{Open} Big hunting patrol

Bravesoul was die morgen al weer eens vroeg wakker. Hij rekte zich uit en waste zijn lange vacht even snel, misschien kon hij nog mee met een jaagpatrol. Goed gehumeurd kwam hij zijn Den uit en wachtte op de indelingen van vandaag. Hij hoorde zijn naam en een paar andere, ze moesten zo vertrekken. Hij greens even toen hij hoorde dat hij de leiding moest nemen, eindelijk weer eens een keertje. Hij liep naar de rand van het kamp en ging rustig zitten, afwachtend op de andere katten die meegingen met zijn patrol. Even dacht hij na, hij had niet echt geluisterd wie er allemaal meegingen, afwachten dus maar. Hij snoof de frisse ochtendlucht in, heerlijk!

{Open voor zowel Apperentices&Warriors, liever niet teveel katten, maar het mag wel een aardige groep zijn. Speel allemaal maar dat je aankomt, als ik dan post dat ze vertrekken kunnen er geen katten meer bij!}

_{Weer werd hij gevraagd om mee te gaan met een patrouille. Dit keer was het een jaag patrouille. Oké, daar had hij wel zin in. Het maakte hem toch niet veel uit, hij jaagde altijd en checkte de borders heel vaak in zijn eentje. Met een beetje gezelschap erbij was ook niet verkeerd. Die morgen was hij extreem vroeg opgestaan om nog even de borders te checken. Aangezien hij het soort kat was dat er zeker van wilde zijn dat er ook echt geen vijanden waren. Hij wilde het gewoon met zijn eigen ogen zien en met zijn eigen neus ruiken. In dat soort dingen was hij nogal eigenwijs. Het was gevaarlijk om in je eentje daarheen te gaan, maar hem maakte het niet veel uit. Hij had al vaker gevochten en tegen een hij zou een indringer makkelijk kunnen verslaan met zijn spieren.

Ruim op tijd kwam hij dan ook weer het kamp binnen, om vervolgens even wat van de prooistapel af te halen en zichzelf even te voeden. Het ging een lange dag worden, zoals altijd. Dus iets op de maag hebben was altijd wel slim. Hij wilde niet ergens midden in het territorium flauwvallen of dergelijke. Met grote happen at hij zijn voedsel op en wanneer hij klaar was begroef hij het onder de grond. Zijn kristalblauwe ogen gleden naar de uitgang, waar hij Bravesoul zag zitten. Ah, het was alweer tijd om te gaan. Een glimlach sierde om zijn lippen terwijl hij opstond en naar Bravesoul liep. "Goedemorgen," Sprak hij helder uit, waarna hij naast Bravesoul ging zitten en samen met hem wachtte op de anderen.}

_{Een halve maan. Al een halve maan lang was ze aan het wachten op een mentor. Ze had wel al het –paw gedeelte in haar naam gekregen wat aangaf dat ze officieel een apprentice was, maar verder niks. Geen mentor of mentrix. Ergens zat het haar dwars en ergens kon het ook helemaal niets schelen. Ze zou het zichzelf allemaal wel leren. Daarbij ging het hele Warriorschap niet enkel en alleen over praktische dingen. Je moest er ook mentaal goed op voorbereid zijn. Niet dat ze zo stabiel was dan op mentaal gebied, maar ze vond zelf altijd van wel. En anderen moesten zich daar niet mee bemoeien of ze kregen een kattige reactie terug. Of ze zou geen Waterpaw heten.

O, dus ze krijgt geen les maar mag wel mee op een patrouille? Waar is de logica in die beslissing? En dan ook nog een jaag patrouille. Welk genie bedacht dit allemaal? Het leek wel een grote slechte grap en zij kon er de humor niet van inzien. Kon ze een beetje amateuristisch achter waterratjes aan gaan rennen terwijl de rest haar zou uitlachen. Erg leuk hoor. Niet dat ze dat ging toelaten, ze ging gewoon toekijken. Ze zou wel langs de zijlijn gaan staan en helpen dragen, want ze ging zichzelf dus voor geen goud voorschut zetten.
Iedereen wist wel dat ze geen mentor had en dat ze dus onervaren moest zijn in erg veel dingen, maar het hoefde niet geaccentueerd te worden. Daarbij kon ze altijd nog zeggen dat ze “talent” had. Niet dat ze dat hoefde te laten zien, ze moesten het maar geloven. Ze wist dat ze verre van perfect was, maar dat hoefden anderen toch niet te weten?

Eerst keek ze eventjes naar de twee katers. Er zouden vast nog wel meer komen, maar als zij als enige apprentice erbij werd gezet… Ja dan… Dat zou ze niet leuk vinden. Een geluidloze zucht verliet haar mond waarna ze zich begaf naar de twee Warriors. ‘Bravesoul, Arcticlight,’ sprak ze als groet in combinatie met een knikje naar de twee. Je kon niet zeggen dat het niet respectvol was, maar ook niet dat ze echt opkeek naar de twee. Waarom zou ze? Ze kende ze amper en deze patrouille was misschien een gelegenheid voor de twee om ervoor te zorgen dat ze een reden had om naar ze op te kijken. Meer zouden ze nu nog niet krijgen.
Ze voegde zich bij de twee door schuin achter Bravesoul te gaan zitten. Hij had de leiding, zij zou volgen. Simpel as that. Dus die voorsprong van een paar centimeter maakte ze nu al duidelijk.

OOC; Nee, ze is niet chagrijnig. Ze is gewoon... Waterpaw. c:}

_{De kater staarde rustig voor zich uit, terwijl hij zwijgend wachtte op de andere katten die meegingen met de patrouille. Wie er mee ging wist hij niet echt, hij had niet echt opgelet toen de deputy deze katten uitkoos. Rustig keek hij kort naar Bravesoul en daarna weer weg van de kater. Plots kwam een apprentice op hen afgelopen. Het was Waterpaw. Wat? Ging deze mee met een jaag patrouille? Hij keek lichtelijk verbaasd maar wist de blik in zijn ogen weg te halen om de kat niet te kwetsen. Waterpaw had nog geen mentor en dat betekende dat deze waarschijnlijk ook nog nooit gejaagd had. Was het dan hun bedoeling om de kat iets bij te leren? Misschien was het wel nodig, zodat deze apprentice ook eens iets kon gaan doen voor de clan. "Goedemorgen, Waterpaw." Klonk zijn stem zacht en vriendelijk, waarna hij zijn blik op Bravesoul wendde. "Weet jij wie er nog meer komt, of is dit het?" Vroeg hij, terwijl zijn ogen vragend op de kater gericht hield.}

Hij schrok wakker toen er iemand over hem heen stapte. Met een ruk keek hij op. Hoe laat was het? Er kwam al behoorlijk wat licht van buiten. Hij had te horen gekregen dat hij vandaag mee moest op een jachtpatrouille. Alleen straks kwam hij nog te laat. Hij sprong overeind en schudde zijn crèmekleurige vacht uit. Help, had hij weer. Versliep hij zich bijna op de dag dat hij voor het eerst met een jachtpatrouille mee mocht. Hij had er net zo veel zin in, want hij werd steeds beter in jagen. Vlekkeloos ging het niet, maar wel een stuk beter. Hij rende de apprentice den uit, waarbij hij bijna op iemands staart ging staan. “Sorry!” riep hij achterom terwijl hij naar de prooibult rende. Hij moest toch nog wel snel iets gaan eten voordat hij weg ging. Dat was wel zo verstandig, anders schrok hij alle prooi op door zijn knorrende maag. Hij koos snel een vis uit en schrokte die naar binnen ,wat een lichtte buikpijn veroorzaakte. Nou ja, dat zou vast vanzelf wel weer over gaan. Hij ging zich er niet druk om maken. Het was zijn eigen schuld, moest hij maar niet zo lang slapen waardoor hij zijn eten naar binnen moest schrokken. Daarna draaide hij zich om en rende hij snel naar de rand van het kamp. Hij zag dat Bravesoul, Arcticlight en Waterpaw daar op hem zaten te wachten. “Sorry,” zei hij voor de tweede keer die dag. Toen hij naast de anderen stil stond. “Ik had me bijna verslapen,” hij keek even beschaamd naar zijn voorpoten. Hij trok zenuwachtig met zijn snorharen terwijl hij eerst de twee warriors en daarna de apprentice aankeek. “Maar ik ben er,” vervolgde hij alsof dat nog niet duidelijk was.

Words:293
Mood: I’m sorry!
Company: Bravesoul, Arcticlight & Waterpaw

_{Arcticlight hief zijn hoofd op toen een apprentice uit diens den snelde en zo snel als deze kon een prooi opat en in een rap tempo op hun afkwam. Hij grinnikte zacht, die had zich blijkbaar zo goed als verslapen. Zachtjes knikte hij naar de apprentice die hij herkende als Creamypaw. "Goedemorgen," Sprak hij uit, net zoals hij tegen de rest ook had gezegd. Dit moest de jachtpatrouille zijn, niet? Twee warriors en twee apprentices, meer gingen er vaak niet mee. “Sorry, Ik had me bijna verslapen.” Klonk de stem van de kater. Hij richtte zijn blik even op Bravesoul en keek daarna weer naar Creamypaw. "Dat geeft niets." Hij grinnikte en knikte naar de apprentice. "We zijn nog niet vertrokken dus," Zijn stem klonk vriendelijk, niet verwijtend naar de apprentice die misschien een klein beetje te laat was. Waren ze nu compleet? Vragend richtte hij zijn blik weer op Bravesoul, die vast wel zou begrijpen wat hij ermee bedoelde.}

_{Ze had de verbaasde blik van Arcticlight wel gezien, moest zich inhouden om hem niet fel aan te kijken. Zij kon het niet helpen dat ze geen mentor kreeg, dat was niet haar schuld: maar die van Stormstar. Nee, ze was niet perse boos, meer beledigd. Beledigd dat men haar niet zag staan en haar geen mentor gaf. Alsof ze nog niet goed genoeg was om apprentice te zijn. Ze had haar naam wel al gekregen, dus waarom geen mentor erbij? Hadden ze te weinig? Nee, ze konden best wel een warrior twee apprentices geven, toch? Het boeide haar eigenlijk niet. Het enige wat ze wist was dat ze momenteel geen mentor kreeg en men haar toch mee liet gaan op een jachtpatrouille. Ze wist niet zo goed wat ze ermee moest, ze zou het wel uitzitten.
Een echte reactie gaf ze niet op zijn woorden, hield zich in om hem niet fel aan te kijken. Gefrustreerd klapte ze haar nagels in en uit. Het was vast wel duidelijk dat ze zich beledigd voelde en niet zo’n klein beetje. Was wel weer iets voor Waterpaw om zich zoveel aan te trekken door één kleine blik. Misschien had Arcticlight het helemaal niet zo bedoeld, maar als zij eenmaal een mening ergens over had… Tja, die veranderde ze niet meer zo snel.

De lynx-point kater kreeg geen antwoord van Bravesoul – of die kreeg gewoon de kans niet om te antwoorden – maar er kwam wel een antwoord. Een andere apprentice… Ehm… Naam. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en probeerde hem wat beter te zien toen hij op hun afkwam. Als ze het goed had, dan was het Creamypaw. Ze ging niet echt veel om met de andere apprentices, wist niet precies waarom. Ze wist ook wel dat het deels haar eigen schuld was, maar dat zou ze nooit volledig toegeven. Haar felle woorden op werkelijk alles werkten meestal altijd nogal afstotend, dus het was ook geen wonder dat ze dus niet echt vrienden had.
Eventjes keek ze naar de andere apprentice, maar keek alweer – terwijl ze haar ogen rolde – weg. Zij mocht dan geen ervaring hebben met jagen: ze was tenminste wel op tijd. Goed op tijd ook. En zelfs als ze goed kon jagen zou ze nog op tijd zijn. ‘En we weten ook nog niet eens of we wel compleet zijn,’ voegde ze mompelend toe aan de woorden van Arcticlight, doelde zelf ergens op het feit dat Bravesoul nog steeds niks had gezegd. Nee, haar humeur was niet zo goed op het moment. Echter was dat niet zo speciaal, want de laatste tijd had niets echt geholpen wat haar humeur betreft.}

Hij greens toen hij zag wie er allemaal meegingen. Articlight en Waterpaw kwamen aanlopen. Hij had de twee toegeknikt. Even later kwam Creamypaw aan, iewat laat maartoch. Hij zag dat Waterpaw niet echt vrolijk was. Hij zag hoe Articlight hem vragend aankeek. Snel keek hij naar de drie katten. ''We zijn compleet.'' Hij werd nu weer wat meer betrokken bij de rest van de patrouille. ''Creamypaw, Waterpaw.'' Sprak hij tegen de twee. ''Zijn jullie al eerder meegeweest met een jachtpatrouille?'' Vroeg hij aan hun. Hij stond op en keek naar Articlight. ''Zullen we eerst naar de Rivier gaan?''

_{Eindelijk waren ze compleet en konden ze gaan, normaal zou hij nu al ergens op het territorium aan het jagen zijn. Maar als hij met een patrouille mee ging werd hij gewoon wat later dan normaal wakker. Normaal werd hij al wakker wanneer de zon amper op was, wanneer het voor een groot gedeelte nog donker was. Maar nu? Nu moest hij wat later opstaan zodat hij zich niet ging vervelen in het kamp. Bravesoul vroeg aan de twee apprentices of ze al eerder mee waren gegaan met een jaagpatrouille. Arcticlight keek de twee even aan, hij dacht van niet. Waterpaw was nog jong en Creamypaw had het jagen vast nog net geleerd. ''Zullen we eerst naar de Rivier gaan?'' Leek de kater opeens aan hem te vragen. Hij knikte. "Ja, is goed." Hij zette alvast enkele stappen vooruit. Jagen was een van de dingen die hij heel vaak deed, samen met het checken van de borders en soms wat andere katten leren kennen. Hij keek naar Bravesoul, waterpaw en creamypaw. Het zou niet zo'n heel lange weg zijn naar de rivier, die lag redelijk dichtbij het kamp.}

_{Eindelijk gaf de leidinggevende in de patrouille eens een antwoord, soort van. Het maakte haar niet uit, ze vond het toch niet leuk en het liefst was ze niet komen opdagen. Maar als ze keek naar dit groepje dan… Ergens zag ze ze er wel voor aan dat ze bleven wachten totdat zij er ook was. Ergens was het wel lief, maar ook gewoon irritant. Ze had geen behoefte aan dat soort aandacht, als je het al zo mocht noemen. Daarbij was zij nu op tijd en Creamypaw niet dus… Dus lekker puh. Dat ja. Oké, houd maar op met deze vage gedachtestroom, ze maakte het er alleen maar vager en erger door voor zichzelf.

De poes keek Bravesoul niet aan wanneer hij haar een vraag stelde, schudde enkel haar hoofd. Eventjes bleef ze naar de grond kijken, waarna ze opkeek naar de kater. ‘Ik heb nog geen een keer gejaagd in mijn leven, want ik heb namelijk geen mentor en dus ook geen trainingen,’ miauwde ze met een blik en toon alsof het de normaalste zaak van de wereld was, ‘Daarom snap ik ook niet wat ik hier nu doe.’ En ze keek weer weg, was overduidelijk weer geïrriteerd. Stom gedoe ook.
Ze moest zich inhouden om niet een: het-zal-wel-antwoord te geven. Gelukkig gaf Arcticlight al antwoord en hoefde zij dat dus niet te doen. Of ja, stiekem wel… Maar al Creamypaw gewoon een antwoord gaf dan had hij ook wat nuttigs gedaan en was het verder de macht van de democratie. Simpeler kon je het niet uitleggen. Dus vandaar dat ze zich aansloot bij de warrior door naast hem te gaan staan en hem met een geforceerde glimlach een knikje te geven. Ze wist dat de toon waarop ze dingen nu zou zeggen zou laten zien hoe weinig zin ze wel niet had, dus hield ze alle woorden die in haar opkwamen maar voor zich.}

Er verscheen een glimlach om zijn lippen toen Arcticlight zei dat het niet gaf. “Gelukkig,” hij ontspande zich iets meer. Zijn blik gleed naar Waterpaw toen ze zei dat ze ook nog niet wist of ze compleet waren. “Oké,” zei hij terwijl hij zijn blik vragend op Bravesoul richtte. De glimlach verscheen opnieuw om zijn lippen toen Bravesoul zei dat ze compleet waren. Hij keek even naar de anderen, dit werd vast gezellig. Ze zouden vast wel wat kunnen vangen, daar vertrouwde hij helemaal op. Hij keek echter weer vragend naar Bravesoul toen de warrior hun namen uitsprak alsof hij iets wilde gaan vragen. ''Zijn jullie al eerder meegeweest met een jachtpatrouille?'' Hij schudde net als Waterpaw zijn kop. Hij keek even naar haar en wachtte totdat ze uitgepraat was, voordat hij zelf antwoord gaf. “Ik ben nog nooit op jachtpatrouille geweest Bravesoul,” zei hij toen. “Maar ik zal mijn best doen om niet in de weg te lopen,” Hij fronste. “Ik kan wel een beetje jagen,” vervolgde hij bescheiden. Hij ging niet zeggen dat het beter ging, want hij was bang dat het daarom helemaal mis zou gaan. Dan zouden ze vast denken dat hij opschepte en dat wilde hij niet. Zo zat hij niet in elkaar en zou wilde hij ook niet gezien worden. Toen Bravesoul vroeg of ze eerst naar de rivier gingen keek ook hij naar Arcticlight. Hij grijnsde toen Arcticlight zei dat het goed was, als ze eerst daar heen zouden gaan. “Leuk,” vervolgde hij vrolijk. Misschien kon hij dan laten zien aan Arcticlight dat hij echt iets met zijn advies gedaan had. Rebelvoice begeleidde hem goed, maar Arcticlight had hem nog dat extra zetje in de goede richting gegeven. Waardoor hij meer zelfvertrouwen gekregen had en het al een stuk beter ging. Hij liep achter de anderen aan het kamp uit, met een opgewonden blik in zijn lichtblauwe ogen.

Words:316
Mood: Happy
Company: Bravesoul, Arcticlight & Waterpaw

Bravesoul knikte naar het groepje wat bij hem stond. Hij en Arcticlight zouden de twee jonge katten wel helpen bij het jagen. ''Ook al heb je nog geen mentor,'' Sprak hij en keek naar Waterpaw, omdat deze nogal geïrriteerd bleek te zijn omdat ze mee moest. ''Kan je nog wel mee op jachtpatrouille gaan.'' Hij gaf Waterpaw een knikje en begon te lopen, de rest volgde hem vast wel. Zijn poten kwamen neer op het zachte gras en hij ademde de frisse lucht in, wat was er nou beter dan een jachtpatrouille? Hij greens en ging over in een drafje. Hij kon de rivier al ruiken vanaf hier. Zijn ogen zaten vol met lust. Het leek net alsof alles van zijn angst was verdwenen. Hij was alweer beter geworden in de paar dagen die hij in de medicine den had gelegen. Hij ging wat zachter lopen en kwam naast Arcticlight lopen. ''Euhm,'' Begon hij wat ongemakkelijk. ''Ik heb je nog niet echt bedankt. Je hebt wel mijn leven gered.'' Hij keek eventjes naar de twee apprentices die hen volgde. ''Echt bedankt Arcticlight.'' Zei hij en toverde een kleine glimlach op zijn gezicht.

_{Kalmpjes liep hij met de groep mee, zijn blauwe ogen vielen kort op de rivier en meteen had hij zin om te jagen. Hij hield van jagen, het was een van zijn favoriete bezigheden. Plots verminderde Bravesoul wat vaart en kwam naast hem lopen, een beetje vragend keek hij op naar de jongere warrior. ''Euhm,'' Begon deze wat ongemakkelijk. ''Ik heb je nog niet echt bedankt. Je hebt wel mijn leven gered.'' Bedanken? Het was geen probleem geweest, hij hoefde niet bedankt te worden. Het redden van zijn clangenoten was een van zijn taken en hij zou het altijd volhouden om zoveel mogelijk levens te redden. Wie dan ook, vrienden, vijanden of zelfs familie. Hij zou ze allemaal uit de rivier vissen als het moest. ''Echt bedankt Arcticlight.'' Hij knikte. "Geen probleem, Bravesoul.." Glimlachte hij. "Ik ben blij dat je weer beter bent geworden, want ik was al bang dat ik een beetje.. te laat was aangekomen." Mompelde hij wat, waarna hij zijn blik weer voor zich uit richtte, de rivier zou niet al te ver weg zijn nu.}

"Geen probleem, Bravesoul.." Zei Arcticlight tegen hem en glimlachte. "Ik ben blij dat je weer beter bent geworden, want ik was al bang dat ik een beetje.. te laat was aangekomen." Mompelde hij tegen hem. Bravesoul greens eventjes. "Nou, je was precies op tijd hoor." Hij greens naar zijn mede clanner en begon weer wat harder te lopen. Zijn sterke spieren waren duidelijk zichtbaar, hij had niet voor niets zo hard getraind. Hij stopte een vossenlengte van de rivier af en keek naar de drie katten uit zijn patrouille. "Creamypaw, Waterpaw," Begon hij met praten, rustig ging hij zitten. "Omdat jullie nog nooit zijn meegegaan met een jachtpatrouille," Hij stopte eventjes en keek naar Waterpaw. ''En omdat jij nog nooit hebt gejaagd,'' Hij glimlachte eventjes om te laten merken dat het niet vijandig bedoelt was. "Zullen ik en Arcticlight jullie begeleiden." Hij keek even naar de twee apprentices. "Omdat Creamypaw de basis van het jagen al kent,'' Sprak hij en keek naar de apprentice. "Mag jij langs de kant van de rivier gaan kijken of je waterratten ziet, maar doe zachtjes, anders jaag je voor een paar manen de ratten weg." Hij glimlachte naar Creamypaw, het voelde gewoon als een sterke vriendschap tussen hen. Hij richtte zijn blik weer op Waterpaw. "Arcticlight, kan jij haar de basis uitleggen?" Hij keek een beetje ongemakkelijk, hij was ook nog niet zo lang warrior..

_{"Nou, je was precies op tijd hoor." Kalm knikte hij nadat Bravesoul dit gezegd had. Gelukkig maar, want als hij te laat was gekomen had hij het zichzelf niet vergeven. Dan was hij niet snel genoeg geweest en dan was het gewoon zijn schuld dat een jonge warrior gestorven was. Gelukkig was dit niet gebeurd, want hij wilde het echt niet op zijn geweten hebben. Al snel kwam de rivier in zicht en even later stonden ze er zelfs voor, zo snel ging dat ja. "Creamypaw, Waterpaw," Begon Bravesoul. Arcticlight grijnsde een beetje om hoe de kater de leiding nam, hij klonk zo zelfverzekerd in dit. Hij ging zitten en keek kort naar Creamypaw en Waterpaw, waarna hij weer luisterde naar wat Bravesoul te zeggen had. "Omdat jullie nog nooit zijn meegegaan met een jachtpatrouille," Begon de kater weer, kort ging zijn blik weer naar de twee apprentices. ''En omdat jij nog nooit hebt gejaagd,'' Hij had wel een beetje medelijden met waterpaw, hij vond het best wel lullig voor haar dat ze mee moest op een jachtpatrouille terwijl ze nog nooit gejaagd had. "Omdat Creamypaw de basis van het jagen al kent. Mag jij langs de kant van de rivier gaan kijken of je waterratten ziet, maar doe zachtjes, anders jaag je voor een paar manen de ratten weg.'' Sprak Bravesoul weer uit. Even knikte Arcticlight naar Creamypaw, gelukkig had hij de kater ook geholpen met een beetje jagen. Waarna hij vervolgens naar Waterpaw keek. "Arcticlight, kan jij haar de basis uitleggen?" Zijn blik gleed kort naar de warrior naast hem waarna hij vriendelijk knikte. "Is goed," Sprak hij uit, waarna hij op stond en met een simpele zwiep met zijn staart hij aan Waterpaw duidelijk maakte dat deze bij hem moest komen.}

Hij luisterde met één oor naar de twee oudere warriors. Het ging over de reddingsactie van Arcticlight die er voor gezorgd had dat Bravesoul er nou nog was. Er verscheen een klein glimlachje om zijn lippen. Daar was hij echt zo blij om. Hij keek naar Waterpaw. “Heb je er zin in?” vroeg hij aan de andere apprentice. Zijn aandacht werd van Waterpaw afgeleid toen Bravesoul stopte met lopen. Waardoor hij zijn oren nieuwsgierig spitste. Er kwam een enthousiaste fonkeling in zijn lichtblauwe ogen toen Bravesoul de naam van hem en van Waterpaw noemde. Hij was benieuwd wat zij mochten gaan doen. Toen Bravesoul hem vertelde dat hij op waterratten mocht gaan jagen knikte hij. Hij glimlachte toen hij ook van Arcticlight bevestiging kreeg. “Ik zal mijn best doen,” zei hij met een vastberaden klank in zijn stem. “En ik zal voorzichtig zijn,” Hij sprong overeind en deed zijn bek een stukje open. Hij pikte zo snel nog geen waterratten geur op, dus liep hij bij het groepje vandaan. Hij bewoog geconcentreerd zijn oren. Toen stopte hij met lopen, de geur van een jonge waterrat drong zijn neus binnen. Hij grijnsde even en zakte toen in sluiphouding. Hij sloop langs de waterkant in de richting vanwaar de geur vandaan kwam. Hij hoefde niet lang te wachten totdat hij de waterrat in zicht kreeg. De waterrat liep over een rots heen. Creamypaw zorgde dat hij uit de wind liep en dat hij geen geluid maakte. Hij sprong zachtjes op de rots. Toch keek de waterrat even op. Alleen hij was al te dicht bij het dier. Hij sprong op, sloeg zijn nagels uit en doorboorde de waterrat voordat deze een kik kon geven. Hij haalde even opgelucht adem. De waterrat had geen alarm kunnen slaan, dus het ging nog goed. Hij pakte de waterrat tussen zijn tanden en sprong ermee van de rots af. Hij begroef de prooi onder een struik en liep weer verder. Hij pikte al snel weer een nieuwe geur op. De adrenaline gierde door zijn aderen terwijl hij verder liep. Het moest goed gaan, dat moest gewoon.

Words:350
Mood: Concentrated
Company: Bravesoul, Arcticlight & Waterpaw

_{O geweldig, ze was dus de enige die geen skills had. Leuk hoor, heel leuk. Ze wist niet wie deze patrouille had gemaakt, Mousefur of Stormstar, maar als ze het wist dan… Nou dan… Oké, ze zou heel veel dingen willen doen maar het uiteindelijk toch niet doen omdat tja: het bleven haar meerderen en de consequenties waren nou niet echt leuk. Hield niet weg dat ze wel boze blikken mocht werpen op een van de twee, maar ze wist niet wie de patrouille in elkaar had gezet dus ging het alsnog niet. Er moest ook altijd wel wat zijn.
Ze keek op naar Bravesoul wanneer hij haar uit haar gedachtes trok. Ze zweeg over zijn woorden en volgde maar, bleef een beetje achteraan. ‘Maar ik kan nog wel in de weglopen,’ mopperde ze zachtjes, zo zachtjes dat ze het alleen zelf kon horen. Het was ook absoluut niet haar bedoeling dat de anderen het niet zouden horen, dan gingen ze weer… Nja, wist zij veel. Maar ze had geen trek in medelijden of medeleven of wat dan ook. Het was geen wereld ramp het was enkel en alleen vervelend. Worst case scenario zou zijn dat ze haar Warriornaam pas heel laat zou krijgen.

De enige die niet glimlachte in het gezelschap was zij natuurlijk, had een chagrijnige blik en houding. Nee, ze kon er niet om lachen en gaan van: “Aaaaw.” Of whatever. Het ging gewoon niet. Dus deed ze het ook niet. Zijdelings keek ze naar de mede apprentice wanneer hij haar wat vroeg. Vervolgens draaide ze haar hele hoofd en keek ze hem nogal droog aan. ‘Zie ik eruit alsof ik er zin in heb?’ beantwoordde ze zijn vraag met een retorische vraag. Hij kon maar beter geen antwoord geven, want dan… Ja, dan zou ze hem dus echt als dom beschouwen en als Waterpaw iemand bestempelde als dom: laten we het erop houden dat je je er dan jouw hele leven mee wordt geconfronteerd. Of het nou klopt of niet.
Dus Creamypaw kreeg vrijheid en zij les? Ze wilde wat zeggen maar slikte haar woorden in, het was nu niet het moment en ze was maar een apprentice, veel kon ze beginnen tegen twee warriors. Ze slaakte een diepe zucht wanneer Arcticlight met zijn staart gebaarde dat ze bij hem moest komen. ‘Ik kom,’ miauwde ze, maar kon het niet helpen dat ze eventjes Creamypaw volgde met haar blik. Lucky bastard die hij was. Ze schudde het echter snel van zich af en liep naar de warrior toe en ging toen bij hem zitten. ‘Oké… Eh… Doe je ding,’ moedigde ze hem een soort van aan. Ze wist niet of hij ooit al eens een apprentice had gehad, maar wat ze wel wist was dat de meeste warriors bang waren om iets verkeerd te doen voor de ogen van eentje. Want tja, je zou alles beter moeten weten en waarschijnlijk ook kunnen. Zou nogal zonde – niet te zwijgen over gênant – zijn als dat dus niet zo was.

OOC; Miep, sorry als de volgorde van mijn post niet klopt. En ja Water is een chagrijn, maar ze is gewoon een jealous b*tch o3o
Echter vond ik dat ik moest posten =w=}