[Crystalstar] Patchwork Staccato

Het was een duivels plan. Crystalstar zei in haar gedachten al een verontschuldiging aan Starclan voor haar zonden. Dit was er nog eentje voor de snelgroeiende lijst, die zich al vanaf het begin van haar leiderschap had opgebouwd. Ooit zou ze zich voor elk van hen moeten verantwoorden voor haar hemelse voorouders, daar twijfelde ze geen moment aan. Crystalstar mocht dan enorm Starclansgezind zijn, ze was al lang niet meer zeker van de plek die haar na haar dood toegewezen zou worden.  Aan de andere kant deed ze dit vanuit goede redenen. Seamist was een baken van onschuld, los van haar zondes jegens haar clan. Toch leek die onschuldige kattin heel goed op te vangen wat haar Leader haar duidelijk probeerde te maken. "Oh jazeker, gemakkelijk, hoewel het misschien niet direct zou gaan. Maar met een paar dozes zou iedere kat bezwijken. Zelfs onze sterke warriors." De nadruk op die laatste woorden was wederom onmiskenbaar. "En allemaal zonder dat duidelijk is wat er gebeurd is."

Als Arcticwolf dood en begraven was, zouden zijn weduwe en zijn leader met alle lof over hem spreken. Nooit zou iemand erachter hoeven komen hoe erg de twee kattinnen de witte duivel gehaat hadden. In het bijzonder Seamist's kinderen niet. Die hoefden nooit te weten dat de kater die zij altijd als hun vader hadden gezien in werkelijkheid slechts een tiran over hun moeder was geweest. "Aller behoedzaamst." Drukte Crystalstar de jonge kattin nogmaals op het hart. "Iemand die gevonden wordt met de lelie zou wel eens beschuldigt kunnen worden van poging tot moord. Dus laten we de plant ook zeker het kamp niet in brengen."

Het werd kouder, en donkerder. De regen luwde, maar het zwiepen van de wind nam alleen maar toe. Snel genoeg zouden ze terug moeten keren naar het kamp. Dan zou Crystalstar moeten zeggen dat zij de kattin gevonden had, en dan zou Arcticwolf haar opnieuw ondervragen, daar twijfelde ze niet aan. "Niemand." Beaamde Crystalstar, en ze keek Seamist een lange tel aan. Zou ze het doen? Zou ze de kracht hebben? Of was haar haat niet zo sterk als de Leader dacht. "We moeten terug naar het kamp, Seamist. Het wordt laat, en ik kan je hier niet achterlaten." Hoogzwanger en bang, dat waren niet de eigenschappen van een kattin die zichzelf buiten zou kunnen redden.