Dawnpaw schudde geërgerd zijn kop, er was net een dennenappel uit een boom gevallen. Recht op zijn kop. Kwaad gromde de knappe kater naar de bomen, konden die rotdingen niet oppassen met hun dennenappels? Kop schuddend liep de kater door. Zijn humeur was goed naar de knoppe, maar het werd iets beter toen hij een zwart figuurtje zag: Wingpaw. Zo stil als hij kon sloop hij op haar af, dat was niet heel moeilijk doordat de twolegs ongelooflijk veel herrie maakten. Hoe ze dat voor elkaar kregen? Het was hem ene raadsel.
Eenmaal achter de jonge poes bleef hij staan. "Is het wel slim om hier te staan? " Zei hij uit het niets. "Pas op hoor! Ze eten je op!" Een grijns sierde zijn snuit, dit was altijd zo leuk.