I'm alright.. [SNOWKILLER]

Even gaapte de slanke flame point cat en schudde haar beige vacht uit. Drie muizen bungelde met moeite in haar mond, een voor haar, een voor haar kittens die langzaam over gingen op vast voedsel en een voor de gast die ze verwachtte. Snowkiller, hoe gevaarlijk zijn naam dan mocht klinken hij was zo nu en dan een echte gentleman de laatste tijd kwam hij wat vaker langs en haar kittens vonden hem helemaal geweldig Blizzardstorm had het druk, hij nam eindelijk zijn warrior taken op zich en hoewel Butterbell er blij om wou zijn had ze toch het gevoel dat het niet helemaal lekker zat er zat een spanning tussen haar en de bengaalse kater, een spanning die niet fijn voelde.

Ze hielt van hem, absoluut er was geen betere kat in de wereld voor haar en toch durfde ze niet te denken aan wat hij misschien kon doen achter haar rug om. Daarom was het fijn om zo nu en dan Snow bij haar te hebben die haar liet lachen tot haar buik pijn deed en haar vermaakte terwijl haar kittens sliepen.

De vertrouwde duisternis omhulde haar toen ze naar binnen stapte en haar kittens sprongen vrolijk om haar heen. Met een lachje liet ze behendig een muisje uit haar mond vallen en legde er een op een veilige plek ver uit de buurt van de springende pluizenballetjes. Met haar muis in haar mond gleed ze op de grond en een tevreden gesnor kwam uit haar mond. Ze nam net de eerste hap van de muis toen een bekend geluid in haar oren klonk en ze vrolijk opkeek toen de bekende vacht van Snowkiller door de ingang van de nursery kwam..

_{Stilletjes droegen de stevige poten van een zwartwitte kater hem langs het laatste stukje grens. In zijn bek bungelde een muis en een duif die hij te pakken had weten te krijgen. Hij was in zijn eentje gaan patrouilleren langs de grenzen, meer uit verveling dan nut. Hij moest zich toch even vermaken voor hij zijn tijd weer ging spenderen bij Butterbell. Vreemdgenoeg mocht hij die poes wel, ze was gezellig en hij kon met haar lachen. Maar dat niet alleen, ze was mooi. Nooit had hij een poes echt mooi gevonden, maar zij was het waard om mooi genoemd te worden. Ze verdiende dan ook wel beter dan de kater die ze had gekozen, de vader van haar kittens. Hij snoof als hij aan die kater dacht, hij minachtte dat luie varken meer dan de meeste. En daar was wel wat voor nodig, want zijn 'clan' zou hij geen clan durven noemen.

Maar toch was zij het waard om te ontgaan aan zijn minachting. Zij verdiende zijn vriendelijkheid, simpelweg omdat hij beter was dan die walgelijke rat. Haar kittens waren de enige uitdaging die hij had, hij had geen idee hoe hij met ze om moest gaan. Butterbell had tot nu toe geen commentaar gegeven op zijn gedrag dus hij nam aan dat het wel goed ging. Maar toch werd hij gek van ze, stelletje aandachtsjunkies dat ze waren. Maar alle andere kittens waren ook al zware aandachtstrekkers. Het liefst hief hij zijn poot naar ze op om ze neer te tikken, maar dan kreeg hij een 'angry mob of queens' aan zn reet en gezeik, daar had hij echt geen zin in.

Stilletjes betrad hij het kamp en negeerde alle anderen. Door het kamp zag hij nog even de prachtige pels van Butterbell de Nursery in verdwijnen. Damn, wat was er mis met hem. Het zou hem nooit wat geboeid hebben maar zij deed iets met hem, iets wat hij totaal niet begreep. Hij schudde even zijn kop en dumpte de muis en duif op de stapel voor hij zich uitrekte en naar de Nursery liep. "Goodmorning Sunshines," sprak hij vriendelijk en stak eerst zijn kop naar binnen voor hij volledig de nursery betrad. Zonder moeite zag hij Butterbell liggen en hij glimlachtte kort. " hoe is het met je?" vroeg hij terwijl hij naast haar ging zitten.}