Life // Bianca

Haar haar werd alle kanten op geblazen en haar sjaal vloog bijna van haar schouders door de simpele windvlaag. Vloekend pakte ze het stuk stof om haar hals steviger beet en liep ze verder. Overal stonden kleine groepjes jongeren welke met langslopende problemen zochten en met elkaar. De adrenaline in hun lichamen was bijna te ruiken. Met haar één meter en vijfenzestig centimeter was de zestienjarige niet erg indrukwekkend of beangstigend, dat wist ze zelf ook, maar soms lag er een bepaalde blik in haar ogen die zou kunnen moorden. Haar gympen piepte lichtjes toen ze de straat in ging en iemand aan het einde zag staan. Dat was raar, niet veel mensen namen deze route.

De jongens achter haar riepen onhoorbare dingen en kregen schouderklopjes van hun vrienden. Stoer hoor, Dacht ze sarcastisch. Op haar hakken maakte ze een draai en stak haar middelvinger op naar de jongens voordat ze haar hand weer plat maakte, tegen haar mond drukte en deed alsof ze hun een zoen toe blies. "Sukkels." Ze draaide haar lichaam weer om en liep verder, in de richting van de jongen. "Wat doet een meisje als jij op dit moment in een buurt van deze? Ik dacht dat het schooltijd was?" Ze grinnikte om zijn vragen. "Een meisje als ik? Zou je dat even willen verduidelijken?" Beet ze hem toe. Ze was niet zwak. Klein, maar zeker niet zwak, hoewel ze er wel zo uit zag over het algemeen. Met haar armen over elkaar en een opgetrokken wenkbrauw staarde ze hem aan.

Hij keek om zich heen naar alle vervallen en oude huizen. Ah, op die manier. "Je ziet er niet arm genoeg uit om hier te wonen... of om niet gewoon een andere weg te nemen." Ze bekeek zijn kleding en daarna die van haarzelf. Ze had schone zwarte schoenen waar ze een tijd voor gespaard had en haar broek zat vol scheuren waarvan het leek dat ze zo hoorden, maar haar shirt was net iets te groot als je er op letten en was dus in haar broek gestopt. Natuurlijk snapte ze wat hij bedoelde, ze zag er kwa kleding verzorgd uit, maar eigenlijk waren het maar wat afdankertjes en kleding waar ze al een tijd in rondliep. Door haar wimpers keek ze weer omhoog naar de jongen die nog steeds op het muurtje zat.

 "Of heb ik ongelijk? Ben je helemaal niet zo rijk als ik denk?" Vroeg hij voordat hij eindelijk naar beneden sprong en om zich heen keek als een prooidier. "We vinden rijkdom allemaal iets anders, nietwaar? De een vind het veel geld en de andere veel liefde." Verbaasd door haar eigen, lange antwoord keek ze weer aan. "Tja, als je of je dronken moeder, of niemand als gezelschap hebt ben je niet goed in praten." Mompelde hij. Ze had medelijden voor deze jongen. Rond de zestien of zeventien jaar oud en een moeder hebben die alleen maar drinkt. 'Maar je wilt niet weten met wie ik praat, geloof me.' Dacht ze. Als hij het zou weten zou hij nooit tegen haar gaan praten, zou hij niet naast haar staan. Haar nagels drukte in haar handpalm en oude wonden hiervan begonnen licht te bloeden dus hield ze deze achter haar rug, hoefde hij niet te zien en glimlachte ze zachtjes naar hem.

"Dat is waar... ik ben trouwens David." Hij keek haar aan en wachtte waarschijnlijk totdat ze haar naam zei. "Lucy," Haar stem was redelijk vrolijk, iets wat je niet vaak meer meemaakt in deze buurten. "Ehm... Wat is er met je handen?" Haar ogen werden groot. Had hij het echt gezien? Mousedung. "Niks mis mee." Antwoordde ze snel. Ze wist niet zeker of David haar geloofde, ze had te snel geantwoord, dat zeker. Onschuldig hield ze haar handen voor de zekerheid op haar rug en probeerde deze voor de zekerheid buiten zijn bereik te houden zonder dat dit hem opviel.

Zijn bruine ogen waren onschuldig in tegenstelling tot haar groene. Zachtjes beet ze op haar onderlip toen hij het liet zitten. Gelukkig glimlachte hij wel en dat maakte het al wat beter. "Maar dus, woon je hier dichtbij?" Ze wilde weten wat zijn ogen gezien hadden, alleen onschuld kon het niet zijn. Niemand met zulke ogen gebuikt ze niet om ergens mee weg te komen. "Een stuk terug" Antwoordde ze terwijl ze met haar duim over haar schouder wees en nog steeds nieuwsgierig naar zijn ogen keek "Jij?" Vroeg ze geïnteresseerd.

Ze woonde in een veiligere buurt dan waar ze zich nu bevond, daar was ze zich ook van bewust vader hij zijn huis aanwees. "Je bent altijd welkom" Grinnikte hij. Ze knipoogde naar hem en zei: "Met alle plezier." Waarna ze begon te lachen en nog een gemeend bedankje uitproestte. "Bij mij ben je natuurlijk ook welkom, maar ik weet niet of je daar zo gelukkig van word." Ze wist niet zeker waarom ze laatste vijf woorden zei, maar ze waren al gezegd.

Shit, shit, shit, shit! Waarom moest ze over thuis beginnen? Dat was wel het domste dat ze kon doen. "Hmm? Niks bijzonders." Ze sloeg weer dicht. Het gebeurde vaker van het ene op het andere moment dat ze ineens een afstandelijke blik kreeg en haar armen net zoals nu over elkaar sloeg, het bloed compleet vergetend. De licht ijzeren geur vulde haar neus en haar armen kwamen lichtjes onder het bloed te zitten, haar handen bloedden niet erg het waren gewoon dunne en kleine stroompjes. De ene sneller dan de andere. "Hoor jij dan niet op school te zitten?" Vroeg ze terugkomend op het school onderwerp.

School, het saaiste onderwerp dat je zou kunnen verzinnen. "Ik ben er vanaf getrapt. Het veroorzaken van problemen..." Zei hij simpel en hoewel Lucy door wou vragen besloot ze dit niet te doen en hoopte dat hij zelf verdere uitleg willen geven als hij dat wou. "Lucy... Je handen..." Zei hij lichtelijk bezorgd nadat hij ze had gezien. Een glimlach sierde haar gezicht toen ze er voorzichtig mee wapperde om geen bloed op zijn gezicht of iets te spetteren. "Don't worry, ze doen het nog." Grinnikte ze.

Haar wapperende hand werd gegrepen door David. "Lucy kom mee" Geschreeuw van de jongens verderop was hoorbaar, maar wat ze riepen was voor Lucy een vraag. Haar arm trok zich in een reflex terug en probeerde zich uit zijn greep te wurmen wat onmogelijk bleek te zijn. "Wat is er aan de hand?" Vroeg hij nadat hij het hek dicht gedaan had van wat waarschijnlijk zijn tuin was. Zijn oogjes waren nieuwsgierig en bijna smolt het hart van Lucy en vertelde ze het hem allemaal, bijna. "Zoals ik al zei, er is niks aan de hand." Grinnikte ze toen bij hem het besef viel dat hij haar had meegesleurd. Hoewel ze woedend moest zijn moest ze eigenlijk alleen maar lachen om de jongen die ze net had ontmoet. Hij maakte haar weer de oude Lucy.