тoм or ѕнe? {Open}

Het was een bekgevecht geworden. Er werd heen en weer gescholden, en Snatcher had de hele tijd aandachtig geluisterd naar wat de anderen tegen elkaar te zeggen hadden. Natuurlijk stond haar vacht erbij overeind toen Whispersong, die dus zo bleek te heten, naar Lilith uitviel, maar gelukkig nam Heartdestroyer het over en spuugde terug. Haar bruine ogen keken rond, en plots riep Whispersong iets uit wat niemand had verwacht: "Ik wil me bij de BloodClan aansluiten!" Snatcher was van binnen overspoeld met verbazing, maar vanbuiten trok ze slechts een wenkbrauw op. Wat was dit? Lilith leek er niet blij mee te zijn. [/i]'WHAT! Dus opeens laat je je geliefde Starclan vallen voor dit leventje?! Heartdestroyer of Snatcher zeg ma alsjeblieft dat dit niet kan...'[/i] Snatcher draaide zich naar haar om en zei streng: 'LILITH! Nu is het genoeg! Ook al ben je zo dapper en loyaal, je vergeet dat je nog maar een kitten bent! Onthoudt: jij hebt hier niet het laatste woord' Ze keek met vlammende ogen neer op het diertje, en die blik was gewoon om de rillingen van te krijgen. Ze draaide zich om naar Whispersong en wandelde op haar af, tot ze voor haar stond. D grijze poes zwiepte met haar staart, en zei later: 'Goed, dat kan. Maar onthoudt, ook jij: nieuwelingen, vooral Clankatten, moeten extra hard werken. Één verkeerde beweging, en je ligt dood op de grond zodat de ratten jou kaal vreten' Ze keek nog een keer naar Lilith, en daarna sprong ze de bosjes uit, op weg naar Icy om het nieuws te brengen.

Out of topic

Plots kwam de grijze poes op haar af en zwiepte met haar staart. "Goed, dat kan. Maar onthoudt, ook jij: nieuwelingen, vooral Clankatten, moeten extra hard werken. Één verkeerde beweging, en je ligt dood op de grond zodat de ratten jou kaal vreten" Alsof ik daar zo bang voor ben. Dacht ze. Er zijn veel ergere dingen, zoals... "Je Clan verraden..." dacht ze hardop. Plots bedacht ze dat dat iets was dat ze zelf had gedaan, ze had haar Clan verlaten om iets te doen dat van die zogenaamde StarClan moest en nu naar de BloodClankant overliep. Maar de BloodClan was vast véél beter dan die rare StarClangelovers van de ThunderClan. Er was alleen één kat die ze liever bij haar had gewild, Earthwalker. Hij was haar enige vriend omdat ze door de meeste Clankatten als buitenbeentje werd beschouwd, behalve door hem. Waarom was Earthwalker niet met haar meegekomen, weg van de Clan, weg van de Clancode en StarClan? Ze zuchtte even, misschien was het meer dan alleen vriendschap dat ze voor de grijze tabby kater voelde. Maar die gevoelens kon en mocht ze niet houden, ze zou immers nooit iets kunnen krijgen met zo'n rare StarClangelovende kat. Ze keek naar Heartdestroyer, ze kon nog steeds niet zien hoe hij zich voelde, maar waarschijnlijk was hij nog steeds geïrriteerd door haar gepraat over StarClan. "Ik ben geen kitten!" schreeuwde het kleine poesje plots, waardoor Whispersong uit haar diepe gedachten werd getrokken. De grijze tabby poes, wiens naam Whispersong nog steeds niet wist, verdween in de bosjes. Dat liet haar alleen samen met het kleine poesje dat waarschijnlijk toch een kitten was en Heartdestroyer.

Whispersong zag een grijns op Heartdestroyers gezicht verschijnen. "Ik zie jouw anders nog niet snel een moord plegen, vooral niet van een Thunderclan kat" grinnikte hij. De bruine kater keek haar aan met een scherpe, ongelovige blik. "Nou..." miauwde Whisper. "Als het echt zo nodig is, dan doe ik dat vast wel! Ik kan alles, zo lang als ik het maar echt wil." Ze ging zitten en sloot haar ogen, diep nadenkend of deze beslissing wel zo goed was. Ik kan niet leven zonder katten om me heen, maar in een Clan die in StarClan gelooft voel ik me nu niet meer thuis. Dacht ze. Dus de BloodClan is de enige oplossing... Denk ik... Ze zat nog steeds stil, met haar ogen gesloten en zuchtte. Misschien was het wel verstandiger om niet naar de BloodClan te gaan, maar naar een plek waar toch katten leefden die niet in de StarClan geloofden, maar toch samenwoonden. Maar... Bedacht ze. Maar dat zijn Kittypets, dat is nog erger dan een Clankat! Ik zal nooit een Kittypet worden! Plots opende ze haar ogen en keek Heartdestroyer strak aan, ze keek vastberaden. Ze moest wel naar de BloodClan als ze haar leven wilde verbeteren, zelfs als dat betekende dat ze moest moorden.

"Ojah?" zei Heartdestroyer. "En als ik zeg dat het nu moet wat zal je dan doen?" Whispersong slikte. Een kat vermoorden... Ze had het nog nooit gedaan en had verwacht dat ze het, voordat ze zich zou aansluiten bij de BloodClan, nooit hoefde te doen. Plots verlangde ze terug naar detijd dat ze nog geloofde in het fabeltje genaamd StarClan, de tijd dat ze nog een jonge poes was die het liefste Clan leader wilde worden, ooit. Van binnen werd ze verscheurd door haar gevoelens, aan de ene kant wilde ze terug naar de ThunderClan, naar Earthwalker, maar aan de andere kant wilde ze niet bij die domme katten horen en zich bij de BloodClan aanluiten. Tranen verschenen in haar ogen, ze wist het allemaal niet meer... "M... Mis.. Misschien..." Met die woorden beantwoordde ze Heartdestroyers vraag, maar ze wilde liever niet dat ze nu ruzie kreeg met de BloodClan aangezien ze het zeker nu niet kon gebruiken. "En trouwens," ging ze verder. "Jij bent niet de BloodClan leader, of deputy, dus jij hebt niks te zeggen over wat ik moet doen." De tranen stopten wat was er eigenlijk met haar aan de hand, wat bezielde haar? Haar gevoelens, gedachten en emoties waren helemaal door de war, maar waarom? Ze keek naar Heartdestroyer, ze kon geen emoties of gedachten opmaken uit zijn gezichtsuitdrukking, maar iets in haar zei dat ze het misschien wel goed met elkaar zouden kunnen vinden als ze elkaar wat beter kenden...

Mag ik meedoen?

Mintpelts groene ogen gleden over het landschap. Alles was er zo grijs en donker. De bomen met hun mooie groene bladeren eraan, de grote struiken die dienden als schuilplaats, de vogels die floten en de met gras bedekte grond waren verdwenen en maakte plaats voor grote, stenen huizen met een angstaanjagend hek erom heen. Ze huiverde bij de gedachte dat hier iemand kon leven. De stank van tweebenen overspoelde haar en Mintpelt werd misselijk bij die vieze geur. De frisse geur van het bos was helemaal verdwenen. Was dit waar Whispersong naar toe was gegaan of was had ze gewoon het verkeerde spoor gevolgd? Maar Mintpelt was er zeker van dat ze het juiste spoor had gevolgd dus Whispersong moest naar hier zijn geweest maar waarom naar deze enge, vieze plaats? Mintpelt had Whispersongs geur opgevangen dicht bij de grens en had besloten om het te volgen maar dat had ze beter niet gedaan, viel haar nu pas op. Misschien was het spoor al oud en was Whispersong al terug in het kamp maar Mintpelt hoorde een zwak geluidje aan haar linkerkant. Voorzichtig liep ze naar de plaats waar het geluid vandaan kwam. Tot haar verbazing kwam ze onderweg toch nog een kleine struik tegen. Mintpelt sloop ernaar toe, ze hoopte dat haar witte vacht niet te hard opviel. Het was alsof de grond onder haar poten trilde en haar hoofd tolde maar ze bleef achter het struikje zitten. Met toegeknepen ogen zag ze vier katten praten al leek het niet meer op praten. Onder een van hen herkende ze de grijze vacht van Whispersong. Verrader! Woede vlamde in Mintpelt ogen. Mintpelt dwong zichzelf om te blijven luisteren. In haar hoofd duurde het even voor ze alles op een rijtje zetten en begreep. De wind was gaan liggen zodat haar geur werd gemaskeerd. De toon waarop de katten praten was hard en beviel haar niet en die stomme opmerkingen die ze maakte over de Starclan en Whispersong al helemaal niet. Ookal had Whispersong dit gedaan, ze had wel medelijden met haar. Mintpelt rook de geur van Bloodclan en een ijskoude rilling ging over haar heen. Ze wou hen wel aanvallen maar ze was in de minderheid en ze wist dat ze hier niet mocht zijn. Een stille mraauw kwam uit haar mond maar was te stil om te horen. Plots verdween een van de katten en Mintpelt haalde opgelucht adem bij het zien dat er alleen een kater met felle blauwe ogen, die blijkbaar Heartdestroyer noemde en een schattige poes die nog niet zo oud was overbleven. Maar Mintpelt onderschatte hen niet, als de woorden van de bloodclankatten even scherp waren als hun nagels kon ze het wel vergeten. Met een steek van verdriet wist ze niet eens meer of Whispersong nog aan haar kant stond of zelf niet eens meer in de Thunderclan zat. Mintpelt begreep wel een beetje hoe Whispersong zich voelde na wat ze allemaal had gezegd maar wou ze zich echt aansluiten bij de Bloodclan en Thunderclan verraden? Was ze gemaakt om te doden? De moed zonk haar in de poten. Met een schok besefte ze dat Whispersong écht van plan was om weg te gaan. Dat kon Mintpelt niet laten gebeuren en de blik van de Bloodclanners verraadde ook al veel. Klaar om in te grijpen legde ze haar oren plat en ontblootte Mintpelt haar tanden. Ze hoopte dat ze het juiste koos. Met een grote sprong sprong ze uit de struik en belandde net voor de drie katten. "Concurrentie"grauwde ze. Haar ogen waren groot en haar nagels uitgetrokken. Even keek ze recht in de ogen van Whispersong. Waar was ze mee bezig? Ze staarde haar smekend aan.

"What the f*ck nou weer jij! Ik ben er toevallig ook nog. En als je toch gedood word door ons denk je dat Icy medelijden zal hebben katje?" Miauwde het kleine poesje, dat, als Whispersong het goed had onthouden, Lilith heette. Net voordat ze wilde reageren kwam een bekende geur bij haar aan, de geur van ThunderClan. Met een steek van verdriet draaide ze zich in de richting van de geur. Haar ogen werden groot toen ze zag wie er uit de struiken sprong, het was niet de kat op wie ze gehoopt had, maar het was toch een verassing. "M.. Mi.. Mintpelt?" mauwde ze verrast. "Concurrentie" grauwde de witte poes. Whispersong keek even recht in Mintpelts ogen, die ongeveer dezelfde kleur hadden als de hare. Ergens in die groene ogen was er iets smekends, alsof ze wilde dat Whispersong terugkwam naar de ThunderClan. "Heb je het hele gesprek afgeluisterd?" vroeg ze aan de witte poes met wie ze ooit een den had gedeeld. Ergens diep van binnen wilde te terug naar het leven in de ThunderClan, ergens diep van binnen wist ze dat de dingen die ze zojuist over de StarClan had gezegd niet waar waren, ergens diep van binnen, wist ze het allemaal gewoon niet meer.

Twijfel was te lezen in Whispersongs ogen. "Heb je het hele gesprek afgeluisterd?"vroeg Whispersong. Mintpelt bleef de bloodclankatten strak aankijken maar wendde daarna voorzichtig haar blik op Whispersong. Vanuit haar ooghoeken bleef ze de andere katten nog altijd aankijken. Al haar zintuigen stonden op scherp en gefrustreerd wiebelde ze met haar oren. De wind die tussen de huizen doorkwam, streek lichtjes langs haar vacht en ze ademde de frisse lucht in zodat alles terug helder werd in haar hoofd. Ze richtte zich weer op Whispersong en als antwoord op haar vraag, knikte ze alleen maar. Ze had geen tijd en geen zin om haar hele uitleg te doen over hoe ze hier was terechtgekomen, in deze vieze, stinkende tweebeenplaats. Snel draaide ze zich terug om en zag een kat zijn mond openen om iets te zeggen. Even hield ze haar adem in. "Nou, die kat komt van pas. Een echte Elite kat moord als die dat zou willen. Dus ik zal zeggen ga je gang Whispersong"zei Heartdestroyer. Wat? Ongelovig keek ze Whispersong aan. Woede flikkerde in haar ogen en haar vacht rees overeind. Mintpelt gromde luid naar Heartdestroyer. Had Whispersong haar naar hier 'gelokt' met haar geur voor te laten tonen dat ze zich bij hen aansloot door haar te vermoorden? Haar nagels boorde zich stevig in de grond en ze keek Heartdestroyer minachtend aan. Ze moest zich inhouden om de kat niet aan te vallen. "Is dít waar je je wilt bij aansluiten?"vroeg ze ongelovig aan Whispersong.

Whisper keek naar de grond, ze wist het allemaal gewoon niet meer. Plots kreeg ze een idee en schudde haar hoofd heen en weer. Ik moet hier wegkomen! Dacht ze snel. Ik wil me niet bij de BloodClan aansluiten, niet als ik dan mijn oud-Clangenoten moet vermoorden. Dat had ik eerder moeten bedenken... Tranen welde op in haar ogen terwijl ze van Mintpelt, naar Heartdestroyer en Lilith keek. Ze wist het gewoon echt niet meer. Ze was doof en blind voor wat de katten om haar een deden terwijl ze zich omkeerde en de bosjes inglipte. Zodra ze buiten het zicht van de katten was begon ze steeds sneller en sneller te rennen, in de richting van het ThunderClan territorium.

[fluut ><
Whisper is nu het topic uit]

Verstijft staarde Mintpelt naar de bosjes waarin Whispersong was verdwenen, enkel het geritsel van de bosjes was nog te horen. De wind suisde langs haar oren en alles leek zo leeg en verlaten om haar heen, alsof ze de enige was die overbleef. Ze wist wel dat dat niet zo was, maar zo voelde het wel. "Nee Whispersong, zo bedoelde ik het niet!"riep ze nog naar Whispersong maar er kwam geen antwoord, alleen een pijnlijke stilte. Pas nu besefte ze dat ze Whispersong misschien nooit meer zou zien. Ze wist niet eens waar ze naar toe was gegaan en waarom. Versuft liet ze haar hoofd zakken. Er was niets meer over, alles was weg. De hoop op een goed einde, dat Whispersong terugkeerde naar de Thunderclan, leek veel verder dan ze had gedacht. Mintpelt zou het nooit vinden. Het was verdwenen in de dichte mist van het woud alsof het nooit gevonden wou worden. Verward verzette ze haar gedachten en maakte haar hoofd leeg. "Gevlucht uit angst, en laat een hulpeloze "medeclanner" achter bij de ó-zo gevaarlijke Heartdestroyer" hoorde ze Heartdestroyer achter haar zeggen. Die woorden kwamen op de verkeerde plek terecht. Een dreigende grom kwam uit haar mond terwijl ze zich woedend omdraaide. Vuur weerkaatste in haar ogen en ze keek Heartdestroyer vernietigend aan. Ze was dan wel in de minderheid maar dat wilde toch niks zeggen? In de woorden die de kater had gebruikt leek het alsof alles verloren was voor haar maar dat was niet zo. Dat het niet makkelijk zou worden, dat was zeker maar hopeloos, dat helemaal niet. Ze legde haar oren plat tegen haar hoofd en trok haar nagels uit. Even staarde ze naar boven, naar de Starclan. Plots stond Heartdestroyer op en dreef haar in de hoek van twee donkere muren achter haar. Daar kon ze nooit over. Oplettend deed ze een paar stappen naar achteren en schakelde stilletjes over in haar hoofd, wachtend op het juiste moment. Een kille blik was te zien in Heartdestroyers ogen maar ze focuste zich daar niet op. Toen het juiste moment aanbrak, net op een staartlengte afstand van de steile, hoge muur bukte ze zich. Met een grom stortte ze zich bovenop Heartdestroyer, die op zijn rug viel. Zelf had ze niet echt een plan. Haar spieren deden het vanzelf zonder dat ze er bij nadacht. In een oogwenk haalde ze met haar klauwen uit en haar tanden boordden zich in haar tegenstanders flank. Ze stampte om zich heen en wierp zich daarna van Heartdestroyer en liep zo snel als haar poten haar konden dragen naar de struik waar Whispersong in was verdwenen. Een glimp van trots overspoelde haar maar tegelijkertijd wist ze dat ze hier nooit meer ging terugkomen. Ze haatte hen. Ergens had ze spijt dat ze was weggegaan, het leek zo zwak. Mintpelt probeerde zich te oriënteren maar ze herkende de plaats niet. Ze had een andere weg genomen maar de geur van Whispersong was er nog dus volgde ze die. Ze vertraagde haar pas een beetje want anders zou ze verdwalen. Met een zucht van opluchting herkende ze na een tijdje, wat eeuwen leek te duren, het Thunderclanterritorium en ze ging verder met zoeken naar Whispersong, blij dat ze toch nog naar het Thunderclanterritorium was gegaan.

(Mintpelt is ook op thunderclanterritorium, ik ga daar verder. Sorry voor het lange wachten...had geen inspiratie)