Facing the truth isn't easy

_{Hij kón het maar niet uit zijn hoofd zetten. Ondanks dat hij alle gebeurtenissen probeerde te vergeten, het lukte hem gewoon niet. Ergens was dat logisch, wie zou dit kunnen vergeten? Maar hij zou het zichzelf nooit vergeven hoe erg hij zijn kans had verpest. Als hij nu gewoon is normaal kon doen.. Autumnpaw wilde normaal zijn, zoals alle andere Shadowclan katers. Wat zag Fallentear in hem, wat hij nooit heeft kunnen zien? Hij kon het maar niet begrijpen, maar naar antwoorden zoeken wou hij niet. Alles zou vanzelf wel op zijn plaats vallen, hoopte hij tenminste. Hij had er vrede met de situatie, Autumnpaw kon er niets aan veranderen. Ookal wou hij de tijd nog zo graag terug draaien, dit kon hij simpel weg niet. Zonder dat hij het überhaupt door had, knalde hij tegen een kleine boom aan. Geschrokken keek Autumnpaw op, en realiseerde zich dat hij al die tijd gewoon ergens heen was gegaan. Hij was weer te ver in zijn eigen gedachten gezonken. ’’Geronimo..’’ mompelde de kater zacht, terwijl hij rustig om zich heen keek. Hij moest even nadenken, maar hierna weest hij direct weer waar hij zich bevond. De omgeving herkende hij wel. Het geruis van het kleine beekje maakte ook zijn standpunt duidelijk, Little Creek kon niet ver zijn. Voorzichtig trippelde Autumnpaw verder het territorium van de Shadowclan in. Eenmaal aangekomen bij het bruisende beekje liet hij zijn mond tegen het koele water aan zakken, en nam vervolgens gulzige slokken water. De koele vloeistof voelde hij naar zijn maag lijden, daar was hij zeker aan toe. Hij had sinds gister al niets meer gegeten of gedronken. Toen hij genoeg gedronken had, draaide hij zijn lichaam half om en nam een zithouding aan. Met lome bewegingen liet hij zijn ogen rond het gebied glijden. Er was niet veel te zien of te horen, het enige geluid wat je hoorde waren de vogeltjes, die zichzelf hoog in de bomen hadden verstopt.

& Fallentear}