{{ It's my time

Those words sounded like hell,
Like a thorn right trough my heart.
Zijn lichaam viel neer op de grond terwijl de tweede kogen recht door zijn lichaam heen ging. Daarna gingen zijn ogen open. Maar niet waar hij had verwacht te zijn. Hij had gedacht dat hij weer wakker zou worden in de Medicine Cat Den waar Birchpaw en zijn mentor hem zouden hebben behandelt. Maar dat was niet het geval. Ook wist hij dat hij vader werd, alleen nu zou hij zijn kittens nooit kunnen ontmoetten, of athans, zijn kittens zouden hem nooit ontmoetten. Zijn ogen gingen over het gebied waar hij zich nu bevond. Niet in het territorium van Shadowclan... Waar was hij? Maar toen besefte hij het. Hij was zelf niet meer in Shadowclan territorium, zijn lichaam nog wel... Dus hij was in...

Those eyes who looked at me,
Killed me more than the bullet trough my body,
This was my time of dying.

Starclan! Hij was in Starclan. Wat betekende dat hij dood was. Paniekerig staarde hij om zich heen. "Nee," mompelde hij. "Nee! Nee, nee! Dit mag niet!" Schreeuwde hij uit. "Starclan! Waarom! Waarom? Ik moet hier niet zijn! Verd*mme! Ik moet er voor Silverfeather zijn, en míjn kittens!" Schreeuwde hij in paniek! Hij begon ijsberend rond te lopen. Het gras voelde glad en leven aan, de lucht om hem heen was zo fris, en hij voelde zich sterker dan ooit. Maar er was één ding die zo'n pijn deed, en de gekwetstheid en de woede die hij voelde brandde nog steeds door zijn hard. Hij stak zijn nagels in het gezonde levendige grond. "Waarom!" Het feit dat het nog moons zou duren voor hij zijn vrienden weer zou zien en spreken was nog lang het ergste niet, dat hij had dood moeten gaan op het moment dat Silverfeather hem zo had moeten kwetsen, dat was het ergst. Hij was niet als een BraveWarrior gestorven. In tegendeel, hij was zwak en gekwetst gestorven, kwaad en woedend. Niet zoals hij al kitten had gezegd dat hij tot zijn einde de meest sterke beste warrior zou zijn... Nee die droom had Silverfeather aan diggelen gebracht, samen met die Splashwater.


{{Dreamheart}}

Gefrustreerd keek hij om zich heen. Waarom werd dit hem aangedaan! Wat had hij in Starclan naam fout gedaan! Was hij niet al genoeg gestraft voor wat dan ook? "Rustig maar.." Hoorde hij toen een fluisterende kalmerende stem. Stormvoice's kop werd leeg en hij keek op naar waar de stem vandaan kwam. Een onbekende poes kwam in beeld, maar met een hele sterke Riverclan geur. "Kalmeer Stormvoice.." Geen enkel woord verliet zijn bek, hij kon niet praten, hij wou wel, hij wou zijn hart uit schreeuwen, vragen waarom hij hier was, waarom hij neer geschoten was, waarom hij er niet mocht of kon zijn voor zijn kittens. De ogen van de zwart witte poes glommen en maakte hem rustig. Automatisch ging hij zitten en sloeg hij zijn lange dikke staart over zijn poten heen. Tranen begonnen over zijn wangen te rollen terwijl hij zijn kop boog naar zijn poten en zijn schouders schokkende bewegingen begonnen te maken van verdriet. "W...waarom?" Vroeg hij stotterend van verdriet. "Waarom ... waarom wees ze me af... Waarom ben ik hier... Waarom ... waarom mijn kittens?" Vroeg hij vol verdriet. "Ik was er altijd voor haar... troostte haar bij de dood van Frozenkit... Altijd... Altijd wanneer ze me nodig had. Ik liet haar weten dat ik van haar hield, niet met woorden, nee... Maar... Ik ben maar een broer voor haar, maar een broer..." Stotterde hij half woedend, gekwetst en verdrietig. "En... en net wanneer ik krijg te horen dat ik kittens krijg... Word ik dood geschoten door... door een twoleg..." Hij keek haar aan met betraande ogen. En toen ergens achter haar meende hij voor een korte moment de ogen van Frozenkit te zien. Hij schudde met zijn kop. Hij kon het niet geloven.

Hij kon nog steeds niet geloven dat dit alles gebeurd was, vol emotie staarde hij naar zijn poten, luisterend naar de woorden van de Starclan poes. "Laat me mezelf voorstellen Stormvoice." Begon ze waarna ze zich zelf voor stelde als Dreamheart. Hij knikte enkel, zijn naam wist ze al. "Zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt een oud Riverclan warrior, Queen eigenlijk. Ik ben gestorven dankzij een aanval van de gevreesde Bloodclan leider Icy. In dit gevecht was et Stormstar die me verdedigde en een leven verloor maar ik voelde het alsof ik eindelijk weer kon leven ik kon hier mijn partner Crookedstar weer vinden.." Stormvoice luisterde half naar het verhaal. Zo iets had hij wel gehoord over verhalen die zich buiten de Shadowclan had afgespeeld. "Ik liet echter veel achter me, vele hadden verdriet om me, dertien kittens moederloos.. Mijn zus Snowcrystal, mijn halfbroer Otterpaw, mijn vrienden en boven al Stormstar. Hoe gelukkig ik ook was mijn liefde weder te zien hoe hard het verlies aankwam bij mijn familie." Stormvoice knikte, half begrijpend waar ze op doelde, half niet begrijpend waarom ze dit hem vertelde.
"Soms kan het lot raar lopen nietwaar? De twoleg die jou vermoord heeft is heel waarschijnlijk de twoleg die Inkmask de dappere deputy van Windclan heeft neergeschoten en wiens dochter binnenkort Angelvoice de welbekende Windclan medicine cat naar ons toe zal brengen.. Een vreselijk lot maar ook een nieuw begin. Elk einde is een nieuw begin.." Stormvoice knikte bij de woorden van de Riverclan/Starclan poes. "Ik, ik denk dat ik het begrijp..." Murmelde hij. Eeuwige verdriet lag in zijn ogen en hij wist niet wat hij moest. "Maar... maar hoe kan ik nu veder gaan? Ik ben hier... en nu? Ik kan er niet meer zijn voor Silverfeather, voor... ik kan er niet meer zijn voor mijn ongeboren kittens," fluisterde hij vol pijn en verdriet.