Life // Bianca

Oh god, wat was hij opgelucht, ze was niet kwaad. "Zoals ik al zei, er is niks aan de hand." Grinnikte ze maar David lachtte niet mee en hij ging in het gras zitten "Lucy... is er een reden waarom ik het niet mag weten?" Vroeg hij weer met de grote, Bruine ogen. Haar groene exemplaren waren ook totaal niet mis... Wacht, telde dit als ontvoering of was hte daar nog niet erg genoeg voor? "Het spijt me dat ik je mee trok' Mompelde hij, nog steeds even ongemakkelijk. Waarom kon hij niet normaal doen? Was dit gewoon zijn ding of zo?

"Als je me de vraag stelt, kan ik antwoorden." Zei Lucy met een knipoog voordat ze neer plofte en ging liggen. Wat moest hij precies vragen? Want hij zou het vragen, nu maar hopen dan zijn Moeder niet ineens iets wilde gaan doen aan de vreselijke geur in het huis en naar buiten kwam om te roken. "Het is okay, David" Zei ze voordat David naast haar kwam liggen. "Oke ik ga het vragen: wat is er aan de hand... letterlijk, wat is er met je hand?" De grappen waren geweldig... Not.

Oh crap, opeens lag er een meisje op zijn buik en David's gezicht werd ineens rood. Ze keek hem aan en hij bloosde nog meer. Toen liet ze haar hand zien, waar een redelijk diep wond in zat. "Zie je? Niks aan de hand" Mompelde ze onzeker en hij aaide haar haar afwezig, vergetend dat hij dat niet hoorde te down. "Ik denk niet dat je normale nagels dat hebben gedaan" zei hij en hij keek naar haar handen, haar nagels waren niet puntig of zo. "Vertel het me maar, wat heb je gedaan?" Vroeg hij met een kleine glimlach.

Ze vertrouwde hem met haar... geheim. Echter liet ze hem wel beloven dat hij zijn mond zou houden "Ja zal ik doen." Beloofde hij toen ze opstond en hij ging zitten. Toen maakte Lucy een salto in de lucht en toen gebeurde er iets dat David niet kon bevatten. Waar daarnet nog een mooi meisje had gestaan stond nu een kleine wolf met woeste, rode ogen. De wolf keek hem trots aan en David struikelde razendsnel achteruit "Wat de f*ck!?" Schreeuwde hij bang. Wat was ze? Wat was er met Lucy gebeurd?

De trots blik uit... haar? Ogen verdween en hij maakte plaats voor een onschuldigge. Toen begon de wolf dichterbij te kruipen en hij bleef verstijfd van angst zitten. Toen David echter goed in de ogen keek meende hij een vleugje van herkenning te zien. Heel langzaam kroop het zwarte dier naar hem toe voordat ze stopte en hem verwachtingsvol aankeek. Niet bang zijn, dacht David, het is Lucy. En toen, nog steeds op zijn knieën, kroop hij op de wolf af en stak zijn hand uit om haar kop aan te raken. De zwarte vacht was zacht en hij gaf langzaam een aai over haar kop.

David moest tegen zichzelf blijven zeggen dat het gewoon Lucy was en geen wilde wolf, zeker toen ze haar kop op zijn knieën legde en hij verstijfde. Het was gewoon eng oke? "Ehm... kan je terug veranderen of ben je dan naakt?" Vroeg hij. Wauw, way to go David, dit is echt hoe je een gesprek voerd als iemand in een wolf veranderd... hoe zat het trouwens met die felle, rode ogen? Dat hadden normale wolven toch niet, right? Op dat moment wist hij het gewoon niet en hij kon alleen maar naar haar kijken.

Ze knikte voordat ze weer in het gras ging liggen en David stond op "Dan ga ik even naar binnen... voor het geval dat" mompelde hij voordat hij zich omdraaide en naar binnen liep. Shit, zijn moeder lag op de bank, thank god dat de gordijnen dicht waren. Snel sloot hij de deur en door de knal hief ze haar hoofd op "Wat moet jij nou?" Voreg ze geirriteerd terwijl ze naar haar doosje sigaretten en haar aansteker greep en er weer een opstak. David antwoorde niet en een paar minuten later ging hij weer naar buiten.

David liep naar binnen om haar waarschijnlijk de ruimte te geven of iets. De deur was net dichtgevallen achter David toen een vrouwenstem Lucy's oren bereikte welke waarschijnlijk tot zijn moeder behoorde. Langzaam stond de wolvin op en liep naar een beschutte plaats om terug te veranderen en met vingers gekruist in haar gedachten dat David kleding of een deken meenam veranderde ze terug in haar mensenvorm. Haar ledematen werden langer en haar gezicht korter. Ze vond het altijd een vreemd gevoel, soms voelde je duidelijke pijnscheuten en soms waren ze zo zwak dat ze als kleine tintelingen in haar lichaam aanvoelde. Met haar armen bedekte ze haar nu naakte lichaam terwijl ze op hem wachtte.

Ineens herinnerde hij zich en hij rende terug het huis in. Met een deken kwam hij weer naar buiten. Zijn dronken moeder keek hem aan "Ga je nu ook al buiten slapen?" Vroeg ze sarcastisch in weer negeerde David haar terwijl hij de achterdeur dichtdeed. Hij legde de deken neer en keek weg "Er is een deken, Lucy. Ik kijk niet" Riep hij door te tuin toen hij haar niet zag, dat wees er voor hem op dat ze niet terug was gekomen naar haar mensen vorm met kleding aan.

Na een tijdje Vertelde Lucy hem dat het veilig was en langzaam keek David om en inderdaad: ze had de deken om zich heen gewikkeld. Hij glimlachtte een beetje geforceerd door het korte gesprek met zijn moeder. Goed het waren maar twee zinnen geweest maar het was niet bepaald iets dat hij fijn had gevonden "Dus.. Een weerwolf neem ik aan?" Vroeg hij terwijl hij wat dichterbij kwam en naar haar gezicht bleef kijken voor het geval dat een deel van haar lichaam niet bedekt werd door de deken,

De deken zat strak om haar heen en ze was helemaal bedekt zoals hij gehoopt had. "Alpha" Legde ze het uit in een woord, dus... de leider van een pack? Was dat speciaal? waarschijnlijk wel. David had best wel wat kennis over wolven en toen dacht hij over Alphas.. die werden niet geboren. Ze moesten hun macht winnen, door een Alpha te doden. Had ze dat gedaan? "Vragen?" Mompelde ze toen en hij schudde zijn hoofd en begeleide haar naar het kleine bankje in de tuin. David ging zitten en keek haar aan. "Toch eentje... Hoe werd je een Alpha? Moet je daar niet voor moorden?" Vroeg hij.