Sometime I feel so lonely

Aqualight was die nacht weggebracht naar Goldenpelt's Den en was onmiddellijk verzorgd. Met pijn in haar ogen had Aqualight naar het stenen plafond gekeken en was vervolgens in slaap gevallen. Ze werd nu wakker en keek weer naar datzelfde plafond. Ze kon het niet geloven. Evileye had de Clan verraden voor Shadowfur. En Blackclaw had ook voor een deeltje meegedaan. Had hij haar verwond? Misschien moest ze dat maar eens vragen als ze hem tegenkwam. Ze keek naar de ingang van de Den. Goldenpelt was weg. Misschien kruiden of voorraad gaan halen of iets in die trant. Ze voelde zich alleen en hoopte dat iemand kwam om haar gezelschap te houden. Raindrop of Scytheshade. Purplestorm of Blacknight. Blackclaw mocht ook wel komen. Aqualight nam het hem niet kwalijk, alleen vond ze het ongelooflijk jammer en onverwacht van hem. Misschien kwam zelfs een van de kittens. Of Brokenstar. Brokenstar was misschien nog wel het mees radeloos die nacht geweest. Hij had toestemming gegeven om haar te vermoorden, om van zijn Clanproblemen te zijn. Hij wist toch dat Shadowfur niet zou opgeven met de Clan lastigvallen? Alhoewel zij zich nu wel even koest hield, maar met haar wist je nooit. Aqualight keek verveeld richting de ingang. Ze voelde zich zo eenzaam....

Raindrop was gaan praten met Brokenstar, na het gevecht en daarna was ze even gaan liggen. Ze kon echter geen oog dicht doen. Hoe zou het met Aqualight zijn? Evileye en Shadowfur hadden haar lelijk te pakken gehad! Blackclaw had Shadowfur beschermd maar Evileye wel aangevallen. Ze zou hem waarschijnlijk nooit helemaal begrijpen.. al had zij Blacksky ook beschermd met al haar krachten, mocht het nodig zijn geweest. Voor haar kits had ze ook veel over. Vooral bij Wrenkit had ze het gevoel dat hij beschermd moest worden; hij was iets minder luidruchtig en zelfverzekerd dan de anderen. Ze stond op en rekte zich voorzichtig uit. Ze had niet veel wonden van het gevecht, was alleen maar tegen de grond gedrukt door Shadowfur. Wat had ze een geluk gehad dat Scytheshade en Blacknight kwamen helpen! Ze had het niet meer geweten als Aqualight, haar beste vriendin, was overleden.. Ze liep de Warriors Den uit. Straks zou ze wel teruggaan naar de Nursery. Stil liep ze naar de Medicine Cat's Den, waar Aqualight moest zijn. Voorzichtig stapte ze naar binnen en fluisterde: 'Aqualight? Ben je wakker?' De cyperse poes liep verder naar binnen en liet haar ogen aan het gedempte licht wennen.

Aqualight kreeg het eenzame gevoel maar niet weg. Het was zo leeg in de Den... Was ze maar bij Raindrop. Brokenstar hoefde ze even niet meer te spreken. Die had haar bijna de dood ingejaagd. Aqualight dacht er met pijn aan terug hoe Brokenstar haar had willen opgeven. Aqualight wou dat het was gebeurd. Dan was iedereen woedend op Brokenstar geweest. Aqualight voelde nog steeds iets voor de kater, alleen was ze nu woedend op hem. Het was nu wel duidelijk dat Brokenstar niks voor haar voelde. Maar dat had ze natuurlijk al overzien. Wie zou nu ook met zo'n weerloze poes willen? Tenslotte werd er op haar gejaagd. En die Shadowfur liep nog steeds ergens rond. Diegene die haar zou willen als partner, zou tegen het feit moeten kunnen dat er op haar gejaagd werd door een moordlustige poes. Aqualight zuchtte. Ze hoorde pootstappen en ze zette zich schrap om nog een klap op te vangen. Ook sloot ze haar ogen, zodat ze een onverwachte aanval kon doen. Toen ze een stem hoorde, werd ze helemaal warm vanbinnen. Raindrop, haar vriendin! Ze was naar de Den gekomen voor haar! Aqualight draaide zich moeizaam om en haar witte tanden schitterden in het donker. 'Raindrop, wat leuk dat je er bent,' sprak ze, niet erg zacht, maar dat maakte haar niks uit.

'Raindrop, wat leuk dat je er bent!' Aqualight had zich naar haar omgedraaid, zij het met enige moeite. Raindrop glimlachte naar haar en liep snel naar haar toe, terwijl ze probeerde zo weinig mogelijk geluid te maken. Ze wilde Aqualight geen koppijn bezorgen; dat kon ze er echt niet meer bij hebben. Raindrop ging naast Aqualight liggen en keek haar vriendin bezorgd aan. 'Hoe gaat het met je? Zijn je wonden al wat genezen?' Raindrop likte haar bezorgd even over de kop. Haar moederinstincten kwamen naar boven; Aqualight was nu hulpeloos, net als een pasgeboren kit, en ze had dus af en toe hulp nodig. 'Als je iets nodig hebt zeg je het maar hoor, ik haal het wel,' glimlachte Raindrop. Ze bedankte Goldenpelt in haar gedachten. De Medicine Cat had echt haar best gedaan! Aqualight leefde nog.. dat was het belangrijkste. Wat haar betrof mochten Shadowfur en Evileye voor eeuwig rondzwerven in Dark Forest; dat was waar ze thuishoorden. Aqualight's tijd om naar Starclan te gaan was gelukkig nog niet gekomen. Raindrop was erg dankbaar dat het niet zo ver was, dat ze haar vriendin mocht blijven zien. Ooit kwam het einde voor iedereen, maar het was erg als het te vroeg kwam.

Aqualight keek glimlachend richting Raindrop. Die leek erg bezorgd om haar. Aqualight probeerde met haar ogen de angsttekenen van Raindrop wat te minderen. Dat zou vast niet lukken. Ze zag er vast ook verschrikkelijk uit. Haar rug brandde, haar buik en haar kopje ook. Evileye en Shadowfur hadden haar goed te pakken gehad. Dat vond ze niet erg leuk. En dan te bedenken dat ze bij SterrenClan was! Dankzij Blacknight, Scytheshade en Raindrop en ook een paar anderen, zat ze hier ook. Ook dankzij Blackclaw. Die had haar op het laatste toch nog beschermd. Aqualight kon maar kwaad op hem zijn, hoe gek dat ook klonk. Ze keek richting Raindrop en luisterde naar die haar woorden. Een glimlachje verscheen over haar gezicht. Ze vond het fijn dat Raindrop zo bezorgd was. Het gaf haar een gevoel dat iemand toch nog van haar hield. 'Met mij gaat alles goed hoor. Ik heb niet het gevoel dat het al aan het genezen is. Het brandt verschrikkelijk, maar het zal zo wel overgaan,' snorde Aqualight. Aqualight hoorde Raindrop's woorden en snorde zachtjes. 'Bedankt dat je zo zorgzaam bent. Ik vind het fijn dat er nog iemand om me geeft,' snorde ze, terwijl ze aan Brokenstar dacht en Raindrop een kopje gaf.

Aqualight's kalmerende blik ontging Raindrop helemaal; zij was al blij dat de poes zelf zei dat het goed ging, al geloofde ze dat niet helemaal. De wonden zagen er niet goed uit, al waren ze goed verzorgd. 'Je moet goed uitkijken hoor, maar laten we op Goldenpelt vertrouwen,' zei Raindrop, misschien meer tegen zichzelf dan tegen Aqualight. Ze kreeg een kopje van de poes. 'Als je maar nooit vergeet dat ik om je geef,' Raindrop trok een streng gezicht toen ze dat zei. Haar uitdrukking verzachtte bijna onmiddellijk weer. 'Rainflower is ook bezorgd over je, we hebben het laatst nog over de hele situatie gehad.' Raindrop had lekker met de andere poes kunnen kletsen, die overal doorheen geslapen was. Ach, dat was ook een gave op zich, niet? Even wilde ze alles met Aqualight bespreken, maar zag daar discreet vanaf. Over Brokenstar beginnen was niet het beste idee, leek haar. De kater had haar bijna opgeofferd. Raindrop werd best verscheurd daarbij; ze hield van Aqualight maar zou moeten gehoorzamen aan Brokenstar, vanwege haar positie en haar respect voor hem. Gelukkig was alles vanzelf goed gekomen want die keuze.. had ze simpelweg niet kunnen maken. 'Heeft Goldenpelt al iets losgelaten over hoe lang je hier moet blijven?' vroeg Raindrop nieuwsgierig.

Aqualight keek opzij naar Raindrop en glimlachte. Het was fijn om te weten dat iemand in deze koude wereld nog van je hield. Dat Brokenstar haar bijna opgeofferd had voor zoiets, had haar hart verscheurd. Dat hij niet van haar hield, tot daaraan toe, maar dacht hij nu echt dat hij van de problemen verlost zou zijn als hij haar zou opofferen aan Evileye en Shadowfur? Aqualight vond dat Brokenstar beter had moeten weten. Ze had maar niks gezegd op dat moment tegen hem van haar echte gedachten. Die hadden hem dan bijna uitgescheld. Nu vond ze het alleen maar stom dat ze ooit verliefd was geworden op hem. Maar ze was het diep vanbinnen nog steeds. En dat was vervelend. Waarschijnlijk zou dat gevoel ook niet eens meer weggaan. Brokenstar leek er nauwelijks mee te zitten, dat zij bijna slachtoffer werd. Ze keek opzij en de tranen wouden bijna over haar wangen stromen, maar Aqualight hield ze met de volle kracht in. Ze wou niet huilen in Raindrop's buurt. Dat zou alles alleen maar erger maken en dan zou ze vragen krijgen. Vragen die ze misschien niet eens kon beantwoorden. Vragen die ze onwijs vervelend zou vinden. Ze keek op naar Raindrop toen die over Rainflower sprak. Hadden ze een conversatie over haar gehad? Nu was zij zeker een geheel belangrijk gespreksonderwerp. Aqualight zou de katten die vragen zouden stellen wel willen vermoorden. Alsof zij alle antwoorden had en alsof zij zo'n held was die na Evileye en Shadowfur's aanvallen toch nog steeds leefde. Aqualight werd het spuugzat dat ze door andere katten werd aangekeken. Alsof ze niks beters te doen hadden dan haar aankijken. Ze schudde haar kopje en luisterde naar Raindrop's vraag. Het belangrijkste was misschien wel dat Raindrop's vragen werden beantwoord. Raindrop was haar hartsvriendin, die vriendin met wie zij was opgegroeid en die vriendschap wou ze voor geen enkele kater, voor geen enkel iets kapot laten maken. Raindrop ging bij haar altijd voor. Misschien als tweede als ze kits kreeg, maar dat zou logisch zijn en dat zou Raindrop ook begrijpen. Raindrop kon het weten, want die had zelfs kits. Aqualight keek naar Raindrop en begon toen maar te antwoorden op Raindrop's vraag. 'Nee, ze heeft nog niks laten weten. Misschien dat ze het nog niet zeker weet,' zei ze, terwijl ze dacht: Of dat ze weet dat het te laat is en ze er niks op wil plakken. Ze keek naar Raindrop en probeerde die gedachte te verwerpen. Brokenstar zou het niks doen als ze dood was, maar ze wist zeker dat het Raindrop wel veel zou doen en Scytheshade misschien ook. Aqualight moest echt is naar de kittens van hem gaan kijken. Snakekit kende ze, die was erbij geweest in het Den. Die zag er kei schattig uit. Ze keek op naar Raindrop. 'Ik denk dat Brokenstar er nauwelijks mee zit als ik zou sterven,' snoof ze, terwijl ze naar de Den van Brokenstar keek, die vanaf haar plaats te zien was. Haar ogen leken vuur te schieten en ze moest op haar wang bijten, wat bloed veroorzaakte, om niet te huilen.

Goldenpelt zou wel beslissen wanneer het de juiste tijd was om Aqualight te laten gaan. De Medicine Cat wist waar ze het over had en dat stelde Raindrop ontzettend gerust. Als ze Aqualight moest missen.. nee, daar wilde ze niet aan denken. Hun vriendschap was iets wat er voor haar vanaf het begin der tijden was en iets wat ze nog lang niet op wilde geven. Rainkit en Aquakit, Rainpaw en Aquapaw, Raindrop en Aqualight.. Al zolang waren ze bij elkaar, al zolang dat ze zich niets anders meer kon en wilde herinneren. Aqualight was haar vriendin, en als een hartsvriendin wegvalt voel je dat diep in je ziel. Ze was er nog en dat was het belangrijkste. Raindrop ging naast Aqualight liggen, maar paste op dat ze haar niet per ongeluk op haar wonden aanraakte. Dat moest nog pijn doen.. Het was vast vervelend voor Aqualight dat iedereen het over haar had, bedacht Raindrop toen ze Aqualight's blik zag. Raindrop was goed in het lezen van emoties van iemands ogen. Ze was een tijdje het gesprek van de dag geweest, maar Raindrop dacht dat het nu wel zo'n beetje over was. In de Nursery werd er nauwelijks over gesproken, omdat de hele situatie dan aan de kits uitgelegd moest worden en die begrepen dingen als haat nog niet in dezelfde context als nodig was voor dit gedoe. Steeds als ze Aqualight zag moest ze denken aan Brokenstar en als ze aan Brokenstar dacht voelde ze een steek in haar hart; Aqualight was bijna opgeofferd aan de duivels van de haat, bijna weggevallen uit haar nog zo korte leven. Raindrop slikte die gedachte even weg, maar hij kwam weer terug toen Aqualight verbitterd over hun leider sprak. 'Als je maar weet dat ik er ontzettend mee zou zitten. Ook Scytheshade en Blacknight en alle anderen. Ze zijn dol op je! Wat Brokenstar van jou vindt moet hij zelf maar weten, wij geven om je!' Raindrop gaf haar vriendin een flinke lik over haar kop en keek haar recht aan. Ze keek even om zich heen. Er was niemand.. toen boog ze zich naast Aqualight en fluisterde heel zacht in haar oor. 'Je mag huilen..'

Raindrop wilde Aqualight graag opvrolijken en helpen, al wist ze niet goed hoe ze het moest doen. Vaak leken woorden niet toereikend genoeg, ze verhielpen de pijn niet. Ze konden misschien dienen als placebo, maar dat maakte nog niet veel uit. Je moest erin geloven.. en als je dat niet deed? Raindrop probeerde echter altijd positief te blijven, vooral voor de Clan. Door haar taak als Deputy had ze soms het idee dat anderen op haar steunden. Niet expres, maar toch; als de Deputy in paniek raakte, had de rest van de Clan heel veel reden om in paniek te raken. Daarom was ze blij dat ze van nature rustig was en dingen goed in probeerde te zien, al hemelde ze het niet op. Littekens bleven littekens, maar er viel altijd wat van de leren. De cyperse poes glimlachte naar haar vriendin, al zei ze even niets meer. Ze wist echt niet wat ze allemaal kon zeggen. Dingen als 'het komt wel goed' en 'je zal het wel overleven' waren dingen die zij niet kon garanderen; daar had Starclan het laatste woord in. Je moest voorzichtig zijn met wat je beloofde.. Gelukkig was Aqualight sterk; dat was echt een typisch kenmerk van Aqualight. Ze was dan misschien niet de meest optimistische kat, ze wist toch overal de kracht te vinden om zich erdoorheen te slaan. Daarom was Raindrop trots op haar; je moest er de kracht maar voor hebben. Ze gaf Aqualight voorzichtig een lik over haar kop. Als Queen had je wel ervaring met het geruststellen van katten. Niemand verschilde veel van kits, al wilden sommigen dat wel geloven. Iedereen had geruststelling nodig en ze hoopte dat ze dat nu kon geven. Raindrop liet Aqualight even huilen; ze had het vast nog niet gedurfd. 'Jij zal voort blijven bestaan als Warrior, anders mag niemand dat ooit meer worden,' zei Raindrop. 'Weet je, Aqua? Ik bewonder je. Om je sterke geest en je lieve hart.'

Raindrop zag dat haar vriendin wat vermoeid was; met zulke wonden was je nachtrust waarschijnlijk niet zo goed. De poes was echt bezorgd om haar vriendin, maar had niet het idee dat ze haar kon helpen door dat telkens weer te herhalen. Dus, maar gewoon met haar kletsen over gewone dingen, niet? Al was dat soms moeilijk omdat ze Deputy was. Ze wilde niet met iedereen over haar taken praten, en ze wilde Aqualight er nu niet mee opschepen. Dat kon ze best alleen af en Aqualight had al meer dan genoeg aan haar eigen zorgen. Raindrop glimlachte geruststellend toen ze een kopje kreeg; ze zag haar vriendin het liefst blij. De Warrior haar glimlach werd nog breder toen Aqualight haar vertelde dat ze een optimistisch karakter had. 'Bedankt.. ik doe m'n best,' grijnsde ze. Gelukkig geloofden de clanleden in haar; dat gaf haar zelfvertrouwen en dat had ze nu net nodig. Nu moest ze Aqualight eigenlijk alleen nog maar overtuigen dat ze in de Medicine Cat's Den bleef; ze kende haar vriendin beter dan die af en toe dacht. 'We doen alles voor een Clanlid. Zeker voor iemand die een waardevolle vriendin is,' zei Raindrop, recht uit haar hart kwamen die woorden. 'Alles is gelopen zoals het moest. Ik heb gehoord dat Shadowfur dood is, van Tigerflame. Van haar zullen we geen last meer hebben.' Raindrop glimlachte, terwijl ze Aqualight een kopje gaf. Dit moest haar vriendin wel geruststellen; ze was buiten gevaar. 'Als je maar weet dat we alles voor je doen. Ik ga nu ook zorgen dat jij hier blijft tot Goldenpelt zeker weet dat je weg mag,' grijnsde Raindrop, met een lach die Aqualight vertelde dat ze niet aan deze poes kon ontsnappen. 'Ik haal zo wel wat eten voor je. Ik ben Goldenpelt echt dankbaar. Als je haar straks ziet, waarschijnlijk weer eens als ik weg ben, heb ik altijd, bedank haar dan alsjeblieft,' glimlachte Raindrop naar Aqualight. De Medicine Cat van Shadowclan was zeer begaafd!

Raindrop probeerde positief te blijven, alles vrolijk in te zien. Aqualight verdiende beter, ze verdiende vrienden die om haar gaven en iets voor haar wilden doen, katten die haar wilden helpen. Raindrop was dan wel geen Medicine Cat, ze geloofde dat lieve woorden en een paar likken ook wonderen konden doen, al wilde ze het werk van Goldenpelt nooit vervangen. De cyperse poes keek naar Aqualight, bespeurde de onzekerheid die van haar uit ging. 'Wat is er Aqua? Je kan me alles vertellen, dat weet je toch..' zei ze zachtjes. De angst die plots van Aqualight kwam raakte haar en ze wilde haar graag helpen, als altijd. Het kon toch niet om Evileye gaan? Die poes durfde niets alleen. 'Ik beloof het,' antwoordde Raindrop, maar zei verder niets. Ze had het idee dat ze Aqualight nu moest laten praten. Ze hield zichzelf rustig omdat dat iets was waar ze goed in was, maar anders was de ongerustheid nu echt overgekookt. Op dit soort momenten kon ze heel slecht tegen het opbouwen van stemming.. maar Aqualight had haar tijd nodig en de mocht ze nemen. Raindrop slikte en keek haar vriendin aan, al keek ze niet bewust naar haar ogen. De woorden moesten komen. Haar maag trok samen, iets werd haar duidelijk. Evileye, die verraadster! Nee.. dat was.. verschrikkelijk.. Raindrop kon het zichzelf al voorstellen, hoe dat moest zijn, blind het leven doorgaan. Niets meer zien dan de duisternis van de mist voor je ogen. Raindrop slikte, maar besloot niet te liegen. 'Er zijn kleine rode gebieden in je ogen.. maar.. Aqua..' ze wist niet wat ze moest zeggen, hoe ze haar moest troosten. Ze verdiende zoveel beter.. Raindrop nestelde zich voorzichtig tegen Aqualight aan en begon haar te likken, zoals ze wel eens bij kittens deed. Ze wist niet wat ze voor haar vriendin kon doen..

Toen Aqualight praatte, hoopte ze dat Raindrop haar lachend zou onderbreken en haar zou geruststellen, dat er niks te zien was en dat ze vast niet blind was. De waarheid kwam echter als een steek van een mes aan. Ze zag Raindrop's gezicht betrekken. Aqualight's maag keerde om. Het liefst zou ze nu schreeuwend en huilend naar buiten willen rennen, of tenminste nog een laatste jacht willen maken met Raindrop, voor het zover was. Wat moesten blinde poezen doen? Diep vanbinnen wist ze het antwoord wel, maar wou ze er gewoon niet naar kijken. Haar maag draaide om. Ze barstte, zoals verwacht, weer in huilen uit toen Raindrop haar troostte. Heel haar leven als krijger ging naar de maan. Naughtypaw zou opgeleid worden door een andere krijger en Cinderkit zou misschien niet begrijpen waarom ze nooit meer naar buiten ging. Toen Aqualight weer een beetje gekalmeerd was, keek ze Raindrop aan. 'Laten we dan tenminste vandaag nog één jacht samen doen. Wie weet is dit onze laatste keer,' zei Aqualight verdrietig tegen Raindrop, hopend dat die het begreep en het mocht. Ze keek naar de cyperse poes, maar of ze nu blind was of niet, ze ging de cyperse poes zich altijd herinneren.

- School! -

- Heb ik ook last van ;P Nee, serieus, ik heb behoefte aan vakantie! -

Raindrop had gewild dat ze Aqualight kon onderbroken en haar toe kon lachen, maar het was waar.. en tegen Aqualight wilde ze niet liegen. Niet tegen haar beste vriendin, dat wilde ze haar niet aandoen. Het voelde alsof ze een mes in de poes stak.. maar tenminste niet in haar rug. Geen verraderlijke streek, geen valse hoop. Ze was niet zoals Shadowfur. De cyperse poes beet op haar lip en voelde de tranen bijna in haar ogen opwellen. Ze moest nu sterk zijn. Ze moest sterk zijn en volhouden, voor Aqualight en voor niemand anders. Hoe moest het nu met de dromen van Aqualight? Ze had een sterke krijger kunnen worden.. maar moest ze dat nu zeggen? Dat zou haar alleen maar meer pijn doen. Raindrop bleef haar likken, zachtjes en troostend. Hopelijk was het genoeg voor nu. Uiteindelijk leek het zachte schokken onder haar te stoppen en droogden de tranen langzaam. Ze kon vast nog wel een beetje zien, maar vrij weinig. Het zou steeds slechter worden, ze zou steeds minder zien, dat was haar ooit verteld. Raindrop's moeder was een oude Elder geweest, omdat ze laat kits gekregen had. Haar moeder was ook blind geworden, aan één oog, en had haar dochter af en toe verteld hoe het was. Raindrop slikte een brok in haar keel weg terwijl ze toestemde. 'Maar al te graag, Aqua,' prevelde ze, niet in staat om meer te zeggen dan dat. Voorzichtig stond ze op. Een soort laatste wens.. die ze maar al te graag zou inwilligen. Een vriendin als Aqualight zou ze niet vergeten of verwaarlozen, al was ze blind, mank en doof. Raindrop liet haar vrienden niet alleen. 'Kom je mee? Dan gaan we direct,' glimlachte Raindrop, met een vleugje hoop in haar stem, terwijl ze bij Aqualight bleef staan tot de poes opgestaan was.