Leave my own territory to have some fun. [&OBSESSION]

________________________________________

Adams’ amberkleurige ogen waren nauw gericht naar het vogeltje dat daar gebroken lag. Hij vond het zelf, zeker voor zijn leeftijd, al een geweldige sprong. Het vogeltje had het niet zien aankomen en was daarom tegen de grond gegaan. Ach ja, hij moest zich toch ergens mee bezighouden om zijn dagen mee door te komen? Bovendien had hij nog geen missies. Icy was de laatste tijd nogal stil, vond Adams dan toch. Er waren geen leuke missies meer, zoals Clankatten aanvallen. De cyperse poes van de ThunderClan had hem niet zien aankomen, waardoor hij vrij spel had gehad om haar schouder te doorboren met zijn tanden. Hij hoopte dat ze er nu nog steeds last van had, eindelijk iets leuks wat er gebeurde. Hoewel hij Hawkfrost ook wel miste, de poes die zijn gedrag niet kon uitstaan. Hij vond het jammer dat ze er nu niet meer was, anders kon hij haar weer irriteren met zijn gedrag die nooit veranderde. Hij had heus wel opgemerkt hoe ze het steeds vreselijk vond als hij zijn gedrag niet verbeterde ondanks haar verbeten pogingen. Hij grinnikte als hij er weer terug aan dacht en stak zijn poot uit naar het kermende vogeltje. Met een snelle beet in het kraagje beet hij het dood. Hij keek koud neer op de vogel, waarna hij zijn blik opzij liet glijden. De bosgeuren lieten opwinding door zijn lijf gaan. Hij had zin om nog meer te jagen, om zich op verboden terrein te begeven, maar deze keer niet op die van de Clans. Nee, bij de Clans had hij er geen lol aan, die miezerige katten die miezerige pogingen deden om hun Clanlijnen te beschermen. Daar had hij geen echte lol aan. Hij zocht een echte uitdaging. Hawkfrost was er al akelig in de buurt bij gekomen, maar hij zocht iets anders.

Plotseling wist hij het. Hij kon natuurlijk nog altijd bij de Rogues kijken. Dat waren altijd van die katten met een geschiedenis, meestal een interessante. Of het was een verstoten Clanlid die iets vreselijks gedaan had, of het was iemand die helemaal in zichzelf getrokken was omdat hij zijn familie had verloren, of het was iemand die juist heel sociaal was, maar die wel een klap tegen zijn kop verdiende. Adams grijnsde duivels, pakte het vogeltje op en scheurde daar het vel vanaf. Het verse sap drong in zijn mond. Terwijl hij genoot van het kleine vogeltje keek hij ondertussen in het rond. Hij zou eerst naar hun territorium moeten trekken, dan zou hij wel weer verder zien. Wie weet wat voor een agressievelingen zich daar bevonden. Zijn mond vormde zich om tot een grote grijns. Hij vond het nu al plezierig om naar dat territorium te trekken. Het vogeltje was binnen no time op. Adams wandelde een stukje verder. Hoewel de katten van de BloodClan ook interessant waren om uit te dagen, kwamen Rogues er ook wel een beetje bij in de buurt. Hij haalde diep adem, snoof daarbij de bosgeuren op en rook daarbij ook een andere geur. Hij merkte de geur op van iemand van zijn eigen Clan. Wat deed die nou weer hier? Adams draaide zijn kop en keek opzij, waarbij hij zachtjes gromde. Jammer, heel zijn plan naar de vaantjes. Nou ja, misschien kon hij wel wat lol krijgen bij diegene die daar was. ‘Maak jezelf bekend,’ zei hij met zware stem, waarna hij op zijn doodse gemakje ging zitten en tussen de struiken door tuurde.

________________________________________

Leave my own territory to have some fun. [&OBSESSION] 28ouop

Leave my own territory to have some fun. [&OBSESSION] 264nuhg

De zwarte kater liep rustig rond, iedere keer dat zijn poten de grond raakte kraakte er wel een takje of iets anders. de eventuele prooi die in de buurt was zou hem allang horen aankomen en ze hadden tijd genoeg om weg te lopen. Echter deed de kater niet veel moeiten om niet op te vallen. Het maakte hem niet uit dat de prooi nu weg zou lopen, hij was toch niet uit op eten. Moest dat wel het geval geweest zijn zou hij het veel rustiger aandoen. Zijn groene ogen stonden er rustig bij en ook zijn lichaamstaal sprak niets gewelddadig uit. Hij was dan ook niet op zoek naar ruzie op het moment, zo zat hij nu eenmaal niet in elkaar. Nee, het was eerder een rustige kat die er niet gevaarlijk uit zag. Zag hij er dan ook zwak uit? Dachten ze dat hij dik was en daarom dus eigenlijk niets voorstelde? Zijn vacht was misschien dik, maar daaronder zaten wel zijn spieren verscholen. Daarbij zou hij niet in de Bloodclan zitten moest hij maar ene klein zwak katje zijn dat niets kon. Iemand die alleen maar een langzame en pijnlijke dood zou kennen. Nee, hij zou ervoor zorgen dat katten die hem en de weg liepen een langzame een pijnlijke dood tegemoet zouden gaan.

De kat tilde zijn kop op toen hij dacht wat te horen, enkel zag hij niets. Hij opende zijn bek een stukje om de geuren om zich heen beter te kunnen ruiken. De geur van een onbekende kat vulde zijn neus. Het was duidelijk van de Bloodclan, maar toch kon hij de geur niet bij een gezicht plaatsen. Nee, om de geur van de Bloodclan die rond de onbekende kat hing wist hij niet van wie de geur afkomstig was. Traag, poot voor poot ging hij op de geur af. Zijn lichaam hield hij laag bij de grond om minder snel op te vallen, echter deed hij ook niet verschrikkelijk veel moeiten om helemaal niet op te vallen. Moest de kat hem opmerken dan was het maar zo, dan zou hij er geen probleem van maken en zou hij zich gewoon zichtbaar maken. ‘Maak jezelf bekend,’ Een kleine grijns verscheen op zijn lippen toen de woorden zijn oren bereikte. Hij sprong nu gewoon recht en met enkele stappen verscheen hij achter de onbekende kat. De grijns die hij zonet nog op zijn kop had staan was nu ook volledig verdwenen. "Ook een goede dag." sprank de kater rustig. Zijn groene ogen waren recht op de kat die voor hem stond gericht, net zoals zijn oren ook helemaal naar voor waren gericht.

Sorry dat die zo kort is en dat het een flutje is, ben het niet gewoon om een dier te spelen, of toch niet meer x'3

________________________________________

Een haast manische glimlach verscheen rond Adams’ lippen toen hij diegene voor hem opmerkte. Hij kende de naam niet meer, vond deze misschien niet interessant genoeg om hem te onthouden, maar hij wist wel dat het iemand van de BloodClan was. De meesten van de BloodClan waren het wel waard om tegen te praten, maar er waren er ook bij die hij gewoon negeerde omdat hij ze niet genoeg vond voor de Clan. Soms begreep hij dan ook niet waarom Icy ze toegelaten had, maar goed. Hij zou deze gedachte nooit uitspreken tegenover zijn leidster, had wel voldoende respect voor haar om deze gedachte voor haar te verzwijgen, maar soms vroeg hij zich af of zijn leidster zelf ook wel niet inzag dat ze soms idioten toeliet in de BloodClan. Zoals dat kleine onderdeurtje van een Aria die zijn leerlinge was. Adams zette zijn klauwen in de grond. Als dat wezentje nog één keer onrespectvol tegen hem was, ongeacht of ze zijn leerlinge was of niet, hij zou zijn klauwen in haar keeltje zetten en… Hij draaide zijn kop naar de kater die sprak. Och God, het exemplaar hier voor hem was minstens vijf maanden jonger dan hem. Adams kende die blik wel. Alsof die kater iedereen in zijn weg zou opruimen. Hijzelf had ook zo gekeken, vroeger dan. Nu maakte hij vooral lol door anderen pissed off te maken en daar zijn voordeel uit te halen, zoals toen met Hawkfrost. God, het was toen zo vreselijk leuk om haar kwaad te zien worden, hoewel ze hem wel had geraakt had met haar klauwen en ze gedeeltelijk zijn respect gewonnen had. Deze kater hier voor hem moest zichzelf eerst maar bewijzen, dan pas viel er over respect te spreken. Hij deed een paar stappen vooruit en besloot toen om te spreken.

‘Gegroet jonge kater,’ zei hij, eerder om hem op zijn leeftijd terecht te wijzen dan om het als een begroeting te laten klinken. Met een beetje hersens zou de kater ook wel begrijpen dat hij in de minderheid stond. Zowel fysiek als met zijn leeftijd. Adams was hier nog altijd de sterkste, diegene met de hoogste leeftijd en dan ook diegene met de meeste ervaring. Vond hij dan toch. ‘En hoe heet jij, jonge kater?’ Hij keek hem aan, vond het eigenlijk lichtelijk grappig om het begrip ‘jonge kater’ te gebruiken. Iemand op zijn jonge leeftijd terechtwijzen was dan ook zo grappig. Iemand een schuldgevoel of een slecht gevoel bezorgen was gewoon fantastisch. En iemand vermoorden vanwege zijn dom- of onwetendheid was gewoon… Wel, dat was gewoon de max. Ja, Adams was niet echt gevoelsbewust. Kilheid was zijn eerste gevoel, gevoelens van liefde zou hij niet meer krijgen en hij was ook niet iemand die gauw vriendschappelijke gevoelens opbracht voor andere katten. Je kon dus wel stellen dat hij geen vrienden had. Of toch in elk geval weinig. Er waren namelijk katten die hij wel respecteerde, zoals Icy. Een poes die zijn vriendin had kunnen worden als ze wat meer tijd zou nemen om hem beter te leren kennen, maar ze had het druk. Druk met idioten in de Clan laten en zo. Het zou Adams nog echt verbazen als hij een kat tegen zou komen die de Clan meer dan waard was, zoals hijzelf. Hij liep rond de kater heen. ‘Mijn naam is Adams, maar misschien heb je al wel eens van me gehoord. Ook niet onmogelijk tegenwoordig,’ zei hij grijnzend, waarna hij halt hield voor de kater en ging zitten. Zijn pluizige staart sloeg hij netjes rond zich heen, terwijl zijn amberkleurige ogen de kater recht aangekeken.

________________________________________