wtf is een bal?

Madiebo sliep uit tot de middag (12 uur). Ze liep naar zolder en pakte een roof vogel en begon te eten. toen ze hem helmaal op had keek ze naar de vloer waar het licht op stond van de zon die door het raam scheen. Het was pachtig weer. Ze liep de trap af en daarna nog een trap. Ze deed de deur open en liep naar buiten, klom de appelboom in en liep naar de tak die boven de honden uit kwam. Daar kwamen de honden al aan dacht madiebo maar ze had het fout want ze kwamen niet naar haar toe maar rende achter een rond vormig ding aan. Daar kwam de twee bener. Ze wou bukken voor de gebruikelijke schoen maar die werd niet gegooit. De twee bener pakte het rond vormige ding die een van de honden voor de voeten van de twee bener had gelecht. De twee bener gooide ermee en riep 'pak de bal dan'. 'wtf is een bal' vroeg madiebo aan zich zelf. De bal ging over het hek. Madiebo rende er gou naar toe en rolde de bal mee met haar de schuur in. Madiebo deed de schuur gou op slot en legde de bal boven op zolder bij derest van de oude katten speeltjes. Ze zou dat bal ding later wel onder zoeken. Ze ging weer slapen. Na een uur werd ze weer wakker. Ze ging naar benneden, Deed de schuurdeur weer van het slot en ging naar buiten. Ze snoof de lucht op van een kat. 'wie is daar' vroeg ze terwijl ze in aanval houding ging staan.

Drust liep langzaam door het gras. De zon verwarmde zijn vacht maar er hing ook veel vocht in de lucht wat een benauwd gevoel gaf. Maar Drust trok zich er weinig van aan, zijn aandacht was gericht op een schuurtje. Het was oud en lang niet onderhouden maar zag er stevig uit en Drust was nieuwsgierig naar wat er binnen zou zijn. Wat zou er allemaal kunnen zijn? Tweebeners of misschien van die vierpotige blaffende mormels genaamd honden? Of zou het verlaten zijn en zou Drust hier misschien een tijdje kunnen verblijven? Op geen van de vragen had hij een antwoord, het enige wat hij wist was dat het daarbinnen gevaarlijk zou kunnen zijn, maar dat deed een tinteling van een kick over zijn huid lopen. Het maakte hem alleen maar nog nieuwsgieriger en zonder aarzelen ging Drust richting het schuurtje. Plotseling klonk er een vreemd geluid dat Drust niet kon benoemen maar even later ging de deur open. De grijsgestreepte kater keek op omdat hij een tweebener verwachtte maar hij keek iets te hoog. Er kwam een beche-bruine poes de deur uit, haar vacht met donkerbruine streepjes. Ze keek even om haar heen maar dook plotseling in elkaar in een vijandige aanvalshouding.
'Wie is daar?' vroeg ze met een afstandelijke stem. Drust trok zijn wenkbrauwen op en vroeg zich af waarom de poes hem nog niet had gezien. Camoufleerde hij zo goed met zijn grijze vacht in het groene gras? Natuurlijk niet, dat was onmogelijk. Drust camoufleerde absoluut niet goed in deze omgeving.
'Ik ben hier,' grijnsde Drust zonder te aarzelen. Hij sprong op en liep langzaam richting de poes, zijn staart hoog in de lucht en hij keek behoedzaam naar haar. Hij probeerde in te schatten wat haar kansen zouden zijn in een gevecht maar er was weinig bedreigends aan haar te zien. Drust was groot, gespierd. Eén van de weinige dingen waar hij trots op was, op zijn krachtige lichaam.

(ik ben ook madiebo maar had geen in om van account te verandere en mijn schuur is pas geverft door de twee benen die er naast wonen)

'Wie is daar?' hoorde ze een stem zeggen. Madiebo ging in sluip houding en gin in volle sprint op de kat af maar stopte net voor de kat. Ze zag dat hij net niet op zijn teretorium stond 'dat kan ik beter aan jou vragen' zei ze lief. Ze had hem kunnen uit dagen want hij was een uitdaging voor haar. De meeste onderschatte haar. Ze was sterk maar de meeste denken dat is gewoon een slape roque maar in plaats van hem uit de dagen besloot ze lief te zijn want ze wou graag nieuwe vrienden. Ze vond de kat mooi. Haar gedachten ging naar silvercoat die ze veel en veel knaper vond maar al gou was ze wee gefocust op de kat die bij haar terretorium was.

(madiebo is niet blind)

[sorry, ik wist geen duidelijke beschrijving van je schuurtje te vinden dus ik moest improviseren En dat ze niet blind is dat snap ik, dat moest ik ook even improviseren xD]

De poes keek Drust aan en ging in een sprintje naar hem toe. Ze stopte plotseling,vlak voor zijn neus en hij voelde hoe zijn reflexen hem beveelden achteruit te springen maar Drust onderdrukte ze. Hij bleef rechtop staan, zijn staart hoog in de lucht terwijl hij haar aankeek. Drust vroeg zich af waarom de kat was gestopt en hem niet had aangevallen. En op het moment dat hij het zichzelf afvroeg drong de duidelijke geur van de kat in verband met haar terriotrium zijn neus binnen. Hij snoof het diep in en prentte het in zijn geheugen voor het geval hij haar of een ander territorium van de kat later zou tegenkomen.
Drust merkte op dat de poes haar vijandige houding vrijwel helemaal had laten varen en er nu vooral tekenen van vriendelijkheid in haar houding waren te vinden.
'Dat kan ik beter aan jou vragen,' vroeg ze toen lief. Het contrast was bijna ironisch, Drust had die zin nog nooit op zo'n manier gehoord zoals deze kat hem had uitgesproken. Hij onderdrukte een glimlach en vroeg zich af waarom deze kat dit deed. Was ze daadwerkelijk bang voor hem? Had ze hem ingeschat zoals hijzelf ook had gedaan en verwachtte ze dat haar kansen klein waren? Dat deed een beetje triomf bij Drust omhoog komen maar hij hield zijn mond daarover. Hij had vreselijk zin in een uitdaging, een gevecht, maar zomaar mensen uitdagen in een nieuw gebied was misschien niet zo'n goed plan. Misschien moest Drust eerst wat bondgenoten voor hem winnen voor hij zijn krachten zou tonen aan katten die hij niet mocht.
'Nou, mijn naam is Drust mocht je dat belangrijk vinden,' zei Drust. Hij vroeg niet naar de naam van de poes - alhoewel hij graag met namen werkte - omdat hij haar niet echt vertrouwde. Ze was van een aanvallende houding plotseling poeslief [poeslief xD Stomme woordspeling] gaan doen en Drust vond het niet fijn om katten plotseling zo van houding te zien veranderen. Natuurlijk zag hij graag dat ze plotseling naar de grond doken van angst en onderdanigheid of hun kop bogen voor respect, maar Drust had besloten deze poes nog niet meteen te vertrouwen.


[Oh en het was niet drust die zei 'wie is daar'. Dat was madiebo zelf hea Drust was degene die zei... Oh fck ik snap het al =D Je hebt het verkeerd begrepen met dat blind. Jij zei dus 'wie is daar'. Drust zei 'ik ben hier' als grapje Naja, maakt niet uit. Ik ga wel weer verder met m'n geimproviseer ]

'Nou, mijn naam is Drust mocht je dat belangrijk vinden,' zei Drust. 'aangenaam ik ben madiebo welkom in mijn terretorium vind je het mooi??' vroeg ze vriendelijk. Ze wou aardig blijven maar ze was bang dat het niet goed meer zou komen. 'heb je honger?' vroeg ze uitnodigent. 'hoe kom je aan zoon ligaam dat is echt cool' zei z terwijl ze haar kop eerbiedig boog. Zelf wou ze ook zoon ligaam dab werd ze ook niet zo vaak onderschat. Ze werd ook vaak onderschat omdat ze een poes is die vinden katers meestal minderwaardig. De kat leek haar wel aardig. Tog merkte ze dat hij haar niet erg vertrouwde. Ze deet haar best om te zorgen dat hij haar meer vertrouwde want ze wou hem graag als vriend.

'Aangenaam, ik ben Madiebo. Welkom in mijn territorium, vind je het mooi?' vroeg Madiebo vriendelijk. Het klonk Drust al wat gemeender lief in de oren dan de manier waarop ze haar vorige zin zei. Misschien was ze toch wel te vertrouwen... Maar Drust wist het niet zeker, hij vertrouwde vrijwel nooit iemand meteen en dat was soms maar goed ook. Sommige poezen en katers waren niet wie ze leken - dat wist hij uit ervaring - en daarom kon je op sommige momenten maar beter behoedzaam zijn.
'Heb je honger?' De vraag die Madiebo stelde klonk uitnodigend en Drust was geneigd er op in te gaan. Hij had al een dag of twee niet gegeten omdat hij net aankwam van zijn reis, hij kon het zich niet veroorloven om kostbare tijd te verspillen. Maar nu hij toch aangekomen was op zijn bestemming kon hij net zo goed een graantje meepikken, nietwaar? En zelfs al zou Drust er tégen in zijn gegaan, zijn maag die nu duidelijk hoorbaar rammelde verraadde hem vrijwel meteen.
'Als je wat eten kan missen, dan stel ik me inderdaad paraat om dat op te eten. Ik heb al een paar maaltijden overgeslagen de laatste tijd,' zei Drust toen om niet al te hebberig over te komen. Hij voelde echt de neiging om al het eten dat hij zou zien bij éen te schrapen en voor zichzelf te houden, maar dat kon natuurlijk niet. Hij was nu samen met iemand - en ook al vertrouwde hij haar niet echt - en daarom was het belangrijk om te delen.
'Hoe kom je aan zo'n lichaam? Dat is echt cool,' merkte Madiebo toen op. Ze boog haar hoofd als teken van respect en eerbiedigheid - en ook al was het misschien een beetje slijmen, Drust kon niet voorkomen dat hij een beetje blonk van trots. 'Dankje,' mompelde hij ietwat in verlegendheid gebracht. Hij was vaak zelf al trots op zijn lichaam, hij was van nature erg gespierd en sterk. Eén van zijn sterke kanten. Zijn vacht was erg dik en beschermde hem tegen de kou. Ook had het een diepe grijze kleur en het zag er gezond uit. Ja, waar Drust het meest trots op was was wel zijn lichaam.
Plotseling besefte Drust dat Madiebo Drust misschien als bondgenoot wilde hebben vanwezge zijn lichaam. In gevechten zou het erg van pas komen om door hem geholpen te worden en het lag aan de ene kant niet goed voor Drust om dat te denken... Maar aan de andere kant zou het geen probleem zijn als deze kat écht vriendelijk was. Misschien wilde ze hem als bongenoot ter bescherming maar misschien zouden ze echt vrienden kunnen worden. Nou ja, Drust zou nog wel ontdekken wat de waarheid was.

'Als je wat eten kan missen, dan stel ik me inderdaad paraat om dat op te eten. Ik heb al een paar maaltijden overgeslagen de laatste tijd,' zei Drust 'kom maar mee naar mijn prooi hoop' zei madiebo lief. Madiebo liep voorop. Ze rook dat drust haar volgde. Ze liep de schuur in en ging de trap op. Bove wachte ze even tot drust er was en daarna ging ze de volgende trap op naar de zolder. Zelf zogt ze een konijn uit. 'pak maar wat je wilt ik heb alles wat hier in het bos woond' zei ze lief. 'ken je silvercoat?' vroeg ze. Ze was wel benieuwd of silvercoat iets over haar had gezecht tegen zijn vrienden.

'Kom maar mee naar mijn prooihoop,' stelde Madiebo voor. Naarmate ze meer praatte klonk het Drust echt eerlijker in de oren en hij begon haar langzaam iets meer te vertrouwen. Hij volgde haar het pasgeverfde schuurtje in en ging met haar mee de trap op. Boven was een hoop met voedsel. De geur van het vlees en bloed drong Drust's neus binnen en hij werd er helemaal wild van. De aandrang om te eten tot hij niet meer kon was sterk maar Drust dwong zichzelf zorgvuldig te kiezen en het te beperken tot éen prooi. Drust snoof diep in, hij rook verschillende prooien: konijn, muis, vogel, vis en éen enkele rat. Hij werd er echt gek van, hij kon zich niet goed concentreren en hij had bewondering voor de berg voedsel. Hoe kon je zoveel eten bij elkaar scharrelen? Sommige prooien roken al wat minder vers maar het was zeker nog allemaal eetbaar.
Drust schudde zijn kop en daarmee al zijn gedachten over eten van zich af. Hij deed een stap naar voren en pakte een klein visje tussen de berg uit. Zijn lievelingsmaaltje. Drust was gek op vis maar hij at het niet veel. Ten eerste was het moeilijk te vangen - al was hij er na een paar jaar oefenen al heel goed in geworden en hij was tevens ook absoluut niet bang voor water - en ten tweede kwam hij bijna nooit bij wateren in de buurt. Er moest hier vast een rivier zijn, dan zou Drust misschien vaker vis kunnen eten. Opnieuw schudde Drust zijn gedachten van zich af en nam een hap van de vis. Hij genoot er van en vulde zijn buik er mee. Na manen heel weinig te hebben gegeten en twee dagen níet te hebben gegeten was Drust maag behoorlijk gekrompen en hij moest toegeven dat hij vrijwel vol zat na de vis, al was deze niet bijzonder groot geweesd. Het was vers en sappig. Met de nadruk op wás want nu was het op tot Drust's teleurstelling. Maar zijn honger was desondanks gestild.
'Ken je Silvercoat?' vroeg Madiebo toen. Waarschijnlijk in een poging een gesprek te beginnen.
Drust schudde zijn ruige kop terwijl hij het bloed en het vet van zijn lippen likte. 'Nope, ik ken nog bijna niemand,' zei hij. Zijn lippen maakten een plofgeluidje bij de P. 'Wie is Silvercoat?' vroeg Drust toen om het gesprek voort te zetten.

'Nope, ik ken nog bijna niemand,' zei drust. 'dat kan maare waar kom je vandaan als ik gragen mag' Vroeg ze lief. 'Wie is Silvercoat?' vroeg Drust. 'een leuke lieve kater die alteit voor je klaar staat' zei madiebo met een verliefde blik naar de grond. Ze vond hem zo leuk en ze kon uuren over hem dromen en praten en... Ze schudde die gedachte van zig af want ze had bezoek en dan was het wel zo beleefd om op de grond te blijve staan met je gedachte in plaats van dat het in de wolke vliegt. 'heb je genoeg gegeten? Zo niet mag je gewoon nog wat paken hoor doe maar als of je thuis bent' zei madiebo. Madiebo vond het wel vreemd dat indi nog niet thuis was maar ja die kwam wel vaker laat

'Een leuke lieve kater die altijd voor je klaar staat,' mijmerde Madiebo zacht met teneergeslagen ogen. Het duurde even voor Drust doorhad dat Madiebo Silvercoat leuk vond. Dat ze misschien zelfs smoorverliefd op hem was. Drust glimlachte open alsof hij Madiebo wilde aanmoedigen om iets met Silvercoat te beginnen maar daar kon hij natuurlijk niets over zeggen. Hij kent de Madiebo nauwelijks en Silvercoat niet dus dat zou lastig werden. Misschien was Silvercoat wel een of andere schurk die naar willekeurige kleine poesjes zocht om voor nakomelingen te zorgen. Maar ja, dat wist Drust natuurlijk niet zeker. Daar kon hij absoluut niets over zeggen. Eigenlijk mocht hij Madiebo al helemaal niet helpen met haar liefde, hij had er zelf geen ervaring mee. Nog nooit was hij een leuke poes tegengekomen waar hij wat voor voelde. Maar eigenlijk was Drust in zijn leven niet veel katten tegengekomen. Het gebied waar hij vroeger woonde kwamen niet veel katten en als ze kwamen joeg Drust ze weg van zijn territorium. Misschien was dat het probleem...
Maar aan de andere kant stond Drust er verder gewoon niet voor open. Hij leefde alleen, als een Rogue. Nu nog opzoek naar territorium maar later zou hij zijn territorium met hart en ziel verdedigen. Hij zou alle indringers verjagen en geen genade kennen, net zoals het bij zijn vorige woonplaats ook was. Misschien was Drust te hard en te strijdlustig voor een vriendin. Maar hij kon zich nu toch ook inhouden? Hoe zeer hij Madiebo zojuist niet mocht, hij begon haar nu al een beetje te accepteren! Zo strijdlustig was Drust nou ook weer niet.
Plotseling schudde Drust flink met zijn kop om de gedachtes uit zijn hoofd te laten glijden en zijn aandacht te richten op Madiebo.
'Maar waar kom je vandaan als ik vragen mocht?' Ze had de vraag al wat eerder gesteld maar het drong nu pas tot hem door.
'Heel ver hier vandaan,' vertelde Drust. 'Het is een maan of twee reizen als je in éen keer door reist en weinig tussenstoppen maakt.' Hij beet op zijn lip en nam zichzelf voor weinig los te laten over zijn reis en vorige woonplaats. Madiebo mocht misschien langzamerhand aardiger doen, ze had absoluut nog niet zijn volle vertrouwen gewonnen. En als Drust iets over zijn reis kwijt zou geven zou hij ook wat over zijn verleden moeten vertellen aan Madiebo om de reis te begrijpen. En dat was absoluut zijn plan niet, zijn verleden was privé voor iedereen. Bijna iedereen.
Madiebo bood Drust nog wat eten aan - ze zei dat hij mocht pakken hoeveel en wat hij wilde - maar hij schudde zijn kop. Drust was nu wel zo'n beetje verzadigd. Zijn maag was gekrompen van het weinige eten en hij was niet van plan zichzelf misselijk te eten. Hij wilde alleen maar een beetje op krachten komen met wat voedsel.
'En, hoe staat het met Silvercoat?' vroeg Drust toen in een poging een gesprek aan te knopen. Misschien zou Madiebo niet zo veel kwijt willen over Silvercoat - misschien was het wel strikt geheim! - maar ze leek niet bijzonder wantrouwig. Ze leek zelfs overdreven aardig te doen om Drúst's vertrouwen te winnen.

'Heel ver hier vandaan,' vertelde Drust. 'Het is een maan of twee reizen als je in éen keer door reist en weinig tussenstoppen maakt.' vertelde drust veder. Madiebo luisterde goed. 'dus je hebt een eind moeten reizen heb je wel geslapen tussen door?' vroeg madiebo nieuwschierig maar tegelijkerteid ook lief. 'En, hoe staat het met Silvercoat?' vroeg Drust. madiebo wist niet wat ze moest zeggen. 'ehumn ja ik weet niet wat ik over hem moet zeggen wat wil je van hem weten?' vroeg madiebo aan drust.

Madiebo leek een beetje geïnteresseerd te zijn in Drust's reis. Haar oren draaiden rustig heen en weer en ze leek op haar gemak, en nieuwsgierig.
'Dus je hebt een eind moeten reizen,' veronderstelde ze. 'Heb je wel geslapen tussendoor?' Drust sloot kort zijn ogen en dacht na. Hij had de eerste maan wel aardig geslapen. Niet veel maar Drust had meestal niet zo'n moeite met zijn nachtrust. Hij sliep gewoon diep en wanneer hij wakker werd - hoeveel uren er ook waren verstreken - voelde hij zich wel fit. Misschien een beetje vermoeid maar na al die jaren was Drust wel een beetje verbitterd en vooral een doorzetter geworden. Hij gaf niet zomaar op en al helemaal niet aan iets simpels als vermoeidheid. De tweede maan had Drust wel heel weinig geslapen. Hij reisde gewoon in éen keer door met af en toe een tussenstop van een uur of twee, drie, vier. Zijn andere basisbehoeften had hij voorzien tijdens het reizen, zijn voedsel ving hij onderweg. Drust's maag was toen al gekrompen en hij had dus weinig nodig om vol te raken.
En zelfs nu Drust er aan dacht voelde hij zich niet overdreven moe. Hij had wel zin om zijn ogen te sluiten maar hij moest eerst nog een territorium vinden in dit gebied. Dan zou hij dat ook nog moeten afbakenen en klaarmaken voor een lange rust. En tenslotte zou hij pas kunnen slapen. Het zou lang duren voor Drust aan een echte goede nachtrust toe kwam, maar hij hield het wel vol zoals hij dat altijd had gedaan.
'Natuurlijk heb ik geslapen tussendoor,' grinnikte Drust. Hij voelde zich al wat losser. 'Twee manen niet slapen zou wat raar zijn hè? Maar even ter zake. Ik heb weinig geslapen maar ik ben nooit zo moe en ik ben het wel gewend.'
Vrijwel meteen daarna stelde Madiebo al haar volgende vraag. 'Ehm, ja. Ik weet niet wat ik over hem moet zeggen. Wat wil je van hem weten?'
Drust ging zitten op de houten vloer en tilde zijn poot op. Hij keek er even naar en begon toen al het vastgeklonterde bloed, modder en gras weg te likken. 'Hmm, is Silvercoat je partner? Hebben jullie iets samen?' begon Drust. Hij begon maar simpel zodat hij eerst hun verhoudingen zou kennen voor hij verder zou vragen.

'Twee manen niet slapen zou wat raar zijn hè? Maar even ter zake. Ik heb weinig geslapen maar ik ben nooit zo moe en ik ben het wel gewend.' zei drust. 'je mag wel hier even slapen als je moe bent er woond nog iemand bij me die ook geen plaats heeft om te slapen' zei madiebo. 'Hmm, is Silvercoat je partner? Hebben jullie iets samen?' vroeg Drust. Madiebo bloosde maar ze gaf wel eerlijk antwoord op de vraag. 'nee we hebben NOG niks maar ik vind hem erg leuk en zover ik merk hij mij ook' zei madiebo bloozend. Ze hoorde beneden de schuur deur open gaan. 'dat is indi de kat waar ik je net over vertelde' zei ze tegen drust. 'INDI IK BEN OP ZOLDER EN DRUST IS BIJ ME' Riep madiebo van de zolder naar benneden. 'je vind het niet erg tog?' vroeg ze aan drust.

Toen Drust vertelde dat hij weinig had geslapen ging Madiebo er meteen op in.
'Je mag wel hier even slapen als je moe bent. Er woont nog iemand bij me die ook geen plaats heeft om te slapen,' vertelde ze. Drust dacht na en ging er nog niet meteen op in. Hij was niet van plan geweesd om ergens te gaan slapen, hij wilde eigenlijk gewoon meteen een eigen woonplaatsje opzoeken voor hij toe zou geven aan de slaap. Eigenlijk was Drust gewoon opzoek naar een territorium en kwam toen per toeval dit schuurtje tegen. Hij had gehoopt dat het verlaten was maar dat was het niet. Maar aan de andere kant kon er toch ook wel op dit aanbod worden ingegaan? Hij zou nu juist veilig zijn. Nee, gromde Drust in gedachten tegen zichzelf. Hij vertrouwde deze poes niet helemaal en zou zeker niet in onbekend gebied gaan slapen, laat staan met een paar min of meer vreemden.
'Nee, maar bedankt voor het aanbod,' wuifde Drust op een toch beleefde manier weg. Hij wilde niet hard overkomen omdat Madiebo toch ook wel iets vriendelijks over zich had maar hij wilde gewoon niet iedereen zomaar zijn absolute vertrouwen geven. Maar vanaf nu zou hij Madiebo wel beschouwen als iemand die hij zou helpen in nood en zij zou hem vast ook helpen.
'Nee, we hebben nog niets,' zei Madiebo met de nadruk op het woord "nog". 'Maar ik vind hem erg leuk en zover ik merk vindt hij dat ook van mij.' Drust merkte op dat ze bloosde en het zag er best schattig uit. Misschien mocht hij Madiebo toch wel. Ze was zo open en wist haar expressie's goed uit te drukken. Maar naïviteit was niet de allerbeste eigenschap en het zou Madiebo tot een erg kwetsbare speler maken.
Plotseling hoorde Drust de deur van de schuur open gaan. Het kraakte een beetje waardoor het duidelijk was dat het niet de wind was geweesd. 'Dat is Indi, de kat waar ik je net over vertele,' legde Madiebo uit. 'Indi, ik ben op zolder en Drust is bij me!' riep ze vervolgens. Daarna richtte ze haar aandacht weer op Drust. 'Je vind het toch niet erg hè?' vroeg ze.
'Oeh...' grapte Drust nog even na over Silvercoat maar ging daarna in op haar volgende opmerking. 'Nee hoor. En ik denk dat ik misschien toch maar op je aanbod om te slapen in ga.' Deze keer aarzelde Drust niet. Hij liet gewoon niet over zich heen lopen. 'Maar ik vertrouw er op dat je geen rare dingen uithaalt als ik slaap.' Zijn dikke staart zwiepte een paar keer uitdagend boven zijn hoofd. 'Ik wil niet erg wantrouwig overkomen maar ik ben bekend met een aantal sluwe katten die dat soort geintjes uithalen,' legde Drust toen uit. Zijn staart zakte weer wat naar beneden. Zijn waarschuwing was niet vijandig geweesd maar het zou duidelijk zijn voor Madiebo dat Drust niet met zich liet sollen. Als Madiebo hem misschien zou willen doden in zijn slaap zou ze het daar niet gemakkelijk mee krijgen. En ja, Madiebo leek erg vriendelijk maar pas als Drust zijn slaap ongeschonden door zou komen zou hij haar op zijn vertrouwenslijst zetten. Je wist maar nooit...

Nee, maar bedankt voor het aanbod,' zei Drust. 'oke maar als je tog niks kan vinden kan je alteit nog terug komen' zei ze lief. 'Nee hoor. En ik denk dat ik misschien toch maar op je aanbod om te slapen in ga.' Zei Drust. 'gezelig het bevald je vast wel ik slaap in een oude hooi kamer met heel veel hooi dus je kan zo ergens neer ploffen en je ligt hoe en dan gewoon lekker' legde madiebo uit. 'Maar ik vertrouw er op dat je geen rare dingen uithaalt als ik slaap.' Zijn dikke staart zwiepte een paar keer uitdagend boven zijn hoofd. 'Ik wil niet erg wantrouwig overkomen maar ik ben bekend met een aantal sluwe katten die dat soort geintjes uithalen,' legde Drust toen uit. 'ik zweer op ehum ik zweer op het graf van mijn ouders dat ik je niks aan doet als je slaapt of waker ben en je kunt me op mijn woord geloven' zei ze plechtig. Toen ze besefte dat het eigelijk nergens op sloeg wat ze zei barste ze in lachen uit. Ze zou drust niks aan doen ze vertrouwde hem wel en wou graag vrienden worden.

Madiebo leek eerst wel een beetje te begrijpen waarom Drust haar nog een beetje wantrouwde. 'Ik zweer op... Ik zweer op het graf van mijn ouders dat ik je niks aan doe als je slaapt of wakker ben en je kunt me op mijn woord geloven,' sweerde ze. Daarna keek ze even bedenkelijk en plotseling vertrok haar gezich in puur vermaak. Een schaterlach rolde over haar lippen en zo lachte ze nog even door.
'Amen,' prevelde Drust terwijl hij een glimlach op zijn gezich niet kon onderdrukken. Ja, misschien was hij wel te wantrouwig. Of misschien overdreef hij gewoon. Madiebo zou het écht niet in haar hoofd halen om Drust's vertrouwen te schenden als hij hier een nachtje zou slapen. Of al was het alleen een middag. En Drust kon Madiebo waarschijnlijk met gemak aan mocht iets anders het geval zijn. Maar dat was niet wat Drust van plan was. Op sommige momenten was hij strijdlustig maar nu was alles wat hij wilde gewoon een goede nachtrust. En daarna zou hij een territorium gaan zoeken en dat eigen maken.
'Goed dan. Ik doe straks een dutje maar ik wil ook Indi nog leren kennen,' stelde Drust vast. Daarna zou hij wel gaan slapen.

[Sorry, hele korte post :X ]

'Amen,' zei Drust. Madiebo glimlachte. 'Goed dan. Ik doe straks een dutje maar ik wil ook Indi nog leren kennen,' stelde Drust vast. 'dat snap ik ik zou ook niet ergens gaan slapen waar er een kat was die ik niet kende ookal is er een kat bij die je vriend is zoals icy of indi voor mij' zei madiebo geruststellent. 'indi komt er zo aan ze is beneden even wat aan het doen zo te horen' zei madiebo lief. Ze vond drust erg aardig. Madiebo keek recht in de groene ogen van drust ze zag in zijn ogen dat hij haar eindelijk een beetje vertrouwden niet dat het zo lang duurde maar de meeste vrienden die ze had vertrouwde haar bijna gelijk.

(maakt niet uit die van mij zijn zo vaak kort

'Dat snap ik, ik zou ook niet ergens gaan slapen waar er een kat was die ik niet kende. Ookal is er een kat bij die je vriend is zoals Icy of Indi voor mij,' vertelde Madiebo met een begripvolle blik die Drust enigszins geruststelde. Hij kon nauwelijks een gaap onderdrukken en hij wilde gauw de kat die Indi bleek te heten zien, zodat hij even een paar dagen slaap in kon halen. Of misschien zou hij gewoon een kort middagdutje doen zodat hij deze katten niet te lang zou belasten met zijn aanwezigheid of gewoon voor de veiligheid. Nou ja, veiligheid was niet het probleem want Drust begon te merken dat deze kat geen kwaad in de zin had. Ze zag er ook inderdaad niet echt gevaarlijk of sluw uit maar Drust wist het gewoon uit ervaring: "Vertrouw nooit zomaar iemand". En aan die eed had hij zich vrijwel altijd gehouden. Zelfs nu, nu zijn instincten vertelde dat het veilig was, wilde hij niet meteen zijn vertrouwen weggeven.
'Indi komt er zo aan. Ze is beneden even, wat aan het doen zo te horen,' stelde Madiebo vast.
'Ik weet niet wat ze aan het doen is maar ze mag wel even opschieten,' murmelde Drust ongeduldig. Hij voelde hoe zijn lichaam plotseling aan de slaap begon toe te geven en hij vroeg zich af waar dat zo ineens vandaan kwam. Normaal had hij nooit last van de slaap. Maar ja, Drust had ook wel héel weinig geslapen. Hij stond nu bijna te wankelen op zijn poten!