I'm gonna train you apprentice [Terrorpaw]

Hij werd wakker door een warm zonnetje die door de opening van de warrior den scheen. Hij deed zijn felgele ogen open en knipperde een paar keer om scherp te stellen. Toen verscheen er een glimlach om zijn lippen. Hij had zin in die dag. Hij zou voor het eerst met Terrorpaw gaan trainen. Hij was verbaast geweest dat Brokenstar hem een apprentice toegekend had, waarom wist hij eigenlijk niet. Hij had het gewoon niet verwacht, maar hij zou er alles aan doen om de apprentice goed te trainen. Hij had tijdens de ceremonie gezegd dat hij hem zou ophalen bij de apprentice den. Dus dan zou hij ook gaan doen. Hij stond op en schudde zijn halflange vacht uit. Hij knikte even een andere warrior toe, die langs hem heen liep. Daarna liep hij de warrior den uit. Hij keek naar de prooibult. Hij zou eerst iets gaan eten. Hij liep naar de prooibult en koos een muis uit. Met de muis tussen zijn tanden liep hij terug naar de warrior den. Hij ging er een eindje vanaf liggen en begon tevreden op de muis te knagen. Toen hij de muis op had begroef hij de botjes. Daarna stond hij weer op en likte zijn poten en borst schoon. Voordat hij in de richting van de apprentice den liep. Hij wilde er niet uitzien als een smoezelige kater. Hij trippelde kalm in de richting van de apprentice den.
Hij stak zijn kop door de opening van de den en keek naar binnen. Zijn blik gleed door de den, totdat die bleef hangen bij Terrorpaw. “Tijd voor je eerste training Terrorpaw,” zei hij rustig. “Ik hoop dat je goed geslapen hebt. De eerste nacht in je nieuwe den, want er staan een zware dag op je te wachten.” Vervolgde hij. “Ik wacht op je bij de kampuitgang,” Daarna trok hij zijn kop terug en liep naar de kampuitgang toe. Hij wilde Terrorpaw de kans geven zich klaar te maken voor de training. Hij ging bij de kampuitgang zitten en sloeg zijn staart op zijn achterpoten. Er lag een kalme glimlach om zijn lippen.

[&Terrorpaw]

De lente zon scheen door de apprentice den. Moe keek Terrorpaw voor zich uit. Zijn siblings zaten hem altijd dwars. Schuw keek hij naar de andere jonge paws om hem heen. hij wist onderhand zeker dat zijn broeders en zusters ze zouden opstoken tegen hem zodat hij zijn hele paw bestaan zich rot zou voelen, hij vroeg zich af hoe het zou zijn als hij een warrior was. Wat ze hem dan zouden aandoen. Hij slaakte een zucht hij hoopte dat zijn mentor hem vroeg kwam halen zodat hij zijn gedachte er van af kon zetten. Al snel hoorde hij een stem door de nog stille ruimte heen gaan. Voor het eerst sinds een tijd verscheen er een glimlach op zijn gezicht toen Freemind zei dat hij bij de kampuitgang wachtte. Zonder zijn vacht of iets anders te doen liep hij half vluchtend vandaan van de apprentices op zijn mentor af. met wat hoge passen liep hij naar hem toe en ging voor hem staan. "Wat gaan we doen?" zei hij wat zacht en onzeker, hij had nooit echt een band met warriors gehad en wist dus totaal niet hoe Freemind van karakter was. Al klonk zijn naam wel rustig en zachtaardig maar of hij ook echt zo was daar zal hij in de loop der tijd wel achter komen.

Hij wachtte rustig totdat Terrorpaw zich bij hem zou voegen. Daar hoefde hij echter niet lang op te wachten. Hij hoorde al snel zachte pootstappen achter hem. Hij keek om naar de jonge apprentice en glimlachte naar hem. "Wat gaan we doen?" Hij knikte in de richting van het territorium. “Ik wilde je het gebied laten zien en je leren hoe je door Marshlands moet lopen, zonder er in weg te zakken.” Hij stond op. “Dan kun jij mij ondertussen vertellen welke geuren je allemaal ruikt,” ging hij verder. Hij zette zijn lichaam in beweging en liep het kamp uit. Hij ging er vanuit dat Terrorpaw hem wel zou volgen. Hij ging nooit met katers om, behalve dan met zijn broer. Het zou dus wel even wennen zijn om gezelschap te hebben van een jonge kater, maar met een apprentice zou het vast wel lukken. Zijn houding straalde altijd iets kils uit, maar hij was geen kwade kater. Al beet hij wel van zich af als het moest. In zijn ooghoek hield hij Terrorpaw in de gaten terwijl hij in de richting van Pinewoods liep. “Je mag me alle geuren noemen die je ruikt, als je niet weet wat het is moet je dat zeggen. Dan zal ik je vertellen van wat de geur afkomstig is. Je mag me ook vertellen of de geur oud of nieuw is,” Hij had er goed de pas in, maar wel zo dat Terrorpaw hem bij zou kunnen houden. “We gaan eerst naar Pinewoods,” vervolgde hij kalm.

Even keek Terrorpaw schuw achterom om te kijken of zijn broers en zusters niet naar hem toe kwamen gelopen. Maar toen hij de stem van zijn mentor hoorde draaide hij zzijn kop al snel weer richting de kater. “Ik wilde je het gebied laten zien en je leren hoe je door Marshlands moet lopen, zonder er in weg te zakken.” Sprak hij uit terwijl hij opstond “Dan kun jij mij ondertussen vertellen welke geuren je allemaal ruikt,” ging Freemind verder terwijl die zich richting de kampuitgang bewoog. Wat onzeker over de moerassen liep hij braaf achter de half cyperse kat aan. Uiteindelijk toen hij buiten het kamp was keek hij schuw en schtig om zich heen. De jonge paw was nooit echt buiten het kamp geweest zonder zijn moeder. Hij was altijd zijn hele leven al dicht bij een familielid gebleven omdat hij bang was voor zijn siblings en alle onverwachte dingen die konden gebeuren. Door die gedachtes was hij helemaal vergeten te letten op de diverse aroma's die hij kon ruiken. Terror lette meer op dat hij niet achtervolgd werd of op de details van het landschap zodat er niet plots iets onverachts ging gebeuren.

Hij hoorde dat Terrorpaw achter hem aan kwam. Hij draaide even zijn oren in de richting van de jonge apprentice. Hij wachtte totdat Terrorpaw zou beginnen met het opnoemen van geuren, alleen dat deed hij niet. Hij fronste even zijn voorhoofd terwijl Pinewoods inzicht kwam. “Komt er nog wat van?” zijn stem klonk kalm, maar er klonk ook iets strengs in door. Hij stopte met lopen en wenkte de apprentice naast zich. “Doe je bek een een stukje open en neem de geuren in je op,” Hij ging zitten en sloeg zijn staart om zijn middel. Hij deed het zelf ook en proefde de lucht. Een verse geur van muis drong zijn neus binnen. “Concentreer je op de meest verse geur, de geur die je het sterkste ruikt. Dat is de geur van een muis,” Hij keek Terrorpaw aan. “Ruik je het?” Hij wachtte eerst op een antwoord van de apprentice voordat hij weer door zou lopen. “Als je weet welke geur ik bedoel, mag je elke keer als je de geur ruikt zeggen dat je hem ruikt. Dan nemen we daarna een andere geur. Het is een behoorlijk stuk lopen, dus we hebben alle tijd,” er stond even een waterig glimlachje om zijn lippen te lezen, maar die verdween ook al snel weer. Er lag een strenge blik in zijn ogen terwijl hij Terrorpaw aankeek. Hij wist niet of Terrorpaw niks zei omdat hij het niet wist of omdat hij het niet wilde vertellen. Waarschijnlijk het eerste, maar je wist het natuurlijk nooit.

“Komt er nog wat van?” De stem van zijn mentor klonk kalm, maar er klonk ook iets strengs in door. Geschrokken werd Terrorpaw uit zijn gedachte geduwd. Plotseling dacht hij er aan dat hij de geuren die hij rook moest opnoemen, wat hij tot nu toe nog niet gedaan had . "Sorry Freemind" zei hij bijna onverstaanbaar. De kater wenkte dat hij naar hem toe moest gaan. Gehoorzaam liep de kater naar hem toe. “Doe je bek een een stukje open en neem de geuren in je op,” zei hij. Benieuwd wat er gebeurde als je je bek opendeed deed hij braaf zijn bek een stuk open. Hij merkte gelijk wat hij bedoelde en waarom hij dat moest doen. De geuren die hij eerst rook kon hij nu veel beter ruiken en in zich opnemen. Vandaar dat veel warriors met hun bek open lopen. “Concentreer je op de meest verse geur, de geur die je het sterkste ruikt. Dat is de geur van een muis,” bedachtzaam knikte de kleine kater. Nee hij was praatgraag maar wel een klungelige leergierige apprentice die zijn best probeerde te doen. “Ruik je het?” vervolgde de kater. "Ja ik ruik het, ik had die geur al eens geroken bij de fresh kill pile" zei hij. Hij had zijn moeder wel eens een muis van de hoop zien halen en opeten. Het was precies dezelfde geur, alleen deze rook veel verser en smakelijker. “Als je weet welke geur ik bedoel, mag je elke keer als je de geur ruikt zeggen dat je hem ruikt. Dan nemen we daarna een andere geur. Het is een behoorlijk stuk lopen, dus we hebben alle tijd,” zei hij. Terrorpaw knikte terwijl hij met zijn bek open achter zijn leraar aanliep. Hij concentreerde zich dit keer echt op alles wat hij rook. Het waren vooral geuren die hij al eens geroken had in het kamp. "Duif?" zei hij na een tijdje bedenkelijk toen hij een verse geur gevangen had genomen in zijn mond.

Hij knikte Terrorpaw even toe dat hij zijn excuses accepteerde. Hij zou niet gaan zeggen dat het niet erg was, want hij verwachtte van zijn apprentice dat hij oplette. Het was dus niet de bedoeling, dat als hij iets vroeg het niet uitgevoerd werd, maar hij had nou begrepen dat dat niet expres gebeurd was. Dus accepteerde hij het en ging hij verder met de training. Hij wachtte geduldig totdat Terrorpaw deed wat hij hem vroeg, met het oppikken van de geuren. De jonge kater volgende precies zijn instructies op, wat hem een goedkeurende blik van Freemind opleverde. “Goed Terrorpaw,” complimenteerde hij de apprentice toen hij zei dat hij de geur herkende. Daarna stond hij op en liep hij verder. "Duif?" Er verscheen een grijnsje om zijn lippen toen Terrorpaw dat zei. Hij stopte weer met lopen en knikte. “Jazeker, een verse duivengeur.” Hij wierp even een blik om zich heen. Ze waren midden in Pinewoods en hij zou straks de route volgen die naar Marshlands liep. “Hier in Pinewoods zal ik vechttechnieken met jou gaan oefenen en we zullen hier ook wel eens gaan jagen,” zei hij toen. Hij knikte naar rechts. “We gaan via daar naar Marshlands,” hij liep weer verder in de richting die hij gewezen had. “Maar ga rustig door met geuren opnoemen.” Hij volgde het pad die vele katten voor hen gemaakt hadden tot aan Marshlands. Daar stond hij stil en keek hij naar zijn apprentice. “Volg mij precies in mijn pootstappen,” Hij keek de jonge kat doordringend aan. “Als je dat niet doet, hebben we kans dat je er in weg zakt en dan kan ik je er misschien niet meer op tijd uit halen. Is dat begrepen?” hij wachtte totdat Terrorpaw bevestiging gegeven had, dat hij het begrepen had. Voordat hij de Marshlands in liep. “Hier stoppen we ook even met de geuren opnoemen. Je moet je dan helemaal richten op waar je moet lopen en dat ook goed onthouden,” vervolgde hij.

“Jazeker, een verse duivengeur.” antwoordde Freemind. Terrorpaw snorde bij het idee dat het iets goed had terwijl zijn mentor helemaal geen hint had gegeven. “Hier in Pinewoods zal ik vechttechnieken met jou gaan oefenen en we zullen hier ook wel eens gaan jagen,” Hij volgde zijn blik en keek naar de plek waar zijn ogen op gevistigd waren. Terrorpaw knikte instemmend. Al hoopte hij wel dat hij nooit om hetzelfde tijdstip daar zou moeten trainen als zijn siblings. “We gaan via daar naar Marshlands,” hij liep weer verder in de richting die hij gewezen had. Trouw volgde het zwart-witte katertje hem. Hij was daar nog nooit geweest en volgens vele katten was het moeilijk om daar te lopen. Nieuwsgierig keek hij in de verte. “Volg mij precies in mijn pootstappen,” Hij keek de jonge kat doordringend aan. “Als je dat niet doet, hebben we kans dat je er in weg zakt en dan kan ik je er misschien niet meer op tijd uit halen. Is dat begrepen?” Een angstgevoel bekroop de jonge kater toen Freemind dat tegen hem zei. Wat nou als hij weg zou zakken en hij te laat zou zijn? Was zijn einde dan al gekomen? Een zuchte verliet zijn longen maar hij knikte naar zijn mentor. “Hier stoppen we ook even met de geuren opnoemen. Je moet je dan helemaal richten op waar je moet lopen en dat ook goed onthouden,” Terrorpaw knikte, hij zal sowieso niet verder zijn gegaan met geuren oppikken ook al had zijn mentor dat niet tegen hem gezegd. "Is goed Freemind" zei hij met een onzekere stem.

Hij glimlachte kalm naar Terrorpaw toen hij hoorde dat hij wat onzeker was. Hij zou het vast spannend vinden om door Marshlands te lopen, maar het zou wel goed komen. Als de apprentice zijn pootstappen precies zou volgen zou er niks gebeuren. Hij zou hem geen geruststellende woorden toespreken, want misschien kon hij die niet nakomen. “Na Marshlands komen we langs Little Creek, daar kunnen we even wat drinken. We lopen daarna door naar het Thunderpath en de Burnt Sycamore. Daar ga ik je bij de volgende training de basistechnieken van het jagen bijbrengen,” Hij keek even naar Marshlands en daarna weer naar Terrorpaw. “Kom we gaan,” hij zette zorgvuldig zijn poten neer terwijl hij door Marshlands liep. Soms liep hij met een boogje om plekken heen die te drassig waren. Ook hield hij het in de gaten dat er geen slangen in de buurt waren, waar ze op konden gaan staan. “Ik let nu op of er geen slangen zijn, de volgende keer laat ik dat jou doen.” Zei hij kort terwijl hij over een tak heen stapte. Hij keek even in zijn ooghoek naar zijn apprentice, daarna keek hij weer voor zich waar hij liep. Het eind van de Marshlands kwam al in zicht. Hij kon het water ruiken, van Little Creek. “Ruik je het water van Little Creek?” vroeg hij aan Terrorpaw terwijl hij even op een veilig stuk stopte.

Onderwerp: Re: I'm gonna train you apprentice [Terrorpaw]