Never look back, always look forwards. [&TREELEAF]

________________________________________

Het was al een tijdje geleden sinds Blowsoul nog contact had gehad met Spottedleaf en hij voelde zich goed, hoewel hij haar wel miste. Hij kon natuurlijk niet ongedaan maken wat hij had gedaan. En wat er was gebeurd. Hoewel hij haar niet expres negeerde en het echt alleen maar lag aan dat hij haar niet wilde kwetsen met zijn uiterlijk van toen – ze zou zich toch alleen maar schuldig voelen en dat wist ze diep vanbinnen zelf ook wel – moest ze nu uiteindelijk toch zelf de keuze maken of ze door wilde gaan of niet. Met de vriendschap, met elkaar te zien, doen alsof er niks gebeurd was en dit gedoe achter hun laten. Want eigenlijk was het maar één klein dingetje dat fout was gelopen. Hij had zich misschien tot haar moeten wenden en zij had hem misschien niet zo moeten beoordelen. Want dat was misschien wel wat er voornamelijk mis was gelopen… Misschien had zij hem diep vanbinnen zo hard beoordeeld dat… Nee, nu moest hij echt stoppen met constant die verwijting naar haar en naar hem. Zijn oren waren achteruitgetrokken, verschillende katten keken hem argwanend of onderzoekend aan. Voornamelijk katten die hem en Spottedleaf samen hadden zien staan toen Spottedleaf zich zo kwetsbaar had opgesteld, iets wat hem keer op keer diep vanbinnen brak als hij er weer terug aan dacht. Misschien verweten de katten van zijn Clan hem nog steeds dat hij Spottedleaf zo had laten voelen, hoewel zij ook wel wisten dat ze er niks mee te maken hadden. Spottedleaf was blijkbaar gewoon een geliefde kat van de Clan. Hij misschien ook wel, maar een kater hoorde nou eenmaal geen poezen te kwetsen, anders werd hij als een klootzak bestempeld. Iets wat een paar weken misschien wel gebeurd was, hoewel hij er nu eigenlijk vrijwel niks van merkte.

Net toen hij het gevoel begon te krijgen dat iedereen hem verwijtend aankeek, begonnen zijn poten hem naar een veiligere plek te brengen. Een plek waar hij rustig kon nadenken over zijn zonden. En ook al wilde hij haar uit zijn hoofd krijgen, ze kwam toch telkens terug. Hij probeerde zichzelf te laten geloven dat de enige remedie tegen die constante pijn in zijn binnenste haar vergeten was. Ja, als hij haar zou vergeten, zou de pijn ook automatisch stoppen. Dan zou hij weer opgelucht adem kunnen halen. En weer voort kunnen leven zoals eerst. En dit vond hij te onzinnig om over na te denken. Hij werd meteen beloond voor zijn lange nadenken en niet oplettendheid door hard met zijn poot tegen een steen te botsen. Met een salto vloog hij vooruit en kwam nogal ongelukkig neer. Hoe hij het voor elkaar had gekregen om een salto te maken wist hij ook niet, maar het deed in elk geval wel pijn. Vloekend kwam hij dan ook overeind en keek over zijn schouder naar de boosdoener. Hij merkte dat het een best grote kei was en dat er een beetje bloed op kleefde. Zijn blik gleed naar zijn poot, maar hij besteedde weinig aandacht aan het weinige bloed dat opwelde en van zijn poot op de grasgroene grond viel. Nou ja, grasgroen… De winter was aanwezig en er lag nog een beetje sneeuw, maar het was voornamelijk ijs aan het worden. Zijn zintuigen spanden zich aan toen hij een geluid achter zich hoorde. Zijn lichaam draaide zich onmiddellijk naar het geluid, maar hij zette zichzelf nog niet in aanvalshouding omdat hij ergens in zijn achterhoofd voor mogelijk hield dat dit ook een Clangenoot kon zijn en deze zich nogal te pletter zou schrikken als hij in de aanval zou schieten.

________________________________________

Treeleaf had gezien hoe Blowsoul tegen de steen botse en een salto maakte. Snel rende hij naar zijn Clangenoot toe. `Gaat het?' vroeg hij. Hij liep om Blowsoul heen om te kijken of hij ergens gewond was. `Kan je lopen?' Treeleaf keek naar de steen. Er zat boed op. `Stomme steen,' gromde hij, om zich meteen weer naar Blowsoul te wenden. `Moet ik de Midicine Cat halen?' vroeg hij. Zeg, hoeveel vragen ben je nog van plan om te stellen? beet hij zichzelf toe. Een vlinder vloog voorbij en liet hem denken aan de onbezorgdheid van Rouge. Rouge... Jemig, wat miste hij haar. Haar lach, haar speelsheid, en bovenal: haar liefde. Treeleaf schudde meteen de gedachte aan Rouge van zich af. Nee, nu niet... Hij mocht niet aan haar denken, want straks zou hij de code niet meer serieus nemen en uit de Clan worden gezet. Even voelde hij het verlangen om daadwerkelijk uit de WindClan te gaan om voor altijd bij haar te zijn. Maar toen keerde Treeleaf weer terug naar de werkelijkheid, naar Blowsoul die op de grond lag.

________________________________________

Blowsoul voelde zich lichtelijk geagiteerd. Hij voelde de pijn snel door zijn binnenste dringen. Hij was op een vreselijke manier terechtgekomen en dit kon hij voelen, maar hij ging zijn zwakte niet tegenover zijn Clangenoten tonen. Dadelijk nam de Clan hem niet meer serieus, dachten ze dat hij een sukkeltje was die bij elk klein pijntje begon te janken. Nee, zo wilde hij, zeker tegenover zijn Clangenoten, zeker niet overkomen. Hij richtte zijn blik naar voren en rook een bekende geur. Treeleaf. Hij had het kunnen weten als hij niet zo bezig was geweest met zijn gedachten, maar het was nu ook weer iets te laat om zich daar iets van aan te trekken. Hij besloot om het maar zo te laten en draaide zich om naar de kater. ‘Ja, het gaat wel,’ mompelde hij. Hij keek de bezorgd zijnde kater aan en voelde zich even warm worden. Toch nog iemand die hem niet verachtte om zijn handelingen bij Spottedleaf en die hem gewoon aankeek en behandelde als een waardevol Clanlid. Dit soort Clanleden had hij de afgelopen tijd wel gemist. ‘Ik denk dat ik wel kan lopen, ik ben gewoon een beetje ongelukkig gevallen,’ beantwoordde hij de tweede vraag en keek instemmend over dat gedeelte over de steen. Het was inderdaad een stomme steen. Hij schudde zijn hoofd bij de volgende vraag van Treeleaf. ‘Nee, het gaat wel,’ zei hij glimlachend. ‘Bedankt voor je zorgen, man.’ Hij stootte Treeleaf vriendschappelijk aan, maar voelde de pijn algauw verspreiden. Zijn hoofd begon ook weer te bonken, maar dat was normaal. Die wond was nog maar pas genezen en van de hoofdpijn was hij ook al een tijdje af, hoewel dit ongeluk het natuurlijk niet verbeterde. En ja hoor, de pijn begon alweer terug op te zetten. Hij hield zijn vloekwoorden maar voor zich.

Het viel hem op dat de kater een rare blik in zijn ogen had. Niet zomaar een rare blik, maar de blik die iemand had als hij verliefd was. Zulke blikken waren nu eenmaal niet te vermijden en kreeg je automatisch als je verliefd was, Blowsoul had het vaak genoeg gezien in de kraamkamer. Juist omdat de kater zo bezorgd leek over hem, vond hij het misschien wel een goed idee als hij een vraag stelde. Een plagend vraagje, gewoon om het onderwerp even te vergeten. ‘Het gaat me natuurlijk helemaal niet aan,’ zei Blowsoul met een plagende grijns. ‘Maar ben je soms verliefd?’ Hij grinnikte even, zou het eigenlijk wel leuk vinden als hij Treeleaf erop betrapt had en dat hij blikken goed kon omschrijven. Hij moest namelijk eerlijk toegeven dat als hij er zelf niet zo mee in zijn hoofd had gezeten – met zijn eigen problemen met Spottedleaf, hoewel die ver afweken van liefdesproblemen, maar om toch maar even een voorbeeld te hebben – dat hij het waarschijnlijk niet eens gemerkt had. Hij probeerde zich te focussen op Treeleaf, was eigenlijk wel benieuwd wat de kater hem kon vertellen. Dadelijk had hij het juist, dan kon hij misschien nog wel wat opsteken van de kater. Hij wist trouwens zelf niet of hij verliefd was of dat het allemaal maar gebaseerd was op een goede vriendschap. Hij richtte zijn blik naar de kater en ging zitten. De hoofdpijn werd hem te erg. Bovendien hadden ze toch wel de tijd om even te converseren, Blowsoul vermoedde dat ze wel tijd genoeg zouden hebben om te gaan jagen.

________________________________________

‘Het gaat me natuurlijk helemaal niet aan,’ hoorde Treeleaf Blowsoul zeggen. ‘Maar ben je soms verliefd?’ Treeleaf keek de kater aan. Moet ik het hem vertellen? Na alles wat er is gebeurd met Spottedleaf? `Ik... um...' begon hij. Hij wist werkelijk niet wat hij moest zeggen. `Ja, wel een beetje...' gaf hij uiteindelijk toe. Hij voelde zich niet betrapt, alleen maar leeg. Leeg, omdat Rouge er niet was. Rouge... Treeleaf keek nog eens naar de steen. Er kropen pissebedden onder vandaan. Treeleaf trok een vies gezicht. Hij hield niet van pissebedden. Hij richtte zijn aandacht weer op Blowsoul. `Zeg, als het wat beter gaat, zullen we dan wat gaan jagen?' vroeg hij. Hij hoopte dat Blowsoul ja zou zeggen, hij had namelijk een plek gevonden waar veel vogeltjes zaten, en hij had een beetje genoeg van konijnenvlees.