Never Give Up [& KIRA]

Onderwerp: Never Give Up [& KIRA] za 26 jan 2013 - 14:11

_{Voor een keertje zat de kleine, zwarte kitten niet bij haar moeder, maar liep ze gewoon een beetje rond. Haar blauw-grijze oogjes gingen van links naar rechts en ze nam de plek eens goed in haar op. Ze was nooit verder dan hier geweest, er stond een muurtje omheen en nooit was ze er over geweest. Ze wou het wel, maar durfde niet. Wat was er buiten dit wereldje? Weer klonken die zachte plofjes op het natte gras van haar poten die telkens opnieuw de grond op een andere plek raakten. De groene sprieten kriebelden onder haar pootjes en even keek ze omhoog naar de lucht. Enkele wolkjes zweefden voorbij, maar voor de rest was het stralend blauw, ook werd het warmer. De koude tijd waar zij in geboren was, was voorbij en overal begon er weer leven in te komen. Kleine, groene blaadjes sierden een jong struikje en vrolijk trippelde ze erheen. Voorzichtig duwde ze haar neusje ertegen, zij zou ook ooit groeien, net zoals dit blaadje deed. Een vrolijke glimlach sierde haar gezicht en ze liep wat verder, haar gedachten waren overal behalve bij deze wereld en ze schrok zich toen ook dood toen ze merkte dat ze tegen iemand aanliep. Direct was ze wakker en keek even naar de kitten waar ze was tegen gebotst. 'S.. S.. Sorry', stotterde ze en keek even naar de grond.

[& KIRA c:]}

K I R A
You can’t ever win if you’re always on the defensive,
to win, you have to attack.

Eens hij had geleerd om stevig op zijn pootjes te staan, was hij al op onderzoek gegaan. Bijna het hele nest waarin hij was geboren leek zo avontuurlijk te zijn. Misschien omdat ze in de waan waren dat men hen niets kon doen, of ze waren gewoon vreselijk nieuwsgierig van aard. Dat laatste sloeg op hem. Hoewel hij jong was en toch behoorlijk naar zijn ouders opkeek, was hij verre van naïef. Kira was zich ervan bewust dat er wel degelijk dingen konden gebeuren met hem en zijn broertjes en zusjes. Daarom zocht hij geen onnodige moeilijkheden op. Dit weerhield hem er echter niet van om allerlei katten aan te spreken. De meesten hadden geen zin in een kitten die om hen heen hing, maar zijn manier van vragen was voor vele ook wel te waarderen. Ondanks dat zijn ouders gezien werden als 'slechte' katten, was Kira redelijk braaf en beleefd tegen de rest. Kwam niet in moeilijkheden en als hij eens iets deed, was dat op zo'n manier dat niemand erachter kwam. Hij was een echte kitten, vrolijk en nieuwsgierig. Zo ook nu, nu de lucht mooi blauw was en de temperatuur weer begon te stijgen na enkele maanden van kou. De zilverkleurige kitten dat rustig in het kamp toen er plots iets, of beter gezegd iemand, tegen hem aan botste. Hij draaide zich meteen naar degene toe en merkte dat het een kitten was van ongeveer zijn leeftijd. Het poesje verontschuldigde zich meteen en keek wat naar de grond. Kira glimlachte een beetje. 'Geeft niets. Wie ben jij?' vroeg hij. Zijn stem straalde dezelfde vriendelijkheid uit als zijn ogen.

WORDS Doesn't matter TAGS Breeze NOTES None

_{'Geeft niets. Wie ben jij?' klonk het rustig en Breeze keek de kitten voor haar even aan. Zijn rustige en vriendelijke houding kalmeerde haar een beetje, ze had nog niet veel rustige kittens hier gezien. Maar hij vond het duidelijk niet al te erg dat ze tegen hem was aangebotst. Ze had ook nooit moeten weggaan bij haar moeder, dan was ze niet tegen hem aangebotst. Ach, wat gebeurt was, was gebeurt, ze kon de tijd nu eenmaal niet terugdraaien. 'Mijn naam is Breeze' zei ze en glimlachte even licht, 'En wat is jouw naam?' Haar blauwe oogjes keken hem even vrolijk aan, maar ze richtte ze daarna weer op haar poten. Ze was niet echt gezelschap gewend, meestal zat ze tegen haar moeder, ver van de buitenwereld maar wat na te denken. Ze was niet zo nieuwsgierig en hyperactief als die andere kittens. Ze was wel nieuwsgierig, maar ze uitte het in ieder geval niet zo erg. Soms ergerde ze zich dan ook rot aan die kittens die alles wouden weten en dan ook alles maar vroegen en als ze er zelf al last van had, waarom zou ze het dan gaan doen? Ze keek weer op en wachtte rustig op zijn antwoord.

- Jouw onderschrift leidt af xD -}

K I R A
You can’t ever win if you’re always on the defensive,
to win, you have to attack.

Het poesje leek nog niet helemaal op haar gemak bij hem in de buurt en dus bleef hij kalmpjes glimlachen. Het was niet zijn bedoeling geweest om iemand nerveus of iets in die richting te maken. Na een korte stilte stelde ze zich voor als Breeze. Hoewel hij de zoon was van de leider en de deputy, kende hij lang niet iedereen van BloodClan bij naam. Al helemaal de kittens niet. Het was dus een echte ontmoeting. 'Aangenaam. Ik ben Kira' zei hij. Zijn stem een tikkeltje vervuld van trots, zijn vacht iets opzettend. Waarschijnlijk had ze wel eens van zijn naam gehoord. De meeste katten in BloodClan kende hem namelijk al voordat hij een kans had zich voor te stellen. Ze moesten het wel van zijn moeder of vader hebben. Hij vroeg zich af wie haar ouders waren en besloot dit dus ook te vragen. 'Wie zijn jouw ouders, als ik vragen mag?' vroeg hij beleefd. Waarschijnlijk was zijn gehele houding compleet verschillend van wat je zou verwachten bij een BloodClan kat. Kira zelf wist echter niet beter. Hij gedroeg zich niet zoals anderen hem opdroegen, maar helemaal zoals hij zelf wilde. Deze manieren paste nu eenmaal het beste bij het slimme katertje.

WORDS Doesn't matter TAGS Breeze NOTES None

_{De kater voor haar bleef kalmpjes glimlachen, terwijl ze haar naam uitsprak en hem dezelfde vraag stelde. 'Aangenaam. Ik ben Kira', kreeg ze als antwoord, ze keek op, je hoorde duidelijk wat trots in zijn stem. Ergens kende ze de naam van, was dat niet een zoon van Icy? 'Aangenaam' miauwde ze en glimlachte. 'Wie zijn jouw ouders, als ik vragen mag?' vroeg de kater, Kira genaamd, beleefd. 'E..Ehm, Ziva is mijn moeder en Fame mijn vader' Ze keek weer naar haar poten, ze wist niet precies of de kater die twee katten wel kende. Iedereen kende zijn ouders, maar de hare? Waarschijnlijk kenden velen de katten niet, tenminste dat dacht ze. Eigenlijk wist ze niet hoe bekend of onbekend haar ouders waren. 'De jouwe zijn Icy en Saxon, toch?' vroeg ze een beetje twijfelend en hield haar hoofdje even schuin. Doordat ze zich altijd zo had afgezonderd, wist ze eigenlijk niet precies wie wie allemaal was en ze hoopte maar dat ze het juist had, anders zou ze zich een beetje dom voelen.}

Onderwerp: Re: Never Give Up [& KIRA]