen had ze haar kop niet meer laten zien in het kamp, en als ze eerlijk moest zijn wou ze ook niet meer terugkeren. Het vrije leventje waar je alles kon doen wat je wou leek haar leuker. Maar haar hart lag nog altijd bij de Windclan, en dat was het gene dat haar tegenhield om het Clanleven te verlaten. Een zucht verliet haar bek. Ze had toen het sneeuwde een oud dassenhol gevonden, dus het witte spul zelf had ze nog niet gezien. Eigenlijk nog nooit in haar leven zelfs. Maar ondertussen was alles alweer weg... De lichtrode Windclan apprentice stond op en schudde de vocht uit haar vacht. Op een snel tempo begon ze haar ledematen weer in beweging te zetten, en verliet ze algauw het Windclan territorium. Het was een tijdje geleden dat ze nog eens bij de kittypet's was geweest, dus misschien kon ze daar wel iets nieuws zien.

Na een lange tijd gelopen te hebben vertraagde ze een beetje, en gleed Applepaw glijdend tot stilstand. Ze nam de omgeving hijgend in haar op, en schudde onopvallend haar kop. Op sommige plaatsen was de bodem bedekt met een dun laagje wit spul. Wat het was wist ze niet, al leek het verdacht veel op sneeuw. Maar zoals ze al eerder verkondigd had, ze wist niet eens hoe sneeuw eruit zag. Ze had alleen maar in de verhalen van de Elders gehoord dat sneeuw een koud wit spul was. Het gene dat op de grond lag zag er alleen maar wit uit, maar of het koud was? Ze sloot haar felle lichtgroene ogen voor een paar tellen om ze vervolgens weer te openen en nieuwsgierig naar het onbekende spul toe te lopen. De tien maanden oude poes leunde een beetje voorover, zodat ze in staat was met haar neusje het spierwitte tapijt aan te raken. Ze bleef zo even staan, niet echt zeker wetende wat te doen. Maar algauw drong het tot haar door dat de bijtende pijn die ze in haar neus kreeg, het gevolg was van de aanraking met het witte spul. Geschrokken deinsde ze naar achter, haar staart tussen haar poten en haar oren plat in haar nek. Dat spul... Ze was er zeker van... Sneeuw!

De verbazing stond nog steeds in haar ogen te lezen toen ze haar omdraaide zodat ze verder kon lopen. Voor de eerste keer in haar leven had ze sneeuw aangeraakt, ook al was ze al een redelijke oude leerling, het was werkelijk nog maar haar eerste keer! Heel hard onder de indruk was ze ook weer niet, aangezien ze al vaker had gehoord dat sneeuw een witte kleur had, en dat het alles behalve warm was. En blijkbaar waren de verhalen die de elders in het Windclan kamp vertelden waar. In een fractie van een seconde kwam het gestalte van Icerock in haar op. Hij was één van de oudste katten in de Windclan. Hij was het vaderbeeld, hij was de vader die ze nooit heeft gehad. En toen dacht ze weer terug aan alles. Aan de ruzie met Linepaw, de discussie met Dapplepaw en Angelvoice, Mistypelt die haar moeder bleek te zijn... Enkele kleine gevormde tranen stapelde zich op in haar ooghoeken, en rolden loom over haar wangen. Ze had echt gewoonweg alles verpest, alles had ze weggegooid in haar leven. De kansen om gerespecteerd te worden in de Clan, de kansen om weer goed bevriend te geraken met haar zus. En de grootste kans van al, bevriend te worden met Nightpaw. Ze schudde wild haar kop, en keek starend voor haar uit. Niets was wat het vroeger was, en ze was er overtuigd van dat het heden nooit meer zou terugkeren. Ze zou voor eeuwig die ellendige Applepaw blijven, het zou nooit meer veranderen...

Maar misschien was het toch nog niet te laat? Want kom op! Ze was nog steeds een apprentice, nog steeds in staat om haar paden te veranderen, ja toch? Héél misschien zou ze alles terug goed kunnen maken, dat iedereen haar zou vergeven. Of ja... Tenminste toch de meeste? Of de helft van het aantal katten die ze had beledigd? De speelse glimlach die al zolang zoek was op Applepaw's gezicht daagde weer op, en gaf haar een nieuwe, verse uitstraling. Al de woorden die ze verkeerd had uitgesproken waren niet gemeend, en het gevecht met Linepaw was ze onbewust begonnen. Voor alles had ze wel een reden, maar de grootste vraag van al bleef; Zouden al die katten wel de moeite nemen om haar een nieuwe kans te geven? Ja, ze wist heus wel dat ze al zo vaak een nieuwe kans had gekregen, maar dat was anders, toch? Nu had ze écht spijt, wist ze wat ze had gedaan, en wou ze alles weer rechtzetten. Het leek misschien nogal raar, maar Applepaw had haar oude houding weer. Nouja, echt oud ook weer niet. Want nu was ze verstandiger, sterker én groter. Nu was ze alles wat ze vroeger niet was.

Ze stak haar staart fier in de lucht en wandelde met grote passen verder. Nu zou ze eerst nog het poesiepoes gebied uitkammen, en later zou ze pas terugkeren. Enkele kriebels borrelde op in haar maag. Hoe zouden de Windclan katten reageren wanneer ze zagen dat Applepaw het kamp betrad? Zouden ze haar beginnen uit te schelden? Of zouden ze haar omarmen? Nee, dat laatste zou nooit gebeuren, toch niet nu. De lichtrode poes zou eerst iedereen hun vertrouwen weer terug moeten winnen voordat ze haar nog maar gedag zouden willen zeggen. Maar ze had zich voorgehouden om niet op te geven, koste wat het koste! Haar kop hield ze nu even fier in de lucht als haar staart. Het teken dat de poes in een goede bui zat, en dat ze even geen ellende meer wou. Maar je kon nooit weten wat je te wachten stond, en net zoals nu zou Applepaw het niet weten zou er een monster haar plots doden. Ach ja, wat er ook zou gebeuren; Bring it on!

Hate liep langs de huizen van de Twolegs. Hij hoorde de vogels fluiten en dacht verbitterd aan de sappige diertjes, die hij maar niet te pakken kreeg. Toen drong een geur zich in zijn neus. Even kon hij de geur niet thuisbrengen, maar toen wist hij het. WindClan! dacht hij. Hate volgde de geur, die hem naar een lichtrode poes leidde. Hij ging achter een struik zitten om ongestroort de WindClan poes te observeren.
Na een tijdje stond hij op. Zacht trippelde hij naar haar toe. `Zo, en wat doet een WindClan poes zo alleen op ander territorium? Het is gevaarlijk om hier in je eentje rond te zwerven. Je kan gedoodt worden' zei hij met zijn zachte, zalvende stem. Voor zijn doen klonk hij vriendelijk, iets wat hij meestal absoluut niet was. `Kom je hier, omdat je bent verstoten door je Clan? Omdat je een klein foutje hebt begaan, wat je nu fataal wordt? Omdat je het voor je Leader hebt verknalt? Ik kan je helpen. Kom met mij mee, en neem wraak. Wraak op iedereen die je ooit pijn heeft gedaan,' de bitterheid klonk in de laatste twee zinnen. Hates staart zwaaide heen en weer terwijl hij op de poes inpraatte. `Ik beloof je een leven die je zal bevallen. Kijk naar mij, mij bevalt het toch ook? Nou dan,' vervolgde Hate, nog steeds pratend met zijn zachte, verradelijke stem.

Nieuwsgierig keek ze naar de straten die gevuld waren met huizen en tuinen. Enkele onbekende Kittypet geuren vulden haar neusgaten maar ze was deze keer niet van plan om ze te gaan opzoeken. Applepaw had niks te zoeken bij de Kittypets, dus waarom zou ze hen gaan bezoeken? Een vragende blik was te lezen in haar appelgroene ogen toen een zwarte kater plots voor haar neus ging staan. `Zo, en wat doet een WindClan poes zo alleen op ander territorium? Het is gevaarlijk om hier in je eentje rond te zwerven. Je kan gedoodt worden' Miauwde hij. Een grijns kwam tevoorschijn op haar lichtrode gelaat en tegelijkertijd trok ze één wenkbrauw naar boven. "Ik ben niet echt zo... zwak zoals je waarschijnlijk zult denken." Verdedigde ze haar eer en liet haarzelf zakken totdat ze in een zithouding terecht kwam en sloeg haar staart over haar poten heen. `Kom je hier, omdat je bent verstoten door je Clan? Omdat je een klein foutje hebt begaan, wat je nu fataal wordt? Omdat je het voor je Leader hebt verknalt? Ik kan je helpen. Kom met mij mee, en neem wraak. Wraak op iedereen die je ooit pijn heeft gedaan,' Bleef hij doorzagen, waardoor haar wenkbrauw nog verder omhoog kwam te staan. Maar ze hield haar mond dicht, afwachtende op wat zijn volgende woorden waren. `Ik beloof je een leven die je zal bevallen. Kijk naar mij, mij bevalt het toch ook? Nou dan,' "Nee, het is een aantrekkelijk aanbod maar ik blijf liever in de Windclan." Bracht ze uit en keek hem neutraal aan.

`Nee, het is een aantrekkelijk aanbod, maar ik blijf liever in de WindClan,' zei Applepaw. Ze keek Hate aan. De vriendelijkheid van Hate brak en werd verdriedubbeld door woede en haat. Hoe durft zo'n idiote Clankat mijn aanbod af te slaan!? Daar zal ze voor boeten! dacht hij. Meteen sprong hij op haar af en zwaaide met zijn klauw naar haar buik. Hates ogen spoten vuur. `Hoe... durf... je... mijn... aanbod... af... te... slaan!' siste hij woedend. Hij haalde weer uit naar Applepaw, maar wist niet goed waar zijn nagels neerkwamen, doordat er uit een wond op zijn voorhoofd bloed in zijn ogen kwam. Hate knipperde. `Jij stuk mormel! Jij zal hier nooit meer heelhuids vandaan komen, dat beloof ik je!' spuugde hij tegen de WindClan poes.

Een gespierde zwart-witte kater wandelde door de straten van de Twoleg-place heen. Zijn felblauwe ogen keken spiedend in het rond, op zoek naar kittypets om die misschien nog eventjes ervan langs te geven. Zijn met honden tanden versterke klauwen kon je van veraf horen tikken op het harde asfalt van de twoleg wegen, waar de monsters altijd met een grote snelheid overheen scheurden. Maar hier was dat niet het geval, meestal zagen de twolegs je hier omdat de monsters zo langzaam reden, zodat je je snel uit de voeten kon maken. Bone liep rustig door, vandaag was zijn mentor ziek dus kon hij toch niks doen. Jagen deed hij te veel, dus dat had geen zin. Hij zou wel een muis ofzo meenemen op de terugweg. Nu had hij tenminste even wat tijd voor zichzelf om te rusten. Plots klonken er stemmen in zijn oren. Een herkende hij. Het was Hate, die sukkel van een Frog-Brian die altijd veel te snel last had met zijn woede aanvallen. Bone keek met een grijns op en verstopte zich in een perkje. "Nee, het is een aantrekkelijk aanbod maar ik blijf liever in de Windclan." hoorde Bone de ginger poes zeggen. Hmmmm, WindClan? Op de Twoleg place? `Hoe... durf... je... mijn... aanbod... af... te... slaan!' vervolgde Hate. Bone zuchtte. Hij ook altijd met zijn woede. Plots kreeg hij een idee. `Jij stuk mormel! Jij zal hier nooit meer heelhuids vandaan komen, dat beloof ik je!' ging Hate verder. Net toen de klauwen van de zwarte kater bijna de ogen van de WindClan poes raakten, schoot Bone uit de bosjes en beukte Hate weg. 'Ben je gek geworden?! Ze maakt gewoon een keuze, daarom hoef je haar nog niet aan te vallen!' siste hij. Hij draaide zijn grote kop om naar de WindClan poes. 'En zeker niet zulke mooie poezen' Hij stapte van Hate af en liep langs de poes, terwijl zijn staart langs haar wang schuurde. 'Of had je er een probleem mee, "scheet"?' vroeg hij honend. Ha! Dit was nog eens geweldig! Een potje irriteren én een poes nep op hem te laten verliefd worden en haar vervolgens te laten vallen. 'En wie ben jij, schat? Ik ben Bone' vroeg hij tegen de poes

`Ben je gek geworden!? Ze maakt gewoon een keuze, daarom hoef je haar nog niet aan te vallen!' Hate schrok van de stem van Bone. `Waar bemoei jij je mee! Ga weg!'[b] siste hij. [b]`En zeker niet zulke mooie poezen!' ging Bone verder. Hate hield op met vechten. `Of had je er problemen mee, ''sheen''?' vroeg Bone honend. Dat ging te ver. Hate kookte nu van woede. `En wie ben jij, schat? Ik ben Bone,' stelde Bone zich voor. `Bone, ga weg! Ik handel dit wel af!' herhaalde Hate. Nog één woord en ik scheur hem aan stukken! dacht hij.

(Sorry beetje kort, ik moet weg)

Onderwerp: Re: The snow is melting...