Watching to the red evening sun >Open voor Thunderclanners<

♥ѕσℓαяѕσυℓ♥

Rustig en ontspannen tikte haar staart tegen de grond. Haar ogen staarde naar de oranje bijna rode zon. Een klein briesje streelde haar dikke vacht. Ze keek serieus maar emotieloos. Ondanks dat ze wist dat ze alleen was had ze al haar spieren wat aangespannen en had ze haar oren gespitst. Als iemand haar wou besluipen had ze het meteen in de gaten. Gelukkig was ze in haar eigen terretorium en was er dus geen reden om bang te zijn, hoewel dat haar niet geruststelde. Het felle licht van de ondergaande avondzon weerkaatste in haar groen/goude ogen. Het gaf een bijzonder rust gevend en ergens ook vermoeiend gevoel. Dit was haar favoriete plek, het was hier altijd rustig en stil, behalve dan de vogels. Vanaf de rotsen had ze een goed uitzicht en kon ze ook snel indringers zien. Waardoor zij zich hier veiliger voelde. Steeds langzamer maar duidelijker verdween de zon in de verte. Een wat koude wind streelde haar vacht nu het ook donkerder was. Door de wind klonken er verschillende ritselende geluiden om haar heen, hoewel ze wist dat het bladeren had, had ze ergnes het gevoel dat iemand haar in de gaten hield. Hoewel er niemand was. De vreemde koude wind was nu plotseling wat harder. In de verte kwamen er ook wat wolken dichterbij. Een geirriteerde blik verscheen in haar ogen. Er zou weer storm komen, gelukkig was het meestal niet meer dan een lange regenbui. Toch was het vervelend. Langzaam stond ze op. Haar ogen gleden over de omgeving. Al haar spieren stonden gespannen, wat ongeduldig en zenuwachtig zwaaide haar staart heen en weer, alsof ze wachtte tot iemand uit de struiken zou komen. Voor haar gevoel hield iemand haar in de gaten, maar wie? Een diepe zucht ontsnapte uit haar bek, langzaam draaide ze zich weer om om naar het kamp te gaan. Plotseling hoorde ze geritsel. Meteen draaide ze zich om, automatisch klonk er een diepe en lange grom. Als waarschuwing. Oppeens klonk er wilde vleugelslagen. Een kleine merel ontsnapte angstig uit de struiken, wat paniekerig. Er klonken wat angstige en harde typisch merel geluiden. Solarsoul volgde met haar blik zijn weg en zag dat hij op een rots neer streek. Zonder er naar toe te gaan keek ze nadenkent naar hem. Er moest iemand in de struiken zitten die hem had laten schrikken. Meteen keek ze weer wat nerveus naar de struiken. Door haar snelle beweging vluchtte het vogeltje weer weg. Nog even een paar seconden bleef ze naar de struiken staren. Maar na een tijdje drong tot haar door dat het waarschijnlijk maar verbeelding was, hoewel dat vreemd zou zijn, toch moest ze er maar in geloven.

Langzaam en nadenkend liep ze riting het kamp. Boven haar waren dikke donkere wolken, in de verte waren kleine lichtflitsen zichtbaar. Zacht gerommel galmde door de bossen. Solarsoul richte er weinig aandacht op, ze keek voor zich uit. Al haar spieren stonden nu gespannen, hoewel ze het liever niet toe gaf was er iets wat haar een heel klein beetje bang maakte, maar waarom wist ze niet. Langzaam zette ze haar poten zo vpoorzichtig mogelijk op de grond. Haar oren waren gespitst. Voor haar klonk wat geritsel van bladeren. Langzaam stopte Solar met lopen, wat gespannen keek ze voor uit. Plotseling drong de vertrouwde geur van een Thunderclanner bij haar neus binnen. Meteen voelde ze zich wat meer op haar gemak.'Wie is daar?' Haar stem klonk nu wat rustiger, maar nog steeds op har hoede.

[Words: 582] [Mood: Nervous] [Company: Unknow] [Notes: Open voor Thunderclanners]

♥ѕσℓαяѕσυℓ♥

De merel vloog geschrokken op en landde in een bosje aan de voet van de boom. Morningcloud vloekte binnensmonds, de clan kon de kleine maar mollige vogel goed gebruiken. De geur van een duif deed haar de merel snel weer vergeten en ze speurde tussen de takken op zoek naar de vogel. Ze zag hem zitten in de boom naast de boom waar zij in zat, de duif was nog dikker dan de merel. Een diepe lange grom deed haar opkijken, vlug draaide ze zich om, haar klauwen uitgeslagen, klaar om zich te verdedigen.Wat is er aan de hand? Een aanval?dacht ze bij zichzelf. Ze keek omlaag en zag Solarsoul grommen tegen een struik. Verbaast keek ze naar haar. Wat was er met die struik dat ervoor zorgde dat solarsoul ertegen gromde? Plotseling vloog er een angstige merel uit de struiken. Solarsoul keek hem na, staarde toen weer naar de struik en liep weg. Waarom gromde Solarsoul tegen die struiken? Schrok ze van de merel? Of dacht ze soms dat de merel een vijandelijke kat was? Gerommel deedt haar opschrikken uit haar gedachten. Ik kan beter tereg gaan naar het kamp. Dacht ze. Geruisloos sprong ze tussen de takken tot ze in een oude eik zat en liet zichzelf langs de stam naar beneden glijden. Rustig liep Morningcloud de struik in en groef daar een konijn op dat ze eerder die dag had achtergelaten. Ze boog haar kop om het konijn op te pakken, de bladeren van de struik ritselden bij die beweging. Wie is daar? vroeg de stem van Solarsoul. Morningcloud keek op bij het horen van Solarsoul en stapte toen de struik uit en mompelde met het konijn in haar mond onverstaanbaar haar naam. Nog meer gerommel harder dan eerst galmde door het woud. Ze trok nerveus met haar oren, ze was niet bang voor onweer, maar prettig vond ze het ook niet. Ze legte haar konijn neer en zij, nu verstaanbaar; Ik moet dit konijn terug naar het kamp brengen, ga je mee of blijf je hier buiten in de storm rondlopen? vroeg ze aan de andere poes. Niet op een antwoord wachtend draaide ze zich om en liep op een drafje naar het kamp. Het gerommel dat steeds luider werd maakte haar nerveus. Ze keek op en zeg even hoe de wolken uiteen geblazen werden en een enkele ster wierp zijn licht over de bomen, voordat het wolkendek weer dichttrok. Morningcloud dacht of dat mischien een teken van de Starclan was, en als het dat was, wat een medicijnkat erin zou zien.