Why do I have to share mommy with you? [& SHIVA]

<sub>Haar oogjes waren open, maar haar lichaampje bewoog niet, afgezien van haar borstkas die traag op en neer ging. Ze voelde de vacht van haar moeder in welke zij zich verborg. Ze voelde de warmte die de zwarte poes afstraalde en ze kon haar ademhaling horen. Zoals altijd lag ze tussen de voorpoten van de kat die ze haar moeder noemde en ze had zich diep tegen haar moeder aan genesteld. Zo zat ze nu al een hele tijd, gewoon te zitten of zo leek het toch. In haar hoofd spookten honderden dingen, duizenden vragen zonder antwoord, gewoon over het leven, over de natuur, over haar familie, over de buitenwereld en over alles wat er te vinden en te zien was. Wat kwam er na de dood? Ze was nog jong, maar zelfs deze vraag spookte door haar hoofdje. Wat was er allemaal buiten deze wereld? Ze was niet ontzettend nieuwsgierig aangelegd, maar dit was toch iets dat ze graag wou weten. Wat dachten anderen van haar vragen? Wisten anderen de antwoorden op haar vragen? Op haar duizenden vragen waar ze zelf geen weet mee wist? Wat konden anderen haar bijbrengen dat ze zelf nog niet wist? Wat was er op deze wereld allemaal wat nog ontdekt moest worden? Wat leefde hier voor de rest op deze aardbol? Hoe zat de aardbol ineen? Wat was er in de lucht? Zaten daar goden? Zaten daar dode katten? Wat was er? Wat hield deze aarde heel? Wat zorgde voor het leven? Wat had er voor gezorgd dat zij hier nu was? Wie had voor het allereerste begin gezorgd? Wanneer waren de eerste levende wezens hier? En hoe? Hoe kwamen die hier? Hoe kwamen de planten hier? Zoveel vragen zonder antwoord, zoveel vragen waar ze zelf geen vat op had, maar dingen die ze wel wou weten, waar ze uren wou voor luisteren. Alleen, wie wou het haar vertellen en wie kon het haar vertellen?

Even schrok het poesje op uit haar gedachten door het wegvliegen van een vogel en ze keek even beduusd om zich heen, pas nu merkte ze haar zusje op. Natuurlijk had ze dat poesje wel eerder gezien, maar ze was even geheel vergeten dat ook zij hier was. Voorzichtig en stil nestelde ze zich nog wat dieper in haar moeders vacht. Waarom moest ze haar moeder delen? Waarom kon die niet van haar alleen zijn? Even zuchtte ze zacht en staarde een beetje verslagen naar de grond. Het was eigenlijk erg, maar ze wist de naam van haar zusje niet eens. Het enige wat ze wist, was dat het een bloedverwant was, haar zusje, dat was al.

[& SHIVA]</sub>

<sub>Plots voelde de kleine kitten wat geprik in haar pels en direct schoten haar oren in haar nek en sperde ze haar ogen open, "Wakker worden," piepte haar zusje en terwijl ze tegen haar aanduwde. Ze maakte zich weer klein en keek licht geïrriteerd naar de kitten, waarna ze even haar blik afwende, 'Ik ben al lang wakker' zei ze stil en keek haar weer aan. Haar zusje had een grijze, kortharige vacht en helder blauwe oogjes Even nieste ze zachtjes en drukte haar lichaampje wat dichter tegen haar moeder. Even keek ze haar zus aan, 'Wat moet je?' vroeg ze toen stilletjes en liet haar oren nog steeds in haar nek liggen. Dit was de poes met wie ze haar moeder moest delen, die ging ze niet zomaar vertrouwen! Velen zouden haar saai vinden, maar zij vond dat nu eenmaal niet, zij vond het niet erg om een paar uren niks te doen en gewoon na te denken. Na te denken over alles, maar dan ook alles wat ze kon verzinnen.

- Beetje kort x'D -</sub>

<sub>"Ik wil wat gaan doen, ik wil de wereld gaan bekijken, misschien wil je wel mee," zei de poes. De kitten stapte wat dichter naar haar toe en dook ineen, waarom wist ze niet eens. Maar omdat haar zus in een dook, dook zij nog erger ineen, bang dat er iemand achter haar stond ofzo. "Doe me geen pijn, alsjeblieft!" piepte ze bang, 'Mij ook niet' piepte ook zij, wie eigenlijk niet eens wist wat er gaande was. Plots was de stemming van de grijze kitten weer geheel overgeslagen, plotseling vertrok ze geen spier en bleef haar met versmalde pupillen aan kijken. "Wat doe ik fout dan?" miauwde ze, en ze keek weer weg. "Ik doe helemaal niets fout." blies ze, "Hoe heet je?" vroeg ze, stil en bang keek ze naar de kitten, wat was dat voor eng dier? Wat had ze gedaan? Haar oortjes lagen bang in haar nek en stotterend sprak ze haar naam uit, 'I.. ik b..ben B.. Bre.. Breeze' zei ze stil en trilde bijna van angst. Ze vond de kitten voor haar eng, maar dan ook echt eng. Wat moest ze van haar? 'W.. Wat is jouw n.. naam?' kreeg ze er met moeite uit en wende haar blik even af, eigenlijk wist ze niet goed wat ze nu moest denken of voelen. Misschien zou de kitten voor haar wel ontzettend zelfzeker worden omdat ze zo bang was en zou ze haar aanvallen of misschien zou ze juist medelijden krijgen. Ze wist het niet en misschien was dat het dan ook wat haar zo bang maakte...

- Haha, met jou Rpg'en is ook leuk >3 -</sub>

_{"Ik ben Shiva, of..." sprak de kitten, "Ja ik ben Shiva," piepte ze vervolgens. Plots sloeg de kitten met uitgeslagen klauw naar een voorbijgaand vliegje, waar Breeze van schrok. Waarom doodde ze zo'n beestje? Het had haar toch niks gedaan? "Ik heb je, mormel!" miauwde ze naar het vliegje en ze begon aan haar poot te likken, precies op de plek waar nu het vliegje lag. Even kneep ze uit afschuw een oog half dicht. "Zou onze mama ook vliegende beestjes eten?" vroeg de kitten aan de andere kitten en ze ging weer normaal zitten. Het poesje kromp in elkaar, nu was zij aan de beurt natuurlijk! "Wat is er, doe ik wat fout, ik doe je echt niets hoor!" zei Shiva en ze kwam iets dichterbij. 'Dat vliegje dacht waarschijnlijk ook dat jij niks zou doen' piepte ze bang en kroop onder haar moeders voorpoot. Enkel haar kopje was zichtbaar, 'Dat arme beestje had je toch niks gedaan?' piepte ze weer. Ze wist zelf ook wel dat de muizen en vissen die zij at ooit een leven hadden gehad, maar dit vliegje was gedood zonder reden. Het was niet eens om te eten! Met grote, bange oogjes keek ze naar haar zus, de moordenaar!}

<sub>"De muisjes die wij eten hebben ons toch ook niets gedaan, toch eten wij ze." miauwde Shiva terug en ze keek weer weg, 'Maar die eet je nog op! Dit vliegje niet!' piepte ze weer verdedigend, "Als jij denkt dat ik een moordenaar ben wil ik niet meer met je spelen hoor!" miauwde de kitten. Ze liep een eindje van Breeze af en ging met haar rug naar haar zusje gekeerd zitten. Gelukkig maar, spelen wou ze toch zoiezo niet. "Wat gemeen!" hoorde ze plots zachtjes, zou ze het nu eindelijk doorhebben dat ze gemeen was geweest tegen dat vliegje? Zonder ook nog maar naar Shiva te kijken, bleef ze onder de poot liggen. "Dan speel je toch niet met me, ik ben namelijk geen moordenaar!" klonk het weer, deze keer luider en duidelijk. Voorzichtig kwam Breeze onder de poot van haar moeder vandaan en kroop op haar rug, daar rolde ze weer op tot een bolletje en staarde maar wat in de diepte. Gewoon naar niks, haar gedachten waren leeg voor een keertje en eigenlijk wist ze niet goed wat ze nu moest doen of denken...

- Een beetje flut -</sub>

_{"Daarvan leer je wel jagen, of wil je als je groot bent nog steeds door mammie gevoerd worden?!" protesteerde de kitten, maar Breeze sloeg al geen acht op haar. Even was het, afgezien van wat gebrom beneden, stil. Pas na een tijdje hoorde ze de stem van Shiva weer, "Breeze, wil je het goed maken?" vroeg ze, even keek de kitten haar aan en zag hoe ze langzaam van haar moeders rug af gleed en op de grond plofte. "Au..." mompelde de Shiva en ze keek naar haar zusje. "Dan kunnen we wel gezellig spelen." Moest dat nou? Ze had helemaal geen zin in spelen! "Dus wat denk je er van?" piepte ze weer heel lief. Even zuchtte Breeze en keek naar beneden, naar haar zusje welke nu weer beneden zat, 'Maar ik wil niet spelen' zei ze zachtjes, of Shiva het gehoord had, wist ze niet, maar ach, 'Is er niks anders te doen?' vroeg ze toen, eigenlijk wou ze het liefst van al nu alleen bij haar moeder blijven zitten en luisteren naar hoe de grote poes met anderen sprak, maar goed. Shiva was enkel een blok aan haar been, al ging ze dat natuurlijk niet zeggen. Voorzichtig liet ze zich van haar moeders rug glijden, het viel haar op dat haar moeder nog niks gezegd had over hun geklauter. Immers gebruikten ze haar nu gewoon als klimrek, maar goed, dat zou zo wel zijn redenen hebben, toch?}

_{"Ik ga dus niet naar alle katjes kijken die langslopen!" miauwde de kitten, even zuchtte Breeze en keek naar de grond, waarom toch? "Welke kleur vacht heb ik eigenlijk? Ben ik ook zwart?" piepte de kitten en ze keek naar haar pootjes. "Of grijs, maar mammie is niet grijs, dus dat kan niet." piepte de kitten. "Ken jij onze vader?" ging de kitten serieus verder, "Nee toch?" vroeg ze en ze keek naar de grond. Rustig keek Breeze haar zusje aan, 'Je bent toch echt grijs hoor!' mompelde ze stilletjes, 'Kijk maar in een van de waterplassen! En daarbij, ik ken papa niet persoonlijk, maar ik weet wel zijn naam!' Dat laatste was iets luider en trots stak ze haar borstje vooruit en keek haar zusje vrolijk aan. Zij luisterde tenminste naar wat haar moeder allemaal zei tegen iedereen. 'Hij heet Fame!' Uit de opmerkinen die haar zusje daarnet had gemaakt, had ze al snel afgeleid dat Shiva niet wist wie hun vader was en dus ook de naam niet wist. Ja hier was ze trots op, iets waarmee ze haar zus de grond kon inboren. Want ze wou niet weten waarmee Shiva haar allemaal de grond mee kon inboren. Zij mocht toch ook iets hebben? Niet dan?}