{Open} Always I'll be this bitter person..

Exiled and pushed away, lost in time, always I’ll be
This bitter person who’s stuck right here, disillusioned
Don’t stand by if you don’t like what you see
So unsatisfied, no I won’t take what you say to me

Zijn gedachten wervelden in zijn nog jonge kop, zijn ogen had hij stijf dichtgeknepen. HIj kon het nog steeds niet accepteren. Zijn hele bestaan was een verraad. Hij was de zoon van een vroegere medicine cat. Hij was ontvoerd door de Bloodclan waardoor hij soms al wantrouwig aangekeken werd. Zijn mentor was een softie. Zijn moeder had een lange tijd in depressie gecrepeerd. Hij had geen vrienden. Ondanks dat hij het zelf niet toe wilde geven, het maakte hem bitter en bang. Hij had nog steeds zijn irrationele angst voor de Bloodcla, maar was altijd vastbesloten dingen zelf op te lossen voor zichzelf. Zijn klauwen begroeven zich gefrustreerd in de aarde terwijl hij zijn schouders hoog opzette om zichzelf wat groter te voelen. Hij werd ouder, bijna klaar om een warrior te worden. Zijn training was goed. Waarom voelde hij zich dan nog zo ongelukkig?

{Open}

Er klonk een schelle piep over de kale vlakte heen, maar de wind zorgde ervoor dat het niet verder dan enkele vossenlengtes te horen was. Een spoor van bloed leidde naar een stilliggend, wit konijntje. De stonden afdrukken van scherpe tanden in diens nek, de prooi was duidelijk gedood door een kat, of meerdere. Maar in dit geval was het maar één kat. En deze stond twee staartlengtes van het konijn vandaan haar poot af te likken. In haar gevlekte vacht waren nog enkele rode vlekken van bloed te zien en er zat een schram over haar schouder heen. Het konijn had zich niet snel gewonnen gegeven en had de kattin daadwerkelijk verwond.
Toen Icyrose haar gehele vacht weer spikenspan had, pakte ze het konijn op en liep weer terug in de richting van het Windclan kamp. Dit was niet het eerste stukje prooi dat ze had gevangen vandaag, maar de rest moest ze nog ophalen, uitgraven en dan kon ze het pas naar het kamp brengen.

Terwijl ze met haar gedachten ver weg was, merkte ze de geur van een mede Windclan kat op. Een apprentice nog wel. Icyrose begroef het konijn en liep verder door het territorium heen, waar ze al snel de apprentice Sparkpaw tegen kwam. Onbewust vroeg ze zich af waarom de kater nog geen warrior was geworden, hij was immers oud genoeg ervoor. Alhoewel ze niet wist hoe zijn trainingen met Owlfrost waren, natuurlijk. Ze zuchtte en besloot haar kop er niet langer over te breken. "Hey, Sparkpaw," miauwde ze rustig, terwijl ze in het blikveld van de kater kwam. Icyrose stond misschien bekend als een bitch, maar ze had een goed hart en kon niet gemeen zijn tegen kittens en apprentices.

{I never mind~}

Sparkpaw's klauwen maakten kleine groeven in de aarde terwijl hij zijn oren plat in zijn nekvacht drukte. Hij probeerde zijn gedachten tot een halt te zetten, maar hij kreeg het niet stil in zijn kop. Er was al teveel gebeurd. Hij had het Hollystar nog steeds niet vergeven dat ze 6 manen geleden een Bloodclan kat in het kamp liet verzorgen. Nee, Sparkpaw was niet het type om wrok te laten varen. Maar huilen wilde hij niet, hij wilde nooit huilen. Hij schokschouderde eventjes, maar hief daarna al knipperend zijn kop weer de lucht in, de deur van een andere Windclan kat bereikte immers zijn neusvleugels.

Hij zette zijn stoïcijnse blik weer op en keek op naar de andere kat. Een Warrior, als hij zich niet vergiste. Icyrose, was het niet? Ondanks dat Sparkpaw altijd een beetje onverschillig was, was hij altijd geïnteresseerd geweest in clan politiek en dat kon je wel aan hem merken. Hij keek altijd in stilte toe. "Hallo Icyrose," Miauwde hij, beleefd maar onverschillig. "Aan het jagen?" De apprentice krulde zijn staart om zijn voorpoten heen terwijl hij sprak, toch een licht teken dat hij zocht naar bescherming van zichzelf. Een uitstekende staart zou immers een licht risico zijn mocht er iets mis gaan.

Nog een geur drong zijn neusvleugels binnen en eventjes, voor een fractie van een seconde, dreef er een zweem van irritatie over zijn gezicht heen. Had hij heel Windclan aangetrokken ofzo? "Hallo Scarredpaw," Miauwde hij, toch nog wat beleefdheid tevoorschijn halende, wat hemzelf nog iets verbaasde. "Kun je het zelf niet dragen dan?" Misschien was het een beetje bot. Maar Sparkpaw was altijd bot. Het klonk niet eens alsof het gemeen bedoeld was, gewoon dat het hem bijster weinig kon schelen.

Een rustig briesje blies door de lange vacht van de gevlekte poes, ze huiverde eventjes toen ze de kou erdoor heen voelde. Het was New-Leaf, maar dat betekende niet dat de gehele aarde direct opgewarmd was. Haar amberkleurige ogen richtte zich op de apprentice, die haar bij haar naam noemde. Ze knikte rustig en haalde haar schouders op bij de volgende vraag. "Zo ongeveer, ik was net de prooi naar het kamp aan het brengen," miauwde ze kalmpjes. Ze keek de apprentice eventjes aan, voordat haar oren naar achter draaide bij het horen van een ander geluid.
Niet veel later draaide ook haar kop mee en zag ze dat er nog een apprentice stond, Scarredpaw, als ze het nog goed kon herinneren. De kater noemde haar bij haar naam en ook naar hem knikte ze. "Scarredpaw," begroette ze hem neutraal.

Eventjes bleef het stil, totdat Scarredpaw opeens vroeg of iemand mee wilde gaan om zijn prooi te gaan halen. Nog voordat ze kon antwoorden, had Sparkpaw z'n woordje al klaar en reageerde nogal bot op de jongere apprentice. Icyrose kon nog net een glimlach verbergen, ze mocht Sparkpaw wel. Hij had precies het karakter waar ze van hielt. "Scarredpaw, hoelang ben je nou al in training? Het is toch niet zo moeilijk om je prooi te gaan halen?" miauwde ze, met een wat strengere toon in haar toch al ijzige stem, naar de jonge apprentice. "Nou, hup, ga je stuk vlees halen en kon dan weer terug. Zo lastig is het niet," miauwde ze erachter aan.

Sparkpaw's staartpunt bewoog geërgerd heen en weer. Eigenlijk wilde hij een Warrior zijn, dapper meevechten met de katten om hem heen en geen verantwoordelijkheid meer af te dragen aan zijn mentor. Dat leek hem heerlijk eigenlijk. Hij wachtte dan ook op een uitbrander voor zijn botte opmerking. Hij kon de verbazing op z'n gezichtsuitdrukking dan ook niet onderdrukken toen Icyrose hem gelijk gaf. Eventjes gaf hij haar een zijdelingse blik, waarin zijn verbazing ook nog eventjes zichtbaar was. Maar hierna werd zijn blik weer kalm en neutraal. "Succes," Miauwde hij nog eventjes naar Scarredpaw, terwijl deze wegliep om zijn prooi te halen. Hijzelf had nog niks gevangen, zijn concentratie was gebroken geweest.

Hij hief zijn blik naar de lucht toe terwijl Scarredpaw al een tijdje weg was en vroeg hierna meer aan zichzelf dan aan Icyrose, "Zeg, hoe hoog zal mijn kans op avondeten zijn als ik niks binnenbreng in het kamp?" Zijn stem klonk nog steeds kalm, rustig en onverschillig. Het kon hem blijkbaar allemaal bijster weinig schelen. Of tenminste, zo liet hij het lijken. Want wie goed op Sparkpaw's gedragingen lette, en dan vooral die van vroeger, kon wel zien dat Sparkpaw helemaal niet zo onverschillig was dan als hij liet lijken in de meeste gevallen, eerder een driftkop. Vlak nadat hij gesproken had, kwam Scarredpaw weer tevoorschijn. Sparkpaw knikte kort naar de apprentice, bij wijze van een begroeting.

Blijkbaar had haar strenge toon Scarredpaw er toe gezet om toch in z'n eentje de prooi te gaan halen. Net goed voor de jonge apprentice. Hij moest maar leren dat mentoren, warriors in het algemeen eigenlijk, hem niet altijd bij het handje vast konden blijven houden. Ze keek de apprentice na en zuchtte daarna. Soms vroeg ze zich af waar dat soort katten vandaan kwamen. Ze had niets tegen Windclan ofzo, maar sommige katten paste hier echt niet. Icyrose was misschien wat rebels, strenger dan andere, maar ze zou sterven voor haar clan. Toch had ze soms de neiging om haar intrek te doen bij Shadowclan, die clan trok haar al sinds het begin. Maar ze zou niet weggaan bij Windclan, nooit!
Ze schrok op uit haar gedachten, toen ze Sparkpaw opeens hoorde praten. Ze wist niet geheel zeker of het wel tegen haar bestemd was, maar ze besloot toch op de vraag te antwoorden. "Minder dan gemiddeld, waarschijnlijk. Dus als je slim bent, ga je nog eventjes op pad." Het klonk neutraal een haar blik bleef recht vooruit gericht, ze keek de apprentice niet aan. Ze had er geen behoefte aan.

Ze keek op toen ze de geur van Scarredpaw rook, maar die werd al snel vermengt door een andere geur. Rustig bleef Icyrose zitten en al snel zag ze Tweeleaf aankomen. "Goedemiddag, Treeleaf," miauwde ze kalm naar de jonge warrior. "Aan de jacht?" vroeg ze daarna, niet echt geïnteresseerd, maar om het gesprek aan de gang te houden.

Sparkpaw raspte zijn tong wat verveeld over zijn voorpoot heen. "Daar was ik al bang voor ja," Miauwde hij, schokschouderend. Het kon hem eigenlijk niet heel erg veel schelen. Hij zorgde toch wel dat hij zijn deel kreeg, of de warriors het nou leuk vonden of niet. Ze verwachtten voor zijn gevoel toch al niet zo veel van hem, dan kon dit er toch ook nog wel bij? De kater keek Icyrose nog eventjes aan, haar bijna uitdagende zijn gedachten te raden. Maar hierna werd zijn focus al snel gebroken door naderende voetstappen. Scarredpaw kwam waarschijnlijk terug. De kater draaide zijn kop om naar het geluid en trok eventjes verrast met zijn oren. Scarredpaw was niet alleen? Hij identificeerde, mede dankzij Icyrose, de warrior al snel als Treeleaf. "Hallo Treeleaf," Miauwde het katertje, nog steeds onverschillig van toon. Hij glimlachte ergens eventjes van alle prooi die hier was. Nu zou het niemand echt opvallen dat hij niks had. Hij had eigenlijk wel een reden om niets te hebben... Maar die zou hij niet delen.

Hij keek eventjes om zich heen, zijn blik over het hoge gras glijdende. "Dus.." Mompelde hij zachtjes, "Gaan we terug naar het kamp of...?" Eigenlijk zou hij het liefste alleen zijn, maar dat was hem blijkbaar deze maal niet gegund.