Eehm... Hello? [OPEN]

Dicht lag ze tegen haar moeder aangedrukt, proberend zo ver mogelijk in haar vacht te verdwijnen. Soms vroeg ze zich af wat ze hier deed op nou net deze plek van de wereld. Waarom al die andere katten er nou toch altijd moesten bij zijn? Nooit wist ze er een antwoord op, jammer genoeg... Een voor een opende ze haar oogjes en liet ze wennen aan het licht. Dit was de wereld zoals zij ze altijd had gezien, maar ze wist dat er meer was, ze had gehoord dat er meer was. Meer dan dit. Heel voorzichtig en geruisloos stond ze op. Ze zou niet al te ver gaan, gewoon eens een beetje rondlopen. Dat kon immers toch geen kwaad? De pootjes waar ze op stond trilden, terwijl ze een paar stappen van haar moeder vandaan zette. Nog een paar stappen en nog een paar tot ze uiteindelijk een paar voslengtes van haar vandaan stond. Diep vanbinnen was ze bang, dat moest ze gewoon toegeven. De kitten hield zich muisstil en keek even van links naar rechts, waarna ze - doordat haar trillende beentjes het begaven - op de grond plofte en haar oortjes in haar nek legde. Weer keek ze om zich heen, er was iets wat deze wereld eng maakte, maar ze wist niet wat. Opnieuw stond Breeze op en liep weer wat, even keek ze om omdat ze een vogel hoorde fluiten, waarna ze tegen een kat opbotste. Geschrokken krabbelde ze terug en keek de kat angstig aan.

~ Open

"Je moet niet bang zijn van mij, ik doe je niets.", miauwde de poes waar ze was tegengebotst geruststellend. Ze grinnikte weer. In haar blik flikkerde iets, iets kwaadaardigs, iets wat haar bang maakte, de stem en de ogen, het verwarde haar. Zo geruststellend en zo kwaadaardig... "Wat doe je zo ver van je moeder? Verveel jij je ook?", bromde ze vrolijk door, "Och rot toch op!", gilde ze plots naar nog wat andere katten. Hierdoor maakte Breeze echter een sprongetje, waarna ze in elkaar dook en van angst zelfs lichtjes trilde, zeker toen de ijzeren blik van de poes zich op haar vestigde, "Bibber niet zo, wees sterk. Een beetje vrolijk en arrogant. Zo is bijna iedereen.", sprak ze. Arrogant? Ze wou niet arrogant zijn! Ze... Ze... Ze merkte dat ze nog steeds aan het trillen was en direct hield ze zich stil, ze trilde niet meer, maar daar was ook alles mee gezegd. Nu zat ze doodstil omhoog te kijken naar de grotere poes voor haar, een Young One waarschijnlijk, nu ja, ze zag er niet meer uit als een kitten... 'W.. wie ben jij?' vroeg ze en richtte haar blik weer op de grond. Ze was gewoon niet iemand wie arrogant kon zijn, zo zat ze nou eenmaal niet in elkaar. Waarom niet? Dat wist ze niet, maar ze was nu eenmaal zo gemaakt, dus ze moesten er maar mee leren leven.