Dark clouds hanging above us..

F I R E H E A R T

Fireheart stapte met zware passen uit de medicine cat's den. Zijn wonden werden nog altijd behandeld, zijn lichaam haast te zwaar ballast de afgelopen tijden. Eerst het gevecht met Scourge, daarna een aanvaring met Blacksoul, waarna ook Darkfire hem nog aardig toegetakeld had. De jonge deputy was verbaasd dat de meeste van zijn wonden niet eens waren achtergebleven als duidelijke littekens. Ondanks dit feit was hij wel getekend, enkel dan vanbinnen en niet zozeer aan de buitenkant. Hij hield nog altijd zijn hoofd omhoog, deed zijn taken zonder aarzeling. Dit nam niet weg dat hij vanbinnen rake klappen opliep. Zo onbezorgd als hij vroeger was geweest zou hij nooit meer worden. Daarbij kwam nog de situatie van Icestorm. Het at hem langzaam weg, maar toch wist hij zijn gezicht een neutrale of zelfs lichtelijk vrolijke blik te krijgen. Niemand zat te wachten op een deputy die instortte aan zijn eigen problemen. Het was dit feit dat hem telkens weer op de been hield. De Clan had hem nodig, hiervoor was hij naar ThunderClan gebracht. Zijn kittypet dagen lagen achter hem, een zorgeloos leven had hij niet verkozen. Hij had simpelweg geen recht op zeuren, hij had dit leven zelf gekozen. Niemand had dit voor hem beslist, het had volledig aan hem zelf gelegen. En om die keuze had hij nooit enig berouw of spijt gevoeld. Als er een plek was waar hij hoorde, dan was dit hier in ThunderClan.

De kater keek omhoog naar de donkere lucht die boven hen hing. Men zou denken dat het nacht was als men niet beter wist. De kou van leaf-bare, samengesmolten met het zoete geweld van de storm. Het ging al even zo. Enkele keren was er een kleine opklaring geweest, waarna de hel weer losbarstte. Sneeuw, dan weer regen of hagel, kwam uit de donkere wolken vallen. Op het moment zelf dwarrelde er dikke witte vlokken uit de hemel, die zijn vacht een tintje kouder deden lijken wanneer ze op hem neerdaalde. Zijn groene ogen waren half samengeknepen tegen de koude wind die zelfs door het kamp blies. Zijn vacht naar één kant geblazen, waardoor de kou doordrong tot op zijn huid. Een lichte rilling schoot door hem heen, maar er was een reden waarom hij wakker was. De kampwanden moesten versterkt worden. Bij de gedachte aan de nieuwste bevelen van Bluestar, schoot hem de prophecy weer door het hoofd. De beelden van de storm in het bos en het geluid van de ratelende kettingen. Niet te vergeten de overheersende ijzerachtige geur van bloed. Elke boom in een waarschuwend donkerrood gekleed. Nog altijd wisten deze beelden een rilling over zijn lichaam doen lopen. Vooral nu het zo dichtbij kwam, met de storm die hun gebied teisterde. Geen wonder dat Bluestar al deze maatregelen nam. Daarbij leek ze het nog altijd moeilijk te hebben met het verraad van Darkfire. De rode kater schudde zijn kop even om deze leeg te maken, waarna hij richting de kampuitgang stapte.

Het witte landschap maakte het lastig om goede struiken te vinden die het kamp konden versterken. Alles leek gehuld onder een wit deken, maar ergens bracht dit ook enige geruststelling. Wit en geen rood. Ondanks het feit dat hij altijd van warmere dagen had gehouden, was er iets aan deze witte wereld die zijn ogen deed openen voor de pracht van het landschap. Onbewust wist hij wel wat hem de charme van dit seizoen liet zien. De link was snel gelegd. Zijn partner was degene met de sneeuwwitte vacht. Degene die de naam Icestorm droeg. Dit weer deed hem aan haar denken en dus was de angst lichtelijk verdwenen. Fireheart voelde nieuwe energie door zijn lichaam stromen, waarna hij snel doorzocht. Na enkele keren goed om het kamp te hebben heengelopen, opzoek naar iets bruikbaars, kwam hij uiteindelijk terug met enkele grote stukken braamstruik en takken. Het was nog een hele klus om deze mee te slepen en hij was dus ook opgelucht toen hij de spullen op de hoop van takken en struiken legde die in het kamp verzameld waren. Nu was het een kwestie van zoeken naar enkele zwakke plekken in de wand, om deze later op te vullen met het materiaal dat verzameld was. Een storm zou het niet zomaar van hen winnen. Niet als het aan hem lag. Dit kamp verborg zo veel verschillende zaken van grote waarde. Ten eerste waren dat de katten uit de Clan en daarna natuurlijk een veilige plaats, een slaapplaats een plaats van vrolijkheid. Niets was leuker dan de kittens op een mooie dag in het kamp te zien spelen. De enige zorg die zij hadden was het ouder worden en het zorgen dat ze nu alvast wat leerden voor als zij later apprentices zouden worden. Het gaf een vreemd soort rust en kalmte af als je ernaar keek. Een gemeend glimlachje streek over zijn lippen toen hij dacht dat hij en Icestorm ook kittens zouden krijgen. Op een mooie nieuwblad middag zouden zij samen in het kamp zitten, terwijl hun kittens vrolijk rond renden en met elkaar speelden. Hij mocht wel jong zijn en zij ook, maar dit was iets wat ze aankonden. Samen. Deze gedachten droegen bij aan zijn kracht. Zonder het vooruitzicht op betere tijden was hij er al lang bij neer gevallen. Maar opgeven wilde hij niet zolang er nog iets moois te wachten stond. Dus sloot hij alles op en bleef sterk. De kater pakte een stuk braamstruik op met zijn bek, voorzichtig dat hij de stekels niet raakte. Er was een klein gedeelte waarvan hij wist dat daar wat onderhoud nodig was. Met kalme passen stapte hij door de sneeuw terwijl hij de takken achter zich mee sleepte. Eenmaal bij de kampwand aangekomen liet hij zijn goederen vallen en schoof het wat dichterbij, om vervolgens stukken uit het hoopje te pakken en deze met mond en poten op de goede plekken te plaatsen. De wind had tot nu toe nog niet al te veel schade aangebracht, maar met de voorspelling op komst, kon je nooit zeker zijn. Bij het horen van pootstappen in de sneeuw keek hij even om. Vele katten waren met dit weer nog aanwezig in het kamp, dus het kon iedereen zijn.

WORDS 1033 TAGS Open NOTES None

F I R E H E A R T

Er was niemand te zien en dus draaide hij zich weer om, om verder te gaan met het werk aan de kampwand. Hij maakte zich net als Bluestar en Maskpaw vreselijk zorgen over wat er kon gebeuren. De prophecy nog altijd in zijn gedachten, de beelden nog altijd voor zijn ogen. Plots voelde hij iets op zijn rug landen. Niet al te zwaar, maar zeker een beest. Zijn lichaam reageerde door licht te schokken, waarna hij zijn hoofd vlug omdraaide en naar de kitten op zijn rug keek. Deze vroeg hem of hij geschrokken was. Fireheart kon niet boos worden op kittens, maar het was belangrijk dat de wand van het kamp goed werd verstevigd, daar kon hij geen jong bij gebruiken. 'Een beetje' gaf hij eerlijk toe, waarna hij iets met zijn lichaam schudde zodat Pinekit zacht van hem af zou glijden. Vervolgens pakte hij nog een tak op en stak deze tussen de rest van de wand. 'Ik ben alleen heel druk bezig' voegde hij eraan toe, waarna hij zijn groene ogen nog even op de kitten liet vallen. Hoewel het moeilijk te begrijpen was, ook voor de volwassen katten die de prophecy niet kende, moest dit gedaan worden. Er hingen levens vanaf. Ook die van zijn eigen ongeboren kittens. Als er iets zou gebeuren in het kamp, was het mogelijk dat Icestorm hierbij betrokken raakte. Dat wilde hij koste wat kost voorkomen. Ze had al genoeg leed achter de rug en het was duidelijk dat haar littekens diep waren. Zowel op haar slanke lichaam als in haar. Want ze was zelden bij kennis na die laatste aanval van Scourge. Hoe veel hij er wel voor zou geven om met haar te zijn zoals voor dit alles. Of zoals ze toen bij vierboom waren. Dat miste hij, maar hij zou er alles aan doen om dat terug te krijgen.

WORDS 312 TAGS Pinekit NOTES None